Poliflw

#DenHelder #geheugenklachten Yanaika Zomer DEN HELDER Den Helder krijgt een inloophuis voor mensen met beginnende dementie en geheugenklachten. Het is het eerste van Noord-Holland Noord, dit ’Odensehuis’. Waar naar Deens voorbeeld burgers voor elkaar zorgen, buiten de reguliere zorg om. Een van de initiatiefnemers is Peter Wijnants, directeur van Het Buurtcollectief. Felix Rottenberg, deeltijd-inwoner van Huisduinen, is bestuursvoorzitter van het Odensehuis in Amsterdam-Zuid. Wijnants vroeg hem als ambassadeur voor het Helderse initiatief. De heren vertellen hoe het zo gekomen is. Wijnants: „Door het werk voor onze Helderse buurthuizen weet ik dat een goed maatschappelijk project een buurthuis bestaansrecht geeft. Daar zijn we dus mee bezig. Den Helder vergrijst sterk. In 2040 zullen meer dan 16.000 inwoners van deze stad ouder dan 65 zijn. Je kunt je voorstellen dat daar een taak ligt.” De schatting is bovendien dat tegen die tijd zo’n tweeduizend personen met de gevolgen van dementie zullen kampen. Met name voor mensen met beginnende dementie is het aanbod beperkt. Wijnants: „Tussen het moment dat een arts de diagnose dementie geeft en het moment dat iemand in aanmerking komt voor zorg in een gesloten setting, zit eigenlijk niks.” Mantelzorger Het Odensehuis biedt allerlei activiteiten, van koffie drinken tot wandelen of muziek en zelfs de mogelijkheid om nog op vakantie te gaan. Oud PvdA-voorzitter Felix Rottenberg: „Dat is niet alleen prettig voor de gasten zelf, maar ook voor hun mantelzorgers. Zij hebben even hun handen vrij. Daarnaast kunnen ze ook in het Odensehuis terecht voor informatie en contact met andere mantelzorgers.” Dementievriendelijk Peter Wijnants hoorde vorig jaar voor het eerst van het fenomeen. „Den Helder wil graag een dementievriendelijke gemeente zijn. Ik had contact met een lokale vertegenwoordiger van Alzheimer Nederland die me op het bestaan van de Odensehuizen wees. We zijn gaan kijken en het sloot eigenlijk één op één aan bij wat we hier nodig hebben.” Wijnants verloor nog maar kort geleden zijn jongere broer aan de gevolgen van dementie. In de periode voor zijn opname was Wijnants mantelzorger en tot zijn overlijden ook diens mentor. Hij heeft het nodige ervaren met indicaties, zorgwetten en de stroperige bureaucratische processen die ermee gemoeid zijn. Daarnaast zag hij van dichtbij wat dementie met een mens en zijn omgeving doet. Het is een persoonlijke drijfveer om vanuit zijn functie werk te maken van een Odensehuis. Ook Rottenberg zag hoe zijn moeder onder invloed van de ziekte van Alzheimer veranderde. „In die periode had ik een ontmoeting met verpleegkundig specialist Fred Gillissen. Hij heeft de Odensehuizen naar Nederland gehaald. Ik vond het zo’n mooi initiatief. Toen mij werd gevraagd bestuursvoorzitter in Amsterdam te worden, kon ik natuurlijk geen nee zeggen.” Langer thuis In Nederland zijn de afgelopen jaren ongeveer dertig Odensehuizen geopend. Rottenberg: „In Amsterdam zie je inmiddels dat artsen hun patiënten en familie er bij een diagnose op wijzen.” Wijnants hoopt ook in Den Helder de gezondheidszorg zo ver te krijgen. En met gegronde reden. Rottenberg: „Wat ik echt indrukwekkend vind, is dat mensen door het Odensehuis gemiddeld twee tot twee en een half jaar langer thuis kunnen blijven wonen.” Odensehuizen worden door gemeentes gefinancierd vanuit de Wet Maatschappelijke Ondersteuning, eventueel aangevuld door particuliere fondsen. De huizen draaien op enkele beroepskrachten en veel vrijwilligers. Wijnants: „Vrijwilligers en goede huisvesting zijn het belangrijkst. Buurthuis de Beuk in het centrum en Buurthuis de Overzet in de Vogelwijk zijn op dit moment in beeld als mogelijke locaties. In de laatste zouden we zo kunnen starten, maar we zijn nog even in overleg. Het liefst willen we voor het einde van het jaar open.” Daarvoor zijn ook nog hoofden en handen nodig. „We zijn op zoek naar mensen uit de doelgroep en hun familieleden om ze te betrekken bij de totstandkoming van het Odensehuis.” Rottenberg: „Het gaat om de mensen zelf. Geen zorg, maar welzijn Samen zo ver als mogelijk willen gaan om iedereen deelgenoot te maken van de gemeenschap.” Hij is ervan overtuigd dat dat in Den Helder gaat lukken. „Een Odensehuis is echt van de burgers en het aantal vrijwilligers geeft de doorslag. Wanneer je er als stad in slaagt zo’n huis te laten draaien, is dat een ware proeve van bekwaamheid.”

