Zondag 17 september 07:00 uur. Net wakker uit een marxistische droom van rode vaandels, bebaarde en besnorde mannen, drong het langzaam tot mij door, het was de dag van mijn eerste demonstratie en nog wel in de residentsstad. Een bepaalde opwinding ontging mij niet. Eerst maar eens even een verkwikkende douche en dan nog even wat brood en koffie wegwerken. Even later dan maar richting station gelopen, want daar zouden wij, mijn mede socialistische kameraden en ik, onze busreis beginnen.
De eerste verrassing was een aangename. Diverse lunchpakketjes konden als eerste de bus in. Daarna namen wij snel de beste plekjes in beslag voordat we in Zwolle kwamen, waar de Zwolse delegatie zich bij ons zou voegen. Overvallen door een deja-vu, het leek wel schoolreisje, werden dan maar snel de fruitellaatjes uitgedeeld. Aangekomen in Zwolle werden we opgewacht door een aangename delegatie. Handen werden geschud, namen genoemd en snel gingen we verder, want de weg was lang en enige ongeregeldheden stonden ons nog te wachten.
Na een voorspoedige reis kwamen we in de buurt van de plek des onheils, zo oogde het tenminste. De woorden meer blauw op straat waren hier ietwat teveel gezegd. Als eerste dachten we dat deze institutionele overmacht op de been was om ons, rebellerende rode relschoppers, tegen te houden, maar het bleek om een andere vreedzame demonstratie te gaan. Wel voelden we enige verbondenheid. Deze mensen zetten zich ook, en wel met lijf en leden, in voor een goed doel. Na een klein oponthoud konden wij onze weg voortzetten naar de plek waar wij zouden demonstreren. Een kleine teleurstelling maakte zich van mij meester. Er stond hier maar 1 politiebusje. Namen ze ons soms niet serieus? Maar niet verder getreurd hierover begaven wij ons per voet verder naar daar waar het zou gebeuren.
De Koekamp in Den Haag. De plek waar ik mij voor het eerst in een rode demonstrerende massa zou begeven. Op het podium stond daar dan eindelijk de vrouw die ons naar de verlossing zou leiden. De dochter van. Bijgestaan door verschillende sprekers, werd de boodschap duidelijk verkondigd. Duidelijk werd het weer eens dat er in de afgelopen jaren enorme mensonterende praktijken hebben plaatsgevonden. Schrijnende gevallen, ontroerend verteld door slachtoffers van dit wanbeleid. Het drong toen wel tot mij door dat dit geen schoolreisje was, maar een bittere realiteit. De noodzaak van deze demonstraties werd nu maar al te duidelijk. Na afloop van deze verhalen maakte de roodgekleurde mensenmassa zich op voor een tocht door de stad, om voor eventuele nietsweters deze standpunten te verduidelijken. De wandeling was goed en tevreden werd het eindpunt, waar het ook begonnen was, bereikt. Handenschuddend werd er afscheid genomen van nieuwe en hernieuwde vriendschappen en zochten wij onze bus weer op om heim te keren. De terugreis verliep vloeiend en er werd nog even gezellig nagebabbeld over deze enerverende dag. Bij sommigen sloeg de vermoeidheid toe en bij anderen was hiervan weinig te merken. In Zwolle werd er hartelijk afscheid genomen van de Zwolse afdeling en in Kampen aangekomen gingen wij ook hier tevreden en voldaan uiteen. En diep van binnen was het weer eens duidelijk geworden, het stembiljet kan straks niet rood genoeg worden gekleurd.
