Poliflw

Leg de rekening daar waar die hoort: bij de grote vervuilers, niet bij de mensen. Het is tijd voor klimaatrechtvaardigheid in Europa. Laat Brussel niet de baas zijn. Stem 23 mei SP🍅

Laat Brussel niet de baas zijn! Stem SP🍅

Toen de stad Hamburg besloot om strengere milieuregels op te stellen om onder andere de toegang tot drinkwater te beschermen, tekende energiegigant Vattenfall protest aan. Het bedrijf eiste maar liefst 1,4 miljard euro van Duitsland, omdat het zijn eventuele toekomstige winsten bedreigd zag. De zaak werd uiteindelijk inderhaast geschikt en Hamburg kwam met de schrik vrij, maar het de stad heeft wel haar milieuregels bijgesteld. Als gevolg daarvan is de Duitse regering op haar beurt aangeklaagd door de Europese Commissie, omdat het land nu niet meer voldoet aan de Europese habitatrichtlijn. Zo zijn er talloze voorbeelden waar buitenlandse investeerders forse claims hebben geëist om de simpele reden dat een democratisch genomen besluit hun verwachte winst onder druk zou zetten. Zelfs als het niet tot een uitspraak kwam, wisten ze soms de democratie wel degelijk flink te ondermijnen.

Dat een investeerder in voorkomende gevallen zijn belangen door een rechter wil laten toetsen is zeer begrijpelijk, en dat een land die mogelijkheid biedt is een kenmerk van een gezonde democratie en rechtsstaat. Maar dat democratische besluiten onderuit gehaald kunnen worden door informele panels met arbiters die niet aan de strengste juridische normen voldoen, achter gesloten deuren opereren en hun uitspraken niet hoeven te toetsen aan nationale wetten of internationale verdragen, dat is alarmerend en onbegrijpelijk.

Het is niet voor niets dat er veel weerstand is tegen deze arbitragepanels die dergelijke claims mogelijk maken, en het systeem van de “Investeerder naar Staat arbitrage” ofwel ISDS. Burgers in diverse Europese landen hebben zich op alle mogelijke manieren verzet tegen dit instrument: via een Europees burgerinitiatief, via demonstraties waarbij miljoenen de straat op gingen, en in Nederland via een handtekeningenactie voor een raadgevend referendum. Een systeem dat privileges biedt aan multinationals die ten koste van mens, dier en milieu hun winsten veilig willen stellen door het omzeilen van de democratie is men meer dan zat.

Op 30 april spreekt het Europese Hof van Justitie zich uit over de vraag of de arbitrageparagraaf in verdragen zoals het handelsverdrag met Canada, CETA, eigenlijk wel te verenigen is met het Europese recht. Het is moeilijk voor te stellen dat het Hof arbitrage zou goedkeuren als parallelle rechtsgang naast de eigen rechtsmacht. De eerste signalen van het Europese Hof zijn echter niet bemoedigend, en het is te hopen dat het definitieve standpunt van het Hof er heel anders uit zal zien. Maar ook als dat niet het geval is, kan het Nederlandse parlement besluiten het verdrag af te wijzen. Dat kan het maar beter doen.

Het handelsverdrag met Canada wordt verkocht als een stimulans voor de economie en als banenmotor. Die claims zijn inmiddels diverse malen onderuit gehaald. Maar de eigenlijke reden waarom multinationals aandringen op dergelijke vergaande verdragen is omdat ze inzetten op verregaande deregulering. Arbitrage is daarbij een belangrijk instrument waarmee investeerders regeringen onder druk kunnen zetten om bijvoorbeeld de arbeidsmarkt of het milieu te beschermen. Fundamenteler is de stap om van dit soort verdragen een zogenoemd ‘levend verdrag’ te maken, waardoor de spelregels ook tijdens de wedstrijd veranderd kunnen worden. Daartoe wordt een permanent achterkamertje ingesteld waarin het bedrijfsleven vanaf het eerste moment kan meepraten over de regels waaraan ze moeten voldoen. De slager keurt niet zijn eigen vlees, maar bepaalt hoe het keurmerk eruit moet zien.

Het raadgevend referendum is spijtig genoeg afgeschaft, maar ruim 200.000 mensen hadden hun handtekening gezet om zich te kunnen uitspreken over CETA. Daarmee is de eerste drempel van 10.000 handtekeningen met zevenmijlslaarzen gepasseerd.  Het Nederlandse parlement zou er daarom goed aan doen om toch gehoor te geven aan dit signaal, en de democratie, de rechtsstaat en onze milieunormen te beschermen. Het opnieuw mogelijk maken van een referendum zou een goed begin zijn, maar ook zonder dat is een ‘nee’ tegen CETA op zijn plaats.

Die rijkste 10 procent van Nederland gaat vandaag allemaal stemmen! Jij ook? Zorg dat jouw stem wordt gehoord. Stem voor rechtvaardigheid. Ga stemmen! #NuSP🍅

Ga stemmen! Nu SP.

