Groen in de raad - vechten tegen de bierkaai De Leeuwarder courant kopte afgelopen week met de titel “moegestreden legt de Harlinger raad het hoofd in de schoot van de provincie” Toen ik dit las werd ik woedend. De raad is klaar wakker en verenigd! De Harlinger raad heeft in een unanieme motie het college gevraagd om een afspraak te maken met de statenleden. Niet om moe het hoofd in de schoot te vleien, maar om te polsen hoe de statenleden erin staan. Waar hebben wij gemeenschappelijke belangen, waar hebben wij gedeelde zorgen en hoe kunnen wij sterk optreden als het gaat om Omrin of de Fumo aan te spreken op verantwoordelijkheden. Waar Omrin met de handen in het haar zit omdat het tot op heden nog niet gelukt is om het communicatieprotocol te volgen hebben PS/GS en raadsleden uitgesproken dat het niet alleen om communicatie achteraf gaat maar vooral om het goed functioneren van de afvalverbrander en dat o.a. een continumeting van de dioxine-uitstoot (ook bij storingen) en openbaarheid over de gegevens van alle emissiewaarden vertrouwen zou kunnen creëren. Dat het geenszins een moeë bedoening was afgelopen donderdag blijkt uit de resultaten bij de aandeelhoudersvergadering afgelopen vrijdag en de vervolgstap om samen met PS/GS, de raad van Harlingen en B&W en de raad van commissarissen van Omrin aan tafel te gaan. Strijdvaardig vraagt de raad gezamenlijk om een schone afvalverbrander. Nog niet eerder werd inzake de REC zo daadkrachtig, eensgezind, energiek te werk gegaan door de verschillende betrokkenen. Vechten tegen de bierkaai betekent 'het onmogelijke proberen te bereiken, een verloren strijd aangaan'. Deze uitdrukking is ontstaan in Amsterdam. De bewoners van de Bierkade (een deel van de Oudezijds Voorburgwal, gelegen bij de Oude Kerk) stonden bekend als echte vechtersbazen. Wie het tegen hen wilde opnemen, kon er bij voorbaat zeker van zijn de strijd te verliezen. Soms wordt dit spreekwoord gebruikt als het gaat om het gevecht voor een schone afvalverbrander hier in Harlingen, als het erom gaat emissiecijfers openbaar te krijgen, de noodzakelijke reparaties uit te laten voeren, het communicatieprotocol na te leven of het meten van dioxine. Dat het vuur aan de schenen van de REC steeds heter wordt is duidelijk. Wat ben ik dan trots op onze wethouder Harry Boon die hardop durft te zeggen dat de directie van de REC geen empathisch vermogen heeft. En al die raadsleden in verschillende aandeelhoudende gemeenten die de meerderheid weten te overtuigen van de noodzaak om Harlingen te steunen en kritisch te kijken naar de gang van zaken bij de REC. Die raadsleden die het voor elkaar krijgen om unaniem of met grote meerderheid aan hun college de opdracht te geven dit duidelijk kenbaar te maken in de aandeelhoudersvergadering. Steeds meer gemeenten sluiten zich aan. Vechten is niet perse het zo hard mogelijk klappen uitdelen, nee – vechten is ook dat wat de “stichting afvaloven nee” nu doet. Namelijk het gesprek blijven zoeken met Omrin. Vechten is ook, in actie blijven zoals afgelopen week tijdens de aandeelhoudersvergadering, waarbij een grote groep mensen zich verzamelde bij de REC en van zich liet horen. Het is ook het steeds weer dit onderwerp op de (raads)agenda te zetten. Ik denk dan… niet wij Harlingers vechten tegen de bierkaai – nee! Omrin vecht tegen de Harlinger bierkaai! Groene groet, Stephanie Geurtz Groenlinks Harlingen