Poliflw

De huidige Statenperiode zou ik afmaken als burgerlid; zo dacht ik. Niet in de Statenzaal, maar wel meedraaien in de fractie, het woord voeren in commissies en deelnemen aan informatiebijeenkomsten en werkbezoeken. Ik noem die altijd “schoolreisjes”; informatief, je komt nog ergens, hoort nog eens iets en je maakt mede-Staten- en -burgerleden op een andere manier mee. -Ik schets dit wervend, want we hebben een nieuw burgerlid nodig. Ik ben immers per mei, na het vertrek van Kyra Selles, doorgeschoven naar de Statenfractie-. Ik neem daar in elk geval haar onderwerp Verkeer/Vervoer/Mobiliteit over. Mijn vak, ik heb er een warm plekje voor, en werk ook in die hoek.

De Statenvergadering van 6 juli was een mooie vuurdoop. Daar werd de Perspectievennota besproken, waarin de wissels worden gesteld voor de volgende begroting. Drie opgaven staan centraal:

– Klimaatverandering en Energietransitie – Natuur en Landbouw – Mobiliteit en Verstedelijking

Ik bracht namens onze fractie naar voren dat we steun geven aan die lijn, maar dat het krachtiger en concreter moet. We vinden het te vaag, te weinig politiek en met te weinig focus. Het zit erg in de categorie “daar kun je niet tegen zijn”. We vragen van GS:

– Maak deze opgaven echt zichtbaar door geldstromen en ambtelijke inzet in die richting te verschuiven; – Geef allerlei vormen van samenwerking die de provincie al kent, aansluiting bij deze opgaven en bouw waar nodig nieuwe samenwerking op; – Zorg dat “we niemand laten vallen”, het kan niet zijn dat hele beroepsgroepen of regio’s niet meer meedoen, hun gevoel van eigenwaarde verliezen en “over de rand vallen”; – Inzetten op kringlooplandbouw en extensivering onder het motto “minder dieren maar meer boeren”; – Zorg dat het landelijk gebied bereikbaar blijft, en zet daarbij in niet alleen op OV maar op een mix van -wat ons betreft onorthodoxe- maatregelen, denk aan deelvervoer, liftcentrales, dorpsauto’s en voorzieningen -ook digitaal- naar de mensen toe brengen.

De middelste van dit rijtje houdt me echt bezig. Grote veranderingen leiden tot grote onvrede, complottheorieën en wantrouwen tegen de overheid. Wat je nu ziet, is dat extreemrechts dat kaapt waardoor het voor de rest een taboeonderwerp wordt. Dat moet anders. We moeten iets met die onvrede zonder dat je extreemrechts steunt. Lastig, hier ligt voor mij misschien wel de belangrijkste strategie-opgave voor de volgende periode.

En o ja, kandidaat-burgerleden en kandidaten voor de nieuwe fractie per 2023, nou ja, jullie snappen de oproep.

Peter Schouten

Met zekere regelmaat ploft “Jij &Overijssel”, een uitgave van de Provincie op de mat. Letterlijk, want het is een papieren magazine. Een verademing tussen al die steriele mail-nieuwsbrieven, iets dat je kunt vastpakken en wegleggen.

Het laatste nummer gaat over het platteland, en dus -je woont in het oosten of niet- over Noaberschap. Dat het echt bestaat maakten wij laatst mee. Een mooie wandeling over een deel van het Schipbeekpad, en we ploffen neer in een restaurant in Markelo. “Zo, en nu de bus terug” -je bent westerling of niet- dachten we na een borrel. Nou nee, in de vroege avond gaat de bus hier onder de wol. Bleek na enige -tegenstrijdige- informatie op 9292, de app van Keolis en het bordje bij de bushalte. Het personeel aangesproken, of er een taxi kan komen. “Waar moet je heen?” “station Holten”. “Doe maar rustig aan, we brengen jullie wel even”. Zo gezegd, zo gedaan. En zoiets werkt twee kanten op, want we weten zeker dat we daar als we in de buurt zijn gaan eten.

Met zekere regelmaat ploft “Jij &Overijssel”, een uitgave van de Provincie op de mat. Letterlijk, want het is een papieren magazine. Een verademing tussen al die steriele mail-nieuwsbrieven, iets dat je kunt vastpakken en wegleggen.

