Poliflw

"In Nederland zijn existentiële kernwaarden bijzaken geworden. Socialisme is de enige weg naar normalisatie hierin."

In een aangrijpend interview met Meino de Vries door Willem Stoel ontdekken we zijn bijzondere verhaal en zijn diepgewortelde idealen. Zijn toewijding aan het bestrijden van onrecht en hebzucht heeft hem geleid naar de SP.

Wanneer en waar ben je geboren?

Ik ben in 1969 geboren in Glimmen en opgegroeid in Haren bij Groningen. Alhoewel Haren de naam heeft van een villa dorp kent het ook een ‘verkeerde kant van het spoor’ zoals het destijds werd genoemd, de arme kant dus. Daar kom ik vandaan. Opgegroeid in armoede. Het verschil tussen arm en rijk was in Haren groot. De keuze voor het Socialisme komt niet voort uit het niet meer arm willen zijn, iets wat ik over (en van) anderen wel eens hoor. Armoede van anderen bestrijden, daar zet ik mij graag voor in. Daar waar ik kan wil ik graag meewerken aan een beter besef van de burger dat het collectief (en alleen het collectief) het beheer van macht en geld kan bepalen. Beetje veel Marx, maar juist nu actueler dan ooit. De resultaten van waar de maatschappij nu staat is daar het bewijs van. In Nederland zijn existentiële kernwaarden bijzaken geworden. Socialisme is de enige weg naar normalisatie hierin.

Wat zijn jouw sterke kanten en wat zijn dan natuurlijk ook je zwakke kanten?

Ik ben een doorzetter en harde werker die eenieder als gelijke beschouwd en vanuit goedheid een ander tegemoet treedt. Mijn zwakkere kant is dat ik slecht tegen onrecht, hebzucht en ongelijkheid kan. Ik kan ik in gedachten veroordelend zijn naar mensen die gedreven worden door eigen belang en het grotere geheel missen.

In welke mate word je gedreven en gesteund door je achterban?

Mooie vraag. Mijn achterban, dus mijn naasten zijn mijn kompas. Zij geven richting en voor hen wil ik zorgen, al zeggen ze dat ook heel goed zelf te kunnen. De liefde van anderen voelt als steun, juist als het even tegenzit. Verbinding is alles. Zonder dat ben ik verloren.

Je hebt ooit gezegd dat je wel eens hebt geprobeerd om voor God te spelen, maar eigenlijk had je niets bereikt. In hoeverre heeft deze uitspraak je beïnvloedt om voor de SP te kiezen?

In mijn verleden dacht ik het allemaal wel alleen te kunnen. Ik was van mening dat wat ik nodig had hetzelfde was als wat ik wilde. Wist ik veel. Dat blijken dus ook twee verschillende termen te zijn, nodig hebben en willen. Wat ik nodig heb in het leven is wat ik met anderen bereik, en wat ik wil is daarin slechts ondersteunend. Mijn keuze voor de SP komt hier misschien wel deels uit voort. Wat je samen doet kun je in je eentje niet bereiken, daar komt het collectief weer . Nadat ik besefte dat het gemeenschappelijk belang juist voor harmonie, levensgeluk en zingeving zorgt zag ik winstbejag en hebzucht bij anderen steeds duidelijker. Nederland is geen bedrijf (maar als je dat wel zo ziet leidt het dan goed en niet zoals het nu gaat), en de menselijk maat raakt verder weg. Datgene wat belangrijk is voor een staat in het algemeen of een enkele burger in het bijzonder is zorg, waarde van leven, gedeelde welvaart en een eerlijk bestuur. Dat ontbreekt er in dit land. Dat vind ik onbegrijpelijk. Het heeft misschien niet direct meteen met je vraag te maken maar het inzicht is wel gekomen toen ik er achter kwam dat ‘voor God spelen’ niet mogelijk is en slecht een uitwas was van een leven vol verslaving.

Je zei dat, toen je negen was, ze jou verteld hebben dat je vader teveel dronk, maar dat je niet precies wist wat dit inhield. Wat heeft dit voor jou betekend in je keuze voor het socialisme?

