Poliflw

Raadspraat Klaas van der Kolk

Afgelopen week zei een viroloog in de NRC; ‘Paniek over de Deltavariant van het coronavirus is onterecht’ en in de Stentor zei een gedragspsycholoog; ‘Ons cadeautje is afgepakt’. Twee uiteenlopende uitspraken die gaan over de coronamaatregelen. En de politiek? Die moeten afwegingen maken en besluiten nemen. Laatst las ik de volgende ‘grap’. Patiënt: “Zeg dokter hoelang duurt dat nu nog, dat met corona?”. Dokter: “Dat weet ik niet, ik heb geen verstand van politiek”. De politiek probeert, zo goed en zo kwaad als dat gaat, belangen tegen elkaar af te wegen. Ze verzamelen informatie om dat vervolgens om te zetten in beleid of regels. De regels geven richting en structuur aan een samenleving. Een belangrijk instrument dat hiervoor wordt gebruikt zijn Grondrechten. Dat zijn geen ‘gelegenheidsrechten’. Dat is het fundament van onze ‘samen’leving, waar een beroep op kan worden gedaan als het er ‘echt’ om gaat.

Maar wat is het geval. Sommige grondrechten staan onder druk, namelijk artikel 1 GW; gelijke behandeling, artikel 7 GW; vrijheid van meningsuiting en artikel 11 GW; onaantastbaarheid menselijk lichaam. Bij de afweging hiervan gaat het nogal eens ‘fout’.

Op grond van de paniek en de cadeautjes (feestjes, uitgaan, vakantie, etc) die de mensen graag willen ontvangen kan de politiek overgaan tot het inzetten van draconische grondrechtelijke beperkende maatregelen. Lees: maatregelen met grote gevolgen. Om de ‘vrijheid’ terug te krijgen en de angst in te perken kunnen mensen (en kinderen) worden ingeënt. Door wel of niet te zijn ingeënt verkrijgt met een ‘vaccinatiestatus’. Een positieve vaccinatiestatus (ingeënt) opent deuren, een negatieve vaccinatiestatus (niet ingeënt) sluit deuren. Hieraan kunnen dus rechten worden ontleend. ‘Nou en’, hoor ik u misschien zeggen. Of, ‘oh, maar dat is toch in strijd met artikel 1 van de Grondwet!’ Zeker.

In artikel 1 van de Grondwet staat dat discriminatie ‘op welke grond dan ook’ niet is toegestaan. Dus het wel of niet hebben van een bepaalde (vaccinatie)status mag geen ‘rechtsongelijkheid’ met zich meebrengen.

Ik ben van mening dat een mens, als hij of zij daartoe (al) in staat is, zelf beslissingen moet mogen nemen zonder dat daar enige sociaal maatschappelijke en of juridische consequenties aan worden verbonden. Als een samenleving onder druk staat dienen grondrechten de mens te beschermen die een afwijkende mening heeft.

Op zaterdag 17 april, de dag dat Kampen werd bevrijd, heeft locoburgemeester Jan Peter van der Sluis, samen met twee basisschoolleerlingen die Anne heten een Anne Frankboom geplant in Het Groene Hart. Het gaat om een nazaat van de kastanjeboom die in de binnentuin stond waarop Anne Frank vanuit het Achterhuis uitkeek.

In de ruim twee jaar dat Anne Frank in het Achterhuis zat ondergedoken begon de natuur en haar verlangen naar vrijheid een steeds grotere rol te spelen. Vanuit het niet geblindeerde zolderraam kon Anne de lucht, de vogels en de kastanjeboom zien. In haar dagboek schrijft ze drie keer over de boom, de laatste keer op 13 mei 1944.

