Poliflw

Aanstaande zaterdag op 5 september is het zo ver: dan is de grootste online demonstratie voor de zorg in Nederland ooit. Doel: een betere beloning van de zorgmedewerkers. Vanwege de coronamaatregelen is een vol Malieveld niet mogelijk, maar wél worden er duizenden paar schoenen neergezet onder het motto: ‘Wij kunnen niet gaan, maar onze schoenen wel’. De komende dagen worden er door het hele land schoenen ingezameld, die op zaterdag 5 september op het Malieveld worden gezet. ook in Horst aan de Maas zamelen we schoenen in.

Het initiatief voor deze schoenenactie komt van verpleegkundigen Natasia ten Kattelaar en Eefje van Keeken. Zij en alle andere zorgmedewerkers kregen aan het begin van de coronacrisis nog een daverend applaus, maar zagen vervolgens wegrennende Kamerleden en voorstellen voor salarisverhoging keer op keer weggestemd worden. Met een Malieveld vol schoenen willen ze meer dan alleen applaus. De SP steunt hun initiatief en loopt met hen voorop om de mensen in de zorg te geven wat ze verdienen: structurele loonsverhoging en een verlaging van de werkdruk.

Mensen die hun schoenen ook mee willen laten lopen voor onze zorghelden? Dat kan. Stop je schoenen in een zak en breng ze naar Blauwververstraat 77 in Horst. Zet je pakketje onder de carport aan de linkerkant. Graag uiterlijk donderdag 3 september, 14.00 uur. We kunnen dan nog zorgen dat het allemaal op tijd in Den Haag komt.

Ron Meijer is vakbondsbestuurder en oud-partijvoorzitter van de SP en fractievoorzitter van de SP in de gemeenteraad van Heerlen. Hij schreef op woensdag 15 april een column in Dagblad de Limburger waarin hij inhaakte op de ontwikkelingen rondom de corona-crisis. Hij constateert dat "wat gisteren nog onmogelijk leek, vandaag al realiteit kan zijn":

„Een ommetje in de buurt is prima, maar blijf weg van de woonboulevards”, gaf burgemeester Hubert Bruls, tevens de chef van de veiligheidsregio’s, twee dagen geleden zijn beste advies in tijden. Ik hou me al tientallen jaren netjes aan dat advies.

Honderden mensen lazen Bruls’ boodschap in de eindeloze wachtrij voor de bekende doe-het-zelfzaak in Kerkrade. Zelfs het risico dat de spijkers niet in de nieuwste verbouwing, maar in de kist van grootmoeder komen te zitten, schrikt kennelijk nauwelijks af. Sommige dingen veranderen nu eenmaal nooit. Of toch wel?

Toen ik recent een berichtje op de sociale media plaatste met de titel ‘wat gisteren onmogelijk leek, is vandaag realiteit’, wist ik niet dat een eindeloze reeks voorbeelden van grote veranderingen zou volgen. De rij revolutionaire besluiten is langer dan de wachtrij voor de doe-het-zelfzaak op Tweede Paasdag. In tijden van crisis wordt het onmogelijke plots mogelijk.

Onmogelijk

Recent besloten Nederlandse zorgverzekeraars voortaan samen te werken in plaats van elkaar te beconcurreren. In Spanje en Ierland werden private ziekenhuizen en zorgverzekeraars genationaliseerd. Londen en Parijs vorderden honderden hotelkamers om daklozen te huisvesten. In Barcelona werden huren bevroren. En The Financial Times pleit voor radicale hervormingen en herwaardering van de publieke sector. Vastgoedbazen die de huren fors verlagen. Kan het nog opmerkelijker? Ja hoor, Britney Spears riep op tot een algemene staking en de herverdeling van rijkdom. En de Britse privatiseringspremier Boris Johnson prijst het Britse Nationaal Zorgfonds de hemel in. Alsof Ché Guevara in een reclame van de McDonalds zou verschijnen.

Solidariteit

Gemeenschapszin en solidariteit behoorden nog niet zo lang geleden tot de categorie spruitjeslucht. Stokoud moest je zijn om zulke achterhaalde waarden uit te dragen. Niet alleen liberale types, ook menig sociaaldemocraat haalde er z’n neus voor op. Academisch opgeleid, de wereldmarkt aan de voeten, wie doet me wat?

