Vanavond kleuren we de wereld oranje. Een klein gebaar met hopelijk een groot resultaat.
Geweld tegen vrouwen, mensen zullen wellicht denken; moet dan nou, is dat niet overdreven? Zo vaak gebeurd dat toch niet?
Jawel. Al zien we het niet altijd.
Mijn vraag vanavond was om het seksuele geweld aandacht te geven. We denken dan vaak aan verkrachting en natuurlijk; dit is 1 van de vele vormen.
Maar een topless of bijna naakt foto die Sophie van 15 laat maken door haar vriendje en dan de hele school rond gaat, is helaas ook een vorm van seksueel geweld. Jongeren zien het niet maar het gebeurd toenemend en de schade die het onze kinderen / dochters aanbrengt is niet meer te herstellen.
Toen vader Joris, zijn dochter uit 4 VWO topless aantrof voor de laptop heeft hij snel de deur dicht gedaan. Ouders waren net gescheiden en als alleenstaande vader is dit toch een ingewikkeld gesprek. Met alle goede bedoelingen bedacht vader; ik stuur moeder een appje met de vraag of ze dit morgen wilt bespreken. Van vrouw tot vrouw een stuk makkelijker. Zijn dochter had geen idee dat dit gevaarlijk zou zijn. Ze vond het juist fijn, eventjes wat aandacht, iemand die je mooi vindt en dit steeds tegen je zegt en de man aan de andere kant had zo veel tijd voor haar en begreep al haar problemen. Papa en mama zijn zoveel met zichzelf bezig, eindelijk iemand alleen voor haar even. En hij was zo knap op de foto, en vond haar nog leuk ook! Een foto uitwisselen om te laten zien hoe mooi ze is, ookal vond ze dat zelf niet echt, is toch het minste wat ze kon doen.
Toen dochterlief de volgende ochtend afscheid nam van haar vader wisten beide niet het niet-bespreken van dit contact onherstelbare gevolgen zou hebben.
Bij het 6de lesuur werd vader gebeld met de vraag of zijn zieke meid goed was thuisgekomen en terwijl hij dit gesprek vol verbazing voerde kwam hun toen nog onschuldige, intelligente dochter aan in Oss waar ze met haar date had afgesproken. Echt een date was het niet. Ze kende hem tenslotte al zo goed door alle chatgesprekken. Tijdens het wachten op haar dochter met de intentie om in alle rust het appje van vader te bespreken werd hun dochter verkracht door deze jongen die geen 17 was maar 25. Het wachten van moeder werd onderbroken door de deurbel van de politie.
Had vader het maar besproken, had zij zelf maar een grens aangegeven want hoe kan het toch dat zoiets onschuldigs eindigt in een beschadiging voor het leven. Had moeder maar meteen een app gestuurd om aan te geven dat ze een risico liep en haar ouders van haar houden en dit willen bespreken. Hadden ze maar….
Begrenzen is iets wat we met elkaar moeten doen. Hoe klein de aanraking ook is, hoe onschuldig een seksuele opmerking ook lijkt en hoe leuk een naaktfoto sturen ook kan zijn, alles staat met hetvaangeven waar je grens ligt.
Een grens voel je, en om dat te voelen moet je voelen wat je waard bent.
Als puber van 14 vind je jezelf weinig waard. Maar ook als vrouw van 37 soms niet.
Als je dan, terwijl je zwijmelend hangend uit het raam naar een stelletje jongens kijkt, wordt betast door de vader van je vriendinnetje waar je al 8 jaar komt. Dan voel je je niks meer waard. Ik heb het niet gemeld, er is geen aangifte gedaan; ik wilde dat niet. Het viel wel mee. Het viel NIET mee. Een hitsige vader die je klem houdt en tegen je aan staat te rijden VALT. NIET. MEE. Maar waarom dan toch deed ik niks. Waarom gaf ik mijn grens niet aan.
Het is veel gevraagd om in onze maatschappij als vrouw op te staan tegen een kleine seksuele ongewenste handelingen, gedragingen, opmerkingen. Al snel voel je je een zeur, preuts en dus laat je het gaan. Je verlegt je grens en hoe meer grenzen er worden verlegd; hoe dunner ze worden.
Laten we vandaag, met elkaar, erkennen en voelen dat we genoeg waard zijn. Genoeg om, hoe klein ook, een grens, onze grens aan te geven als we iets onprettig of niet juist vinden. Want met een aangeven van een kleine grens maken we een grote stap tegen het geweld tegen vrouwen ; alleen met zijn allen kunnen we dit stoppen. En stoppen begint bij aan te geven wat wel en niet oke is. en dat; dat moeten we samen doen.