Het laatste nummer gaat over het platteland, en dus -je woont in het oosten of niet- over Noaberschap. Dat het echt bestaat maakten wij laatst mee. Een mooie wandeling over een deel van het Schipbeekpad, en we ploffen neer in een restaurant in Markelo. “Zo, en nu de bus terug” -je bent westerling of niet- dachten we na een borrel. Nou nee, in de vroege avond gaat de bus hier onder de wol. Bleek na enige -tegenstrijdige- informatie op 9292, de app van Keolis en het bordje bij de bushalte. Het personeel aangesproken, of er een taxi kan komen. “Waar moet je heen?” “station Holten”. “Doe maar rustig aan, we brengen jullie wel even”. Zo gezegd, zo gedaan. En zoiets werkt twee kanten op, want we weten zeker dat we daar als we in de buurt zijn gaan eten.

Het is alweer december en onze fractie werkt hard aan resultaten.

Een kritische noot hier en daar kunnen we echter niet laten.

Hoewel de coalitie de oppositie nog wel eens aan de zijlijn laat staan,

lijkt het samenwerken voor een mooi Overijssel steeds beter te gaan.

Er is winst van zowel jongerenparticipatie tot verdeling van extra gelden,

Zonder slag of stoot gaat dit proces echter zelden.

Volgend jaar voor de deelnemers aan de Special Olympics extra genot,

Want dan klinkt in Twente het startschot!

Onze inzet lijkt soms een marathon, dan weer een klucht

Wanneer het gaat over klimaat, helder water en een schone lucht.

“De natuur herstellen en de aarde koelen”,

Dit zijn zeker geen eenvoudige en minimalistische doelen.

Het gewenste resultaat zullen we niet in een korte tijd behalen,

Maar de gevolgen zijn groot mochten wij falen.

De inzet kost tijd, moeite en overredingskracht,

Daarom port de fractie hierover herhaaldelijk de zittende macht.

Het was wennen: dat vergaderen online en op afstand

Want hoe krijg je iemand jouw mening digitaal aan het verstand.

Als fractie zouden wij natuurlijk veel liever gewoon de provincie ingaan;

Praten met inwoners, zodat ze continu op ons netvlies staan!

In deze donkere decemberdagen

Willen we dan ook aan iedereen vragen

Blijf behulpzaam, participeer en wees wijs

Dan beleven we volgend jaar weer samen een prachtige politieke reis.

Al wandelend verruimt burgerlid Peter Schouten letterlijk en figuurlijk zijn kijk op ons Overijssel:

Een prachtig onderdeel van het wonen in Deventer is dat je in een dichtbebouwde historische binnenstad kan wonen en na drie stappen aan de overkant van de IJssel in het buitengebied kan wandelen. Bijna had dit niet meer gekund: in de jaren 60 bestond het plan voor een dubbelstad, 100,000 inwoners in een nieuwe stad tegenover de bestaande, op de andere oever. Misschien komt er ooit met de zeespiegelstijging weer behoefte aan, want moeten we de Randstad herhuisvesten op hogere grond? Zo ver is het nog niet, en bij elke wandeling verbaas ik me erover hoe dichtbij onze buurprovincie is en hoe de grens raar door bebouwd gebied loopt. Vast iets met oude lopen van de IJssel, bisschoppen van Utrecht, historische Stadsweiden, hertogen van Gelre en Hoofdige boeren.

Zo is De Worp, ofwel de Hoven een deel van Deventer, zij het op de andere IJsseloever. Het is één geheel met Steenenkamer, maar dat hoort bij Voorst en is dus Gelderland.

Als ik wandel verbaas ik me erover dat Overijssel en Gelderland twee provincies zijn. Schaal, sterktes en zwaktes, het DNA, “look&feel”, zelfs dialecten, het is zeker als je zelf “van buiten” komt behoorlijk verwant. Of ik nou het Schipbeek- of Berkelpad loop, een stukje Sallandpad of een route uit het wandelnetwerk Achterhoek, op de Lochemse of Holterberg, geen moment heb ik het gevoel in een andere provincie te zijn.

Soms denk ik: een paar stukken Gelders rivierengebied naar Utrecht of Brabant zou functioneel logisch zijn en maak van de rest één provincie met het daarin centraal gelegen Deventer als hoofdstad. Ligt die dubbelstad – mocht die er toch ooit komen – meteen mooi in één provincie.