#DenHelder #cavia Petra Bies DEN HELDER Een naar alle waarschijnlijkheid in Quelderduyn gedumpte cavia heeft het verblijf in het winterse park ternauwernood overleefd. Het is uitzonderlijk dat een aan haar lot overgelaten cavia in asiel ’t Schuthok belandt. Daarentegen regent het haantjes. Asielbeheerster Bianca Engels heeft de vorige week gevonden cavia thuis onderdak geboden. ,,Ze was brood- en broodmager, je kon de ribbetjes voelen. Toen ze door mensen ontdekt werd nabij het viaduct was dat net op tijd, er hing al een buizerd boven haar. Je weet natuurlijk nooit honderd procent zeker of ze gedumpt is, maar gezien de vindplek kan het bijna niet anders.’’ Het is overigens nog de vraag of de cavia het gaat redden. ,,Het was koud en vochtig buiten, cavia’s kunnen daar heel slecht tegen. Er is een kans dat ze nog longontsteking krijgt, daarom zit ze in quarantaine.’’ Redt ze het dan mag ze kennismaken met de andere cavia’s van Engels. ,,Ik heb er al dertien thuis, maar met eentje erbij ben ik van het ongeluksgetal af’’, lacht ze. ,,En het is echt een heel lief, handtam beestje dat contact met je zoekt.’’ Bossen Gewezen huisdieren hebben weinig overlevingskans in een park of bos. Berucht zijn de dumpingen in het Dijkgatsbos en Robbenoordbos, in en nabij Wieringerwerf. Vorig jaar kreeg het asiel 111 kippen en hanen binnen die daar werden aangetroffen. ,,Dat zijn dan de geredde dieren, want als je er even te laat bij bent, liggen ze vaak al dood in het bos. Voor de vossen zijn ze lekker voedsel.’’ Vooral hanen worden veel gedumpt. ,,Dan word een kuikentje groot, blijkt het een haantje te zijn en willen mensen er kennelijk vanaf.’’ Ook konijnen worden soms bij bosjes achtergelaten. ,,Ik heb in het Dijkgatsbos helpen vangen toen er in één keer twaalf konijnen rond hupten,’’ vertelt Engels. De roofdieren vormen een gevaar voor de tamme konijnen, maar ook de plotselinge voedselverandering; het gevoelige darmstelsel kan het niet aan met als gevolg bijvoorbeeld een gasbuik. Toch overleven sommige exemplaren. ,,En dan heb je een ander probleem, de inteelt. Als in zo’n losgelaten groep voedsters en rammetjes zitten wordt er meteen gedekt, terwijl het broers en zussen kunnen zijn. We hebben in het asiel twee van zulke nakomelingen, die hebben allebei een afwijking.’’ De gedumpte hanen kosten het asiel veel geld. De vogels gaan naar een speciale opvang elders in het land. De plaatsing kost 25 euro per haan. In het Helderse duingebied werden voorheen weleens tamme konijnen en pluimvee aangetroffen, maar in de afgelopen zeven jaar is het niet meer voorgevallen, weet boswachter Tim Zutt. Ook bij De Helderse Vallei speelt het probleem niet. ,,In de beginjaren hebben we het wel meegemaakt. Er is zelfs een keer tijdens de openingsuren een konijn bij de konijnen gezet. Kennelijk had iemand dat onder de jas meegenomen. Zo’n vreemd konijn kan worden aangevallen. En dat we alleen maar voedsters hebben, heeft ook een reden,’’ zegt directeur Katelijne van Spronsen. Het liep met een sisser af en het betrof gelukkig een voedster. Die is geadopteerd door een medewerker. ,,We krijgen nog wel vaak dieren aangeboden, vooral kippen, hanen en konijnen. Met een piek voor de zomervakantie. Maar onze dieren groeien in groepen met elkaar op, daar willen we geen andere bij plaatsen.