Ik zie daar niet direct een link in. We spreken dan begin tachtiger jaren. Armoede, chronische ziekte en verslaving kenmerkte het leven van mijn vader. Uiteindelijk heeft hij zijn drankgebruik niet overleefd. Toen ik zijn verslavingsgevoeligheid  bleek te hebben leek ik hetzelfde pad te gaan volgen. Dat ging lang fout tot ik niets meer te verliezen had en opnieuw mocht beginnen. In januari ben ik 16 jaar abstinent van drugs en alcohol en ben ik echte waarden in het leven gaan zoeken en vinden. Ik heb daarin mogelijkheden gekregen zoals een uitgebreide behandeling, nazorg en omscholing en een volledige studie. Mogelijkheden die er nu minder of zelfs niet meer zijn. Het heeft de keuze voor socialisme bestendigd en meer noodzaak gegeven. Het klinkt verschrikkelijk hard maar mensen met verslaving anno 2023 hebben niet dezelfde kans als ik 16 jaar geleden.

Je hebt met vakgenoten een onderwijs organisatie Elsden opgericht met een bijbehorende behandelpraktijk Meegez. Ben je hierin ook gestuurd door het idealisme van de SP?

De stigmatisering over verslaving en algemene GGZ is nauwelijks afgenomen de laatste decennia. Een reden hiervan is een rechts beleid waarin zelfs uitgesproken werd dat ‘ Somatische (lichamelijke) zorg boven geestelijke gezondheid gaat’ (VVD). Het ontkennen van de mate van problemen met drugs en alcohol in de samenleving en het promoten van verslaving door het toestaan van de gokreclames zijn hier het bewijs van. Rechts voelt weinig en is toondoof wanneer het over kwaliteit van leven gaat. Als organisatie hebben wij verbinding als fundament van wat hulpverlening is, daarin ligt een socialistische gedachte. Binnen de GGZ is er veel te verbeteren en moeten bezuinigingen per direkt stoppen. In mijn jaren als behandelaar ben ik in de Nederlandse GGZ in veel verbazingen gevallen. Zo moesten er minder bedden komen daar waar ik werkte met een beddenwachtlijst van maanden (nu is dat een jaar). Cliënten met zware diagnoses kregen juist minder tijd. Het idealisme van de SP hoort bij de volstrekte logica dat zorg een prioriteit is. De mens is geen handelswaar waaraan verdiend mag worden. Het systeem van zorgverzekeraars voedt dat vermoeden echter wel. Tijd voor een nieuw collectief. En ja, ook daarin is de zorg waarschijnlijk onbetaalbaar, maar we besparen onszelf in ieder geval de winsten die worden nu gemaakt. De focus moet weer op de inhoud komen te liggen.

Op dinsdag 31 oktober vond een kadergroepbijeenkomst plaats, een soort ledenbijeenkomst, waarin de leden van Socialistische Partij (SP) in Kampen de kans kregen om met elkaar in gesprek te gaan. Terwijl de verkiezingscampagne uiteraard op de agenda stond, vormde het hoofdonderwerp van de avond de oorlogssituatie in Israël. Een opvallende spreker, Khaled Sa’ad, een Palestijns lid van de SP en voormalig inwoner van IJsselmuiden, werd uitgenodigd om zijn persoonlijke ervaringen en inzichten te delen over de situatie in Palestina en met name in Gaza.

Er werd begonnen met een informatief filmpje, dat "droge feiten" presenteerde en een context bood voor de gebeurtenissen in het Midden-Oosten. Het filmpje is te bekijken via deze link: Hoe is het conflict tussen Israëliërs en Palestijnen ontstaan?. Vervolgens nam Khaled het woord en deelde hij zijn indrukwekkende persoonlijke geschiedenis.

Khaled begon met het vertellen van het verhaal van zijn vader, die op 18-jarige leeftijd met zijn gezin uit Palestina werd verdreven. Dit was een aangrijpend moment in de geschiedenis van zijn familie en een directe confrontatie met de gevolgen van de politieke onrust in de regio. Zijn vader werd later gevangen genomen in Jordanië, wat het leven voor zijn familie des te zwaarder maakte.

