Poliflw

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.

Op 5 mei 2022 hield Anja Gerashchenko haar toespraak over bevrijdingsdag en over de oorlog in haar land. Over de herinneringen van haar familie aan de Tweede Wereldoorlog en de harde realiteit nu. Over de inval van Rusland in een democratisch land als Oekraïne. Over angst, moed en hoop. De studio van haar toespraak was vanuit een auto bij de Bullekerk in Zaandam. Hier kunt u haar toespraak over lezen. 5 mei is de Dag van de Bevrijding van Nederland, die door het hele land wordt gevierd. Wat ooit de verschrikkelijke realiteit van de oorlog was, leefde voort in de herinneringen en verhalen van de generaties die het hadden meegemaakt en de boeken en films die er daarna over verschenen. Het werd onderdeel van de geschiedenis. Ik herinner mij dat mijn oma mij als klein meisje het verhaal vertelde van een zwangere vrouw die op transport werd gezet per trein en drie dagen moest reizen temidden van oorlogsgeweld en zonder eten en drinken en zonder de mogelijkheid de wagon met bange kinderen en vrouwen te verlaten. Ik heb nooit begrepen waarom mijn opa, die op 23- jarige leeftijd in een Amerikaans gevechtsvliegtuig aan het Oostfront streed, slechts drie van zijn medestrijders overleefden de oorlog, altijd moest huilen tijdens de nationale bevrijdingsfeesten in mei, wanneer iedereen om hem heen aan het feestvieren was, waarom hij nooit met ons naar oorlogsfilms keek en er nooit over praatte. Ik herinner me dat ik met mijn broer lachte om een oude buurvrouw, die altijd zout, kaas en ontbijtgranen op het balkon bewaarde. Onze vader wees ons dan terecht, hij zei: “Jullie lachen omdat jullie een gelukkige generatie zijn die niet weet wat oorlog met mensen doet, welke sporen het achterlaat tot het einde van de dagen van degenen die het hebben overleefd. En ik vraag God dat het gedrag van deze vrouw altijd onbegrijpelijk voor jullie zal zijn." 82 jaar geleden viel een sterk, groot autoritair land zonder waarschuwing een klein, vreedzaam neutraal land aan, bombardeerde een machtige havenstad, doodde duizenden onschuldige burgers en dwong het land zijn voorwaarden en regels te aanvaarden. Vier jaar na het begin van de bezetting stierven tienduizenden mensen, voornamelijk ouderen van de honger en miljoenen mensen werden met de hongerdood bedreigd. Historici schrijven dat de hongersnood van 1944-1945 een zeldzaamheid was in een modern, ontwikkeld en geletterd land. Deze verschrikking eindigde door een zegevierend offensief van de geallieerden, maar de herinnering aan het doorstaan ​​van het lijden blijft voor altijd bij de mensen die het hebben overleefd. Daarom zijn geschiedenislessen zo belangrijk. Geef ze door aan de volgende generatie en onthoud de ontoelaatbaarheid van de herhaling van deze verschrikking. Maar de geschiedenis herhaalt zich. En ik vraag me af: hoe kan dat? Hoe kan het dat opnieuw, zoals ruim tachtig jaar geleden, prachtige machtige steden worden vernietigd. Dat wanhopige mensen vluchten voor het oorlogsgeweld en huis en haard achter zich laten? Dat een sterke buur, die de wetten van de wereldorde vergeet, denkt dat hij het recht heeft om zijn voorwaarden te dicteren. Woorden schieten tekort om de erbarmelijke situatie in Marioepol te beschrijven. Marioepol waar op dit moment duizenden mensen, inclusief kinderen, zonder voedsel, water en medische zorg zich verbergen in de schuilkelders. Zij smeken de wereld om redding. Zullen ze op tijd gered worden? Zal de kleine vierjarige Alice, de dochter van een militaire dokter die gewonde soldaten in Marioepol helpt, het daglicht zien? Haar moeder heeft geen kans om daar levend weg te komen, dus het kleine meisje heeft die kans ook niet. Ik wil niet aan haar toekomst denken, maar haar gezicht stond mij voor ogen en mijn hart doet pijn. Het was ongelooflijk moeilijk voor mij om deze toespraak te schrijven. Het is moeilijk omdat je moet praten over dingen die in de 21e eeuw onaanvaardbaar zijn. Maar ook in de 20e eeuw waren ze onaanvaardbaar. Toch gebeurden ze. En ze gebeuren nu. Een nachtmerrie wordt een realiteit. Maar we komen hiertegen in het geweer. Zal een krachtige alliantie van moderne beschaafde landen, landen waar de democratie heerst, in staat zijn de middeleeuwse duisternis te overwinnen, van een land dat in handen is van een autocratisch bewind? Zal de internationale gemeenschap en de miljoenen mensen die ons steunen in staat zijn deze humanitaire crisis en oorlog te bezweren? Zodat Alice en haar moeder en andere lotgenoten gered worden? Ik heb geen antwoord op deze vraag. Maar ik ken de veerkracht van de geest van mijn volk, de onweerstaanbare moed van onze soldaten die stand zullen houden ​​en Mariupol, Odessa, Kiev, Kharkiv en elk klein dorp in de buurt zullen verdedigen. De moed van onze artsen die onder vijandelijk artillerievuur bevallingen en operaties uitvoeren. De moed van onze brandweerteams die elke dag branden blussen en mensen uit het puin redden. De moed van onze vrijwilligers die mensen onder beschietingen evacueren en naar veilige plaatsen brengen. Ik zie eenheid en begrip van de realiteit bij politici en regeringen in Europa en de Verenigde Staten. Dit begrip en deze eenheid kwam niet onmiddellijk tot stand, maar ze is nu al een realiteit. De goede oude alliantie biedt ongekende hulp en ondersteuning. Is er iets beters in deze wereld dan de handen van vrienden die zich uitstrekken als je om hulp smeekt? En als ik om me heen kijk, jullie steun, jullie medeleven en jullie solidariteit zie, kan ik zeggen dat er hoop is. De hoop dat het goede altijd het kwaad verslaat. Dat het licht de duisternis vervangt. De waarheid heeft altijd het overtuigende laatste woord ook al beweert propaganda het tegendeel. Beste Nederlanders, beste Zaankanters, ik wil jullie feliciteren met de dag van de bevrijding, de dag van vrijheid en overwinning. Vandaag is een feestdag. Al die blije mensen om me heen vertellen me dat onze dag van vrijheid binnenkort komt.