De in deze digitale tijd onvermijdelijke disclaimer: dit is geen fractiestandpunt, al hebben het hier nooit specifiek over gehad. Wat wel duidelijk is: de grens van een provincie loopt soms onverwacht door dorpen of landschappen heen. Met oog op leefkwaliteit maar zeker ook op het landschap lijkt dat arbitrair. Denk aan openbaar vervoer, sportieve of sociaal-culturele programma’s, de inrichting van onze fysieke omgeving, watermanagement of natuurgebieden: Dat kunnen we natuurlijk niet allemaal plannen en beheren tot aan de provinciegrens, zonder ons te bekommeren hoe het er aan de andere kant aan toe gaat. In een recent blog op deze site pleitten we voor het verminderen van barrières langs de Nederlands-Duitse grens. Maar ook voor de relaties met onze binnenlandse buren geldt: verbreed je horizon, bundel de krachten en werk samen.

Al wandelend verruimt burgerlid Peter Schouten letterlijk en figuurlijk zijn kijk op ons Overijssel:

Een prachtig onderdeel van het wonen in Deventer is dat je in een dichtbebouwde historische binnenstad kan wonen en na drie stappen aan de overkant van de IJssel in het buitengebied kan wandelen. Bijna had dit niet meer gekund: in de jaren 60 bestond het plan voor een dubbelstad, 100,000 inwoners in een nieuwe stad tegenover de bestaande, op de andere oever. Misschien komt er ooit met de zeespiegelstijging weer behoefte aan, want moeten we de Randstad herhuisvesten op hogere grond? Zo ver is het nog niet, en bij elke wandeling verbaas ik me erover hoe dichtbij onze buurprovincie is en hoe de grens raar door bebouwd gebied loopt. Vast iets met oude lopen van de IJssel, bisschoppen van Utrecht, historische Stadsweiden, hertogen van Gelre en Hoofdige boeren.

Zo is De Worp, ofwel de Hoven een deel van Deventer, zij het op de andere IJsseloever. Het is één geheel met Steenenkamer, maar dat hoort bij Voorst en is dus Gelderland.

Als ik wandel verbaas ik me erover dat Overijssel en Gelderland twee provincies zijn. Schaal, sterktes en zwaktes, het DNA, “look&feel”, zelfs dialecten, het is zeker als je zelf “van buiten” komt behoorlijk verwant. Of ik nou het Schipbeek- of Berkelpad loop, een stukje Sallandpad of een route uit het wandelnetwerk Achterhoek, op de Lochemse of Holterberg, geen moment heb ik het gevoel in een andere provincie te zijn.

Soms denk ik: een paar stukken Gelders rivierengebied naar Utrecht of Brabant zou functioneel logisch zijn en maak van de rest één provincie met het daarin centraal gelegen Deventer als hoofdstad. Ligt die dubbelstad – mocht die er toch ooit komen – meteen mooi in één provincie.

De in deze digitale tijd onvermijdelijke disclaimer: dit is geen fractiestandpunt, al hebben het hier nooit specifiek over gehad. Wat wel duidelijk is: de grens van een provincie loopt soms onverwacht door dorpen of landschappen heen. Met oog op leefkwaliteit maar zeker ook op het landschap lijkt dat arbitrair. Denk aan openbaar vervoer, sportieve of sociaal-culturele programma’s, de inrichting van onze fysieke omgeving, watermanagement of natuurgebieden: Dat kunnen we natuurlijk niet allemaal plannen en beheren tot aan de provinciegrens, zonder ons te bekommeren hoe het er aan de andere kant aan toe gaat. In een recent blog op deze site pleitten we voor het verminderen van barrières langs de Nederlands-Duitse grens. Maar ook voor de relaties met onze binnenlandse buren geldt: verbreed je horizon, bundel de krachten en werk samen.

Provinciale Staten zijn unaniem voor het terugbrengen van de termijn van de vergunning voor het winnen van Hardenbergs gas door de NAM. In navolging van de Hardenbergse raad adviseren ook de Staten geen vergunning af te geven voor een termijn van dertien jaar, maar voor de duur van 3 jaar vanaf de nieuwe vergunningsperiode in 2020. 

Advies naar minister

Op 6 maart bespreekt het college van GS de gaswinning in Hardenberg en formuleert zij het advies aan de minister. Nu zowel de raad van Hardenberg als Provinciale Staten aangeeft niet voor een lange verlenging van de vergunning te zijn, vertrouwen zij er op dat Gedeputeerde Staten dit advies over zal nemen in het advies richting het ministerie Economische Zaken en Klimaat. Zowel de raad van Hardenberg als Provinciale Staten zetten naast een kortere winningstermijn vol in op continue monitoring en metingen.