Poliflw

Met het bouwen van een nieuw stadhuis maakt vrijwel geen een gemeentebestuur zich populair in Nederland. De eerste reactie die het vaak oproept is een gevoel van weerstand. Een prestigeproject dat bakken geld gaat kosten en waar niemand op zit te wachten, behalve dan een over het paard getild bestuur.

Volkomen begrijpelijk, zeker in een tijd met grote maatschappelijke problemen, en heel herkenbaar. Maar van een raadslid en fractie mag en moet er een weloverwogen en duidelijk standpunt verwacht kunnen worden. Om dit standpunt te kunnen vormen moet een ieder zich verdiepen in de materie, moet er veel informatie vergaard worden, nagedacht worden, en een besluit te kunnen nemen waar men achter kan staan maar ook uit kan leggen.

Wat ons vooral opvalt in de hele discussie van dit moment is dat alle kritiek die geuit wordt uitgaat vanuit een stadhuis oude stijl en de manier van werken zoals we die van oudsher gewend zijn. Vanuit een functioneel perspectief waarbij de inwoners de gemeente alleen bezoeken voor strikt noodzakelijke dingen. Terwijl “Stadskantoor in beweging – Toekomstgericht werken” juist gericht is op het dichterbij brengen van de gemeente bij de inwoners.

Er moet dan ook eigenlijk niet meer van een stadskantoor gesproken worden maar van een ontmoetingsruimte. Laagdrempelig, toegankelijk, open en transparant waar inwoners, ambtenaren, burgemeester, wethouders, maatschappelijke organisatie, etc., allemaal gelijkwaardig zijn aan elkaar en waar het ontmoeten centraal staat. Een ruimte waar men om allerlei verschillende redenen en voor allerlei verschillende zaken terecht kan. Van gewoon een kopje koffie drinken, een gesprek met een schuldhulpverlener, tot aan een collegevergadering of raadsvergadering.

Argumenten, zoals is er nog wel een stadhuis nodig in dit digitaal tijdperk, staan hier haaks op. Juist door het digitale tijdperk is de kloof alleen maar gegroeid en daarbij sluit je met een digitale dienstverlening ook nog eens hele groepen inwoners uit. Of het argument dat het lachwekkend is, in een huidig tijdperk waar vrijwel iedereen met een kantoorbaan met elkaar mailt, Sms’t, Whats-appt, etc., ambtenaren elkaar steeds moeilijker kunnen vinden. Ook hier wordt volledig voorbij gegaan aan de uitgangspunten en doelen van de plannen en wordt geredeneerd vanuit het van oudsher gewende perspectief. En dus wordt er voorbij gegaan aan het feit dat we deze onpersoonlijke omgang met elkaar juist onwenselijk vinden.

Persoonlijk contact is volgens ons cruciaal voor onder andere een goede communicatie, samenwerking, collegialiteit, werkplezier, verbondenheid en betrokkenheid. Maar ook om in goede samenwerking met alle partners uit de stad tot een dienstverlening te komen die aansluit op de vraag uit de samenleving, zeker in een tijd met grote maatschappelijke problemen.

Verder zien wij dat er ook voorbij gegaan wordt aan het feit dat we onszelf als raad afvragen hoe we de kloof met onze inwoners kunnen dichten en zelfs via een motie een werkgroep hiervoor opgericht hebben. Maar tegelijkertijd niemand de link lijkt te leggen met de visie toekomstgericht werken. Of aan het feit dat de gemeente nog altijd moeite heeft met het vinden van vaste krachten, de politiek wel bezorgd is over het hoge aantal interim-krachten maar hierbij ook niemand zich af lijkt te vragen of een onaantrekkelijke, verouderde werkomgeving hierbij een rol kan spelen.

