Als raadslid wil je natuurlijk volop betrokken zijn bij wat er in je gemeente gebeurt. Hoe moeilijk is het dan als er een gezondheidscrisis uitbreekt en je opeens op je handen moet zitten. Door de noodverordening en het acute werk van de veiligheidsregio's, vond de verantwoording even niet in de raadzalen plaats. Nu we in een nieuwe fase van de crisis zijn beland, is het aan de gemeenteraden om uit te vinden op wat voor manier zij hun rol weer gaan oppakken.
Dat die niet hetzelfde is als voor de crisis, is duidelijk. De wereld is nu een andere dan toen in 2018 de lokale coalitieakkoorden zijn gesmeed. Akkoorden waar analyses van de uitdagingen in de samenleving en politieke oplossingen zijn opgenomen. Dat betekent dat je die nu ook tegen het licht zult moeten houden en langs de lat moet leggen van wat er nu buiten het stadhuis gebeurt.
In de gemeenteraden zou nu het gesprek moeten plaatsvinden over wat zij zien gebeuren in de samenleving. Welke politieke duiding geven de fracties daaraan? Aan welke maatregelen geven ze nu prioriteit en waarom doen ze dat? Daar zou het over moeten gaan.
Het is verleidelijk om naar het college te kijken voor oplossingen. Er is veel onzekerheid en het gesprek wat je met elkaar zult moeten voeren is van een ander abstractieniveau dan wat doorgaans gebeurt. Daarmee is het ook meteen een prachtige kans. Laat als raad zien dat je dit gesprek aan wil gaan en pak je positie.
De erkenning dat eerder gemaakte analyses en afspraken in deze tijd misschien niet meer overeind kunnen blijven staan is lastig. Toch is het de enige manier om als volksvertegenwoordiger aan je inwoners te laten zien dat je begrijpt wat de impact van deze crisis is en naar wat voor soort samenleving je nu toe wil werken.
Raadslid, durf!
