Poliflw

Honderden kinderen en hun gezinnen die nu al jarenlang tussen hoop en vrees leefden krijgen binnenkort de mededeling dat ze definitief in Nederland mogen blijven. Dat is heel goed nieuws. Wat mij betreft zelfs een wonder. Anderhalf jaar geleden rondden we de onderhandelingen over het regeerakkoord af en daar zat een enorm bittere pil in. Het kinderpardon werd niet verruimd. Dat was allereerst en vooral pijnlijk voor de kinderen die het betrof. Maar ook pijnlijk voor al die mensen die om hen heen staan. En ook voor onszelf en voor collega Joël Voordewind, die zich al jarenlang voor deze kinderen inzet. Het kinderpardon werd toen, bij de formatie, niet afgeschaft, maar ook niet verruimd. We zijn toen met pijn in het hart akkoord gegaan met die schikking. Anderhalf jaar geleden zijn Joël en ik samen naar Leiden gegaan om ongeveer vijftien van deze kinderen te ontmoeten. We hebben geluisterd naar hun verhalen en moesten hen – tot ons verdriet – teleurstellen en vertellen dat we hen geen hoop konden geven. Een paar maanden geleden opende de Haagse Bethelkapel haar deuren voor onze partijgenoot Hayarpi, haar zus en broer en hun ouders. En honderden en honderden mensen openden hun hart voor hen en voor kinderen en gezinnen in vergelijkbare omstandigheden. Het kerkasiel begon. Het leek een gebed zonder end. Een eindeloze dienst waarin gelovigen en twijfelaars zijn gaan zingen, bidden en hopen. Het is een voorbeeld van wat de bijbel ‘de dwaasheid van het evangelie’ noemt. Wat kunnen een paar biddende, zingende, prekende, luisterende mensen aanrichten? In diezelfde periode was er een bevlogen tv-maker die zich het lot van Nemr en van kinderen in vergelijkbare omstandigheden aantrok. Hij is gaan actievoeren en werd de advocaat van honderden kinderen en hij heeft ons, politici, lastige vragen gesteld. Maar wat voor zin heeft dat, kun je je afvragen. ‘Ze in Den Haag’ luisteren toch niet.. En er was een congres van de ChristenUnie dat ons als fractie opdroeg ons opnieuw sterk te maken voor een rechtvaardige behandeling van kinderen die hoopten op een kinderpardon. Congressen kopen geen straaljagers, luidt de Haagse uitdrukking voor de gebruikelijke scepsis over moties van partijleden. De motie werd met overgrote meerderheid aangenomen en we zijn er mee aan de slag. Met de moed van de hoop. Maar soms ook met de moed van de wanhoop. Wat Joël, de rest van de fractie en ik drie weken geleden nog niet durfden te hopen of te geloven, is gisteren gelukt. Nieuwe hoop voor honderden kinderen en hun gezinnen. Echt goed nieuws! Het moet daarbij echt gezegd worden dat het overleg binnen de coalitie in goede sfeer plaatsvond. We zijn vier hele verschillende partijen, maar hadden alle vier de oprechte wens om nu goede beslissingen te nemen. Daarin zitten ook elementen die wij niet hebben ingebracht. Dat is helder. Maar de verruiming van het kinderpardon, de beëindiging ervan (omdat het inmiddels een dode letter is geworden) en de investering in kortere procedures waarin mensen veel eerder duidelijkheid krijgen, om te voorkomen dat een kinderpardon in de toekomst nog nódig is, is al met al een mooie stap. Met dank aan al die mensen in de Bethelkapel, aan die bevlogen tv-maker, aan onze leden op ons congres, aan iedereen die steeds heeft meegeleefd en meegebeden. En met een hartelijke felicitatie voor al die kinderen en gezinnen die nieuwe hoop hebben gekregen! Voor hen hebben we het gedaan. Op hoop van zegen!

Vanwege andere uitdagingen zoals het werk als oudstenechtpaar binnen de Evangelische Gemeente Sneek, samen met zijn vrouw Hammie en de werkzaamheden in de provinciale fractie van de ChristenUnie Fryslân komt er een einde aan zijn jarenlange werk in de gemeenteraad Súdwest-Fryslân.

