CDA op bezoek bij de kick-off van stichting Anfora Een van de grootste waarden voor onze partij is een veilig thuis voor alle gezinsgenoten; vrouwen, kinderen en mannen. Dat is de reden dat we bij de eerste activiteit van de onlangs opgerichte stichting Anfora aanwezig waren. De stichting “Anfora” bestaat nog maar kort in de gemeente Oldambt. Hun eerste bijeenkomst is gehouden op 5 februari in de bibliotheek van Winschoten. Kick-off activiteit rond het thema ‘Huiselijke geweld’ van Stichting Anfora “Stop Feminicide” Nederland in bibliotheek Winschoten op 5 februari trekt veel belangstellenden. Huiselijk geweld is geweld dat door iemand uit de huiselijke of familiekring van het slachtoffer wordt gepleegd. De term huiselijk verwijst naar de relatie tussen pleger en slachtoffer en niet naar de plaats waar het geweld plaatsvindt. Dat geweld kan zowel fysiek, seksueel als/en psychisch zijn.. In de periode 2009-2011 registreerde de politie gemiddeld 21 vrouwen, 13 kinderen en 13 mannen als dodelijke slachtoffers van huiselijk geweld per jaar. Uit recent onderzoek blijkt dat de cijfers van huiselijk geweld de laatste jaren nog steeds stijgen. Het doel van de op 21 november 2014 opgerichte Stichting Anfora “Stop Feminicide” Nederland is het uitbannen van huiselijk geweld tegen vrouwen in de landen die deel uitmaken van de Europese Unie. Feminicide (vrouwenmoord) is de meest extreme vorm van huiselijk geweld. De term feminicide is in Nederland niet echt gangbaar maar huiselijk geweld met de dood tot gevolg komt ook in Nederland (te) vaak voor. Slachtoffers van huiselijk geweld met dodelijke afloop vormen jaarlijks ongeveer een derde van het totaal aantal slachtoffers van moord en doodslag in Nederland. De avond werd geopend door de voorzitter: Marijke Valeton. De aanwezigen werden welkom geheten. In het bijzonder mevr. M. de Boer, 1e Kamerlid voor Groen Links en mevr. Tineke Franssen van Stichting Zijweg. Daarna kreeg Cledia het woord. Zij is Italiaanse van geboorte en komt nog regelmatig in Italië. Daar heeft zij een vertegenwoordigster ontmoet van de Italiaanse stichting Anfora. Zij komen op voor vrouwen, die slachtoffer zijn van huiselijk geweld. Daar en ook hier komt het ook nog voor, dat vrouwen vermoord worden. Cledia wilde ook voor Winschoten en omgeving zo’n stichting. Samen met nog een aantal vrouwen hebben ze de Stichting Anfora opgericht. Ze krijgen momenteel subsidie van de gemeente Oldambt. Mevr. De Boer vertelde over het verdrag van Istanboel en wat dit betekend voor de vrouwen en ook kinderen van Europa. Diversen landen hebben het verdrag al geratificeerd. Voor Nederland zal dat dit jaar plaats vinden. Voor een korte inhoud van het verdrag, zie onderstaande tekst: “Istanbul Conventie Op 1 augustus 2014 is de Istanbul Conventie in werking getreden. Dit is een verdrag van de Raad van Europa. Het verdrag richt zich op het voorkomen en bestrijden van geweld tegen vrouwen en van Huiselijk Geweld. Begin augustus 2014, hebben 13 lidstaten dit verdrag geratificeerd en daarmee is het verdrag rechtsgeldig geworden. Het ligt in de lijn der verwachting dat ook de Tweede Kamer dit verdrag goedkeurt. Daarmee is de weg vrij om binnen Europa wetgeving te realiseren waarmee vrouwen tegen alle vormen van geweld beschermd worden, om een einde te maken aan geweld tegen vrouwen en aan huiselijk geweld en het geweld te voorkomen en te vervolgen. Met dit verdrag is binnen Europa een belangrijke stap gezet om alle vormen van geweld uit de taboesfeer te halen en bespreekbaar te maken. Door te erkennen dat geweld tegen vrouwen een blijk is van