Poliflw

Het is een bijzondere tijd, waarin ik mag werken.Ja u hoort het goed ……MAG. Ik ben raadslid. Dat gaat nu ook allemaal anders en vraagt aanpassingen.Maar: ikwerk ook in de zorg.Mooi werk, zoals het vaak wordt genoemd. En het geeft uiteraard heel veel voldoening, zoals altijd, maar in deze tijd nog een klein beetje meer. Het zijn heftige tijden, waarin gevoelens van verdriet, machteloosheid, twijfel en boosheid zich regelmatig voordoen. Een tijd waarin ouderen worden afgesloten van hun dierbaren, die het leven voor hen juist zo waardevol maken.Om het verdriet te zien en te horen van familie en mantelzorgers die niet meer bij hun geliefde mogen komen: dat doet mij ook wat. Ikmag er wel zijn, dat is moeilijk en verwarrend. Ik ben mij bewust van deze bijzondere tijd en dat wordt zichtbaar door talloze acties. De bloemen, plantjes, koekjes en ijsjes die worden gebracht, demooie tekeningen en krijtboodschappen door de kinderen, maar ook de muzikale afleiding die rondom het verzorgingshuis worden verzorgd, dat maaktzichtbaar hoe bijzonder dit is en dat deze crisis een ongekende energie heeft losgemaakt in onze samenleving. Prachtig vind ik die aandacht, dat maakt deze bizarre tijd draagbaar voor de bewoners en voor mij en mijn collega’s. Het woord verwarrend heb ik ook benoemd, omdat je niet meer weet waar je aan toe bent. Is het nu echt niet nodig om beschermende mondkapjes te dragen?Of wordt dit alleen geroepenomdat er niet voldoende mondkapjes zijn?! Wil ik die kapjes wel opzetten als ze er voorhanden zouden zijn? Of raken de bewoners daar juist van van streek? Hoe moeten we de 1,5 meter handhaven als een bewoner in jouw huiskamer in de war is en je arm om haar schouder nodig heeft? Dat wil je natuurlijk niet en gaat ook niet gebeuren, maar het voelt uiterst verwarrend. Onze bewoners zitten in de laatste fase van hun leven en ik vind dat die zo rustig en comfortabel mogelijk moet worden doorgebracht, zonder angst enonzekerheden en met heel veel liefde en zorg.Daar doen we uiteraard ons uiterste best voor en we geven zeker niet op! Ik wens alle mantelzorgers heel veel sterkte toe en wil ze het volgende laten weten: We moeten in deze tijd letterlijk afstand houden, maar figuurlijk zijn wemeer metelkaar verbonden dan ooit. Liefdevolle groet, Trix de Kruijff-Los Raadslid Trix de Kruijff-Los vertelt over haar werkzaamheden in de zorg.