Realitycheck

Het Coronavirus toont hoe kwetsbaar we zijn. Het bestaan van zeventien miljoen amateurvirologen is, anders dan vaak verondersteld wordt, geen teken van collectieve dwaasheid, maar een logische reflex van mensen bij rampen en crises. We maken ons massaal zorgen en willen meepraten. De fysieke onthouding en sociale ontwrichting doen ons hunkeren naar elkaar. De tekenen van solidariteit en samen zijn springlevend. Ik ben geen sentimentele jongen, maar man, ik mis de kroeg, mijn maten en het voetbalstadion. Ik mis zelfs de juffen en meesters van mijn kinderen. Echt intens. Als we hen na deze realitycheck nog steeds niet aan een beter loon en kleinere klassen helpen, wanneer dan wel?

Politiek

Wie in crisistijd durft te zeggen dat ‘je geen politiek mag bedrijven’ is af. Want zeg nou zelf, is behalve het ontstaan van het virus niet bijna alles een gevolg van politieke besluiten? Of berust de keuze om bedrijven te redden en oproepkrachten de laan uit te laten sturen soms op een natuurverschijnsel? Vertrok de Nederlandse maakindustrie geheel toevallig op reis naar China, zodat we niet eens meer mondkapjes blijken te kunnen produceren? En kwamen de lage lonen en onzekere contracten voor de vitale beroepen uit de lucht vallen?

Uit de wachtrij

Ik twijfel zeer aan al die voorspellingen van grote automatische veranderingen. Ze suggereren dat ze vanzelf ontstaan. Alsof we slechts in het karretje van de achtbaan zitten en niets hoeven te doen omdat de looping vanzelf wel komt. Aan het einde van de rit zijn we dan gewoon weer terug bij af. Het is precies wat die mensen in de wachtrij voor de doe-het-zelfzaak symboliseren. Wie echt vindt dat ‘onze helden’ beter verdienen, zal letterlijk en figuurlijk uit de wachtrij moeten stappen om verandering mogelijk te maken. Want wat gisteren onmogelijk leek, kan vandaag weliswaar realiteit worden, maar met gemak ook morgen weer vergeten zijn.

De afgelopen dinsdag stond de begroting voor 2019 op de agenda van de gemeenteraad en moest duidelijk worden waar de gemeente het komende jaar, en daarna, geld aan gaat uitgeven. De verwachte duidelijkheid over de plannen van het College kwam er echter niet.  

Er lag geen plan voor de toekomst van de accommodaties, zoals waar het nieuwe sportpark voor Meterik en America komt te liggen en wat dit gaat kosten. Het college heeft gekozen voor een aanpak om de raad alvast in te laten stemmen met een bedrag voor de investering in deze accommodaties zonder een plan. Daar heeft de SP-fractie natuurlijk niet mee ingestemd, net zoals overigens de andere partijen. Eerst plannen, dan pas de centen!

De SP is uiteraard zeer benieuwd naar de plannen. Die zullen vooral beoordeelt worden op nut en noodzaak voor de gemeente en de gemeenschap.

Tijd voor feestjes is er wat de SP betreft (nog) niet. Zeker niet waar het gaat over het sociaal domein, zeg maar het gemeentelijk beleid voor wat zorg, welzijn, onderwijs, inburgering en dergelijke betreft. Daar wil men niet meer geld aan uitgeven dan in 2017. Gezien de tekorten in 2017 en 2018 betwijfelt de SP of iedere inwoner de zorg wel zal krijgen die hij of zij nodig heeft. Het College heeft naar aanleiding van de inbreng van de SP toegezegd dat iedereen de zorg blijft krijgen die men nodig heeft, ook al is het begrote geld op. Daarnaast werd ook aangegeven dat het extra geld voor armoedebestrijding onder kinderen nu ook daadwerkelijk gebruikt gaat worden.

De komende weken zullen we op deze site een aantal onderwerpen uit de begroting verder toelichten. Dan kunt u zien waar de SP voor staat.