Het kabinet trekt de komende drie jaar 80 miljoen euro uit om problematische schulden tegen te gaan. Daarmee voert de regering de afspraken uit het regeerakkoord uit, waar de ChristenUnie zich tijdens de coalitieonderhandeling hard voor heeft ingezet. ChristenUnie-Kamerlid Eppo Bruins: “Voor mensen met problematische schulden ontbreekt vaak het perspectief om zich uit die schuld te werken. Wie een schuld heeft, moet die natuurlijk terugbetalen, maar te vaak zijn deze mensen overgeleverd aan incassobureaus die hoge kosten rekenen en commerciële bewindvoerders die hen niet uit, maar verder ín de schulden helpen. De ChristenUnie wil dat zij eenvoudig toegang krijgen tot schuldhulp en in een vroeg stadium geholpen worden.” Het kabinet stelt een groot aantal belangrijke maatregelen voor. Daarbij kijkt de overheid ook kritisch naar zichzelf. De overheid wil meer mogelijkheden bieden om boetes in termijnen te betalen, stapeling van boetes voorkomen, en het overzicht over schulden bij de overheid verbeteren. Lees verder op: https://www.christenunie.nl/blog/2018/05/23/Kabinet-voert-strijd-tegen-probleemschulden-op Kijk voor meer resultaten van ons werk als coalitiepartij op https://www.christenunie.nl/resultaten

Gert-Jan Segers: "Een aanval op een Jood, ex-moslim, moslim, homo, christen of wie dan ook vanwege wat diegene is of gelooft, is uiteindelijk een aanval op de vrijheid om van elkaar te mogen verschillen. Op onze rechtsstaat dus. Zo’n ‘hatecrime’ moet zwaarder bestraft worden." De ChristenUnie en oppositiepartij GroenLinks willen dat misdrijven tegen een hele groep mensen een derde tot de helft zwaarder worden bestraft. Aanleiding is het inslaan van de ruiten van een Joods restaurant in december in Amsterdam. De twee partijen roepen minister Grapperhaus op om een 'hatecrime'-artikel op te nemen in het Wetboek voor Strafrecht. Doet hij dat niet, dan komen ze zelf met een wetsvoorstel. Ze vinden het niet goed dat de dader van het incident in Amsterdam, een man met een Palestijnse sjaal, een straf voor vandalisme lijkt te krijgen. https://nos.nl/artikel/2228772-groenlinks-en-christenunie-willen-zwaardere-straffen-hatecrimes.html

Israël bestaat 70 jaar en ik wil dit speciale land en bijzondere volk daar hartelijk mee feliciteren! Israël heeft in zijn lange geschiedenis zelden een rustig bestaan gekend, is ook nu altijd één oorlog verwijderd van zijn ondergang en des te meer is Israël des te meer ook in deze tijd een Godswonder. Israël is ook een bittere noodzaak. In een wereld waarin dat duistere antisemitisme steeds weer de kop opsteekt, is Israël voor veel Joden hun laatste hoop op vrijheid en veiligheid. Pas sprak ik een groep Nederlandse Joodse jongeren en een van hen zei dat, gezien het groeiend antisemitisme, zijn toekomst niet in Nederland ligt. Mijn hart breekt als ik zoiets hoor over ons land en tegelijk ben ik blij dat hij Israël nog heeft. Ons continent heeft zich vaak, lang en gruwelijk bezondigd aan antisemitisme en ik weet van heel dichtbij hoezeer de volken rondom Israël het land en Joden het licht in de ogen niet gunt. Het domme, irrationele antisemitisme dat van alle tijden en plaatsen lijkt, is voor mij een omgekeerd godsbewijs. Haat tegen een kleine, gevaarloze minderheid die Joden altijd zijn geweest, is moeilijk anders te verklaren dan als haat tegen de God van het Joodse volk en tegen de Verlosser die een Jood was. Vriendschap met Israël betekent voor mij alles behalve haat tegen Arabieren. Integendeel. Ik heb m’n beste vrienden onder hen. Mijn hoop en gebed is ook dat er vrede en uiteindelijk verzoening komt tussen Israël en de volken er omheen. Omdat dat nu zover weg lijkt, zou dat voor mij een nieuw Godswonder zijn. Tot die tijd moeten we doen wat we kunnen. Dat is allereerst - in navolging van Psalm 122 die wij thuis in navolging van mijn voorgeslacht iedere zondagmorgen zingen - ‘bidden om de vrede van Jeruzalem’. En vervolgens moeten we het goede proberen te doen. Deze week stelden het onverwachte duo Joël Voordewind en Sjoerd Sjoerdsma voor om opnieuw te spreken over een brug/tunnel-verbinding tussen Gaza en de Westbank. Daarmee komt er heel misschien een nieuw perspectief voor een hopeloze situatie, een alternatief voor het terrorisme van Hamas en zou dat leiden tot meer veiligheid voor Israël. Los van deze politieke voorstellen, is en blijft er - zeker als het aan mij ligt - een vriendschapsband tussen Israël en Nederland en een onlosmakelijke band tussen Joden en christenen. En zo is bij het 70-jarige wonder van Israël een hartelijke felicitatie op zijn plaats. Bij dezen!

