Poliflw

Een ( ex-) wethouder die door het Openbaar Ministerie wordt verdacht van – onder meer – lidmaatschap van een criminele organisatie.. Ik heb het niet eerder meegemaakt.

De eerste associatie bij “een criminele organisatie” is wapens, drugs  en liquidaties. Ga er van uit dat dit in de Haagse gemeentepolitiek niet aan de orde is.  Wel een uit de hand gelopen “cliëntelisme”,  een ander woord voor wat de beschuldigden “ombudspolitiek” noemen. Gewoon mensen – vooral jouw kiezers – helpen.

In een vorig leven hoorde campagnevoeren er voor mij ook bij. Waaronder affiches verspreiden en verkiezingsborden plaatsen. Daar was een keurig lijstje voor: alle leden een raamposter en sommigen een bord in de tuin. Ik zie me nog met een bord onder de arm bij een huurwoning in Velp zuid aanbellen. “Ja, zet hem maar op de hoek neer – kijken er twee straten op uit”; zei de bewoner. “Dat ik hier woon heb ik te danken aan een raadslid van jullie partij. Ik was eigenlijk nog niet aan de beurt, maar hij heeft het toen toch voor elkaar gekregen”. Ik plaatste het bord en vertrok. Maar op de terugweg sloeg de twijfel toe: mooi voor die bewoner en voor de partij – maar wat trof ik hier aan?

Jaren later zat ik in de zaal toen Minister Ien Dales op het jaarcongres van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten een toespraak hield over integriteit in het openbaar bestuur. “Een beetje zwanger bestaat niet, je bent integer of niet”. Dat galmde destijds lang na. De ontkenningsfase was voorbij en “integriteit” werd een thema in bestuurlijk Nederland.

In het openbaar bestuur ging men op zoek naar richtlijnen, normen, kortom: beleid. Afgezien van de “Pepernorm” van € 50,- voor het aanvaarden van cadeaus (ontstaan na de bonnetjes affaire met de Rotterdamse burgemeester Bram Peper) ken ik een fraaie procedure afspraak: “Iedereen is zelf verantwoordelijk en geeft zijn/haar eigen grenzen aan. Alleen alles altijd schriftelijk bevestigen en de brief in de circulatiemap.” Anno nu: een cc naar iedereen. Een andere richtlijn: “Iedereen mag alles aannemen, mits binnen een dag consumeerbaar”. Kortom: een flesje wijn mag. Maar zoals ooit in Hoofddorp bij de opening van een drankwinkel de burgemeester zijn sleutel af gaf met de toelichting: “mijn auto staat om de hoek”; – en er daarna een kist wijn aantrof – dat kan dus niet.

Het lijken incidenten, maar als onder de noemer “ombudspolitiek ” het mantra wordt: “voor wat hoort wat,” betreden partijen een grijs gebied. Zelfs als het gaat het om het mogen plaatsen van een verkiezingsbord of zonder direct eigen belang. Hoewel een flesje wijn of een etentje?

Voor dat je het weet ben je lid van een criminele organisatie.

Kortom: een beetje zwanger bestaat nog steeds niet.

Wateringen, 11 juli 2020

Eric R. Borggreve

Het bericht Criminele organisatie of grijs gebied? verscheen eerst op PvdA Westland.

De Burgemeester van de Gemeente Rheden  was ook voorzitter van de Raadscommissie Verkeer.  Ongebruikelijk, maar als junior verslaggever van het plaatselijk suffertje had ik al snel door waarom: iedereen heeft er verstand van en je doet het nooit goed. Kortom: geen eer aan te behalen en dus op het bordje van de Burgemeester. Gilles Borrie- de voorzitter –  was meer Bestuurder dan Burgemeester dus die pakte die rol voortvarend op. Bij een wegreconstructie in het dorp Rheden blijkt tijdens een Raadscommissievergadering weer eens dat iedereen er anders overdenkt. De voorzitter vat het keurig samen en iedereen knikt bij die herkenning. Hij maakt van dat moment gebruik met de conclusie dat dit dus bestuurlijk opgelost moet worden en stelt direct het volgende agendapunt aan de orde. Als verslaggever, notieblokje in de hand, blijf ik vertwijfeld achter: wat gaat er nu echt gebeuren aan die weg?  Na afloop gaf de secretaris uitsluitsel: Hij ( de Burgemeester) gaat gewoon zijn eigen gang en wij melden dat te zijner tijd wel aan de commissie.

