Poliflw

Vorige week verscheen de eindevaluatie van het SCP over de Participatiewet, met harde conclusies. De Participatiewet is in de huidige vorm een mislukking en moet fundamenteel op de schop. Ondanks de economische groei is het nauwelijks gelukt om meer mensen uit de bijstand aan een baan te helpen. Voor mensen die voorheen terecht konden bij de sociale werkvoorziening is het perspectief op blijvend werk zelfs verminderd. Staatssecretaris Tamara van Ark (VVD) onderschrijft de belangrijkste conclusies en wil de problemen ferm aanpakken door het verplicht stellen van de dwingende tegenprestatie voor mensen in de bijstand. Een maatregel waarvan SCP-directeur Kim Putters stelt dat deze niet bijdraagt aan het vinden van werk. De maatregel is een blijk van wantrouwen richting een kwetsbare groep mensen, die voortkomt uit de stigmatiserende en ideologische misvatting dat bijstandsgerechtigden niet willen werken. Niet willen werken is niet aan de orde, nog niet kunnen werken wel.

Als reactie hierop schreef het Centrum voor Lokaal Bestuur samen met Gijs van Dijk en wethouders Greet Buter, Carine Bloemhoff, Arjan Kampman en Yasemin Cegerek bijgevoegd opinieartikel.

Met de verplichte tegenprestatie van het kabinet is echt niemand geholpen De Participatiewet voldoet niet aan de verwachtingen en moet fundamenteel op de schop. Die conclusie mogen we na de deze week verschenen eindevaluatie van het SCP wel trekken. Ook staatssecretaris Tamara van Ark (VVD) heeft de rapportage gelezen. Jammer genoeg deed ze dat alleen niet zo goed. Want hoewel ze de belangrijkste conclusies onderschrijft en ferm aankondigt om de problemen aan te pakken, kiest ze voor het verplicht stellen van de dwingende tegenprestatie. Een dwangmiddel en verplichting, waarvan SCP-directeur Kim Putters, juist expliciet stelt dat die niet ‘bijdraagt aan het vinden van werk’. Werkgevers zitten nu eenmaal niet te wachten op mensen die verplicht worden om iets te doen wat ze niet willen. Tijd voor een andere manier van denken, zou je zeggen. Maar helaas schiet het kabinet in de Pavlov reactie van wantrouwen. Wantrouwen in de gemeenten die blijkbaar een schop onder de kont nodig hebben en alleen met een dictaat uit Den Haag van de Participatiewet een succes kunnen maken. Maar het is vooral een blijk van wantrouwen richting de kwetsbare groep mensen, die het vaak niet makkelijk heeft, wel wat liefde kan gebruiken, maar die je in de ogen van het kabinet alleen met een dwingend paardenmiddel als de tegenprestatie in beweging zou kunnen krijgen. Een aanname die eerder voortkomt uit stigmatiserende en ideologische misvattingen, dan uit de praktijk. Want wie bij ons in de gemeente rondloopt en met de mensen, die al lang zonder werk zitten, praat, ziet het tegenovergestelde. ‘Niet willen’ is nauwelijks aan de orde, ‘nog niet kunnen’ wel. In tegenstelling tot het hardnekkige en misplaatste VVD-cliché van de thuis op de bank zittende en niet vooruit te branden bijstandsgerechtigde is een groot gedeelte van de mensen in de Participatiewet al mantelzorger of doet men heel nuttig en waardevol vrijwilligerswerk. Maar en hier ligt een andere belangrijke denkfout van Van Ark: voor veel van deze mensen, die maatschappelijk al van waarde zijn, is de afstand tot de arbeidsmarkt – op dit moment – simpelweg te groot. Zij kampen met fysieke gezondheidsproblemen, zitten in de schulden of verkeren mentaal in zwaar weer. Deze groep help je niet door ze bestraffend toe te spreken en verder te korten op hun toch al schamele inkomen, maar wel door ze met vertrouwen tegemoet te treden, in een persoonlijk en motiverend gesprek te kijken waar de problemen en mogelijkheden liggen en op basis daarvan een intensief, langdurig en doelgericht traject te beginnen. Persoonlijke begeleiding, waarbij het doel het vinden van blijvend werk op de reguliere arbeidsmarkt kan zijn. Maar niet hoeft te zijn, want ook met betere begeleiding zal de reguliere arbeidsmarkt voor een groep onbereikbaar blijven. Als gemeente willen we ervoor zorgen dat al onze inwoners op hun manier van waarde zijn. Dat bereiken we niet met dwang, maar met vertrouwen. Niet door papier te prikken, maar door samen het sociale isolement te doorbreken en met buurtbewoners een stukje te gaan wandelen. Niet door achter ieder verkeerd ingevuld formulier kwade bedoelingen te zien, maar door met beter welzijnswerk samen de achterliggende problemen te lijf te gaan. Niet door koste wat kost op zoek te gaan naar een tijdelijk en slecht betaald dienstverband, maar met het bieden van een basisbaan (denk aan een conciërge op de basisschool), waar iemand met een afstand tot de arbeidsmarkt thuis én maatschappelijk van grote waarde is. Als gemeente ondersteunen we daarom sociale ondernemingen in onze regio en kijken we met reguliere werkgevers naar wat zij nodig hebben om mensen die langdurig in de bijstand zitten, wel in dienst te nemen. Zelf geven we het goede voorbeeld door als gemeente mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt een vast contract aan te bieden en door in ons inkoopbeleid voorrang te geven aan sociale ondernemingen. Help ons als kabinet daarbij en kom met gerichte aanpassingen in de Participatiewet, die gemeenten de mogelijkheid geven om lokaal naar de beste oplossingen te zoeken. Bied werkgevers met een eenvoudigere loonkostensubsidie de duidelijkheid die ze nodig hebben om arbeidsgehandicapten in dienst te nemen, en vul het achtergebleven gat van de sociale werkvoorzieningen met nieuw op te richten sociale ontwikkelbedrijven in, zodat de beschutte werkplekken wel gerealiseerd kunnen worden. En kabinet: vergeet vooral het verplichten van de vaak totaal contraproductieve tegenprestatie. Wanneer Van Ark haar zin krijgt, zijn we als gemeente verplicht een heel bureaucratisch en duur systeem van wantrouwen op te tuigen, waarvan we nu al weten dat het niemand verder helpt. Onze schaarse middelen zetten we liever positief en productief in.