Vooral benadrukte Khaled de uitdagingen waarmee Palestijnen in Israël worden geconfronteerd. Hij deelde zijn persoonlijke ervaringen en getuigenissen over hoe het dagelijks leven eruitziet voor Palestijnen binnen de Israëlische grenzen. Dit benadrukte de complexiteit en de beperkingen waarmee zij worden geconfronteerd in hun streven naar een normaal bestaan.

Khaled benoemde ook de schrijnende situatie in Gaza, waar hij zich bezighoudt met watertechniek als onderdeel van zijn werk voor een waterorganisatie. Hij wees op de onrechtvaardigheid en voortdurende uitdagingen waarmee de Palestijnen in Gaza worden geconfronteerd. Hij legde uit dat ondanks internationale inspanningen om de situatie te verbeteren, de realiteit ter plaatse vaak nog veel te wensen overlaat.

De bijeenkomst bood ruimte voor open discussies en vragen over de huidige gebeurtenissen in Israël en Palestina. De menselijke tragedies en de ethische dilemma's werden grondig besproken, evenals de controversiële daden van Israël. De aanwezigen waren het erover eens dat de tweestatenoplossing, die ooit als een mogelijke weg naar vrede werd gezien, nu verder weg lijkt dan ooit tevoren.

Khaled's getuigenis was aangrijpend en diende als een waardevolle aanvulling op wat in de reguliere media wordt gepresenteerd. Het herinnerde de aanwezigen eraan dat het hun morele plicht is om bewustzijn te verspreiden en deze kwesties aan te kaarten bij mensen die ze ontmoeten in hun dagelijks leven.

Zaterdagmorgen, of was het nog nacht, werd ik wakker geschud door een onmenselijk klinkend lawaai. Mijn zoete dromen over een vermeende toetreding tot de kapitalistische elite werden ruw uiteen gerukt. Naarstig gooide ik mijn benen over de rand van mijn zwaar lonkend bed en mijn voeten zochten naar pantoffels. Langzaam drong het tot mij door dat ik vandaag mijn chaotische kant probeerde te onderdrukken en mij ging ontwikkelen tot een volwaardig bestuurslid. De nodige ochtendrituelen werden volbracht en ik begaf mij naar het, nog te nationaliseren, station. Hier ontmoette ik een medebestuurslid en samen storten wij ons in het reisgewoel, om ons te begeven naar de nu nog moederstad, alwaar wij ons samenvoegden bij de andere helft van onze delegatie. Vol zaligmakende gevoelens reisden wij verder naar het hol van de tomaat.

Prettig keuvelend vonden wij een plek in een overvolle trein. We konden ons op verschillende plekken zetelen en ons zodoende onder het volk begeven. Dit konden we later bij het buurten zeker gebruiken. Ik nam plaats naast een vriendelijke, ietwat oudere dame. Onderweg bood ze mij een krant aan die ik vriendelijk weigerde. Mijn smaak ligt niet bij een krant met een theologische achtergrond en een voorkeur voor het vieren van oranje verjaardagen. De evenzo vriendelijke dame vroeg mij hierop of dit soms niet mijn kleur was. Hierbij kon zij een schelmse lach niet onderdrukken. Ik vertelde haar dat ik toch liever trouw bleef aan mijn kleur. De aankomst op de plaats waar onze queeste zijn einde zou vinden bespaarde mij een verdere discussie.

Al snel was de weg gevonden en gespannen begaven wij ons naar binnen en aan de koffie. Zo’n 40 andere lotgenoten namen, na lichtelijk aandringen, plaats in een beschikbaar gestelde ruimte. Wat zou ons deze cursus brengen? Waren wij hierna betere bestuursleden? Wat zou ons dit alles opleveren? Gestart werd met een video van een toespraak in de tweede kamer door Peter Kwint. Dit om een bewustwording te creëren over de huidige situatie in het Midden-Oosten. Een stevige binnenkomer die een korte discussie in gang zette. Hierna terug naar de orde van de dag. Er volgde een soort van voorstelrondje en daarin konden iedereen aangeven wat een leerpunt was waaraan we konden werken. Wel prettig