Toen kon je als verslaggever niet veel anders dan melden “wordt aangepakt”. Gilles Borrie werd burgemeester in Eindhoven en is inmiddels overleden. De straat is aan de volgende reconstructie toe

Maar anno nu schat ik in dat men dat niet meer accepteert. Besturen op hoofdlijnen, daar is iedereen voor. Maar je wordt afgerekend op detail: de uitvoering!

Eric Borggreve

Reageren?: erborg@kabelfoon.nl

Het bericht Ervaringen die blijven hangen.. verscheen eerst op PvdA Westland.

Een man van de revolutie, ontkenner van het gezag, was aangesteld als vertegenwoordiger van het gezag. De Nieuwe Haarlemsche Courant kwam begin 1914 woorden tekort, toen in Nederland voor het eerst een burgemeester van de Sociaal Democratische Arbeidspartij (SDAP) werd benoemd.

“Daarmee is de kiem tot ontbinding van onze maatschappelijke toestanden vrijwillig gebracht in het organisme van onze samenleving. Men mag vragen wie toch ter wereld zoo dwaas kan wezen om dat te doen!”

Dat besluit kwam van de liberale minister-president en minister van binnenlandse zaken Pieter Cort van der Linden.

De net benoemde burgemeester was de 43-jarige Klaas ter Laan, op dat moment gemeenteraadslid van Den Haag en Tweede Kamerlid namens de SDAP, de voorloper van de PvdA. Die benoeming wekte in 1914 veel beroering. Sommige media konden enig leedvermaak al bij voorbaat niet onderdrukken. “De opgeschroefde taal der propagandisten en het voorspiegelen van hersenschimmige doeleinden wreekt zich thans”, schreef het blad Het Centrum. De gemeente die het bewijs moest leveren dat socialisme de werkelijkheid begreep en fatsoenlijke bestuurders kon leveren, was volgens de katholieke krant niet te benijden.

Het Algemeen Handelsblad vroeg zich af hoe Ter Laan als handhaver van de openbare orde zou gaan optreden. Ter Laan liet in een interview met Het Volk, dé krant van de SDAP, weten dat hij escalatie van alle kanten zou proberen te voorkomen. Het moest wat hem betreft wel uit zijn met provoceren en prikkelen van arbeiders “met onnodig machtsvertoon of door ruw politie optreden.

De benoeming van Ter Laan paste in de tijd. De SDAP, voorheen eenzijdig gefixeerd op de strijd tegen het kapitaal en wars van compromissen, begon voorzichtig aan besturen te ruiken. Er volgde een nieuwe primeur: een SDAP wethouder in Zaandam. Zaandam, met veel fabrieksarbeiders, was een rood bolwerk. Nog vlak voor de eerste wereldoorlog boden de liberalen de SDAP maar liefst drie van de negen ministersposten in een nieuw kabinet aan.

Kennelijk moesten de socialisten nog wennen aan het besturen, want een meerderheid van de sociaaldemocraten vond regeren met de burgerlijke partijen alleen in uiterste noodzaak acceptabel. Ja, er heerste vrees in de gelederen van de SDAP-aanhang. Hoewel er groei zat in de partij vreesde men toch wegloop. De partij liet weten dat Ter Laan als burgemeester geen risico was.

Het bericht Gruwelen om revolutionair met een ambtsketen verscheen eerst op PvdA Westland.