Poliflw

Wist u dat de gemeente Nunspeet sinds 2019 één van de ruim 300 gemeentes is met een open sportpark?  Sportpark de Wiltsangh is niet omheind met hekken en wordt niet alleen gebruikt door de sportverenigingen.

De meeste sportparken worden een groot deel van de dag niet gebruikt en kunnen in die tijd best beter benut worden. Het is openbare ruimte waar naast sport ook plek is voor andere maatschappelijke doelen. Door sportparken toegankelijker te maken voor onder andere de wijk, benut je deze ruimte voor het realiseren van een gezondere en meer vitale samenleving. Dat kan zijn doordat er open clubs actief zijn, er een fiets- of wandelpad door het sportpark loopt of (een deel van) het sportpark openbaar toegankelijk is.

Sportpark De Wiltsangh is zo’n open sportpark.

Het is vrij toegankelijk en staat onder toezicht van het Sportbedrijf Nunspeet. Tijdens het werkbezoek van Gemeentebelang aan het Sportbedrijf  kwam de openheid van het sportpark ter sprake.  We hebben met elkaar gesproken over de voordelen maar helaas ook over de nadelen. Er wordt geregeld afval op de velden  aangetroffen, maar ook er worden er met enige regelmaat kleine en soms ook grotere vernielingen gepleegd.

Na de jaarwisseling lag er bijvoorbeeld veel glas op het veld. Wat een “droef- toeter “ gedrag om voor de overige gebruikers een veld zo te vernielen!

Wat ons ook  verbaasde is dat verschillende mensen het normaal lijken te vinden hun hond op het sportpark uit te laten. Niet via de paden maar “gewoon” op de velden.  Een poepzakje of iets dergelijks wordt dan meestal niet gebruikt. U  kunt zich voorstellen dat dit een sporter geen pijn doet, maar dat het niet bepaald aangenaam is hondenpoep onder je schoenen te hebben of een sliding door dit zo’n stinkend goedje te maken. Dit gedrag is al tegen de normaal geldende regels voor hondenbezitters (laat je viervoeter aan de riem uit en ruim zelf de poep van uw viervoeter op) maar op een sportveld wel bijzonder asociaal.

Ten opzichte van al het leed en onrecht in de wereld is dit uiteraard maar een kleinigheid maar laten we met zijn allen, als inwoners van onze gemeente en gebruikers van het sportpark op welke manier dan ook onze verantwoordelijkheid nemen. Samen gebruik maken van deze prachtige accommodatie is immers ook samen verantwoordelijk!

Gemeentebelang

Onderstaande column schreef ons raadslid Ans Pluim afgelopen week voor Nunspeet Huis aan Huis

In de commissievergadering van 7 december jl. werd in de commissie M&M gesproken over het multifunctioneel sportpark Hulshorst. Een plan waar het gele hart van Gemeentebelang sneller van gaat kloppen.

De sport liefhebbende inwoners van onze gemeente weten dat Gemeentebelang al decennia lang de aanjager is voor het realiseren van goede sportvoorzieningen in onze gemeente. Sportlocaties hebben een grote maatschappelijke functie, het is bij uitstek een plek waar inwoners elkaar ontmoeten. Gemeentebelang vindt het belangrijk hierin te blijven investeren.

Logischerwijs kan niet alles in één keer gerealiseerd worden, maar Gemeentebelang zet zich er voor in dat de drie fases van dit sportpark achtereenvolgend tot stand mogen komen.

Momenteel ligt fase 1 ter bespreking en goedkeuring bij de raad. Dit betreft de uitbreiding van VV Hulshorst met een vierde veld en aansluitend het verwijderen van het kunstgras op het hoofdveld. Deze drastische, maar ook prijzige aanpak is nodig om de vervuilde onderlaag schoon op te leveren voor het natuurgrasveld. Deze fase is een al genomen raadsbesluit waar nu uitvoering aan wordt gegeven.

De leden van de voetbalvereniging hebben via een enquête gekozen voor vier natuurgrasvelden. Zonder een kunstgrasveld is een vierde veld geen overbodige luxe. Er kan in de toekomst meer verdeeld getraind en gevoetbald worden, wat met onze wisselvallige weersomstandigheden zeker nodig is.

Fase 2 is het verplaatsen van de buitenbak van manege Bullen-Enk, zodat ruimte ontstaat voor ongeveer 150 tot 175 parkeerplaatsen. Aansluitend gaan we verder met fase 3: de combibaan (ijsbaan/skeelerbaan), misschien wel aangevuld door één van de verenigingen die zich heeft aangemeld tijdens de participatie.

Op dit moment wordt nog geen definitieve beslissing genomen over fase 2 en 3, maar worden deze fases eerst verder uitgewerkt en op haalbaarheid getoetst. Daarna komt het college terug bij de raad voor goedkeuring.