om bij alle gezichten een naam te horen, en ook realiseerde ik me dat er toch aardig wat overeenkomende leerpunten waren. Ik voelde me gelijk minder alleen. Hierna volgde een uiteenzetting door Matthijs Fiddelaers. Uiteindelijk was het tijd voor de langverwachte lunch en begaven wij ons naar de hoogste verdieping. Zo snel was ik nog nooit omhoog geklommen. Na deze verkwikkende lunch daalden we weer de trappen af om een uitleg te krijgen van Marij Feddema over de kapitalismekritiek van de SP. Een heel verhaal wat door een soort van rollenspel verduidelijkt werd. Plots bleek ik naast 2 uiterst kapitaliserende directeuren te zitten. Dit versterkte mijn handvaten om fundamentele kritiek te kunnen formuleren waardoor ik meer zicht zou kunnen  krijgen op machtsverhoudingen en belangentegenstellingen en hoe alternatieven, om dit tegen te gaan, mogelijk zouden kunnen zijn. Na dit betoog zonk mijn, en dat van meerdere cursusgenoten, naar een klein dieptepunt. Het alternatief om dit tegen te gaan bestond uit een korte pauze. Na dit minireces volgde er nog een uitleg over de 5 kenmerken van een sterke afdeling. Toen de uitleg hierover ten einde kwam, was het ook weer tijd om vol van het geleerde huiswaarts te keren. De weg naar de trein was kort en na een rookpauze en frikandeltijd, spoedden wij ons naar het perron en zochten even later weer een plek, in een net zo volle trein. De terugreis verliep snel en spoedig en thuisgekomen was de bank snel gevonden. Een lange maar wel leerzame dag zat er op. Nu zien hoe we het geleerde in de praktijk kunnen brengen.  

Tijdens een vergadering in juni 2023 gaf een bestuurslid van de afdeling van de SP aan dat hij laptops gekregen had van een anonieme sponsor. Om uit te delen aan mensen die deze kunnen gebruiken. Een ander bestuurslid gaf aan dat deze laptops wellicht gegeven konden worden aan een scholengemeenschap in Kampen. Nadat dit besproken en besloten was, is er door de secretaris een mail gestuurd naar verschillende middelbare scholen in Kampen. Het Ichthus College locatie VIA gaf te kennen dat zij graag in aanmerking wilden komen voor deze laptops. De secretaris van de SP in Kampen onderhield het contact met de contactpersoon van het Ichthus College. Dat was een prettig contact. We besloten dat er een datum geprikt werd en dat de leerlingenraad er ook bij uitgenodigd werd.

Op donderdag 5 oktober 2023 was het zover. De voorzitter (Jesper Aartsen), de secretaris en een bestuurslid werden welkom geheten door de contactpersoon van het Ichthus College locatie VIA. Er zaten al een aantal leerlingen klaar voor de drie bestuursleden. Er werd kennis gemaakt met elkaar en we vertelden wie we waren en wat ons doel was van de middag. De leerlingen waren zeer enthousiast. Ze gaven aan dat er wel leenlaptops zijn op school, maar dat deze niet meer zo goed waren. Daarom waren ze erg blij met deze laptops. Het is ook fijn dat er laptops aangeboden werden, omdat er leerlingen zijn die zelf geen laptop kunnen betalen. Na het officiële gedeelte werden de drie bestuursleden rondgeleid door de school. Het is een locatie waar vier scholen samen zitten. Er zijn veel praktijklokalen, waar leerlingen bijvoorbeeld meer over auto techniek kunnen leren, maar ook grafische vormgeving en een afdeling waar je meubels kan maken. Daarnaast is er een groot buitengebied waar er straten worden aangelegd en dieren verzorgd kunnen worden.

Naast deze technische vakken kunnen leerlingen ook kiezen voor zorg en welzijn. Wat één van de leerlingen aangaf tijdens de rondleiding was dat het fijn was dat je ook vakken kan uitwisselen, iemand die bijvoorbeeld grafische vormgeving doet kan ook via het economie gedeelte leren hoe hij een webshop kan maken en zijn gemaakte producten kan verkopen. 