De kastanjeboom (een witte paardenkastanje) stond in de binnentuin van perceel Keizersgracht 188 en was een van de oudste kastanjebomen in Amsterdam. Toen in 2005 bekend werd dat de boom ernstig ziek was, heeft de Anne Frank Stichting, met toestemming van de eigenaar, kastanjes laten rapen en laten opkweken om te kunnen schenken aan andere locaties. De gemeente Kampen heeft een nazaat van deze kastanjeboom aangeschaft. De boom is geplant in aanwezigheid van de voorzitters van de 4 mei comités Kampen en IJsselmuiden.

Kampen werd door de Canadezen bevrijd op 17 april 1945. Van der Sluis benadrukte dat het blijven gedenken van onze vrijheid erg belangrijk is. “76 jaar geleden offerden mensen hun leven op zodat wij nu in vrijheid leven. De herinnering vervaagt misschien, maar de boodschap is actueel en moet worden doorgegeven. Deze boom is een symbool van vrijheid voor de toekomst van onze kinderen”.

HP

Kringloopwinkel Waypoint, Kampen.

Waypoint Kampen heeft een tweedehandswinkel in het centrum van Kampen. In de winkel zijn tweedehands kleding, kleine meubelen, brocante, boeken, speelgoed en meer te koop. De opbrengst van de winkel gaat naar het jongerenwerk.

In Kampen wordt veel energie gestoken in straatwerk onder jongeren en preventie op scholen. Jongeren worden op straat opgezocht en wordt begeleiding geboden. Zo krijgen ze hulp bij het vinden van geschikte hulp en eventuele opname. Dat begint vaak met een praatje zodat het contact wordt opgebouwd en de jongere zich vertrouwd en gewaardeerd voelt. Bij een aantal loopt het contact uit op een concrete hulpvraag. Collega's van Waypoint Urk zorgen dan voor de juiste doorverwijzing en inzet van professionals.

De straat- en preventiemedewerker geeft voorlichting over verslaving op de verschillende middelbare scholen in en om Kampen. Dit doet hij in samenwerking met een ervaringsdeskundige. Naast de voorlichting op middelbare scholen, worden er ook voorlichtingen gegeven bij jeugdgroepen binnen de kerken.

In de kringloopwinkel worden niet alleen spullen verkocht, je kunt er ook een bakje koffie komen drinken. Kringloopspullen en jongerenwerk is de bijzondere combinatie die hier te vinden is.

Buurthuis ‘Het Lokaal”, IJsselmuiden

Buurthuis ‘Het Lokaal’ in IJsselmuiden – ook wel bekend als het oude schoolgebouw ’t Ichthus– is een broedplaats voor buurtinitiatieven. De plek waar mensen elkaar ontmoeten en iets voor elkaar kunnen betekenen.

Er zijn veel initiatieven onder 1 dak. ‘eeTze‘ is waarschijnlijk de grootste woonkamer van IJsselmuiden. Gezellig met elkaar eten, tijd hebben voor elkaar bijpraten en verbinden. Elke donderdagavond kun je met elkaar genieten van een maaltijd. In een soort ‘verlengde‘ huiskamer ontmoet je mensen uit je eigen buurt en er is tijd voor gesprek en iedereen is de doelgroep. Tijdens de coronacrisis wordt eten rondgebracht.

De ‘Zoete inval’ is een dinsdagochtend met een creatief programma zoals schilderworkshops, bloemenschikken of kaartjes maken. Ook is er een breiclub, een kookcursus voor mannen, film en biljart.In de gezamenlijke moestuin kunnen mensen met groene vingers terecht.

‘Fietsenmaker Rasoul’ is in 1994 vanuit Iran naar Nederland gevlucht en had de eerste twaalf jaar een participatiebaan. Hij is nu al twaalf jaar vrijwilliger bij Stichting Welzijn. Vroeger had hij in Iran een motorzaak en nu repareert hij fietsen voor mensen met een kleine beurs.

Bij ‘Kapsalon Golden hair’ kan je voor kleine tarieven je haar laten knippen of behandelen. Alle prijzen zijn aangepast voor de minima. Zodat mensen met weinig inkomen toch de gelegenheid krijgen om hun haar te laten doen.