Een mooi en goed plan voor de verdere ontwikkeling van Hulshorst én de rest van onze gemeente.

Ans Pluim

Afgelopen zaterdag, rond middernacht, werden we  opgeschrikt door het indringende geluid van sirenes. Brandweer? Wow, dan zijn het er wel veel. Je hoorde het geluid van alle kanten. Nieuwsgierig geworden, dus even naar buiten en luisteren.  Meteen  kwam er een indringende brandlucht je neus binnen en ook de rode gloed boven camping Samoza was niet te missen.

Een onbestendig  gevoel bekruipt je en je bent dan ook opgelucht als de volgende blijkt dat het bij een caravan gebleven is, hoe spijtig  ook is voor de eigenaar, maar het had heel anders af kunnen lopen.

Toevallig viel mijn oog de afgelopen week op een ingezonden stuk in de Stentor.

Als kop had dit stuk “Het brandhout ligt al klaar ….”

De schrijver refereerde aan de hoge temperaturen en langere perioden van droogte als oorzaak van toenemende bosbrandgevaar.  Echter viel het de schrijver op dat hij nooit iets hoorde over brandgevaar dat gevormd wordt door alle takken, groot en klein, waarvan de boom bij het kappen ontdaan wordt. Deze laat men namelijk dikwijls rond de plek waar een boom gekapt wordt, gewoon liggen. Inmiddels ligt er, mede door de intensieve bomenkap in afgelopen jaren, een flinke hoeveelheid licht ontvlambaar brandhout op talloze plaatsen, verspreid door de bossen.

Waarom wordt dit materiaal niet gewoon direct afgevoerd? Wel lekker makkelijk natuurlijk om het te (mogen) laten liggen. Of heeft het te maken met de biodiversiteit misschien? Maar moet dan van elke gekapte boom het “afval” blijven liggen? De schrijver kan dit niet rijmen met allerlei preventieve maatregelen en oproepen aan het publiek.

De schrijver (H. Compagner uit Elburg) verwoord met zijn ingezonden stuk één van de oorzaken van mijn onbestendige gevoel van afgelopen zaterdag.  Zijn onze bosbranden wel zo goed te bestrijden als we zouden willen? Wordt het geen tijd dat natuurbeheer het gemak van het laten liggen van dit zogenaamde “los hout” dat ten goede schijnt te komen van de biodiversiteit in onze bossen, opruimen. Ter voorkoming van nog sneller als razendsnel uitbreiden van natuurbranden.

Wie het weet mag het zeggen ……

In de commissie Algemeen Bestuur spreekt Gemeentebelang regelmatig met de brandweer over de noodzaak van brandpreventie middels houtvrije corridors, de risico’s in onze gemeente door de grote hoeveelheid campings en welzijnsinstellingen. Maatregelen zijn echter een taai proces omdat de brandweer regionaal geregeld is en dat zij zorgen voor

Winterswijk en Harderwijk en alles daar tussenin.

Ans Pluim, Vierhouten

Donderdag was ik aanwezig bij weer een indrukwekkende dodenherdenking. Zoals elk jaar, na een mooi moment bij het vernieuwde monument in park 40-45, in optocht naar de begraafplaats. Elk jaar maakt de omfloerste trom (zoals dat toedekken met zwart doek heet) weer indruk. De doffe, repeterende klanken en de fluisterstille tocht als opmaat naar de twee minuten doodse stilte geeft ruimte tot (ge)denken.

Het was ook een dag van een politiek relletje. De Oekraïense president Zelensky bracht een verrassingsbezoek aan Nederland en sprak onder andere de Eerste en Tweede kamer toe. Enkele kamerleden vonden dit ongepast op de dag van de Nationale Dodenherdenking en gaven aan niet aanwezig te zijn. Met name op social media voer voor verhitte discussie, verontwaardiging of bijval.

Wat u of ik daar ook van vinden, het bewijst hoe relevant het herdenken en vieren van onze vrijheid is. Het in vrijheid mogen voeren van die discussie (ook al mag het soms echt wel een tandje minder) is namelijk voor ons zo vanzelfsprekend geworden, maar tegelijkertijd werden we er met dit bezoek ook aan herinnerd dat het helemaal niet vanzelfsprekend ís. Ironisch genoeg bewees het tegengeluid van die kamerleden juist de zin van dit bezoek. Het moedigde aan na te denken over hoe verworven vrijheden zich verhouden tot vandaag. Zeker omdat de volgende dag, toen Zelensky alweer vertrokken was, het feestgedruis losbarstte waarmee we onze vrijheid vieren. De dag waarop het hoofditem in het journaal niet het gegeven was dat we in alle vrijheid mogen vieren, maar hoe een flinke onweersbui dat feestje kortstondig verstoorde. Een groter contrast is bijna niet denkbaar.