Omdat de spanning tussen Oekraïne en Rusland ook Nederland beginnen te raken heb ik, in samenwerking met mijn vriend Eric Barc, besloten om u deelgenoot te maken van wat er zich de afgelopen 10 jaar zich heeft afgespeeld in Oekraïne en nog steeds.

Gefeliciteerd!

Op vrijdag 4 oktober vond in de raadzaal de studiemiddag ‘De Zegens des Vrouwenkiesrechts 1919-2019’ plaats, ter ere van het honderdjarig bestaan van het vrouwenkiesrecht in Nederland.

Het Zaanse Gemeentearchief organiseerde deze middag (en trouwens nog vele leuke andere!). Gemeentearchivaris Frans Hoving merkte op hoe bijzonder, maar ook hoe schrijnend, het is dat historische uitspraken als “Wie moet er dan voor de kinderen zorgen als de vrouw gaat werken?” soms ver van ons af lijken te staan, maar soms ook nog dagelijks gebezigd worden.

Onze wethouder Natasja Groothuismink is al jaren groot voorvechtster van vrouwenemancipatie, en van jongs af aan actief geweest in o.a. de Zaanse adviescommissie vrouwenemancipatie. Natasja benadrukte nog eens dat, hoewel er in Zaanstad op politiek niveau een mooie balans is tussen mannen en vrouwen, het lang niet overal, en zeker niet voor iedereen, vanzelfsprekend is om als vrouw mee te denken op bestuurs- of uitvoeringsniveau.