‘Stichting Welzijn Kampen’ helpt burgers en organisaties en bevordert daarmee de zelfredzaamheid en de zelfontplooiing en zorgt ervoor dat iedereen in Kampen mee kan doen.Er is plaats voor inwoners om te werken aan gezamenlijke projecten en activiteiten, waarbij ruimte is voor aanspraak, eigen ideeën, wensen en behoeften. ‘Het Lokaal’ blijft altijd in ontwikkeling, het is niet van bepaalde mensen, het is van iedereen en voor iedereen.

Pannenkoekenhuis Holland, Kampen

In één van de rijksmonumenten in onze historische binnenstad, is sinds 2004 een pannenkoekenrestaurant gevestigd. Achter de gevel van ‘Pannenkoekenhuis Holland’ schuilt een bijzonder oorlogsverhaal.

Arend Eshuis (Kampen, 21 september 1891) en Anna Stutvoet (Oosterend, 4 februari 1895) trouwen op 4 mei 1921 in Kampen. Na enige tijd betrekt het stel een pand op de Oudestraat 160. Op dit adres is tevens de manufacturenzaak van Arend gevestigd. Het echtpaar krijgt een zoon en vijf dochters.

Als in 1942 de Jodenvervolging echt op gang komt zijn er steeds meer Nederlanders die zich hun lot aantrekken. Eén van hen is ds. C.B. Bavinck, Gereformeerd predikant te Kampen. Hij zoekt in Kampen en omgeving naar schuilplaatsen voor Joden uit met name Amsterdam. Hij krijgt daarbij hulp van een ouderling, Arend Eshuis en zijn vrouw Anna. Het echtpaar regelt tijdens de bezetting onderduikadressen in Kampen en omgeving voor minimaal 15 Joden. Ook de Oudestraat 160 is een schuilplaats voor Joden. Begin 1943 vindt een meisje genaamd Bep er onderdak. Ze blijft er ongeveer drie maanden. Als voor Bep buiten de stad een nieuw onderduikadres is gevonden neemt het echtpaar een Joodse jongen uit het oosten van het land in huis: Eddy.

Eind oktober 1943 gaat binnen de ondergrondse het gerucht dat een onderduikadres aan de Spoorkade is verraden. De daar aanwezige Joodse onderduikers Sophie Anna Dreesde, Emanuel Andriesse en de niet-Joodse onderduiker Adrianus Cornelis Mendel zoeken een heenkomen naar de Oudestraat 160. Op 30 oktober 1943 vallen de Duitsers met de politie het pand op de Oudestraat binnen en nemen Sophie, Emanuel en Adrianus gevangen. Ze worden afgevoerd naar het politiebureau aan de Buiten Nieuwstraat. Omdat de overvallers in de veronderstelling zijn dat Eddy een zoon is van Arend en Anna Eshuis laten ze hem ongemoeid. Nog dezelfde dag is de jongen door de ondergrondse overgebracht naar een adres buiten Kampen.

Arend Eshuis is tijdens de overval niet thuis. In de avond moet hij zich melden op het bureau en wordt voor verhoor naar Arnhem gebracht. Bij gebrek aan bewijs wordt hij na enkele dagen weer vrijgelaten. Sophie en Emanuel belanden in Kamp Westerbork. Op 16 november 1943 volgt deportatie naar Auschwitz-Birkenau. Sophie wordt direct na aankomst op 19 november vergast. Ze is dan 42 jaar. Emanuel wordt geselecteerd voor dwangarbeid. Op 31 maart 1944 wordt hij op 30-jarige leeftijd in het kamp omgebracht. Omdat Adrianus niet van joodse afkomst is, belandt hij niet in Kamp Westerbork. Blijkbaar is hij of vrijgelaten of ontsnapt, want op 2 oktober 1944 wordt Mendel bij de razzia van Putten opgepakt. Via Kamp Amersfoort en concentratiekamp Neuengamme komt hij in Aurich-Engerhafe terecht waar hij op 13 december 1944 op 36-jarige leeftijd om het leven komt.