Een ander punt van discussie is het prijskaartje. Een bedrag van € 35 tot €40 miljoen is nogal wat, zeker voor een SP’er. Maar ook hier moeten een aantal zaken op een rijtje gezet worden. Conform het coalitieakkoord is de afgelopen periode kritisch naar de begroting gekeken om te bepalen welke budgetten slim inzetbaar zijn voor de ontwikkeling van het nieuwe stadskantoor. De exploitatiebudgetten die hiervoor beschikbaar zijn bedragen naar verwachting tussen de € 3 en € 3,5 miljoen per jaar. Hier staat tegenover dat de kosten voor de vier huidige gebouwen jaarlijks € 3,2 miljoen bedragen. En als de huidige gebouwen gehandhaafd blijven, moeten deze niet alleen verduurzaamd en toegankelijk gemaakt worden maar ook zullen de installaties vernieuwd moeten worden. De kosten hiervan bedragen € 8 miljoen.

Gelijke kosten dus waarbij er ook geen sprake is van één grote zak geld die eventueel voor allerlei andere zaken inzetbaar zou zijn. De opdracht en hard uitgangspunt bij het realiseren van de plannen is budgetneutraliteit. Budgetneutraal en binnen de gestelde budgetten blijven dat zijn ook onze voorwaarden en dat zullen wij gedurende het hele proces bewaken. Voor het zelfde geld, daarbij rekening houdend met de uitgangspunten en doelen van de plannen, kiezen wij liever voor een nieuw te bouwen ontmoetingsruimte dan de vier locaties in stand te houden. Wij kunnen ons ook vinden in de gekozen aanbestedingsstrategie met bijbehorende voordelen. Alles overwegende zien wij het als een verantwoorde investering voor de lange termijn. Een investering in de toekomst waarbij ook de maatschappelijke waarde voor ons van groot belang is.

Een toekomstvisie formuleren en uitleggen, die afwijkt van het oude vertrouwde, waarbij buiten de kaders gedacht kan worden en waarbij naar het hele plaatje gekeken moet worden, is en blijft moeilijk. Een eerste visie ligt er nu. Deze visie, waarbij de focus ligt op het dichterbij brengen van de gemeente bij de inwoners, ondersteunen wij van harte en past bij de nieuwe werkwijze van de gemeente en bestuursstijl die wij voor ogen hebben. Een visie die tot stand is gekomen door de input van honderden personen, zoals ambtenaren, inwoners, ondernemers, maatschappelijke organisaties, politiek bestuur, regionale samenwerkingspartners, kinderen en toeristen.

Maar ook een visie die geldt als een eerste richtinggevend kader. Niet dichtgetimmerd maar als uitgangspunt om samen met de stad door te ontwikkelen en aan te passen. De klankbordgroepen die opgericht gaan worden moeten ons inziens bestaan uit een zo breed mogelijke afspiegeling van onze stad en waarbij op het gebied van de toegankelijkheid zeker de VN-ambassadeurs niet mogen ontbreken. Het is belangrijk dat het proces zorgvuldig en in stappen doorlopen wordt want draagvlak is ook voor ons essentieel. Het is goed dat daar nu gehoor aan wordt gegeven door middel van een aangepast raadsvoorstel. Het moet een toekomstplan worden wat gaat leven, waarbij tijdens het proces de visie voor een ieder helder en zichtbaar wordt, een visie waarbij het bestuur en gemeentelijke organisatie niet boven maar naast de inwoners komen te staan. Maar het moet vooral een toekomstplan worden van, door en voor Helmond.

Dat is wat wij willen realiseren en waarvoor ons nu de kans geboden wordt. Daarom kunnen wij weloverwogen instemmen met voorliggend besluit.

Namens de SP-fractie,

Lonneke Maráczi

De pijnlijke waarheid van de gevolgen van jarenlang bezuinigen en marktwerking in de zorg komt meer en meer aan het licht. Het nieuws van maandag 12 maart “Vacatures in de zorg nemen toe: De rek is eruit” zou eigenlijk niemand meer moeten verrassen. Iedereen met maar een beetje boerenverstand heeft dit al lang aan zien komen maar alle verantwoordelijke bewindslieden blijkbaar niet. Tegen alle waarschuwingen in zijn zij juist degenen die doorgegaan zijn met de sloop en vermarkting van de zorg. De crisis in de zorg is groot, te groot! Maar wie gaat deze crisis oplossen? Dezelfde bewindslieden die de crisis veroorzaakt hebben?