Het is een bijzondere tijd, waarin ik mag werken.Ja u hoort het goed ……MAG. Ik ben raadslid. Dat gaat nu ook allemaal anders en vraagt aanpassingen.Maar: ikwerk ook in de zorg.Mooi werk, zoals het vaak wordt genoemd. En het geeft uiteraard heel veel voldoening, zoals altijd, maar in deze tijd nog een klein beetje meer. Het zijn heftige tijden, waarin gevoelens van verdriet, machteloosheid, twijfel en boosheid zich regelmatig voordoen. Een tijd waarin ouderen worden afgesloten van hun dierbaren, die het leven voor hen juist zo waardevol maken.Om het verdriet te zien en te horen van familie en mantelzorgers die niet meer bij hun geliefde mogen komen: dat doet mij ook wat. Ikmag er wel zijn, dat is moeilijk en verwarrend. Ik ben mij bewust van deze bijzondere tijd en dat wordt zichtbaar door talloze acties. De bloemen, plantjes, koekjes en ijsjes die worden gebracht, demooie tekeningen en krijtboodschappen door de kinderen, maar ook de muzikale afleiding die rondom het verzorgingshuis worden verzorgd, dat maaktzichtbaar hoe bijzonder dit is en dat deze crisis een ongekende energie heeft losgemaakt in onze samenleving. Prachtig vind ik die aandacht, dat maakt deze bizarre tijd draagbaar voor de bewoners en voor mij en mijn collega’s. Het woord verwarrend heb ik ook benoemd, omdat je niet meer weet waar je aan toe bent. Is het nu echt niet nodig om beschermende mondkapjes te dragen?Of wordt dit alleen geroepenomdat er niet voldoende mondkapjes zijn?! Wil ik die kapjes wel opzetten als ze er voorhanden zouden zijn? Of raken de bewoners daar juist van van streek? Hoe moeten we de 1,5 meter handhaven als een bewoner in jouw huiskamer in de war is en je arm om haar schouder nodig heeft? Dat wil je natuurlijk niet en gaat ook niet gebeuren, maar het voelt uiterst verwarrend. Onze bewoners zitten in de laatste fase van hun leven en ik vind dat die zo rustig en comfortabel mogelijk moet worden doorgebracht, zonder angst enonzekerheden en met heel veel liefde en zorg.Daar doen we uiteraard ons uiterste best voor en we geven zeker niet op! Ik wens alle mantelzorgers heel veel sterkte toe en wil ze het volgende laten weten: We moeten in deze tijd letterlijk afstand houden, maar figuurlijk zijn wemeer metelkaar verbonden dan ooit. Liefdevolle groet, Trix de Kruijff-Los Raadslid Trix de Kruijff-Los vertelt over haar werkzaamheden in de zorg.

Op Valentijnsdag heeft het CDA de vrijwilligers van de EHBO in het zonnetje gezet. Daarvoor is CDA raadslid Trix de Kruijff op 14 februari met een taart bij Janneke Dubbelaar langsgegaan. Janneke is binnen het EHBO bestuur coördinator evenementen en had voor de gelegenheid een deel van de trouwe en hechte club vrijwilligers uitgenodigd. Trix de Kruijff benadrukte bij de overhandiging dat evenementen in Waddinxveen alleen maar kunnen plaats vinden als de EHBO aanwezig is met een team. Belangrijk is daarom hun aandeel bijvoorbeeld in de vierdaagse, zijn ze met verschillende teams aanwezig bij de Waddinxveense wielerronde en kom je hun bus ook tegen op Koningsdag en bij WadCultureel. Volgens de Kruijff zijn de teams niet alleen onmisbaar, maar weten zij door hun uitstraling en professionaliteit ook het gevoel van veiligheid te vergroten. Trix de Kruijff sloot af door te benadrukken dat de EHBO vrijwilligers mensen zijn met een hart voor Waddinxveen en de taart daarom voor de volle 100% verdienen. Op de steun van het CDA zullen zij altijd kunnen rekenen.De EHBO afdeling in Waddinxveen zal volgend jaar 100 jaar bestaan. Vrijwilligers blijft de kurk waarop de organisatie draait en volgens Dubbelman valt het nog steeds niet tegen om ook jonge mensen daarvoor te interesseren.

