De Blauwe Moskee in Amsterdam-West wil voortaan de islamitische gebedsoproep laten schallen door de buurt, elke vrijdagmiddag. Forum voor Democratie is hier uiteraard op tegen. Fractievoorzitter Annabel Nanninga legt uit waarom.
De gebedsoproep gaat versterkt over de daken van Amsterdam schallen, zo heeft de Blauwe Moskee bij monde van imam Yassin Elforkani aangekondigd. Er is formeel niets wat de gemeente of rijksoverheid hier tegen kunnen doen. De oproep, die uiteraard in het Arabisch door onze wijken dient te galmen, luidt in het Nederlands:
Allah is de grootste.(Allahu akbar, in het Arabisch.)
Ik getuig dat er geen andere godheid is dan Allah.
Ik getuig dat Mohammed de Boodschapper van Allah is
Kom naar het gebed, Kom naar de verlossing, Allah is de grootste.
Ik getuig dat er geen andere godheid is dan Allah.
(De zinnen worden tweemaal achter elkaar uitgesproken maar kortheidshalve hier in enkelvoud.)
Wat is nu het probleem met deze boodschap versterkt rondbazuinen eenmaal in de week?
Ten eerste is er het simpele feit van de geluidsoverlast. Vervelend voor de buren, en weldra voor alle Amsterdammers. Want na de provocatie van de Blauwe Moskee is het hek natuurlijk van de dam, meerdere moskeebazen hebben aangegeven dit voorbeeld te zullen volgen. Er zal niet alleen in West, maar ook in andere stadsdelen elke vrijdagnamiddag een koor aan Arabische strijdkreten opklinken. (Opmerkelijk genoeg is de PvdA hier een warm voorstander van, terwijl de sociaaldemocraten normaal gesproken iedere bierfiets, buurtbarbecue of stadsgids met microfoon bedelven onder een laag bezwaren en verboden. Als het de islam betreft, is het voor de PvdA nog altijd alsof Fortuyn en Van Gogh nooit hebben bestaan.)
Want, ten tweede, de oproep is een strijdkreet. De door moslims en islamapologeten vaak gemaakte vergelijking met kerkklokken gaat niet op. Er wordt Amsterdammers straks letterlijk toegeschreeuwd dat er maar één god is, de grootste nog wel, en er is een gebod om naar de moskee te komen. Dat valt uit klokgebeier niet te destilleren, het non-verbaal geklingel van onze kerkklokken kan bovendien van alles aanduiden: het begin van een dienst, een begrafenis, een huwelijk of gewoon simpelweg de tijd.
Ten derde, de islam is abnormaal en allahu akbar is lelijk. Dat zegt althans de imam van de Blauwe Moskee, Yassin Elforkani, zélf. Hij zegt het impliciet in zijn argumentatie om versterkt te willen oproepen tot gebed:
“We willen de islam normaliseren. We willen laten zien dat Allahu Akbar iets heel moois is. Daarmee kunnen we veel negativiteit wegnemen.”
Kennelijk is de islam op dit moment dus niet normaal en vinden mensen allahu akbar niet fraai, volgens Elforkani. Volkomen terecht, aangezien we de kreet in West-Europa vooral horen in relatie tot gruwelijke aanslagen als in Parijs op concertzaal Bataclan, de boulevard van Nice, de kerstmarkt van Berlijn, een popconcert in Manchester, de redactie van Charlie Hebdo, enfin de lijst is lang en het allahu akbar het Leitmotiv.
De opdringerige manier van islamiseren die Elforkani voorstaat, past in de strategie van de Moslimbroederschap. Elforkani is geen hard core salafist, hij stond wel op de loonlijst van de Koeweitse overheid. De Blauwe Moskee ontving ook geld van Koeweit, en de moskeegangers kwamen gedurende een ingewikkelde machtsstrijd in 2013 in opstand tegen de conservatieve koers die onder Elforkani en bekeerling Jacob van der Blom werd ingezet.
Het is belangrijk om te begrijpen dat Elforkani geen geweld of intolerantie voorstaat, zijn uitlatingen tegen extremisme maakten hem een graag geziene talkshowgast en leverden hem uit jihadistische hoek bedreigingen op. De wijze van islamiseren die hij belijdt, doet sterk denken aan de islamitische dystopie die Michel Houellebecq schetst in zijn roman Onderworpen. Gaandeweg, met ogenschijnlijk zachte hand, kruipt de islam millimeter voor millimeter voort, nestelt zich, wortelt zich waar ook maar enigszins mogelijk. De niet-islamitische Fransen in de roman zijn de kikkers in de pan water, die langzaam aan de kook komt.
Dat is het patroon dat we hier nu ook zien, in ons Amsterdam, te beginnen in de Blauwe Moskee. Het is geweldloos maar opdringerig, lawaaiig, een schoffering van de slachtoffers van moslimterreur en een pure provocatie bovendien.
Willen de moskeeën daadwerkelijk aantonen dat een vriendelijke, geïntegreerde vorm van Nederislam bestaat, een islam die niet alsmaar eist, dramt, doordrukt en opdringt, dan zien zij af van de versterkte oproep tot gebed.
Moskeeën zouden net als Nederlandse kerken een klok kunnen luiden. Of de oproeper gaat op de minaret of hangend uit een raam onversterkt zijn strijdkreet letterlijk van de daken schreeuwen. Als zijn god werkelijk de grootste is heeft hij geen versterker nodig om de gelovigen tot zich te laten komen.