Als op 23 november 1943 weer een onderduikadres in Kampen wordt opgerold en de naam van de manufactuur valt als “bemiddelaar voor Joden” arresteert de politie Arend. Een dag later wordt hij overgebracht naar het Huis van Bewaring in Arnhem. Vandaaruit is hij in januari 1944 afgevoerd naar Kamp Amersfoort. In oktober 1944 gaat de reis naar Zwolle. Daar worden mannen te werk gesteld bij graafwerkzaamheden. Zo ook Eshuis. Hij weet op wonderbaarlijke wijze te ontsnappen, keert terug naar zijn woning aan de Oudestraat 160 en duikt er tot aan de bevrijding van Kampen onder. Arend houdt blijvende klachten over aan zijn gevangenschap. Na de oorlog blijft het gezin op de Oudestraat 160 wonen. Arend overlijdt op 15 april 1954 in de Hanzestad. Echtgenote Anna is er op 17 november 1958 overleden.

Vanwege de privacy zijn de achternamen van Eddy en Bep weggelaten. Beiden overleven buiten Kampen de oorlog op een onderduikadres.

Tekst: Laurens Hooisma.

In gesprek met Ds. Martin van Dam

Op 5 januari, een paar weken voor het uitbreken van de coronacrisis kwam dominee Martin van Dam naar IJsselmuiden. Hij is predikant van de hervormde gemeente in IJsselmuiden-Grafhorst. “Wij mensen zijn niet alleen verbonden met Christus maar ook met elkaar. Dat is van belang in ons leven. Een verticale en een horizontale band, net als het kruis van Christus.” Ds. Van Dam was eerder predikant in Hagestein en Baarn. Hij weet wat het is om dominee van een gemeente te zijn. “Maar door de komst van Corona werd alles anders, dat was best wel een uitdaging” zegt hij.

Zittend in de houten kerkbanken spreken we over kerkzijn in deze bijzondere tijd. “Je wilt er als dominee zijn voor de mensen en je ziet graag dat mensen naar elkaar omzien. Dat vraagt de Bijbel van ons. Maar de omstandigheden maken dat mensen onder druk staan. Hoe kun je gericht zijn op Christus en elkaar als je alleen via internet met elkaar verbonden mag zijn?” In de tijd dat we hier diensten hadden met 700 mensen heb ik gezien hoeveel kracht de mensen hier putten uit het samen zingen. Het is geweldig mooi om te zien dat mensen zo gevoed worden om van daaruit in het leven van elke dag te staan. En dan mag dat opeens niet meer. Het wordt erg gemist door de gemeenteleden”. Zijn ogen gaan over de lege houten kerkbanken en hij wijst op de panelen met knoppen die nodig zijn voor de digitale diensten: “dit is allemaal nieuw aangelegd voor live uitzending”.

“Om in contact met de gemeente te blijven ben ik vlogjes gaan maken over bijzondere diensten die er zijn en over andere ontwikkelingen in de gemeente. Honderden gemeenteleden zijn verbonden aan de Whatsapp verzendlijst. Moeders zijn app-groepen gestart. Er worden kaarten geschreven voor eenzame ouderen. Er zijn veel nieuwe netwerken ontstaan, ik heb nog nooit zoveel met gemeenteleden geappt als de laatste tijd. Gelukkig kan ik op mijn werkplek mijn toetsenbord aan mijn telefoon koppelen. Je kunt een goede visser zijn maar met een slechte hengel wordt het lastig. Het is opnieuw leren kerk te zijn in deze maatschappij.” Als dominee is hij ook veel gericht op mensen buiten de kerk. Ds. Van Dam heeft er alle vertrouwen dat we als kerken nieuwe wegen vinden om verbonden te blijven binnen en met mensen buiten de kerkmuren.