De sfeer was zeer gemoedelijk en de bestuursleden kijken met een goed gevoel terug op deze middag. We hopen dat we nog vaker wat voor elkaar kunnen betekenen.

Wat mooi was om te merken is dat de kernwaarden van de SP ook op de school naar voren kwamen, gelijkwaardigheid, menselijke waardigheid en solidariteit. De pedagogisch medewerker van de school vertelde dat er veel verschillende kinderen komen op de school en dat iedereen op een gelijkwaardige manier wordt benaderd. De solidariteit komt uiteraard naar voren door deze samenwerking waardoor leerlingen die het minder hebben ook een laptop kunnen gebruiken. Daar komt ook de menselijke waardigheid om de hoek kijken. Het is mooi om te zien dat de leerlingen en docenten goed samenwerken en dat de leerlingenraad meegenomen wordt als er beslissingen worden genomen.

Zondag 17 september 07:00 uur. Net wakker uit een marxistische droom van rode vaandels, bebaarde en besnorde mannen, drong het langzaam tot mij door, het was de dag van mijn eerste demonstratie en nog wel in de residentsstad. Een bepaalde opwinding ontging mij niet. Eerst maar eens even een verkwikkende douche en dan nog even wat brood en koffie wegwerken. Even later dan maar richting station gelopen, want daar zouden wij, mijn mede socialistische kameraden en ik, onze busreis beginnen.

De eerste verrassing was een aangename. Diverse lunchpakketjes konden als eerste de bus in. Daarna namen wij snel de beste plekjes in beslag voordat we in Zwolle kwamen, waar de Zwolse delegatie zich bij ons zou voegen. Overvallen door een deja-vu, het leek wel schoolreisje, werden dan maar snel de fruitellaatjes uitgedeeld. Aangekomen in Zwolle werden we opgewacht door een aangename delegatie. Handen werden geschud, namen genoemd en snel gingen we verder, want de weg was lang en enige ongeregeldheden stonden ons nog te wachten.

Na een voorspoedige reis kwamen we in de buurt van de plek des onheils, zo oogde het tenminste. De woorden meer blauw op straat waren hier ietwat teveel gezegd. Als eerste dachten we dat deze institutionele overmacht op de been was om ons, rebellerende rode relschoppers, tegen te houden, maar het bleek om een andere vreedzame demonstratie te gaan. Wel voelden we enige verbondenheid. Deze mensen zetten zich ook, en wel met lijf en leden, in voor een goed doel. Na een klein oponthoud konden wij onze weg voortzetten naar de plek waar wij zouden demonstreren. Een kleine teleurstelling maakte zich van mij meester. Er stond hier maar 1 politiebusje. Namen ze ons soms niet serieus? Maar niet verder getreurd hierover begaven wij ons per voet verder naar daar waar het zou gebeuren.

De Koekamp in Den Haag. De plek waar ik mij voor het eerst in een rode demonstrerende massa zou begeven. Op het podium stond daar dan eindelijk de vrouw die ons naar de verlossing zou leiden. De dochter van. Bijgestaan door verschillende sprekers, werd de boodschap duidelijk verkondigd. Duidelijk werd het weer eens dat er in de afgelopen jaren enorme mensonterende praktijken hebben plaatsgevonden. Schrijnende gevallen, ontroerend verteld door slachtoffers van dit wanbeleid. Het drong toen wel tot mij door dat dit geen schoolreisje was, maar een bittere realiteit. De noodzaak van deze demonstraties werd nu maar al te duidelijk. Na afloop van deze verhalen maakte de roodgekleurde mensenmassa zich op voor een tocht door de stad, om voor eventuele nietsweters deze standpunten te verduidelijken. De wandeling was goed en tevreden werd het eindpunt, waar het ook begonnen was, bereikt. Handenschuddend werd er afscheid genomen van nieuwe en hernieuwde vriendschappen en zochten wij onze bus weer op om heim te keren. De terugreis verliep vloeiend en er werd nog even gezellig nagebabbeld over deze enerverende dag. Bij sommigen sloeg de vermoeidheid toe en bij anderen was hiervan weinig te merken. In Zwolle werd er hartelijk afscheid genomen van de Zwolse afdeling en in Kampen aangekomen gingen wij ook hier tevreden en voldaan uiteen. En diep van binnen was het weer eens duidelijk geworden, het stembiljet kan straks niet rood genoeg worden gekleurd.

