2020 is al weer volop van de kant. Dit nadat eind 2019 op de valreep werd besloten om fors (€ 6.000.000,-) te gaan bezuinigen op zorg en hulp.
Een gemeentelijke taak die nog niet zo lang geleden en met veel gedoe (keukentafelgesprekken, telefoontjes, intranetsites en formulieren) is gestart . Forse bezuinigingen die steeds naar de achtergrond verdwijnen bij gemeentelijke besluiten over dure grond, een park met allure, een goudgeletterd theater, een monumentaal pand voor kunst en cultuur, of zwemplezier om de hoek . Besluiten die me dankbaar maken voor de rijkdom in onze stad, maar door de bezuinigingen op zorg en hulp schuren en unfair voelen. Als we zo besluiten blijven nemen, zal dit zomaar kunnen leiden tot verdere vervreemding tussen het ‘grote ik’ van de sterken en zij die minder goed mee kunnen komen. Mensen die mogelijk te ingetogen, te gezagsgetrouw, of alleen of beperkt zijn. Mooie mensen die niet mee kunnen komen in een snelle en harde wereld. Dit brengt me weer terug bij ‘op de valreep’. Dat gezegde dat verwijst naar de loopplank van het schip: naar op het laatste moment; naar nog even snel; naar vlak voor het vertrek; naar afscheid. Afscheid van wie?
