Op donderdag 21 januari deelde ons raadslid Sjoerd Bakker zijn persoonlijke verhaal;
Pap, mam…ik moet jullie iets vertellen…ik ben linkshandigOch, lieverd…wat verschrikkelijk voor je! Je weet toch dat je het als linkshandige heel lastig gaat krijgen?Want linkshandigen kunnen echt niet samen hand in hand lopenOf op een terras tegen elkaar aankruipen in de zon met een drankje Je weet dat ons geloof linkshandigen absoluut afkeurt?Dat linkshandigen in sommige landen ter dood worden veroordeeld?Laat het dus vooral niet merken!Waarom kun je niet gewoon normaal zijn?
Tja, voorzitter…dat vroeg ik me ook af toen ik jong was en twijfelde over mijn eigen geaardheid.
Waarom kan ik niet gewoon normaal zijn?
Het voorgaande verhaal over de acceptatie van linkshandigen is natuurlijk onzin. Gemiddeld is 10% van onze inwoners linkshandig. Maar waarom is dat verhaal dan wel van toepassing op homo’s, lesbo’s, biseksuelen, transgenders die ook 10% van onze inwoners vertegenwoordigen?
Want stel je eens voor;
Je zit in de meest onzeker periode van je leven…de pubertijd...
Je wilt niets liever dan erbij horen...
En dan denk je op een dag…ja…laat ik er voor kiezen om eens homo te worden;
M’n ouders worden verdrietigM’n vrienden en klasgenoten willen niet meer met me omgaanIk word direct geassocieerd met extravagante feesten, met aids, met mannen met leren broeken en een snor op een boot in AmsterdamOp straat word ik nagewezen, beschimpt…of nog erger
Ja. Dat lijkt me leuk!
Logisch? Nee!
Iets wat een groot deel van Nederland nog steeds gelooft en denkt? Ja!
Homo zijn is geen keuze. Homo zijn gaat niet over. Ervoor uitkomen is een keuze. Extravagant gekleed dansen op een boot in Amsterdam is ook een keuze. Net zoals het een keuze is om als vrouw met blote borsten in het zomercarnaval van Rotterdam mee te lopen. Maar daar hoor je niemand over.
Mijn man Alexander had ooit een bijbaantje bij een groot tuincentrum in Duiven, waar hij woonde. Tijdens snoeiwerkzaamheden, knipte hij per ongeluk het topje van z’n duim af. Een collega bracht hem naar een arts en het bloeden werd gestopt met een groot verband. Mijn plezier was groot toen ik hem ging ophalen en hij met zijn duim omhoog in het verband als lifter langs de weg stond.
Het lachen verging ons echter toen hij de volgende dag ontboden werd bij de directie van het tuincentrum. De medewerker die hem naar de arts had gebracht zat ziek thuis. Ze had gehoord dat Alexander homo is. En met al dat bloed, was ze bang voor aids. Alexander moest van de baas een aidstest laten doen. Hij weigerde…en hij werd ontslagen. Met tranen in zijn ogen kwam hij thuis en vertelde zijn verhaal. Ik werd witheet. Maar Alexander vroeg me om het te laten. Hij wilde geen gedoe voor z’n ouders in Duiven.
Dat was in 1998. Maar nu, 22 jaar later is er nog steeds sprake van onbegrip en discriminatie. Zowel verborgen als in het openbaar. Met een groeiende stroom mensen uit landen als Polen, Roemenië, Syrië of Afghanistan, zetten we als LHBTI gemeenschap eerder een stap terug in acceptatie dan naar voren. En met alle verhalen die je hoort in het nieuws kun je tegenwoordig beter in Bennekom wonen dan in een stad als Amsterdam.
Amsterdam! Ooit de gay-capital van Europa. Er is nog veel werk te doen.
Maar er is ook genoeg hoop. Alexander en ik hebben onszelf geaccepteerd. En we worden dat ook door iedereen in onze familie, op ons werk, in de gemeente en in onze buurt. Voor steeds minder jongeren, die in Nederland zijn opgegroeid, is het een issue. Maar zo normaal als linkshandig zijn…dat is het nog niet.
Onze burgemeester ontving, toen hij de regenboog vlag had gehesen, ooit een brief van een jonge inwoner in onze gemeente. Die schreef daarin moeite te hebben met zijn homoseksuele gevoelens en dankbaar te zijn voor het signaal dat de vlag uitstraalde over acceptatie. Het sterkte hem. Maar de voorganger in zijn kerk adviseerde hem om vooral erover te zwijgen omdat het ‘zondig’ is. Zijn vrienden wisten het niet van hem en dat wilde hij vooral zo houden. Want, schreef hij; “ik hoor erbij…maar toch ook niet”.
Voor deze jongen. Voor het meisje dat zich al sinds haar jeugd een jongen voelt. Voor de jongen die niet alleen zijn vriendin maar ook zijn beste vriend aantrekkelijk vindt. Voor jongeren en voor ouderen die het nog niet weten van zichzelf maar wel voelen dat ze anders zijn, vastzitten in een relatie of vastzitten in een gemeenschap waarin ze hebben moeten accepteren dat ze waarschijnlijk nooit zichzelf mogen en kunnen zijn.
Voor al die mensen gaat er een zeer krachtig signaal uit wanneer Ede als regenbooggemeente laat zien dat ze er voor iedereen is. En er, dankzij dit geweldige initiatiefvoorstel van mijn collega in de raad, Stephan Nijenhuis, actief beleid wordt ontwikkeld om deze mensen te helpen en ze te steunen in hun zoektocht naar zichzelf. Te helpen om zichzelf te kunnen zijn. Zodat het straks voor iedereen duidelijk is dat anders geboren worden, ook normaal is. Net zo normaal, als linkshandig zijn.
Diverse media hebben hier ook aandacht aan besteed;
Zet cookies aan om de video te tonen.
