Poliflw

Tijdens onze (uitgestelde) voorjaarsvergadering op 5 september, herdachten we Dineke Coerse-van Gemert. Dineke Coerse-van Gemert overleed op 4 maart op bijna 98jarige leeftijd.

Dineke en haar man Jaap waren al lang lid van de Partij van de Arbeid, sinds 1954. Maar ze waren meer dan dat. Toen ze zo’n 25 jaar geleden in onze gemeente kwamen wonen bezochten ze onmiddellijk de bijeenkomsten van onze afdeling. Best spannend voor mij als jonge afdelingsbestuurder, die bij gebrek aan een voorzitter de ledenvergaderingen voorzat. Zij kwamen uit Noord Holland en zaten nog maar net op Friese les. Dat leverde spanningen op met Friese leden die hun hele leven al Fries spraken en “har net ferbrekke woene”.

Dankzij Dineke liep dat niet op vervelende situaties uit, er was begrip voor het Fries eigene. In een rap tempo leerden ze het Fries te verstaan en waren ze onlosmakelijk verbonden met onze afdeling en de lokale politiek in Achtkarspelen.

Maar ook binnen de rest Partij van de Arbeid waren Dineke en Jaap Coerse bekend, en geliefd. Ze waren actief bezoekers van gewestelijke vergaderingen, congressen, bijeenkomsten over zorg en de ouderenbijeenkomsten in Leeuwarden. Kort na haar overlijden plaatste ik een bericht over het overlijden van Dineke op het Friese PvdA Digiprikbord op Facebook, zaterdag, de dag van het congres op de Facebookgroep van landelijke PvdA leden. Dat leverde liefdevolle reacties op van partijgenoten uit het hele land. Ik noem er een paar:

Jan Schuurman Hess, chroniqueur, die wandelend onze regio en hen bezocht schreef als reactie: “Ach, wat een verdrietig bericht; zij waren alle twee de meest trouwe en oorspronkelijke sociaaldemocraten die ik ontmoette. Ze waren er altijd, trouw op congres, legden verantwoording af in de afdeling en bezochten trouw de bijeenkomsten in het cafe… Ik vond het fijn ze samen te ontmoeten. Jullie verliezen nu met het overlijden van Dineke, op de een of andere manier de opa en oma van de afdeling. Laten we hun met liefde en kameraadschap herdenken.”

En Hans Spekman: “Verdrietig. Ik voelde me altijd thuis als ik ze zag.”

Sjoerd Keizer: “Bijzondere mensen om van te houden.”

Coby Admiraal: “Ik miste hen al op het congres… Het waren allebei trouwe congresbezoekers en sociaaldemocraten in hart en nieren. En ook nog bijzonder hartelijk.”

Uit alles bleek dat ze uit een echte sociaal democratische traditie kwamen. Eentje van eerlijk delen, het beschermen van wat kwetsbaar is, mensen, de natuur, het leven. Ook eentje van respect voor het individu, strijd voor zelfbeschikkingsrecht en een waardig leven. Alleen al door zo lang lid te zijn van de Partij van de Arbeid, de partij die voor die waarden strijdt, en dat ook openlijk uit te dragen, lever je een bijdrage aan de traditie en aan de strijd.

Zij deden meer, door zich actief te bemoeien met het denken over de invulling van die waarden, het beïnvloeden van beleidsmakers en zelf in de politieke arena te stappen. Dineke en Jaap deelden hun overtuigingen, hun geloof in en hoop op een rechtvaardige wereld. Jaap was de man van de woorden, Dineke de vrouw van de liefde – de liefde die onontbeerlijk is om je idealen te bereiken. Samen waren ze dan ook succesvol. Dat is ook terug te zien in klein en groot beleid in onze gemeente Achtkarspelen. Ze hadden invloed op de keuzes die in onze gemeente werden gemaakt voor de WMO, voor de schulddienstverlening en -hun oude, eerste, gezamenlijke liefde: de natuur.

Gesterkt door Dineke en Jaap diende de PvdA in Achtkarspelen in 2015 een motie in om groenstroken zo in te richten dat deze meer biodivers zouden zijn: bloeiende bloemen, schuilplekken voor vogels en zoogdieren. In Buitenpost zijn de groenstroken bij de rondweg zo ingericht. Als u er op een mooie zomerdag langsrijdt en de margrieten, de korenbloemen, de klaprozen ziet bloeien, denk dan, met liefde, aan hen.