Op een goedgevulde zolderkamer in Zuid vertelt Bart Satijn over zijn docentschap. Dat is in coronatijd niet gemakkelijk, het is best een opgave leerlingen te motiveren. Bart is muziek- en godsdienstdocent op het Ichthus College in Kampen. Deze week moeten zijn leerlingen een eigen versie van een liedje maken. Ze moeten het lied opnemen en in de les luisteren ze naar elkaars versies. Bart heeft zelf alvast een voorschot gedaan en heeft op aanraden van zijn drie jonge dochters een punkrock versie van ‘Jezus is de goede herder’ gemaakt. Een originele manier van lesgeven.

De ander begrijpenWe spreken met Bart ten tijde van de rellen rondom de avondklok. Volgens Bart is het belangrijk dat mensen elkaar leren begrijpen. “Iedereen denkt vanuit zijn eigen ‘kaders’, ‘ik vind dit belangrijk dus dit moet gaan gebeuren’, maar om een samenleving te zijn moet je elkaars verhaal snappen.” Hij zegt dat wanneer je door hebt waarom de ander, anders denkt dan jij, je elkaar beter snapt. Zo ontstaat er verbinding ondanks de verschillen.

Verbinding in de lesBart vertelt over zijn lessen. Leerlingen praten vaak het verhaal van thuis na, dat is normaal. Wat je thuis wordt bijgebracht zijn dan ook gewoonten, maar nog mooier als je zelf leert je mening te formuleren, gebaseerd op goede argumenten “Wat ik probeer, is mensen met elkaar te verbinden.” Bart vraagt aan zijn leerlingen: “Waarom vind jij dit? Waarom geloof jij dat? Waarom zegt de ene leerling dat alle migranten het land uit moeten?” Maar het ‘buitenlandse’ meisje in de klas mag dan wel blijven, want zij is wel leuk. Haar verhaal is alleen niet alleen haar verhaal, maar vertelt een veel breder verhaal van de vluchteling. Bart gelooft dat als je die ander gaat begrijpen, je de menselijkheid gaat zien. Dat is precies wat hij probeert in zijn lessen. Je ziet het minder zwart-wit. “De mens laten zien in plaats van alleen maar ik. Zie de ander en hoe jij in verhouding tot die ander staat, maar ook hoe die ander in verhouding tot jou staat.”

Door afstand toch dichtbijCorona heeft Bart geleerd dat verbondenheid zich niet laat beperken tot afstand, het zit hem in de relatie. De contacten die hij heeft zijn minder geworden, maar wel intensiever. Ook het contact dat hij met de leerlingen heeft is veranderd. Waar hij vroeger streng was wat betreft deadlines ziet hij nu meer flexibiliteit en focus op de leerlingen zelf. Het gaat om de leerprocessen, niet per se om de resultaten. Juist luisteren naar het verhaal van de ander en vragen hoe het met iemand gaat, wat diegene meemaakt is belangrijk. “Hoe is het met jullie, hoe gaat het? Red je het allemaal nog, heb je hulp nodig?”

De ander voortreffelijker als jezelfBart wil naar zijn leerlingen ook iets van zijn geloof laten doorschemeren. “Ik dien een groter doel en dat houdt mij op de been om in de lessen op de leerlingen gericht te zijn” Hij hoopt dat hij de leerlingen mee kan nemen in de hoop die hij heeft, zonder dat zij dan misschien direct merken dat het God is, maar toch wil hij ze een bepaalde hoopvolle positiviteit laten ervaren.De kern voor Bart is dat mensen de ander leren zien als voortreffelijker dan henzelf. Er is weleens gezegd dat als iedereen aan zichzelf denkt er niemand wordt overgeslagen, maar Bart stelt dat het precies andersom is. Als je de ander voortreffelijker acht dan jezelf en iedereen doet dat, dán wordt er niemand overgeslagen.