Het bericht Participatiewet en de tegenprestatie verscheen eerst op PvdA Tubbergen.

Het is natuurlijk niet leuk als een journalist van de regionale krant vindt dat je als fractie voor spek en bonen meedoet in de gemeenteraad. Het is nog vervelender dat hij gedeeltelijk ook nog eens gelijk heeft… De samenstelling van de Tubbergse gemeenteraad is al jaren zo dat het CDA de absolute meerderheid heeft. In een campagnebijeenkomst hebben we als PvdA fractie kiezers al eerder opgeroepen om te zorgen voor meer balans in de gemeenteraad. Besluiten worden anders alleen in de CDA fractievergadering genomen. De commissies en de raadsvergadering die er op volgen zijn slechts voor de bühne… Helaas heeft het volk gekozen en klonk al snel na het bekend worden van de verkiezingsuitslag het cliché dat ”de kiezer altijd gelijk heeft”. Als je daarbij bedenkt dat de andere kleinere partijen als GB/VVD en DC ook nog met hun zeteltjes aanschoven bij de coalitie, moge duidelijk zijn dat we als PvdA fractie getalsmatig inderdaad voor spek en bonen meedoen… Maar, er is ook nog een andere kant dan de kille cijfertjes. Inhoudelijk hebben we als PvdA fractie de mogelijkheid om zaken op de raadsagenda geplaatst te krijgen, ondanks de numerieke minderheid. Daar hebben we in de afgelopen jaren volop gebruik van gemaakt. Na diverse moties van de PvdA fractie vanaf 2013 is er langzaam aan een armoedebeleid van de grond gekomen in onze gemeente. Na lang volhouden van de PvdA is de wethouder uiteindelijk akkoord gegaan met het terugbrengen van de asociaal hoge rente op de schuldhulpverlening. Ook is er een armoede coördinator aangesteld, die mensen helpt om gebruik te maken van de regelingen die er zijn voor minima in onze gemeente. Aansluitend hebben we ook als PvdA fractie moties ingediend m.b.t. vluchtelingenbeleid en kinderpardon (vanaf 2012). Naast de initiatieven op het gebied van armoedebestrijding en vluchtelingenbeleid hebben we ook als PvdA fractie al jaren geleden het woord biodiversiteit in de gemeenteraad geïntroduceerd. Al in 2013 dienden we onze eerste motie in tegen de teruggang van de bijen. Destijds nog weggelachen door raad en college, maar nu actueler dan ooit. Ook de mooi ingezaaide stroken met wilde bloemen en het ecologisch bermbeheer, waar college en coalitiepartijen nu goede sier mee maken, komen uit de koker van de PvdA fractie. We houden goede hoop dat voortschrijdend inzicht ook nog gaat leiden tot een aanpassing van het kapbeleid en mogelijk een verbod op de lelieteelt op onze essen. Kortom, getalsmatig doen we misschien voor spek en bonen mee, maar inhoudelijk zijn we de kritische luis in de pels die wel degelijk invloed heeft op de Tubbergse politiek. Tubbergen, 16 juli 2018 Henk Wessels – fractievoorzitter PvdA Tubbergen

Het bericht Voor spek en bonen….? verscheen eerst op PvdA Tubbergen.

Nu de kruitdampen van de verkiezingen zijn opgetrokken breekt de stoelendans om het pluche in alle hevigheid uit. Het oppermachtige CDA heeft besloten toch niet alle macht naar zich toe te willen trekken en wil kruimeltjes delen met de andere partijen. GB/VVD likt de wonden van de verkiezingsnederlaag en probeert te redden wat er nog te redden valt door aan te haken en een wethouderszetel binnen te halen. Dorpen Centraal, enkele maanden geleden op sterven na dood, is herrezen uit de as en altijd bereid om te participeren als het zo uitkomt. Het resultaat van alle onderhandelingen moet zijn een maatschappelijk akkoord, waarbij het volgens het CDA de nadruk ligt op de samenwerking met de samenleving. Als we het allemaal moeten geloven wordt Tubbergen straks een schoolvoorbeeld van samenwerkende partijen in een tot op het bot verdeelde wereld. Buma zou er met alle plezier nog een keer een mooi filmpje over willen maken. Een nieuwe CDA promotiefilm met Tubbergen in de hoofdrol en GB/VVD en Dorpen Centraal als figuranten. En de PvdA? Die staat aan de kant. De PvdA heeft geen zin om mee te doen aan de CDA campagne en kiest voor een eigen weg en een eigen opstelling. Dat betekent dat ze met hun verdubbelde fractie van nu twee zetels (!) oppositie zullen gaan voeren en het de “krappe meerderheid” van deze coalitie erg moeilijk zullen gaan maken…

Het bericht Stoelendans (column) verscheen eerst op PvdA Tubbergen.