Vandaag organiseert Gemeentebelang de Nunspeetse Lentetocht. Deze jaarlijkse wandeltocht is altijd weer goed voor vele bezoekers die kilometers aan wandelplezier beleven in onze gemeente. Zojuist kwam een mevrouw vertellen hoe mooi het hier toch is en hoe fijn de route was. Alleen zo jammer van die mountainbikers, vond ze. Toen ik uitlegde dat die ook gewoon van het bos gebruik mogen maken en als we allemaal een beetje rekening met elkaar houden we allemaal plezier van het bos kunnen hebben, was ze het volgens mij niet helemaal met me eens. Ach, ook dat is vrijheid moet je maar denken.

Juiste maat “Anderhalve meter! Anderhalve meter!” Ik was naast het fietspad gaan rijden om even een praatje te maken met een vriend die we tijdens een fietstochtje tegen kwamen. Om wat gepaste afstand te houden was ik aan de andere kant gaan fietsen, net naast het pad. Ik had niet gerekend op tegenliggers of snelheidsduivels op elektrische fietsen die ons achterop kwamen. Dit bleek een vergissing. Van twee kanten kreeg ik het om de oren. “Zo wordt het onmogelijk om genoeg afstand te houden!” En een aanstormende heer op leeftijd liet ons luidruchtig weten dat we ons niet aan het geldende afstandsbeleid hielden. Zo blijkt het in de praktijk nog best lastig om de anderhalve-meter-norm goed toe te passen. Wanneer je afstand houdt tot de één, kan iemand anders daar juist last van hebben. Ik denk dat iedereen daar inmiddels wel ervaring mee heeft opgedaan. In de supermarkt, tijdens het passeren van andere klanten, gewoon op straat en of op fietspaden, juist nu iedereen massaal op de fiets stapt! De nieuwe realiteit van het afstand houden stelt ons voor dilemma’s waar we nog erg aan moeten wennen. Juiste toon Dat wennen aan en het in de praktijk brengen van de anderhalve-meter-norm lukt niet alleen. Het lukt alleen als wij het samendoen. Bij het CDA noemen we dit een gezamenlijke verantwoordelijkheid. Vooral nu er weer wat meer kan en mag, komt het aan op goede afstemming met elkaar. Samen moeten we de Corona-uitdaging doorstaan en natuurlijk is het goed dat we elkaar op de uitvoering daarvan dus ook kunnen en ook willen aanspreken. Maar laten we vooral ook zoeken naar de juiste toon en begrip voor elkaar tonen. Want op afstand leven van elkaar is best lastig en misschien is dat juist wel een goed teken ook.

Juiste maat “Anderhalve meter! Anderhalve meter!” Ik was naast het fietspad gaan rijden om even een praatje te maken met een vriend die we tijdens een fietstochtje tegen kwamen. Om wat gepaste afstand te houden was ik aan de andere kant gaan fietsen, net naast het pad. Ik had niet gerekend op tegenliggers of snelheidsduivels op elektrische fietsen die ons achterop kwamen. Dit bleek een vergissing. Van twee kanten kreeg ik het om de oren. “Zo wordt het onmogelijk om genoeg afstand te houden!” En een aanstormende heer op leeftijd liet ons luidruchtig weten dat we ons niet aan het geldende afstandsbeleid hielden. Zo blijkt het in de praktijk nog best lastig om de anderhalve-meter-norm goed toe te passen. Wanneer je afstand houdt tot de één, kan iemand anders daar juist last van hebben. Ik denk dat iedereen daar inmiddels wel ervaring mee heeft opgedaan. In de supermarkt, tijdens het passeren van andere klanten, gewoon op straat en of op fietspaden, juist nu iedereen massaal op de fiets stapt! De nieuwe realiteit van het afstand houden stelt ons voor dilemma’s waar we nog erg aan moeten wennen. Juiste toon Dat wennen aan en het in de praktijk brengen van de anderhalve-meter-norm lukt niet alleen. Het lukt alleen als wij het samendoen. Bij het CDA noemen we dit een gezamenlijke verantwoordelijkheid. Vooral nu er weer wat meer kan en mag, komt het aan op goede afstemming met elkaar. Samen moeten we de Corona-uitdaging doorstaan en natuurlijk is het goed dat we elkaar op de uitvoering daarvan dus ook kunnen en ook willen aanspreken. Maar laten we vooral ook zoeken naar de juiste toon en begrip voor elkaar tonen. Want op afstand leven van elkaar is best lastig en misschien is dat juist wel een goed teken ook.