Hoewel ik uit een katholiek nest in het zuiden des lands kom, ben ik pas op mijn 69e lid geworden van het CDA. In mijn jonge jaren vond ik politiek maar een saaie aangelegenheid, en dacht ik dat de maatschappij het best hervormd kon worden door het voeren van “akties” (het waren de jaren ’70). Zodoende zat ik in actiegroepen tegen luchtvervuiling, kernenergie, autoverkeer etc., en was ik daarnaast lid van de PPR. Nadat die partij mij wat te wereldvreemd was geworden, ben ik PvdA gaan stemmen, en later zelfs VVD. Mijn “bekering” op late leeftijd tot het CDA kwam eigenlijk door de vele buitenlandse reizen die ik voor mijn werk moest maken. In andere Europese landen, maar vooral in Afrika en Zuid Amerika, werd ik getroffen door de corruptie, de ongelijke verdeling van de welvaart, en de grote tegenstellingen tussen bevolkingsgroepen. Iedere keer als ik terugkwam in Nederland, voelde het als een verademing om weer in mijn eigen land te zijn. Geleidelijk begon ik te beseffen hoe bevoorrecht wij zijn om in zo’n schitterend land te mogen leven, en hoe dankbaar we moeten zijn aan onze ouders en voorouders die dit land met veel zwoegen hebben opgebouwd en er soms zelfs hun leven voor hebben gegeven. Tegelijk zag ik een zorgelijke ontwikkeling in onze Nederlandse maatschappij. Terwijl mijn generatie in de jaren 70 voortdurend in actie kwam voor het algemeen belang (milieu, kruisraketten, kernenergie, Vietnam) is dat idealisme onder jongeren van dit moment vaak ver te zoeken (de goede uitzonderingen daargelaten). We leven nu in een maatschappij waar iedereen sterk bezig is met zijn eigen ontwikkeling, zijn vrijheid en zijn rechten. Het oude idee van “wat kan ik bijdragen aan de maatschappij?” is nu vervangen door de vraag “hoe kan ik zoveel mogelijk profiteren van de maatschappij”, of “hoe kan ik zorgen dat de maatschappij mij zo weinig mogelijk in de weg legt om de dingen te doen waar ik zin in heb”. In de politiek zijn de meeste partijen voornamelijk bezig met het behartigen van de belangen van hun eigen achterban, en het besef dat we met zijn allen ons land leefbaar moeten houden, schijnt te zijn verdwenen. Ik liep dus al een poosje rond met het plan om iets terug te gaan doen voor onze maatschappij, en dan is het een klein stapje naar het CDA. Dat is de partij die maatschappelijke verantwoordelijkheid hoog in het vaandel voert, en die probeert de burgers zoveel mogelijk te betrekken bij het leefbaar houden van onze maatschappij. Natuurlijk is in het CDA ook niet alles perfect en worden er soms verkeerde keuzes gemaakt. Maar de meeste mensen in het CDA hebben naar mijn gevoel wel een goed moreel kompas. Bij oudere leden komt dat vaak doordat ze nog wortels hebben in de christelijke traditie van ons land, terwijl jonge CDA-ers zich aangesproken voelen door het ideaal van maatschappelijke dienstbaarheid. Binnen het CDA probeer ik mijn steentje bij te dragen op zowel landelijk als lokaal niveau. Binnen het landelijk CDA ben ik betrokken bij de discussie over het vluchtelingenbeleid. Omdat ik veel in Afrika gewerkt heb (en nog werk) ken ik de ellende in de landen waar vluchtelingen vandaan komen. Op plaatselijk niveau probeer ik mijn steentje bij te dragen door mij te verdiepen in concrete onderwerpen zoals het stationsgebied en onze mensen in de gemeenteraad en commissies op dit terrein te ondersteunen. Ik vind het ook belangrijk de discussie aan te gaan over de vraag wat nu eigenlijk de kernwaarden zijn van het CDA en hoe we die kunnen vertalen in plaatselijk beleid. Christelijke politiek is eigenlijk een “contradictio in terminis”; een term die met zichzelf in tegenspraak is. In de politiek gaat om het verwerven en behouden van macht, terwijl de essentie van het christendom juist bestaat uit naastenliefde, nederigheid en tolerantie. Probeer dat maar eens met elkaar te combineren. In de praktijk loert dan ook steeds het gevaar dat CDA bestuurders aan de macht gaan hechten, en dat ze ten behoeve van die macht concessies doen aan hun beginselen. Het is daarom belangrijk dat we er voor blijven waken dat politieke macht niet een doel op zichzelf wordt, en dat het CDA niet verwordt tot een soort “VVD light”. Ik vind de politiek een prachtige gelegenheid om andere mensen in ons dorp te leren kennen, niet alleen binnen het CDA maar ook binnen de andere partijen. Voor mij is lokale politiek geen voetbalcompetitie waarbij je probeert je tegenstanders onderuit te halen en zo veel mogelijk wedstrijden te winnen. Ik vind het belangrijk dat je ook mensen van andere partijen respecteert en dat je zelfs bereid bent hun goede ideeën over te nemen. Tenslotte proberen we allemaal om Uitgeest voor al zijn inwoners zo plezierig mogelijk te houden.