In gesprek met Gea Overweg

In de woonkamer van de boerderij aan de Zwartendijk 8 in Kampen vertelt Gea Overweg dat een groep mensen zich tegenwoordig niet gehoord en begrepen voelen. In gedachten staart ze over de weilanden en zegt: “Systemen en regeltjes zijn tegenwoordig belangrijker dan de mens. Er is zo weinig ruimte voor de menselijke maat en maatwerk. Wanneer je als burger afhankelijk bent van bijstand of toelages moet je telkens opnieuw je verhaal doen en je verantwoorden. Dat voelt vaak vernederend. Systemen bewerkstelligen steeds meer wantrouwen in plaats van ondersteunen en faciliteren. Er is veel onrecht in onze maatschappij door die regeltjes en systemen. Iedereen heeft wel gehoord van de vrouw in de bijstand die boodschappen kreeg van haar moeder en de regels bepaalden dat ze die waarde terug moest betalen en daarbovenop een boete kreeg. Dat is zo schrijnend”.

Vastberaden klinkt het uit haar mond: “voor mij als mens en als christen is het de vrijblijvendheid voorbij. Hierdoor ben ik genoodzaakt tegen dit onrecht te vechten en wat te doen voor mensen die het moeilijk hebben”. Ruim 6 jaar geleden begon ze samen met haar man Jaap Boersma het initiatief eeTze in IJsselmuiden. In een schuur werd een eetzaal ingericht waar iedereen welkom is. Het is uitgegroeid tot een grote beweging. Op de donderdag kwamen er gemiddeld meer dan 60 mensen eten. EeTze is verhuisd naar Het Lokaal in IJsselmuiden. Hier zijn onder één dak vele sociale initiatieven opgezet voor wie het nodig heeft: een fietsenmaker, een sociale kapper, Stichting Welzijn, brei-ochtenden en ‘koken voor mannen’. Natuurlijk staat er een lange eettafel waar altijd ruimte is voor een kopje koffie.

Sinds kort zijn Gea en Jaap een ander initiatief begonnen: mensen in de knel tijdelijk onderdak bieden aan de Zwartendijk 8: “Het 8e Werk”. Dit is een aanvulling op de ‘7 werken van barmhartigheid’. Gebaseerd op wat de huidige paus benadrukt, omzien naar de schepping en omzien naar elkaar, vanuit liefde.

In de schuren op het erf komen 8 wooneenheden, met een gezamenlijke woonkamer, een logeerkamer en activiteitenlokaal. Tijdelijk onderdak bieden voor iemand die net gescheiden is, iemand die na een burn-out erbovenop kan komen, een ondernemer die failliet is gegaan en geen eigen plek meer heeft om te wonen. Daar is veel behoefte aan. Mensen kunnen 1,5 jaar <mee>wonen op het 8stewerk. In die periode gaat de huurder op zoek naar een andere woonplek “Mensen kunnen hier elkaar tot steun zijn, het Nabuurschap. Wij zijn samen met de andere meewoners een luisterend oor en een helpende hand.”

De Weeshuizen Cellebroedersweg, Kampen

Het grote gebouw aan de Cellebroedersweg in Kampen heeft een lange historie. De tekst op de gevel “De Weeshuizen” vertelt een deel van het verhaal. Een kijkje achter de grote muren aan de Cellebroedersweg onthult de zorg voor zieken, armen en wezen.

Klooster (1477-1586)In 1477 tekenden zes broeders van de "Broederen vanden Cellebroederenhuys Sanct Augustini Ordi" een akte voor een huis en een erf. Door een gift van Hartwich van den Vene konden de broeders een kapel bouwen, altaren stichten en missen laten lezen. De Cellebroeders waren vrome leken die een bedelbestaan aannamen. Ze verzorgden zieken, zoals pestlijders en krankzinnigen, begeleiden stervenden en begroeven doden. Ze bouwden het Klooster "Domus Betaniae", vernoemd naar Maria van Betanië die Jezus' voeten waste. Het klooster lag aan de Horstwech (later Cellebroedersweg) bij de Sanct Nycolaus poirte (later Cellebroederpoort). Door allerlei religieuze strijd kwam er een einde aan het kloosterbestaan in 1586.

