Verwondering is het gevolg van kijken én zien. Wanneer je niet kijkt, zul je ook zeker niet zien. Wanneer je kijkt is het nog niet zeker dat je ziet. En wanneer je niet ziet is verwondering ver weg. Terwijl verwondering de voedingsbodem is voor verbondenheid, verantwoordelijkheid en volwaardigheid. En deze zijn hard nodig voor een duurzaam economisch bestel.
Aan de vandaag de dag gehanteerde definitie van welvaart ligt het principe van economische groei ten grondslag. 'Zolang de economie groeit gaat het (ons) goed', denken velen. Maar is deze grondslag wel terecht en zitten er aan deze groei geen grenzen?
We zien inmiddels ook nadelen van de (ongebreidelde) economische groei. Deze nadelen zijn herkenbaar in de onbalans tussen 'Ik' en 'De ander', 'Nu' en 'Later' en tussen 'Het materiële en 'Het inmateriële'.
In de Groen van Prinsterenlezing deed Martine Vonk een oproep om als politici in te zetten op verbinding, verantwoordelijkheid en volwaardigheid. De politiek moet zich druk maken om verbindingen tussen mensen. Dat kan zijn tussen mensen onderling, tussen jong en oud, tussen deze en de volgende generaties, tussen zij die hier leven en die aan de andere kant van de wereld, zij die consumeren en zij die de werkelijke kosten dragen (door vervuiling, ontbossing, kinderarbeid, etc). Maar ook haar verantwoordelijkheid nemen om de volledige prijs voor consumeren te berekeken, te benoemen en door te belasten. En daarbij ook volwaardige pilitiek te bedrijven, dat is het immateriële te herwaarderen, denk aan ontspullen, minimaliseren, ruimte voor kunst, ontspanning, religie, het goede leven.
Om dat te doen is verwondering nodig. Je verwonderen over de aarde, de natuur, een medemens, vreugde, liefde, zorgeloosheid. Wanneer je kijkt en ziet en je verwondert, vonkt er een begin van aanhoudende inzet aan voor leven in vrede en gerechtigheid.