Verzorgende in de ouderenzorg is voor mij nog steeds het mooiste beroep dat er is. Maar het is ook een steeds zwaarder beroep geworden, wat zijn tol eist. Veel verzorgenden doen hun werk met passie en zullen doorgaan tot ze er bij neervallen. Dat verklaard ook waarom de zorgsector niet massaal aan de bel trekt. Zij hebben helemaal geen tijd om in opstand te komen, laat staan het werk neerleggen want “wie zorgt er dan voor onze mensen?” Ik zie het ook in mijn eigen omgeving. Collega's die het allemaal te druk hebben, mopperen, moe en uitgeput zijn en daardoor niet zien dat zij een onderdeel van de oplossing kunnen zijn. Een gelatenheid is er over hen heen gekomen, “het is nu eenmaal zo...” En zo blijven we allemaal het onmogelijke doen en conformeren we ons aan de marktwerking waarbij niet de benodige zorg leidend is maar het kostenplaatje.

Ook de zorgaanbieders maken zich hier schuldig aan. Ondanks alle bezuinigingen zijn zij zich in allerlei bochten blijven wringen om het onmogelijke waar te kunnen maken. Ook zij hebben zich aan de marktwerking geconformeerd met alle gevolgen van dien. Doorgedraaide controle, bureaucratie, protocollen, hoge kwaliteitseisen, meer taken, toenemende werkdruk, zonder nog oog te hebben waar echte goede zorg voor staat. Zolang er alleen nog oog en tijd is om de meest basale zorg te verrichten zal het beroep doodbloeden. Goede zorg is zoveel meer dan een handeling op de juiste manier verrichten of een krabbel op de medicatie-aftekenlijst. Bij de zorg draait het om een vertrouwensrelatie, een luisterend oor, aandacht, respect, iemand in zijn waarde laten, eigen regie, etc. Dat is wat het beroep juist zo leuk en boeiend maakt. Waarbij het helemaal niet gaat om hoe hoog geschoold iemand is maar of iemand over de geschikte empathische vaardigheden beschikt.

De crisis in de zorg kan in mijn ogen dan ook alleen opgelost worden door de sector zelf. Laten we ons niet nog verder in de afgrond duwen maar zelf het heft in handen nemen. Te beginnen met in verzet te komen tegen de markwerking en de hoge heren in Den Haag! Niet meer concurreren met elkaar maar samenwerken, niet meer bezuinigen maar investeren.

Maar ook lokaal kunnen we niet bij de pakken neer gaan zitten. We moeten vanaf nu de nodige stappen gaan zetten om de zorg en het imago te verbeteren. Zorgaanbieders, Werkbedrijf Senzer en gemeente moeten hun verantwoordelijkheid nemen. De vacatures gaan niet vanzelf ingevuld worden. Het werk weer aantrekkelijk maken is een verantwoordelijkheid van ons allen. Zorgaanbieders moeten fatsoenlijke, vaste contracten bieden, minder nadruk leggen op controle en bureaucratie, kwaliteit afmeten aan het welbevinden van de zorgvrager, personeel niet overvragen maar ondersteunen, meer differentiatie personeel/opleidingsniveau en geen rekenkundige beslissingen meer van achter het bureau van zorgmanagers, maar vanaf de werkvloer. Werkbedrijf Senzer moet samen met de gemeente aan de slag met bijvoorbeeld inzet op extra scholing, proefplaatsingen en uitkeringen omzetten naar (deel)contracten. In overleg met alle belanghebbenden doen wat er nodig is, hierin investeren en het lef hebben om te experimenteren.

Ik doe hierbij dan ook een dringende oproep aan onze zorgaanbieders, Senzer en de Helmondse politiek om deze gedeelde verantwoordelijkheid te nemen. Niet wachten op Den Haag maar vanaf morgen samen aan duurzame oplossingen te werken voor de lange termijn en stoppen met pleisters plakken en noodverbanden aanleggen!

door Lonneke Maráczi fractievoorzitter SP

verscheen in het Eindhovens Dagblad van 15 maart 2018