Hoezo langs de zijlijn Rutger Castricum? Mooi niet!👇 Stem 20 maart SP. #NuSP

Lilian in de Hofkar

Veertigduizend mensen op het Malieveld! Het onderwijs kwam massaal in opstand vandaag. Het is tijd voor rechtvaardigheid! Stem daarom op 20 maart SP. #NuSP🍅

Het onderwijs kwam massaal in opstand vandaag.

Lilian Marijnissen schreef het voorwoord van Onze Revolutie door Bernie Sanders.

Als de jongeren het voor het zeggen hadden was de 76-jarige socialist Bernie Sanders de president van de Verenigde Staten geworden. Van de kiezers tussen de 18 en 35 jaar gaven er in de voorverkiezingen meer hun stem aan deze linkse oude rot dan aan Donald Trump en Hillary Clinton bij elkaar. Of ze nu man waren of vrouw, donker of blank, rijk of arm: de oude senator uit de kleine deelstaat Vermont wist ze allemaal te winnen voor zijn sociale politiek. Met een boodschap die bepaald niet nieuw was maar die Sanders al decennialang verkondigt, vanaf de tijd dat hij burgemeester was van Burlington, Vermont, een stad die nog kleiner is dan Oss. In dit boek Onze revolutie laat Sanders zien hoe hij zijn campagne mogelijk maakte, maar vooral waarom deze linkse beweging in de Verenigde Staten is blijven groeien.

Als je kijkt naar het programma van Bernie Sanders lijkt dat op het eerste gezicht niet heel radicaal: een hoger minimumloon, het recht om lid te worden van een vakbond, onderwijs voor iedereen, betaalbare gezondheidszorg, gelijke toegang tot het recht, stemrecht voor iedereen, een beter klimaatbeleid en geen verkiezingscampagnes meer die worden betaald door internationale banken en multinationals. Om maar een aantal onderwerpen te noemen, die in het programma van geen enkele linkse partij zouden misstaan. Maar Sanders voert zijn sociale strijd in het meest kapitalistische land ter wereld. Zonder geld van de grote bedrijven, maar wel met de steun van vele duizenden activisten uit alle buurten.

De Amerikaanse droom is voor velen een nachtmerrie geworden, zegt Bernie Sanders. Waarom? Omdat de Verenigde Staten een oligarchie zijn geworden waar het grote geld van Wall Street het voor het zeggen heeft. Onze revolutie is de strijd van al die Amerikanen die hun land en hun droom weer opeisen. Een Amerika waarin niet de markt maar de mensen het voor het zeggen hebben. Een democratie waar man en vrouw, donker en blank, rijk en arm niet tegen elkaar worden uitgespeeld, maar waar mensen samen strijden voor een betere toekomst voor iedereen. De schaamteloze rijkdom van enkelen en de groeiende tekorten van velen: Sanders laat zien hoe ze met elkaar samen- hangen en waarom ze alleen samen bestreden kunnen worden, willen we aan deze groeiende tweedeling in de samenleving een einde maken.

Soms denk ik wel eens: Wat nu als Bernie Sanders het had kunnen opnemen tegen Donald Trump? Was er dan een socialist president geworden van de Verenigde Staten? Een president zonder oorlogsretoriek, maar met een vredespolitiek. Een president die niet schaamteloos zijn eigen klasse van multimiljardairs spekt, maar die mensen een eerlijke kans geeft om iets moois van hun leven te maken.

Dit boek laat zien dat de revolutie van Sanders niet is gestopt, maar nog maar net is begonnen. Dat zijn boodschap van hoop en strijd nieuwe generaties Amerikanen heeft gegrepen en dat zijn beweging voor gelijkheid en democratie van onderaf verder wordt opgebouwd: socialisme als een kracht voor vernieuwing en vooruitgang, recht vanuit de Verenigde Staten, het centrum van het kapitalisme.

Onze revolutie is niet alleen voer voor Amerikanen, maar voor mensen overal ter wereld – ook in ons land. Het is ook voor mij een inspiratie om te lezen hoe Bernie Sanders strijdt voor dezelfde idealen als waar de socialisten in ons land voor strijden. In de zomer van 2016 was ik in de Verenigde Staten om me te verdiepen in de Fight for Fifteen. Dit is de campagne voor de verdubbeling van het Amerikaanse minimumloon naar 15 dollar per uur. Deze strijd voeren de mensen met steun van Bernie Sanders. Een strijd om niet langer arm te hoeven zijn als je keihard werkt. Die strijd is voor mij een grote inspiratie. Toen de mensen eraan begonnen, werden ze voor gek versleten: een verdubbeling van het minimumloon? Maar op verschillende plekken hebben ze al gewonnen en ze gaan door. De mensen wonnen van het grote kapitaal, dat eigen werknemers uitbuit voor een nog hoger rendement voor de aandeelhouders. Als dit in de Verenigde Staten kan, dan kan het hier ook. Een politiek van hoop. Een strijd van gewone mensen om hun droom waarheid te laten worden. Ik hoop dat dit boek ook u zal inspireren.