In 2001, te midden van de puinhopen van paars en 9/11, ben ik lid geworden van de Socialistische Partij. Mijn idealen, gebaseerd op een betere wereld voor iedereen, kwamen het best overeen met die van het socialisme van de partij. Het beginselprogramma heet niet voor niets “Heel de Mens”. In die tijd schreeuwden we van de daken dat we tegen het koningshuis, tegen de NAVO en vooral tegen de Neoliberale koers van alle andere partijen in Nederland waren.
Het was in die tijd ook volstrekt onbelangrijk, en in mijn ogen nog steeds, wat andere partijen vinden van de koers van de Socialistische Partij. Jan Marijnissen zei eens tegen mij dat je pas zorgen moest gaan maken als andere partijen in het parlement gaan vinden dat je het zo goed doet. Het was toen ook gebruikelijk dat we niet eerder in een college gingen dan dat we de grootste waren of minimaal twee wethouders konden leveren. In alle andere varianten zouden we aan het handje lopen van de grootste partij.
De drie hoofdtaken die de Socialistische Partij heeft zijn: Het omverwerpen van het kapitalistische systeem, alternatieven aandragen zoals het terugpakken wat van ons allemaal is zoals Openbaar Vervoer, Zorg Onderwijs en Nutsbedrijven en zoveel mogelijk mensen en partijen organiseren die ons bij bovenstaande punten kunnen helpen.
De laatste jaren heeft de nadruk in mijn partij gelegen op samenwerken. We deden in vele gemeenten en provincies mee in de colleges. Wat dat, zeker in Friesland, opgeleverd heeft is dat de SP een betrouwbare samenwerkingspartner is. Maar het kapitalisme tiert nog welig en de kloof tussen arm en rijk wordt alsmaar groter.
Na de provinciale statenverkiezingen van maart werd er binnen mijn partij besloten om harder in te zetten op onze idealen. Wij zijn niet voor niets socialisten. Waarom moet de SP op partijen lijken die zichzelf links noemen maar bikkelhard kiezen voor een neoliberale lijn als het hen zo uitkomt?
De taart etende eurocraat in het inmiddels befaamde campagnefilmpje van de SP laat precies zien waar de woede zit bij de mensen. Ver van de werkelijkheid levende politici die tijdens verkiezingen vlammende betogen houden over hoe betrokken ze zijn bij de gewone mensen. Eenmaal gekozen lopen ze weer achter het grootkapitaal aan.
Jammer vind ik het dat Ron Meyer, onze partijvoorzitter, op gaat stappen. Juist deze strijdbare man hebben we hard nodig in de frontlinie. Het ergst vind ik echter het feit dat er zoveel partijgenoten zijn die in de frame (naar aanleiding van het filmpje) van andere partijen en de media trappen. De verdeeldheid die daardoor gecreeërd is, zal hersteld moeten worden.
Ik geef de moed niet op. Socialisten gaan immer moedig voorwaarts. De Socialistische Partij is weer terug waar ik ooit begon,met een bescheiden parlementair aandeel maar bikkelhard strijdend voor menselijke waardigheid, gelijkwaardigheid en solidariteit, niets meer, niets minder.
