Sinds een jaar hebben mijn man en ik een kleindochter. Daar zijn we natuurlijk heel erg blij mee en heel erg trots op.
We volgen haar leventje bijna dagelijks in de “familie-whatsapp-groep”: filmpje en foto van wat ze nu weer kan, fotootje en verhaaltje van haar belevenissen op de kinderopvang, gewicht en lengte als ze naar het consultatiebureau is geweest en zielige foto als ze net een prikje heeft moeten krijgen.
Bij dat laatste gaat ons hart altijd open: “Ach, kijk nou die arme schat”. Maar alles zo vanzelfsprekend en niets om vreemd van op te kijken.
Als moeder had ik altijd moeite met het pijnigen van onze dochters door de consultatiebureau-arts met de in mijn ogen verplichte prikjes, en vond ik het heel zielig dat ze zo moesten huilen. Maar aan de andere kant was ik ook heel blij. Want hiermee werden onze grote schatten beschermd tegen allerlei nare ziektes die hen, en daarmee ook ons, voor de rest van hun leven ongelukkig zouden kunnen maken.
Van sommige ziektes wist ik eerlijk gezegd vroeger helemaal niet dat ze gevaarlijk waren. Zo heb ik nog “heel gewoon” de bof en de mazelen gehad. Pas op de middelbare school kwam ik er achter dat zo’n ogenschijnlijke simpele kinderziekte als mazelen heel gevaarlijk kan zijn. Het broertje van een klasgenootje overleed aan een hersenontsteking. Veroorzaakt door mazelen. Ik schrok me rot. Had ik dat ook kunnen krijgen? En wat een ontzettend verdriet bij mijn klasgenootje en haar gezin!
Op het moment dat ik ons eerste kind kreeg, en dat is nu ook weer bevestigd bij de geboorte van ons kleinkind, wist ik dat dat een levenslange bezorgdheid met zich meebrengt. Je wilt je kind overal tegen beschermen. En ja, soms heb je twijfels of je daarin de goede beslissing neemt. Want voorzorgsmaatregelen of ingrepen brengen ook weer risico’s met zich mee. En altijd hoor je verhalen die je niet wilt horen, namelijk dat het ook bij voorzorgsmaatregelen wel eens iets mis kan gaan. Bijvoorbeeld dat door een autogordel die vast zit ten tijde van een ongeval een kind niet uit de auto kon komen of doordat bij een noodzakelijke operatie er iets mis is gegaan. Maar dat maakt niet dat ik daarom er voor zou kiezen om die maatregelen niet te nemen. Want meestal zijn de maatregelen die je neemt om erger te voorkomen gelukkig juist goed voor je kind.
Ik val daarom ook bijna van mijn stoel nu ik hoor dat veel ouders hun kinderen niet meer laten inenten. In hun ogen hebben ze daar vast goede redenen voor. Maar ik kan er niet bij. Natuurlijk is het belangrijk om te weten of je kind veilig ingeënt kan worden. Maar feit is dat het risico op narigheid door je kind niet te laten inenten vele malen groter is dan wanneer je dat wel doet. En erger nog: jouw kind heeft niet de keus, die moet je als ouder maken. Heb je dan het recht om je kind niet tegen nare ziektes te beschermen? Heb je dan het recht om ook andere kinderen hiermee risico te laten lopen?
Ik ben liberaal en niet voor verplichten van allerlei zaken. De lichamelijke integriteit en zelfbeschikkingsrecht vind ik belangrijk om te beschermen. Ook vrijheid van godsdienst is een groot goed, mocht dat een argumentatie zijn om niet in te enten. Maar je eigen vrijheid stopt als je daarmee vrijheden van anderen belemmert. En voor wat betreft overwegingen vanuit het geloof: verrassing, ik ben ook gelovig. Maar mijn God is een barmhartige die ons in de gelegenheid stelt onze kennis te gebruiken en ons te wapenen tegen ziektes.
Wat mij betreft moeten we er alles aan doen om de vaccinatiegraad te verhogen naar de noodzakelijke 95%. Nodig om er voor te zorgen dat virussen het moeilijk hebben en dat gevaarlijke ziektes dus niet meer voorkomen. Dat we dan op Terschelling niet verder komen dan een schamele, iets meer dan 70% is onaanvaardbaar. Beseffen ouders dat er hier heel veel badgasten komen die ook van alles aan ziektes kunnen meenemen? Dat je als ouder je kind bloot stelt aan het risico die ziektes te krijgen? En dat je er de oorzaak van kunt zijn dat andere kwetsbare kinderen die ziektes dus ook kunnen krijgen? Wat mij betreft mag vaccinatie verplicht zijn voor kinderen in de kinderopvang of naschoolse opvang. Wat mij betreft mogen consultatiebureaus en artsen het de weigerende ouders best heel moeilijk maken. En wat mij betreft mogen we elkaar best aanspreken op de gevolgen van het niet inenten. En als wethouder Gezondheidszorg wil ik heel graag iets doen om de kinderen van Terschelling ingeënt te krijgen. Want dat is goed voor hen, ze zijn daarmee beschermd.
Terschelling hoort een veilige plek te zijn voor onze kinderen, ook daar waar het hun gezondheid betreft. En daar moeten we alles aan doen.