Op de morgen van Pasen gaat bij ons altijd vroeg de wekker. Heel vroeg. De betere helft van ons gaat dan naar een begraafplaats in de buurt. Die gewoonte heeft ze ontwikkeld sinds we met onze kerk in Caïro op Paasmorgen altijd een ‘Sunrise Service’ hielden en samen, naast de graven van in de Tweede Wereldoorlog gesneuvelde jongens, avondmaal vierden. Rianne heeft daaraan vastgehouden tot afgelopen zondag aan toe. Tussen de velden en naast een boomgaard hier verderop staat een pittoresk kerkje met graven eromheen. En daar is ze als op Pasen de zon opkomt, de morgen definitief aanbreekt en we het feest van Jezus’ opstanding gaan herdenken. Mijn vlees is zwak en ik heb het gestel van een avondmens, maar de gewoonte is mooi en intrigerend. Dood is echt dood. Dat zie je aan graven. Op de betreffende begraafplaats ligt ook Dinie, jarenlang onze trouwe en lieve medewerkster van het Wetenschappelijk Instituut waar ik heb gewerkt. Toen de kanker opnieuw toesloeg, kon er niets meer worden gedaan en moest ze afscheid nemen van het gezin dat ze zo intens liefhad, en van ons, haar collega’s. Dat was zo verdrietig en dat afscheid viel haar zo zwaar. Daar was niets moois aan. Pas was ik weer bij haar graf en het ligt er om te blijven liggen. En het is gek om dan juist bij zo’n graf te vieren dat het leven wint en de dood dood is. Toch is dat het wat Dinie geloofde. En als het waar is, als het echt waar is, dan is voortaan alles mogelijk. hoop die bewaarheid wordt Als ik met dat paasgeloof om me heen kijk, zie ik dat mijn hoop soms ook echt bewaarheid wordt. Kleine clubjes van mensen die geloven dat het uitmaakt wat ze doen en inmiddels een beweging vormen van duizenden vrijwilligers die gewoon present zijn. Of ze blijken opeens een partij te zijn die nodig is in een coalitie en daarmee op punten echt het verschil kunnen maken. Ik moet ook denken aan die oud-klasgenoot die de kracht kreeg om op te staan uit een leven van verslaving. En aan die salafist bij wie ik m’n hart vasthield. Hij kreeg een droom waarin Jezus hem de wonden in zijn handen liet zien en hem toefluisterde: ‘Ik leef’. Sinds jaar en dag gaat Eline, onze tweede dochter, op de vroege zondagmorgen mee met Rian. Ze is uit ander hout gesneden dan ik en haar twee zussen. Toen ik haar als jong grietje heel vroeg wakker maakte voor onze laatste terugvlucht vanuit Egypte naar Nederland, opende ze onmiddellijk blij haar ogen, sprong ze direct buitengewoon energiek uit haar bed en had ze alleen maar heel veel zin in weer een nieuw avontuur. Typerend. Eline is net achttien geworden en ze staat op de drempel waarop ze haar schooljaren achter zich laat. Daarmee laat ze ook een puberperiode achter zich die ik in mijn eigen geval me herinner als een soort dikke mist waarin ik soms heel domme dingen deed. Maar goed, ik ben dan ook een jongen. Wat ze ook achter zich laat, er ligt vooral heel veel voor haar. Ze zingt en geeft samen met anderen concerten, wil via een tussenjaar naar haar studie, zal dan op kamers gaan, hoopt deze zomer in Ecuador te gaan bouwen aan een cacao-centrum voor boeren. Er is een hele wereld en een vol leven dat aan haar voeten ligt. altijd hoop Julia, de dochter van staatssecretaris Paul Blokhuis, was ook achttien. De foto’s die ik van haar zag, deden me een voor een denken aan mijn eigen dochters. Aan Eline. Julia is ziek geworden, heel erg ziek, en ze heeft dat uiteindelijk niet overleefd. Hartverscheurend leed dat ik maar voor een fractie kan meevoelen met haar eigen ouders. En zelfs dan doet het al zo’n pijn. Op haar begrafenis zei Paul, haar vader: ‘Wij geloven met heel ons hart dat we Julia terug zullen zien.’ Het is dat gekke geloof van de vroege zondagmorgen. Je staat vroeg op, ziet het graf, de gevolgen van de dood en je gelooft in het leven. In de Man van wie de engel zei: ‘Hij is hier niet, Hij is opgestaan.’ Vanaf nu is er, ondanks van alles, altijd hoop. Vanaf nu is alles mogelijk. Zelfs het weerzien van de liefste die je zo ontzettend mist. (Foto:de Kapel van Coelhorst in Hoogland, door Marlies Bouten)