Zoals mijn collega raadslid voor zijn vorige raadsblog de vraag kreeg hoe is het om raadslid te zijn, krijg ik nu vaak de vraag of ik het nog leuk vind, en, zoals ik de vorige keer al vertelde vond ik het even niet zo fijn na de verkiezingen, maar ik heb de draad weer opgepakt. En mijn antwoord is: “Ja ik vind het nog steeds leuk!” Maar ja wat is er dan zo leuk? Er wordt vaak gedacht dat het saai en best zwaar is dat raadswerk.Maar het is echt fijn hoor om naar evenementen en openingen te gaan en zeker uiterst leerzaam om bij bijeenkomsten aan te schuiven! In het begin van mijn vorige raadsperiode werd ik er al “fijntjes” door een ander raadslid op gewezen dat het raadswerk niet alleen uit bezoekjes bestaat.Ja dat weet ik ook wel, maar ik moest ergens beginnen toch?! Nou het heeft mij er in ieder geval niet van weerhouden om zichtbaar te zijn in Waddinxveen zal ik u vertellen! Dit heeft tot gevolg dat mensen mij weten te vinden en ze ook weten dat het CDA een betrokken partij is en wij, leden van het CDA,makkelijk benaderbaar zijn. Een paar voorbeelden: Opening van een wijkgebouw: Ik heb het gesprek gebracht op eenzaamheid en ik heb daar gesproken met initiatiefnemers tegen deze eenzaamheid. Goed om te horen wat er leeft en gebeurt in de samenleving! Beleidsavond sociaal domein: Met beleidsmedewerkers heb ik gesproken en de verslaving weer onder de aandacht gebracht. Dat stond helaas weer niet vermeld op het lijstje preventie maatregelingen. Vrijwilligersbijeenkomst: Ik heb kennis gemaakt met een organisatie (een boerderij voor mensen met afstand tot de arbeidsmarkt) waar ik het bestaan niet van wist. Ik ga er binnenkort op bezoek. Ook ben ik aangesproken over de Mantelzorgdag door Palet Welzijn met de vraag of wij daar weer aanwezig willen zijn. En dit zijn recente bezoeken van slechts 1 week! Het is zelfs leuk in de raadzaal, ook al heb je daar soms oeverloos lange vergaderingen, maar ik heb echt nog geen saai moment gekend. Onverwachte gebeurtenissen zijn er met enige regelmaat en bijzondere besluiten die er worden genomen maken het zeker niet saai. Dus ja…. ik vind het nog steeds leuk!!!!!! Trix de Kruijff -Los

Zoals mijn collega raadslid voor zijn vorige raadsblog de vraag kreeg hoe is het om raadslid te zijn, krijg ik nu vaak de vraag of ik het nog leuk vind, en, zoals ik de vorige keer al vertelde vond ik het even niet zo fijn na de verkiezingen, maar ik heb de draad weer opgepakt. En mijn antwoord is: “Ja ik vind het nog steeds leuk!” Maar ja wat is er dan zo leuk? Er wordt vaak gedacht dat het saai en best zwaar is dat raadswerk.Maar het is echt fijn hoor om naar evenementen en openingen te gaan en zeker uiterst leerzaam om bij bijeenkomsten aan te schuiven! In het begin van mijn vorige raadsperiode werd ik er al “fijntjes” door een ander raadslid op gewezen dat het raadswerk niet alleen uit bezoekjes bestaat.Ja dat weet ik ook wel, maar ik moest ergens beginnen toch?! Nou het heeft mij er in ieder geval niet van weerhouden om zichtbaar te zijn in Waddinxveen zal ik u vertellen! Dit heeft tot gevolg dat mensen mij weten te vinden en ze ook weten dat het CDA een betrokken partij is en wij, leden van het CDA,makkelijk benaderbaar zijn. Een paar voorbeelden: Opening van een wijkgebouw: Ik heb het gesprek gebracht op eenzaamheid en ik heb daar gesproken met initiatiefnemers tegen deze eenzaamheid. Goed om te horen wat er leeft en gebeurt in de samenleving! Beleidsavond sociaal domein: Met beleidsmedewerkers heb ik gesproken en de verslaving weer onder de aandacht gebracht. Dat stond helaas weer niet vermeld op het lijstje preventie maatregelingen. Vrijwilligersbijeenkomst: Ik heb kennis gemaakt met