Rondetafelgesprek met drie wethouders, over achtergronden, randvoorwaarden en toekomstbeelden op het gebied van vrouwenemancipatie

ROSA-raadslid Krista van Dalen en ROSA-wethouder Natasja Groothuismink

Onze wethouder en fractie blijven zich inzetten voor vrouwenemancipatie: “Het is geen vanzelfsprekendheid”

POV Zaanstad vraagt een tijdelijke stopzetting van handhaving en juridische trajecten in het voorontwerp-bestemmingsplan Mercuriusstraat in Krommenie. De Partij voor Ouderen en Veiligheid wil het verzoek aan B en W donderdag 29 augustus bespreken in het Zaanstad Beraad. De POV constateert veel onduidelijkheden en wettelijke fricties in de actualisatie van het bestemmingsplan. Voor de Mercuriusstraat wordt een nieuw plan gemaakt, maar hierin is vertraging opgetreden. Om te voorkomen dat er intussen zaken toegestaan worden op basis van het oorspronkelijke regime (1998), heeft Zaanstad ontwikkelingen in dit gebied direct stopgezet. In het toekomstplan 2040 van Maak.Zaanstad staat dat ’bijna alle bedrijventerreinen zijn getransformeerd naar woon/werkterreinen’. Harrie van der laan (POV) is echter ’onaangenaam verrast’ dat Zaanstad bij verschillende panden (bewoners) handhavend is gaan optreden met als dreigement een last op dwangsom (er wordt zelfs gesproken over 50.000 euro). POV schrijft: ,,Het college spreekt zich op elk punt tegen en ondertussen zet het college een heel gebied op slot. De huidige bewoners van de panden kunnen door het voorbereidingsbesluit zelfs geen beroep doen op een aanvraag voor een legalisatievergunnig. Desondanks behoudt de gemeente Zaanstad zich het recht voor te kunnen handhaven op situaties die wellicht gelegaliseerd kunnen worden.” Zo speelt onder meer een verzoek tot legalisering van permanent verblijf in een bedrijfswoning waarvan de toestemming niet bekend of zoek is. https://m.noordhollandsdagblad.nl/cnt/dmf20190807_7334478/pov-zaanstad-vraagt-tijdelijke-stopzetting-handhaving-bestemmingsplan-mercuriusstraat-krommenie

POV Zaanstad vraagt tijdelijke stopzetting handhaving bestemmingsplan Mercuriusstraat Krommenie

POV Zaanstad vraagt een tijdelijke stopzetting van handhaving en juridische trajecten in het voorontwerp-bestemmingsplan Mercuriusstraat in Krommenie.

Stikstofbesluit vertraagt waarschijnlijk ook vernieuwing Zaanbrug Ook de vernieuwing van de Zaanbrug lijkt vertraagd te worden door de uitspraak van de Raad van State over het Programma Aanpak Stikstof. Dat blijkt uit antwoorden van de gemeente op vragen van POV. Die partij ziet er aanleiding in om weer eens te pleiten voor een ’plan B’ voor renovatie van de brug. ’De kans dat de kosten voor loon, bouw en materialen door dit uitstel doorstijgen is zeer aannemelijk, evenals dat de aanbesteding niet kan plaatsvinden voor het daarvoor gereserveerde bedrag’, denkt de partij. De provincie en Zaanstad krijgen waarschijnlijk bij talloze bouwprojecten te maken met vertraging. NHD; https://m.noordhollandsdagblad.nl/cnt/dmf20190721_30834669/stikstofbesluit-vertraagt-waarschijnlijk-ook-vernieuwing-zaanbrug

Photos from Partij voor Ouderen en Veiligheid's post

De verzwegen feiten van het Arabische slavernijverleden. Hypocriete, eenzijdige verontwaardiging. 👇👇 https://opiniez.com/2019/06/29/de-verzwegen-feiten-van-het-arabische-slavernijverleden/samirrhatarrass/

OpinieZ De verzwegen feiten van het Arabische slavernijverleden

Samirrha Tarrass Amsterdam gaat op voorstel van DENK wellicht excuses aanbieden voor het slavernijverleden. Zo kopten de nieuwsmedia onlangs. Vroeger hoorde ik het vaak als tegenreactie in een woo…