Eén van de activiteiten die we als afdeling in oprichting organiseren is de eerste Algemene Leden Vergadering (ALV). Deze vindt plaats op woensdag 6 september a.s. om 19.30 uur.

De bijeenkomst vindt plaats in Wijkcentrum Reyersdam aan de Reijersdijk 2 in Brunnepe. Naast een update over wat er speelt in de afdeling gaat de vergadering vooral over de voorbereidingen op de Tweede Kamerverkiezingen en onze lijst en programma. Deze zijn te vinden op SPnet (www.spnet.nl)

De agenda van de vergadering is als volgt;

opening door de voorzitter kort voorstelrondje stand van zaken met de actie in Bruneppe (Cruyff Court) stand van zaken over de actie met de laptops aan de scholen stand van zaken over de landelijke actie: Kom op voor Nederland (hint: landelijke actie op 17-9!). Bespreken samenstelling van de landelijke kieslijst Bespreken landelijke verkiezingsprogramma rondvraag sluiting door de voorzitter

We hopen u allen te ontmoeten op 6 september, voor een nuttige en gezellige vergadering.

Wilt u meer weten over de ALV of over de actie “kom op voor Nederland” of wilt u wel komen maar is vervoer een probleem belt u dan met Pieter de Bondt (06-17984358) of Bas Roijen (06-37228829)

Daar stonden we in de ochtend, vol spanning te wachten. Sonja wist al waarover gesproken zou worden, maar het bleef toch spannend. Het was wat fris, maar de bewoners van Brunnepe zagen er tiptop uit. Binnen in het gemeentehuis hadden we een voorbespreking; je kon aan alles voelen dat iedereen vastberaden was. Vooral Sonja was goed voorbereid en wist precies wat ze van de gemeente wilde.

De ambtenaar van de gemeente kwam ons ophalen en leidde ons naar de kamer van de burgemeester. Daar namen we plaats en begonnen we aan een goed gesprek. Al snel werd duidelijk dat de gemeente Kampen het Cruyff Court weer open wilde hebben. Er waren wel juridische obstakels, maar waar een wil is, is een weg.

De ambtenaar en Sonja zaten al snel op één lijn, maar Teun had nog wat twijfels. Vooral over de verantwoordelijkheid, maar ook zeker over de veiligheid. Iedereen was het eigenlijk wel eens over het belang van veiligheid. Er zijn korte lijnen met de gemeente en de politie, dus dat was geen probleem meer.

Het resultaat van de bespreking was een mooi begin. De bewoners van Brunnepe zorgen ervoor dat er tijdens de activiteiten altijd minimaal twee volwassen toezichthouders zijn. Dat zij het court kunnen openen en sluiten op de afgesproken tijden. De sleutels worden altijd netjes ingeleverd. Als er klachten zijn, worden de verantwoordelijken direct aangesproken.

Officieel wordt het Cruijff Court heropend op maandag 21 augustus om 19.00 uur. De wethouder komt de opening verzorgen en ook een balletje meetrappen. Op korte termijn zullen we evalueren en dan bekijken hoe we verdergaan, want het Cruijff Court MOET OPEN BLIJVEN!

Na afwezigheid van enkele jaren is er een doorstart gemaakt en is er inmiddels een afdeling in oprichting gestart.

Op vrijdag 3 maart stonden we in een helaas wat rustige binnenstad samen met lijsttrekker Herman Kalter campagne te voeren voor de Provinciale Statenverkiezingen.

We voerden enkele leuke gesprekjes met mensen over met name de gestegen energiekosten en hoe de SP - ook in Kampen - actie voerde om de energie in de handen van ons allemaal te houden, en hoe we daar nu nog steeds voor strijden.

Heerlijk om weer op straat te zijn, smaakt naar meer!

