Poliflw

Honderdduizenden arbeiders gaven gehoor aan de oproep op 24 februari 1941, verspreid door de Communistische Partij van Nederland(CPN) om te staken tegen de terreur van de bezetters.

Het werk werd op 25 februari 1941 stilgelegd en overal in ons land kwamen de werkende mensen op voor de solidariteit met de vervolgde joodse medemensen en voor de strijd tegen de bezetting van de nazifascisten en hun NSB handlangers.

Niet de leden van het koningshuis, niet de bedrijfsbazen en zeker niet de politici van het vooroorlogs Nederland, maar de arbeidersklasse  leidde deze ongekende verzetsdaad.

Deze daad van solidariteit en strijdbaarheid kostte velen het leven.

Het antisocialisme had echter zijn veren niet verloren ondanks de heldhaftige inzet van deze gewone arbeiders die als verzetsstrijders optraden. Velen die in de oorlog in het verzet actief waren werden na de oorlog uitgesloten van het publieke leven of gediscrimineerd vanwege hun linkse overtuiging. Gewoon omdat zij lid waren een linkse partij of abonnee waren op het dagblad De Waarheid..

Ook daarom herdenken en vieren we op 25 februari allen die de antifascistische strijd in Europa en daarbuiten hebben gevoerd.

Het kennen van dit verleden helpt in de strijd tegen hedendaags fascisme en oorlog en tegen het systeem dat deze veroorzaakt. Dat dit van belang is, blijkt uit de actuele ontwikkelingen wereldwijd.

Neem deel aan het defilé bij de Dokwerker op zondag 25 februari

Jonas Daniël Meijerplein in Amsterdam

Aanvang 16.45 uur

Op 24 februari 1941 verspreidde de Communistische Partij van Nederland(CPN)  haar befaamde oproep voor de februaristaking.

Honderdduizenden arbeiders uit Amsterdam en omstreken maar ook uit Utrecht gaven gehoor aan deze oproep.

Het werk werd op 25 februari 1941 stilgelegd en overal in ons land kwamen de werkende mensen op voor de solidariteit met de vervolgde joodse medemensen en voor de strijd tegen de bezetting van de nazifascisten en hun NSB handlangers.

Deze ultieme daad van solidariteit en strijdbaarheid kostten velen het leven.

Niet de leden van het koningshuis, niet de bazen en zeker niet de politici van het vooroorlogs Nederland, maar de arbeidersklasse  en haar partij leidden deze ongekende verzetsdaad.

Maar het anti- socialisme en anti-communisme had zijn veren niet verloren ondanks de heldhaftige inzet van deze verzetsstrijders.

Velen die die in de oorlog in het verzet actief waren werden na de oorlog uitgesloten van het publieke leven of gediscrimineerd vanwege hun echt linkse overtuiging of alleen al omdat zij lid waren van de CPN of abonnee op De Waarheid.

Daarom herdenken en vieren we op 25 februari allen die de antifascistische strijd in Europa en daarbuiten hebben gevoerd en voortzetten.

Bij zijn intrede in Zutphen zat de Walburgiskerkstampvol. Uit heel Zutphen dromden mensen van alle stromingen samen. Zelfs de voor het college van B&W gereserveerde bank was bezet door het gewone volk. Na het gezang beklom Van den Bergh het katheder en haalde een klein papiertje uit zijn zak.

Kalm en bezadigd sprak hij de menigte Zutphenaren toe. Maar hoe meeslepend Van den Bergh ook was, zijn toehoorders konden maar moeilijk volgen wat hij nou eigenlijk wilde zeggen. Mooi en vol passie klonk het, als Van den Bergh sprak, maar ook abstract en ongrijpbaar.

Hij sprak over het Absolute, de Idee, over het organisch Zelf. In zijn wollige abstracte preken en boeken probeert Van den Bergh het dialectisch-materialisme (de filosofie van socialisten) te verenigen met zijn geloof en zijn gevoel voor rechtvaardigheid. Voor wie het aandurft hierbij een citaat uit zijn boek ‘Cultuur van Revolutie’ uit 1919:

“De eigenlijke scheppers van de Revolutie, de werkelijk-schuldigen, zijn, in den gang der huidige geschiedenis, de ‘ordelijke’ burgers. Zij hebben het wonderlijke lichaam van samenleving en cultuur verminkt en ziek gemaakt, en zij hebben het, doordat zij enkel dachten om zichzelf, om hun belang en winst.... De bourgeoisie is oorzaak van het sociale euvel, dat als een crisis losbarst in het geweldig gebeuren der vervlogen jaren en in het heden woedt, en zij is bijzonderlijk oorzaak, omdat haar de macht was toevertrouwd, omdat zij genoot die macht: zij had den invloed, het geld, de eer, de zeggenschap, en zij heeft haar plicht verwaarloosd in ongemene mate. Men kan zeggen, dat wij allen schuld hebben aan de instorting, die onze wereld ruïneert, en dit is betrekkelijk juist, maar gelijk zich in de bourgeoisie, de heersende, de actie van het sociale organisme concentreert, zo verenigd zich in haar de schuld, zij is de ziektefocus, en dus moet zij worden weggesneden en worden uitgeworpen.”

Op één van de bankjes in de kerk zat een jonge werknemer van de Nederlandsche Spoorwegen, genaamd Anton Koejemans, te luisteren naar Van den Bergh van Eijsinga. Hij zou later schrijven: ‘Wat wij vooral leerden bij de preek, was dat het dialectische denken, de wereld zien in haar strijd der tegendelen zoekend naar steeds weer dat hoger evenwicht. We werden in dit denken getraind en dat zou voor ons leven van onschatbare waarde blijven.’

Niet veel later sloot Koejemans, 17 jaar oud, zich aan bij de Zutphense afdeling van de Communistische Partij in Nederland (CPN). Direct werd hij afdelingssecretaris. Hij werd daarna vooral bekend als hoofdredacteur van de krant De Waarheid en als Eerste Kamerlid.