Kabinet investeert 180 miljoen in 'Waardig Ouder Worden' Vrijdag ondertekende ik, samen met onze Zwolse lijsttrekker Gerdien Rots en een aantal maatschappelijke organisaties, het Seniorenkompas. Een belofte om te knokken voor een samenleving waarin ouderen volop meetellen en mee kunnen doen. Een soort lokale versie van het manifest Waardig Ouder Worden. Vandaag brengt het kabinet naar buiten hoe het in de komende jaren 180 miljoen euro uittrekt voor de uitvoering van het manifest Waardig Ouder Worden. En dat is goed nieuws en een tastbaar resultaat van onze inzet bij de verkiezingen en de onderhandelingen. Daarmee zetten we concreet in op het bestrijden van eenzaamheid, het verbeteren van de palliatieve zorg, het aanstellen van levensbegeleiders én het ondersteunen van prachtige vrijwilligersinitiatieven die met ouderen werken. We zijn er nog lang niet. De komende tijd blijven we ons hard maken voor ouderen, voor het overbruggen van de kloof tussen jong en oud, voor zorg en wonen op maat. Ook in de lokale campagnes laten we ons meer dan ooit horen op dit thema. Maar op een dag als vandaag tel ik ook mijn zegeningen: dit resultaat is ontzettend waardevol! Vrijdag sprak ik mijn oude buurtgenoot en vitale oudere Ale Prins. Hij was vanuit Friesland in Zwolle neergestreken en heeft het daar ontzettend naar z'n zin. Hij vertelde me ook dat hij vindt dat niet alleen jongeren ouderen moeten helpen, maar ook andersom. Een mooie aanmoediging om elkaar te helpen! Want God heeft ons aan elkaar gegeven. En zo is het. Op naar een samenleving waarin we merken dat we allemaal van waarde zijn!

Mijn moeder, 76 jaar, is onlangs verhuisd. Ze woonde tot voor kort in haar en mijn geboorteplaats Lisse. Het is het dorp van onze voorouders. Ze woont nu in Moerkapelle. Het is er kleiner, maar ze heeft een fijne plek om te wonen. Ze hoeft de trap niet meer op en kan als ze dat wil maaltijden en ook zorg krijgen van een woonzorgcentrum tegenover haar huis. Ze heeft mijn zus, haar dochter, in de buurt wonen. Hoewel het best moeilijk was om Lisse te verlaten, is het een voorrecht dat ze hier haar plek heeft gevonden. Ik gun iedere oudere zo’n fijne plek. In een huis, maar ook in de samenleving. Hoe gaan we in onze samenleving eigenlijk om met ouderdom? Die vraag heb ik me de afgelopen tijd vaak gesteld. Door mijn moeder, die nog energiek en mobiel is, maar die ik toch ook langzaam ouder zie worden. Maar ook door het maatschappelijk debat over vergrijzing, over ‘voltooid leven’, over de kloof tussen generaties. Ouderen kunnen in onze samenleving zomaar het gevoel krijgen dat ze ons teveel zijn. Terwijl we niet zonder hun liefde, wijsheid en aandacht zouden kunnen! En zij zijn het die ons het leven hebben gegeven en hebben voorgeleefd! Anderhalf jaar geleden lanceerde ik samen met Jan Slagter (Omroep MAX) en Manon Vanderkaa (KBO-PCOB) het landelijke manifest ‘Waardig Ouder Worden’. Ons doel was het geven van een waardevolle plek aan ouderen en ouderdom. Bij de onderhandelingen boekten we concrete resultaten: dit kabinet trekt er 180 miljoen voor uit. Inmiddels gaan we richting de gemeenteraadsverkiezingen. Het is tijd voor de volgende stap. Met al onze lokale mensen, wil ik in het hele land aan de slag: alles op alles zetten om eenzaamheid te voorkomen, ruimte maken voor passende woonvormen, ruim baan voor vrijwilligers die met ouderen werken. Lokaal moet het gebeuren: niet alle ouderen wonen in Den Haag. Ik hoop dat er in de komende maanden overal in het land coalities komen van partijen en organisaties die het ideaal van Waardig Ouder Worden met ons delen. Omdat we van onze ouderen houden en ze willen eren.

Activiteitenplatform voor werkzoekenden in Zuidwest-Friesland