“Je kan het systeem nog zo goed optuigen op papier, maar het gaat om de uitwerking”
“Dit wordt mijn vierde termijn. Het was niet zo dat ik per se doorwilde, maar ik besef dat het nodig is. Ik zie het de vrouwenopvang, bij de daklozen, jeugdzorg en ook bij scholen – hoe machtig instanties zijn. Als moeder, ouder, cliënt ben je afhankelijk van welke medewerker je treft. Je kan het systeem nog zo goed optuigen op papier, maar het gaat om de uitwerking. Kwetsbare mensen worden vaak gestraft omdat het niet goed gaat in plaats van dat er goede hulp komt.
Voor migranten is het belangrijk dat er een tolk aanwezig is bij belangrijke gesprekken, anders heeft een gesprek geen zin. Bij moeders die met jeugdzorg in aanraking komen, wordt er regelmatig gedreigd de kinderen uit huis te plaatsen, als zij niet doen wat de instantie wil. Je staat dan tegenover het systeem en je moet heel mondig zijn, wil je doordringen. Als je niet weet wat je rechten zijn, heb je pech. Bovendien kan in de bejegening ook nog veel verbeterd worden.
De rol van een publieke vertegenwoordiger kan een blok aan je been zijn, je moet goed oppassen met wat je zegt. Toen ik net raadslid was, ging ik mee met een moeder toen zij een klacht wilde indienen bij het schoolbestuur. Vervolgens kreeg ik via de wethouder terug, dat ik teveel één kant koos, die van de moeder. Ik zei tegen hem: jij hoort toch ook maar één kant, die van de schooldirecteur.
Daarom ben ik lid van de SP, ze gaan de wijk in en ze bellen terug als je inspreekt. Verder ben ik voor spreiding in wijken, om zwarte scholen tegen te gaan. SP staat voor mij voor gelijke kansen en tweedeling tegengaan. Dat betekent dus niet het voortrekken van migranten, maar ook niet dat je hen benadeelt. Er zijn gelukkig steeds meer migranten met een hoge opleiding, en die moeten op basis van hun kwaliteiten een goede baan kunnen krijgen.
Dat was voor mij ook belangrijk toen ik in 2006 voor het eerst op de kieslijst gevraagd werd. Ik was net actief geworden voor de SP, handtekeningen ophalen voor een nieuwe plek voor een Turks Volkshuis. Ik zei eerst nee, maar ze hebben me kunnen overtuigen dat ik geen knuffelallochtoon ben. Wat me echt over de streep trok, waren een aantal Turkse moeders. Ze zeiden: jij kunt het, wij niet. Wij spreken de taal niet en we gaan je helpen. Bij de eerste campagne in 2006 hebben ze opgepast op mijn kinderen die toen nog klein waren en meegeholpen met flyeren voor de campagne.
Nu ben ik twaalf jaar in de politiek, de eerste jaren waren niet makkelijk, zoveel lezen. Je wil dingen bereiken en dan merk je hoe langzaam het gaat. Het lastigste vind ik als ik tegen een muur oploop in de commissie Samenleving. Dat ik dan vreselijk situaties tegenkom en dat de andere raadsleden niet in actie komen. Maar nu ken ik van veel onderwerpen de voorgeschiedenis en ik heb geleerd: het is een kwestie van lange adem.”
