De Leonardusbuurt is een begrip in Helmond. Deze oude arbeiderhuisjes achter de Leonarduskerk zijn eigendom van de woningbouwvereniging Volksbelang. Bewoners van de Leonardusbuurt leven in een wijk waarin scheuren, schimmel en verwaarlozing de orde van de dag zijn. Wat ooit een symbool van volkshuisvesting was. Is nu in het symbool van verloedering en verwaarlozing.
Als we praten met Ted, Hannah en Marit zien we allemaal mensen met liefde voor hun huis en buurt die het zat zijn behandeld te worden als grofvuil, alleen omdat ze in ‘die’ buurt wonen. De buurt waar je woont moet niet bepalend zijn voor hoe mensen je behandelen.
De verloedering van de Leonardusbuurt is niet in 1 dag gebeurd, dit speelt al 14 jaar in Helmond. Met Ted, Hannah en Marit leven de andere bewoners al 14 jaar in onduidelijkheid. Het ene moment gaat de woningbouw de huizen renoveren, het andere moment slopen en dan stellen ze alles toch weer uit. Voor je het weet ben je 14 jaar verder en is er niks veranderd.
In diezelfde 14 jaar hebben er bij Volksbelang meerdere bestuurders gezeten, waren er geldproblemen door slecht beleid en ontstond er een kloof tussen huurder en verhuurder. Door de onbetrouwbare communicatie en gebroken beloftes over de renovatie en of sloop.
Tot op bepaalde hoogte is dit natuurlijk aan Volksbelang te wijten, maar het echte probleem is te vinden in dat woningbouwverenigingen als Volksbelang door politieke beslissingen overgeleverd werden aan een vrijemarkteconomie en daarmee niet op hulp konden rekenen als dit nodig was. Ineens moesten ze denken aan winst maken en alles zelfstandig op lossen.
Dit heeft ertoe geleid dat Volksbelang het hoofd maar net boven water heeft kunnen houden, laat staan de middelen had om woningen te kunnen renoveren.
Is Volksbelang dan helemaal schuldloos in deze situatie?
Nee, zoals Ted dat goed maar schrijnend schetst: ‘We begrijpen de situatie wel, Volksbelang had alleen beter met ons moeten praten en uit moeten leggen wat er aan de hand was. In plaats daarvan is belofte na belofte gebroken’. Waarop Marit zei: ‘Dat vertrouwen krijg je niet meer terug’.
De huurder en de verhuurder zijn hier beide slachtoffer in dit verhaal. Ted, Hannah en Marit omdat deze in een verwaarloosde woning wonen en Volksbelang, omdat deze in ongunstige omstandigheden moet functioneren in een systeem wat ze actief benadeeld.
Om Ted, Hannah, Marit en andere bewoners in de Leonardusbuurt weer het respect te geven dat ze verdienen zijn een aantal dingen nodig. De huizen moeten zo snel mogelijk opgeknapt worden zodat de buurt en daarmee de bewoners er niet meer ‘verloederd’ uitzien. Ook is het belangrijk dat het vertrouwen tussen huurder en verhuurder weer terugkomt. Hierin heeft Volksbelang de taak gemaakte beloftes na te komen en duidelijk te communiceren over de renovatie.
Daar stopt het niet, want om te voorkomen dat eenzelfde situatie in de Jeruzalembuurt of de Annabuurt gebeurt moet ons systeem veranderen. Iets essentieels als een dak boven je hoofd moet niet gezien worden als een product waaraan je moet verdienen, maar een behoefte waarin de overheid moet voorzien. De Leonardus, Anna en Jeruzalem-buurt moeten weer een symbool van Volkshuisvesting worden en niet een voorbeeld van vrijemarktverloedering.
Volksbelang is inmiddels gelukkig met de renovatie begonnen en de bewoners verenigen zich. Zo krijgen ze nl invloed.
Is er in uw buurt een probleem? Wij horen het graag!