historisch gegroeide ongelijke machtsverhoudingen tussen mannen en vrouwen, die hebben geleid tot overheersing en discriminatie van vrouwen door mannen en die de volledige ontplooiing van vrouwen in de weg hebben gestaan, is de rechtspositie van vrouwen binnen Europa aanmerkelijk verbeterd. Het verdrag verplicht de landen, die dit verdrag geratificeerd hebben, om de nodige maatregelen te treffen om geweld tegen vrouwen te voorkomen en daar waar geweld voorkomt te zorgen dat er adequaat wordt ingegrepen en gespecialiseerde ondersteuning wordt geboden. Ook voor kinderen die getuige zijn geweest van geweld. Ten aanzien van voogdij, omgangsregeling en veiligheid wordt gesteld dat maatregelen getroffen worden die nodig zijn om te waarborgen, dat bij de vaststelling van de voogdij en omgangsregeling voor de kinderen rekening wordt gehouden met gevallen van geweld die vallen onder de reikwijdte van dit verdrag. Er moeten maatregelen worden getroffen die nodig zijn om te waarborgen dat de uitvoering van een omgangsregeling of de voogdij niet ten koste mag gaan van de rechten en de veiligheid van het slachtoffer of de kinderen.” Na de pauze was het woord aan mevr. Tineke Franssen van Stichting Zijweg. Zij is secretaresse van deze stichting. De St. Zijweg is opgericht in 2005 omdat er toen niet genoeg aandacht was voor geweld tegen vrouwen. Iedere dag komen er 200.000 meldingen binnen. Iedere 6 minuten moet de politie hiervoor uitrukken. St. Zijweg praat mee op beleid- en sturingsniveau. Er wordt nu gelukkig wel geluisterd. Zij geeft slachtoffers een stem en ondersteund deze met ervaringsdeskundigen en bouwt bruggen tussen slachtoffers en professionals. Dit is bedoeld voor vrouwelijke (ex-) slachtoffers van (ex-) partnergeweld en/of stalking en hun kinderen. Het doel van de stichting is het opzetten van een landelijk netwerk. Daarna volgde haar persoonlijk aangrijpend verhaal van Tineke Franssen. “Zij had een goede baan als directiesecretaresse. Na haar trouwen verhuisde zij naar Drenthe. Toen bleek, dat haar man toch niet zo’n ideale echtgenoot was. Zij mocht geen werk zoeken. Hij wilde graag kinderen. Toen zij zwager bleek te zijn, reageerde hij anders dan verwacht. Hij werd nl. boos en plaats van blij te zijn. Er volgde een moeilijke periode. Na de geboorde heeft hij haar kort daarop verkracht. Weggaan was geen optie, zij was op dat moment volledig van hem afhankelijk (vooral financieel). Weer volgde een moeilijke periode. Al spoedig bleek ze weer zwager te zijn. Ook na de geboorte van het tweede kind werd zij weer door hem verkracht. Zij wilde graag weer wat gaan doen en dat gaf zij ook aan richting haar man. Toen is de situatie volledig geëscaleerd en heeft hij haar bont en blauw geslagen. Hierop is zij weggegaan met haar beide kinderen en heeft zij zich gemeld bij haar huisarts. Deze schatte de situatie juist in en zo heeft zij zich kunnen losmaken van haar gewelddadige echtgenoot. Een echtscheiding volgde. Zij is teruggegaan naar het westen en heeft daar weer een baan kunnen vinden als directiesecretaresse, zodat zij in staat was voor haar kinderen te kunnen zorgen. Wanneer dit zelfde zich had afgespeeld in het westen van het land, bijv. in Amsterdam, had zij waarschijnlijk te horen gekregen: Ga maar weer terug naar je echtgenoot en maak met maar weer goed. Gelukkig is er nu wel aandacht voor deze problematiek.” Bovenstaand verhaal is een korte versie van haar verhaal. Hieruit blijkt maar weer, dat iedere vrouw dit kan overkomen ongeacht afkomst of opleiding. Het was een leerzame avond met een aangrijpend verhaal tot slot. Corrie Troost