Weeshuis (1587-1987)In 1587 werd het weeshuis "Soete Naeme Jhesushuys" uit de Boven Nieuwstraat ondergebracht in het Cellebroederklooster. Door de vele epidemieën en ziekten waren er veel wezen in Kampen. Het stadsbestuur schonk geld en stelde een weesvader en weesmoeder aan voor de "kinderen deser stadsburgeren". Gemiddeld waren er 30 wezen aanwezig. Door de jaren heen zijn de toelatingseisen verandert. De wezen ontvingen onderwijs, leerden een ambacht, kregen zang- en naailes. Het gebouw stond tijdens stormvloeden in 1775 en 1776 vol water van de Zuiderzee. Na invoering van de Armenwet in 1854 ontstond discussie rond de status van het Grootburgerweeshuis. Die discussie duurde tot 1923 en er werden vele rechtszaken gevoerd tussen gemeentebestuur en de regenten van het weeshuis. In 1944 werden de 20 nog aanwezige wezen bij particulieren ondergebracht. In het gebouw werd het Bureau Bijzondere Jeugdzorg gehuisvest.

Wooncomplex Tussen 1956 en 1987 heette het gebouw Huize "De Reeve" dat een Rijksmonument was geworden. Na de verkoop aan een projectontwikkelaar in 1988 startte een fase van renovatie en restauratie door de Stichting Stadsherstel. Er zijn nu zes appartementen gevestigd die in 1995 zijn opgeleverd.

In gesprek met Hil Herweijer

Op een druilerige, grijze dag beginnen de ogen te stralen van notaris Hil Herweijer als hij vertelt over ‘de verbinding tussen mensen’. Met op de achtergrond de Nieuwe Toren staan we te praten in de Muziektent op de Nieuwe Markt. De plek waar Hil vroeger voetbalde als kind. “Samenzijn, geen mensen aan de zijlijn, dat telt voor mij want iedereen hoort erbij”.

Hil vertelt een Bijbelverhaal waar dat heel duidelijk wordt. Een zieke man in Bethesda die al 38 jaar ligt te wachten op het moment dat het water in een bad naast zijn ziekenhuis begint te bewegen. De zieke die als eerste het water in gaat wordt genezen. De man is altijd te laat. Al 38 jaar is er niemand die hem naar het water kan brengen, geen vader, geen broer of vriend want die heeft hij niet en hij is verlamd. Aan de ogen van Hil kun je zien dat het hem raakt. Wandelend langs de Burgel zegt hij dat we als naaste en als overheid, mensen die hulp nodig hebben, moeten helpen, een schild voor hen moeten zijn.

De ogen van Hil beginnen weer te glimmen, “Koningsdag op deze Nieuwe Markt, de zon schijnt, er is muziek, heel veel mensen lachen en we zingen, ja dan voel ik verbinding, dat bedoel ik. We zijn er voor elkaar. Als iedereen een steentje bijdraagt in onze maatschappij om met elkaar verbonden te zijn, dat zou mooi zijn”. “Kijk naar de vier vrienden in een ander Bijbelverhaal. Ze willen hun verlamde vriend bij Jezus brengen. Het huis is te vol. Ze brengen hun zieke vriend met bed en al naar het dak van het huis waar Jezus spreekt. En maken een gat in het dak en laten hem voor Zijn voeten zakken. Jezus geneest hun verlamde vriend. Wat een vindingrijke vriendschap en wat een daadkracht. Mooi hè?”.

In het dagelijkse drukke leven is dat soms lastig, maar Hil is positief. Hij heeft zelf ook moeilijke perioden gekend. Een maatje om mee te praten, of om mee te wandelen, dat is geweldig. Het kan heel klein zijn. In deze coronatijd hebben we allemaal wel momenten dat we ons alleen voelen en iemand nodig hebben.