Vandaag ben ik op stap geweest met mijn lijsttrekker, Jeroen Hendriks. We zijn de Kerkwijk langsgegaan in het oude dorp. Huis aan huis aanbellen, jezelf voorstellen en dan luisteren. Veel mensen kijken je aan met zo’n blik van “gut, nooit over nagedacht”, om vervolgens letterlijk leeg te lopen over wat ze zo al bezig houdt. Voor mij sprongen er vandaag twee zaken uit
Ze luisteren niet.Een oudere meneer (mijn leeftijd vrees ik). Hij zei nogal wat maar sloeg de spijker wel regelmatig op de kop. Zijn mooiste voorbeeld was de Laan van Berendrecht. Het regent tegenwoordig harder en meer dan vroeger. “De klimaatverandering meneer”, zeker. En dan staat de Laan van Berendrecht blank, dagenlang. Dat weten we al een paar jaar. Daar is al vaak over gesproken, ook in de gemeenteraad. Juli 2018 wordt er wat aan gedaan. “Wanneer?” Juli 2018. “Snapt die VVD wethouder, hoe heet hij, Wassenaar, dan nu nog niet wat er aan de hand is. Waar wacht hij op?”. Als raadslid moet je dan gelaten zeggen: “dat weet ik ook niet.” Een machteloos gevoel.
Ik moet het alleen doen.Nee ze is niet echt geïnteresseerd in ons bezoek. Ze heeft een patiënt in de familie. Hij heeft ALS, een verschrikkelijke spierziekte. Behalve mantelzorger en moeder is ze ook regelaar en vechter. Voor iedere verpleegbehoefte moet ze vechten. Wekenlang duurt het voordat de voorziening komt en “net weer niet klopt; net te weinig, net te laat”. Ze staat ons best wel opgeruimd te woord. Ze heeft het een plaats gegeven. Als raadslid herinner je je dan de debatten in de raad. De wethouder van de lokale partij bezweert dat ze “in control” is. Op straat hoor je de werkelijkheid en net voor het eerst. ALS, een onomstreden zware, onomkeerbare, lijdensweg. Je zou zo graag horen dat de gemeente en de zorgverzekeraar naast de patiënt staan. De wethouder voorop. Zo veel van deze patiënten zijn er niet. Ze zouden een absolute prioriteit moeten zijn. De wethouder is “in control”; een machteloos gevoel.
Ed Grootaarts.