Donderdag 8 november werden door de verschillende partijen in de gemeenteraad, de bijdragen in de tweede termijn uitgesproken. Zij gelden als reactie op de antwoorden die het college in haar eerste termijn gegeven heeft. Ron Meyer, fractievoorzitter van de SP, gaf hier vorm aan door het activistische optimisme van Heerlen te prijzen als motor voor werkelijke veranderingen voor de stad en haar inwoners.
“Hoop heeft 2 prachtige dochters: woede over hoe het gaat en de moed om daar iets aan te doen.” De oude bisschop Augustinus wist al dat je voor een betere wereld iets zult moeten doen.
Voorzitter,
Ik denk aan al die Heerlenaren die bij tegenwind nog harder lopen. Die bij tegenslag nóg meer optimisme aan de dag leggen. Die als het gitzwart lijkt altijd weer het licht zien. Zij die zich niet neerleggen bij hoe het nu eenmaal is. Zij die het debat met anderen niet uit de weg gaan. Zij die niet weglopen. Maar zij die hun stad elke dag een klein beetje beter maken.
Het zijn de mensen van de Mijnsteenberg die volhielden en wonnen.
Het zijn de mensen van de Saffierstraat, de Willemstraat en de Kempensweg die nooit opgaven.
Het is iemand als Leo Noy, die vast niet altijd zijn zin kreeg in het centrum, maar nooit opgaf.
En al die duizenden vrijwilligers bij sportclubs, buurtverenigingen en andere organisaties die zich inspannen voor het algemeen belang. Door hen worden wij elke dag opnieuw geïnspireerd.
In het centrum van onze stad is er één man die dat optimisme belichaamt. Een kale en muzikale man. Iemand die het met zijn muziekhuis absoluut niet makkelijk heeft en die toch naar kansen blijft zoeken en initiatief na initiatief neemt. Inderdaad, Jeroen Arons. Weet u wat hij mij vanochtend liet weten? “We realiseren ons vaak niet wat WEL allemaal mogelijk is in onze stad.”
Die houding, die methode, die doctrine van hoop en optimisme. Meneer, de voorzitter. Ik zou ‘m de Arons Aanpak willen noemen, die verdient alle aandacht en alle energie.