Het bericht In Memoriam Dineke Coerse verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

Op zaterdag 18 mei 2019 is Jaap Coerse, negentig jaar oud, overleden. Met hem verliest de PvdA in Achtkarspelen één van z’n markantste leden. De tijd dat een ledenvergadering pas kon beginnen wanneer Jaap en z’n vrouw Dinie waren gearriveerd ligt nog niet zo heel lang achter ons. Steevast aanwezig, een rol opeisend, het woord voerend. Af en toe een tikje dwars, altijd solidair. Kritisch maar loyaal.

Dertien jaar geleden werd ik de ‘eerste echte WMO wethouder’ van de gemeente Achtkarspelen. En in diezelfde periode werd Jaap de ‘eerste echte voorzitter van de WMO-raad van Achtkarspelen. Vanuit die beide rollen werkten we intensief samen, vaak waren we het eens, maar toch soms ook niet. Met name in die laatste gevallen duurden onze gesprekken lang. Gesprekken die een enkele keer op het gemeentehuis plaatsvonden maar veel vaker in de huiskamer van Jaap en Dinie in Herbrandastate. Gesprekken die je alleen maar kon voeren wanneer je elkaar vertrouwde. Beide waren we sociaaldemocraten van de oude stempel, dachten we in termen van individu en collectief. Het was zoeken en tasten voor ons, die zogenaamde ‘civil society’, dat maatschappelijk middenveld waarin vrienden, familie en buren een rol in zorg zouden moeten spelen. Jaap ging daarbij voorop, ik volgde hem soms schoorvoetend. Jaap sprak, ik luisterde. En hij, dertig jaar ouder dan ik, wist mij vaak te overtuigen van het feit dat de oplossingen voor de toekomst niet altijd in het verleden te vinden zijn. Eenmaal slechts werd hij echt boos op mij, ik verbeeldde mij dat hij bij die gelegenheid dreigend zijn wandelstok enkele decimeters hief. Natuurlijk was het slechts een gebaar, hij sloeg uiteraard niet echt. Toch, als hij het had gedaan had ik het hem niet kwalijk kunnen nemen. In een misplaatste oprisping van sarcasme had ik een betoog van Jaap over de rol van de WMO raad onderbroken, met de opmerking dat wanneer ik iets van de diaconie wilde weten ik me wel bij het echte CDA zou melden. Jaap verwijten, hoe impliciet ook, dat hij tegen het CDA aanschurkte, dat was een belediging die afgestraft had mogen worden. Ik heb me verontschuldigd, onmiddellijk. Want Jaap was van de PvdA, in hart en nieren behoorde hij de partij en de partij hem toe. Al vijfenzestig jaar. Zoals een overlijdensadvertentie in de Leeuwarder Courant zei, hij volgde het Rode Vaandel.

De laatste jaren werd Jaap steeds minder goed ter been. Uiteindelijk ging z’n conditie zo ver achteruit dat hij de deur niet meer uit kwam. Op zes mei bezochten Theun Nicolai en ik het echtpaar voor de laatste maal in hun vertrouwde Herbrandastate. Bij die gelegenheid reikte Theun de Willem Drees erepenning aan zowel Jaap als Dinie uit. De penning staat voor 65 jaar lidmaatschap van de partij. Jaap zat in de stoel waar hij in het verleden zo vaak had gezeten als ik hem bezocht. Ogenschijnlijk was er weinig veranderd. Ogenschijnlijk, enerzijds omdat hij anders dan vroeger niet meer zelfstandig uit die stoel kon komen, maar anderzijds omdat hij geestelijk nog steeds messcherp was. Hij beschreef hoe hij en Dinie ooit, in Delft, lid waren geworden van de PvdA. Over hun leven in de randstad, twaalf jaar had hij voor ons in de raad van Aalsmeer gezeten. En toen, na zijn pensionering, koos het echtpaar voor Buitenpost. En daar in Buitenpost werd hij, de man die gedurende zijn werkzame leven de kost had verdiend als architect, de pionier van de WMO. En met succes. Het afgelopen jaar was het aantal bezwaarschriften op dit gebied nihil, een beter signaal dat het met de zorg in Achtkarspelen op inhoudelijk gebied goed is geregeld kun je niet hebben. Goed geregeld dus. Dankzij al die professionals die in de zorg werken, dankzij onze dorpen waar het gelukkig nog gewoonte is om af en toe naar elkaar om te kijken. En dankzij de inwoners daarvan die graag een handje toesteken wanneer de buurman of buurvrouw hulp nodig heeft. Maar zeker ook dankzij Jaap Coerse, architect van de zorg in Achtkarspelen.

“Elke overwinning begint met strijd” was zijn levensmotto. Ik ben er trots op gedurende dertien jaar lang één van zijn strijdmakkers te zijn geweest!

Sjon Stellinga

Het bericht In Memoriam Jaap Coerse verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.