Onderstaand een link naar het bericht in de Brug:

https://www.brugnieuws.nl/nieuws/algemeen/275266/lijsttrekker-sp-in-kampen

Aanstaande zondag is het de Dag van de Arbeid! Dit kennen wij niet alleen in Nederland, maar in een groot deel van de wereld is de Dag van de Arbeid een belangrijke dag. In veel landen is de Dag van de Arbeid een officiële, doorbetaalde feestdag. In België wordt het zelfs ‘Feest van de Arbeid’ genoemd! In Nederland is dit nog niet het geval, maar ook in Nederland was er (tot de coronacrisis) elk jaar op 1 mei een grote bijeenkomst in Amsterdam waar wij samenkwamen om te strijden met en voor iedereen die werkt. Nu kunnen we voor het eerst sinds het begin van de coronacrisis weer samenkomen op de Dag van de Arbeid, dit jaar in Utrecht. 

VAN ‘MOVING DAY’ NAAR DAG VAN DE ARBEID

Tijdens het eerste congres van de Tweede Internationale, een internationale organisatie voor vakbonden en socialistische partijen, werd besloten om een grote, internationale demonstratie te organiseren voor een achturige werkdag. Tot op dat moment werkten mensen namelijk vaak veel langer dan acht uur per dag. De eerste dag van mei stond tot op dat moment in de Verenigde Staten bekend als ‘Moving Day’: in Noord-Amerika werden op die dag veel arbeids- en wooncontracten vernieuwd (of niet), waardoor veel mensen moesten verhuizen. De Amerikaanse vakbond American Federation of Labour organiseerde daarom op 1 mei een nationale actiedag. Op die dag was de ene sector aan het staken, terwijl andere sectoren ervoor zorgden dat de stakingskas werd aangevuld om de stakers door te kunnen betalen tijdens het actievoeren. Dat is solidariteit!

Dit plan werd overgenomen door de Tweede Internationale en er werd afgesproken een internationale demonstratie te organiseren op 1 mei 1890. Aan deze oproep werd over de hele wereld massaal gehoor gegeven. In de Verenigde Staten en meerdere landen in Europa gingen arbeiders de straat op om te staken en te strijden voor de achturige werkdag, betere arbeidsvoorwaarden en voor vrede. In Frankrijk, Italië en Spanje verliepen de demonstraties niet erg soepel en liep het uit op geweld. In de Verenigde Staten had de staking echter direct succes: in sommige staten kregen de timmerlieden recht op de achturige werkdag. Tijdens het congres van de Tweede Internationale in 1891 werd besloten om van de Dag van de Arbeid een jaarlijkse traditie te maken. Daarom kennen wij 1 mei vandaag de dag als de Dag van de Arbeid.

De strijd voor eerlijk loon en goede arbeidsvoorwaarden blijft nodig. Die strijd is zelfs heel hard nodig, want iedereen die hard werkt verdient een eerlijk loon en goede arbeidsvoorwaarden! Ook al kunnen we dit jaar vanwege de coronamaatregelen niet massaal samenkomen, wij zetten onze strijd voort op allerlei manieren. En jouw hulp is nodig! Wil jij meedoen? Sluit je aan op sp.nl/lidworden!

De Onmisbaren zijn de mensen die ons land draaiende houden in tijden van crisis, de mensen met de 'cruciale beroepen'. De schoonmakers, vuilophalers, zorgmedewerkers, leraren, buschauffeurs, vakkenvullers, werknemers in de voedselindustrie. Ze zijn cruciaal, toch hebben juist zij vaak toch een bescheiden salaris, een hoge werkdruk en veel onzekerheid. Dat moet anders!

Dit moet er gebeuren:

Minimaal 14 euro minimumloon voor de onmisbare beroepen; Minder werkdruk en minder onzekerheid, zodat we ons werk nóg beter kunnen doen; Een standbeeld voor de onmisbare beroepen, zodat niemand kan vergeten wie ons land overeind houden.

De SP Kampen doet mee aan de de Dag van de Onmisbaren op 25 september in Rotterdam. Daar laten we van ons horen, zodat de Onmisbaren nooit meer onzichtbaar zijn. Voor meer info, klik op deze link.

Ga ook mee! We reizen vanuit Zwolle heen en weer bussen van de FNV. Meld je aan via deze link!