een organisatie (een boerderij voor mensen met afstand tot de arbeidsmarkt) waar ik het bestaan niet van wist. Ik ga er binnenkort op bezoek. Ook ben ik aangesproken over de Mantelzorgdag door Palet Welzijn met de vraag of wij daar weer aanwezig willen zijn. En dit zijn recente bezoeken van slechts 1 week! Het is zelfs leuk in de raadzaal, ook al heb je daar soms oeverloos lange vergaderingen, maar ik heb echt nog geen saai moment gekend. Onverwachte gebeurtenissen zijn er met enige regelmaat en bijzondere besluiten die er worden genomen maken het zeker niet saai. Dus ja…. ik vind het nog steeds leuk!!!!!! Trix de Kruijff -Los

Reactie van Nicole Lemlijn, ex-wethouder in de gemeente Sint Anthonis, op artikel in het Binnenlands Bestuur d.d. 28 december 2017 Meneer Bijl (Perikles-instituut), u vliegt in deze rubriek op 22 december 2017 flink uit de bocht door suggestief, ongenuanceerd en ongehinderd door enige feitenkennis op de persoon te spelen. Hiermee beschadigt en kwetst u mensen en dat is precies de reden waarom velen de politiek de rug toe keren. Het staat u vrij een inhoudelijke column te schrijven, maar waarom oordeelt u over Ingrid Voncken zonder haar, haar omgeving of het CDA Sint Anthonis ooit gesproken te hebben? Wat ik verwerpelijk vind is dat u hiermee een hardwerkend bestuurder wegzet als 'baantjesjager' en 'pluche-klever'. Treurig voor iemand die beroepsmatig pretendeert bezig te zijn met het verbeteren van de kwaliteit van het bestuur. Bovendien suggereert u onwaarheden. De uitspraken dat Voncken niet enthousiast is over Sint Anthonis, een baantjesjager is en daar niet wil wonen zijn nergens op gebaseerd en is daarmee uit de lucht gegrepen. Mijnheer Bijl, ik ken Ingrid Voncken wél, ik heb samen met haar gestudeerd en een jaar met haar in het college van B&W in Sint Anthonis samengewerkt. In dat jaar heb ik ervaren dat Voncken een hardwerkende wethouder is, die overdag én ’s avonds én in het weekend voor de gemeente bezig is, klaar staat en absoluut zichtbaar is op vele bijeenkomsten. Dat doet ze met volle overtuiging omdat ze zaken in gang wil zetten die zij voor de inwoners en ondernemers van groot belang acht. Aan betrokkenheid dus geen gebrek en de term ‘baantjesjager’ lijkt mij dan ook zeker niet van toepassing. Doel en middel moeten niet worden verward. Het doel lijkt mij in deze een grote betrokkenheid van de wethouder bij de gemeente. Om dat te stimuleren bestaat de gewoonte om ook in die gemeente te wonen. Omdat het doel gezien de grote betrokkenheid van Voncken bereikt is, is de noodzaak tot verhuizen mijns inziens ook verdwenen. Daarnaast is het opvallend dat u niet consequent bent meneer Bijl. Want u vindt de ene keer de regels leidend én heilig (het woonplaatsbeginsel) en sóms stelt u ze ter discussie (de invulling van de kieslijst). Het is duidelijk dat dit geen respect afdwingt. Los van de noodzaak tot verhuizen, heb ik in de krant gelezen dat het voor Voncken wél bespreekbaar is om in Sint Anthonis te gaan wonen. Voncken heeft eerder laten zien (voor haar wethouderschap in Gennep), dat zij indien nodig voor haar werk verhuist. In hoeverre deze (financiële) belasting van waarde is voor de inwoners mag zoals aangegeven betwijfeld worden. Ook door de kleine huidige reistijd van 15 minuten. Het is niet voor niks geweest dat het CDA een dringend appel op haar heeft gedaan om haar voor de gemeente te behouden. Het lokale CDA en Voncken zijn in elk geval transparant over hun bedoelingen. Laat de kiezer maar bepalen en daarmee de door u zo gewenste democratie zijn werk doen. Dan zal blijken of de regels of de kwaliteit van besturen, betrokkenheid en motivatie leidend zijn. Nicole Lemlijn