De Koepelhal in Tilburg is een perfecte locatie voor het 22ste congres van de Socialistische Partij. Na een onaangename wandeling door een zware sneeuwbui worden Mireille (bestuurslid afdeling Veldhoven) en ik warm ontvangen in de Koepelhal. Bij de entree worden we opgevangen door diverse mensen van de organisatie. Na wat formaliteiten worden we wegwijs gemaakt in de grote hal . Op weg naar de koffie voel ik me al snel thuis. De hal ademt een arbeidersverleden. In de hal waar sinds de jaren twintig van de vorige eeuw de treinen werden binnen gereden voor onderhoud en reparatie, meen ik de geur nog te herkennen van vet ,olie en metaalbewerking.
De diverse subruimtes zijn netjes en overzichtelijk ingericht, maar geen pluche of marmer. Soms zelfs een beetje Spartaans, zoals de stoeltjes in de congreszaal waar je zonder zitvet niet lang en comfortabel kan zitten. De organisatie heeft hier rekening mee gehouden en voorziet ons van zitkussens. In ons welkomspakket zit een agenda en die agenda wordt strak gevolgd. De dagvoorzitter Arjan Vliegenthart leidt de bijeenkomst zoals je wenst dat elke voorzitter dit waar en wanneer ook zou doen. Anderhalve minuut spreektijd is ook echt anderhalve minuut. Er wordt op gepaste manier afscheid genomen van scheidende kamerleden waarbij Harry van Bommel kan rekenen op een staande ovatatie. Ook Agnes Kant die voor mij onverwacht de buhne opkomt krijgt veel bijval.
Vanaf ongeveer drie uur moet er gestemd worden over de wijzigingsvoorstellen en moties. Een belangrijk democratisch moment van de dag. Van de oorspronkelijk ruim 700 voorstellen blijven er ruim 500 over. Een deel van de voorstellen is al overgenomen en een deel ingetrokken door de indieners. Toch nog een flinke kluif blijft er over om in stemming te brengen. Van alle voorstellen en adviezen van de commissie is er slechts een voorstel waarbij de leden niet het advies volgen. Dit betekent voor mij dat de commissie onder leiding van Ronald van der Raak knap werk heeft verricht. De hele stemming duurt 3 kwartier korter dan gepland, met dank aan Arjan. Een opvallend optreden is dat van Sadet Karabulut, met humor gebracht en veel kundigheid en gemak houdt zij haar verhaal. Ook de andere sprekers kunnen hoofd van bijzaken goed scheiden. De muzikale intermezzo´s en en visuele presentatie ( op een enkele synchronisatiefout na) is goed.
Tenslotte is er de speech van Emile. Een krachtig optreden waarin hij zich toont als de echte partijleider waarin hij halverwege zijn verhaal, waarbij hij onderbroken wordt door een langdurig persoonlijk applaus, tegen de leden zegt: `erg lief van jullie, maar het gaat niet om Emile Roemer´. De mededeling dat de SP niet gaat samenwerken met de VVD zorgt voor en perfecte aftrap voor een campagne richting 15 maart. Nog een paar van dat soort konijnen uit de hoge hoed en we gaan de opiniepeilers nog verrassen.
(tekst en foto´s: Aart van Zutphen)