Poliflw

En zo waan ik mij gevangen te zitten tussen twee dramatische gebeurtenissen. Anderhalve week geleden begon het drama van dit moment met die niet te beschrijven Hamas-slachting. Dat is ene kant. En aan de andere kant? Op dit moment weten we nog steeds niet wanneer die honderdduizenden soldaten dat stukje Gaza, van waaruit deze keer alle ellende is gekomen, binnen gaan trekken voor een grondoffensief. Een fase in deze oorlog die nu aan die andere kant van de scheidslijn hoe dan ook nog heel veel meer menselijk leed en verdriet gaat veroorzaken. Dit bekneld zitten tussen gebeurtenissen, tussen drama’s, tussen keuzes maken is een gegeven dat voor mij sinds jaar en dag verbonden is aan het betrokken zijn bij het fenomeen dat de Joodse staat Israël heet. Die betrokkenheid ken ik zelf al vanaf heel jonge leeftijd. Van de driekwart eeuw die de staat Israël dit jaar oud is, heb ik verreweg de meeste jaren bewust meegemaakt. De eerste jaren als kind. De zionistische droom direct na de Holocaust. De mogelijkheid van een eigen stuk land waarop het de Jood na negentien eeuwen van ballingschap eindelijk was gegeven het moede hoofd neer te leggen. Ik was nog maar acht jaar oud. Maar de beelden in 1956 van een wreed ontwaken uit die droom door de tweede oorlog die de jonge staat toen moest voeren met de omringende buurlanden staan mij nog heel helder voor de geest. En nog maar tien jaren later, ik zat inmiddels midden in mijn rabbijnstudie, werd een nieuwe strijd gevoerd die voor de Joodse inwoners de geschiedenis inging als de Zesdaagse Oorlog. Voor de Arabisch-Palestijnse bewoners werden die oorlogsdagen ervaren als het directe vervolg op de Nakba, de catastrofe die voor hen ooit begonnen was toen de Joodse Staat werd opgericht. Het duurde niet opnieuw een decennium. In 1973 zaten wij op de heiligste dag van het Joodse Jaar, de Grote Verzoendag, Jom Kippoer, zoals gebruikelijk de gehele dag in de synagoge. Tijdens de gebedsdienst sijpelden de berichten binnen dat er opnieuw sprake was van een enorme gewapende confrontatie tussen de buurlanden en ‘ons’ Israël. Haarscherp herinner ik mij de beklemmende gevoelens die ik tijdens en na de drama’s van die Jom-Kippoeroorlog beleefde. Het waren gevoelens van machteloosheid. Wat gebeurt daar allemaal in Israël? Maar ook: wat komt er allemaal op mij af? Welke verantwoordelijkheden zouden voor mij als Jood, als aankomend rabbijn, nu zijn weggelegd? Het was de tijd van de trauma’s na de strijd, van vliegtuigkapingen, van aanslagen, van radeloosheid en onmacht. Angst, overal om mij heen. Het dubbele echter is dat het tegelijkertijd ook een tijd van hoop op toch betere tijden en vertrouwen was. De Eeuwige gaat ooit die vrede stichten voor iedereen die heeft geleden onder de vreselijke conflicten. In mijn kinderjaren was de Joodse Staat ooit als droom geboren. Vijfentwintig jaren later besefte ik dat de afwezigheid van vrede een realiteit was. Een realiteit die met het voortschrijden van het bestaan van Israël, te midden van voortdurend geweld en oorlog, blijft. Met de gebeurtenissen van de afgelopen weken in het achterhoofd vraag ik me zelf nu opnieuw af waar ik eigenlijk sta. Tussen het leed van de een en het leed van de ander? Tussen het verdriet aan deze kant van de grens en het verdriet aan de andere kant? Of misschien wel de meest ingewikkelde van de dilemma’s, tussen rechten van de een en het gelijk van de ander? Leven met dillema’s kan verlammend werken. Gevangen zitten tussen conflicterende waarheden dwingt de mens soms tot een bijna onontkoombare passiviteit. De ernst van de realiteit om mij heen behoedt mij echter, G’ddank, voor het toegeven aan het niets doen. Integendeel. De feitelijke strijd speelt zich af ver weg van ons veilige Nederland. Het einde van de oorlog zal daar moeten worden bedongen. Dat is iets wat wij hier niet kunnen. Maar hier wacht ons die andere taak. Wat zich in Israël en Gaza afspeelt laat opnieuw diepe sporen achter in de samenleving hier in Nederland. Groepen worden tegenover elkaar geplaatst. Elementen van islamofobie en antisemitisme worden door het conflict zichtbaar in de openbare ruimte. Er zijn veel mensen die beschouwen een pro-Israël manifestatie of een pro-Palestina evenement als een probaat middel om iets van actie te kunnen tonen. Tenminste dit. Daar kunnen ze hun verdriet, zorgen of boosheid kwijt. Zelf geloof ik helemaal niet in deze eenzijdige bezigheden. Deze plaatsen meningen, visies en emoties tegenover elkaar. Zij geven slechts ruimte aan het groeien van gevoelens van animositeit ten opzichte van die ander. Ikzelf heb de keuze gemaakt, al lang geleden, om juist die ander op te zoeken. Die ander die niet mijn keuzes deelt in het conflict, die zich verbonden en solidair voelt met hen aan de andere kant van de grens. En zo delen wij samen onze zorgen, leedwezen en pijn. Zonder dat hier, zover verwijderd van de plek waar het allemaal gebeurt, animositeit en vijandschap ontstaat. De vredesbewegingen in Palestina en Israël zijn geminimaliseerd. Deze zo ontzettend belangrijke organisaties kunnen onder de huidige omstandigheden ter plekke hoegenaamd niets. Wanneer wij, moslims, Joden en christenen, Palestijnen en Israëliërs, elkaar in deze duistere tijden vandaag blijven opzoeken en elkaar blijven vasthouden binnen de Nederlandse samenleving, dan is dat het fundament voor de vrede van morgen. En daar zouden mogelijk de vredesbewegingen ter plekke ook hun voordeel mee kunnen doen.

In alle verdriet die de gevechten tussen Hamas en Israël veroorzaken, zien we ook dat mensen verbinding zoeken. Dat raakt me. Lody van de Kamp nodigde me uit om gisteravond aanwezig te zijn bij een bijeenkomst tussen joodse en islamitische Nederlanders in de ambtswoning van burgemeester Femke Halsema. Georganiseerd door het joods-islamitische netwerk Yalla!, onder leiding van Fatima Akalai en Chantal Suissa-Runne. Bedoeld om elkaar juist in tijden van spanningen op te zoeken, vast te houden en emoties te delen. En daar ben ik dankbaar voor. Iedereen is diep geschokt over de gruwelijke beelden van de terreur van Hamas dit weekend. Die blijven bij je. We delen de angst voor wat er nog komen gaat. Voor onschuldige slachtoffers aan beide zijden. Israëlische mensen, Palestijnse mensen. Ieders bloed is rood, daar is geen onderscheid. Van Lody leerde ik, sinds we elkaar 20 jaar geleden leerden kennen, dat je de hand naar elkaar moet blijven uitsteken. Juist ook als het moeilijk is. We moeten elkaar vasthouden. Als je verdriet, onmacht, en onbegrip voelt. Om dan juist tóch met elkaar in gesprek te gaan. Dat zag ik gisteravond in Amsterdam, en het is hartverwarmend dat we dit kunnen. Ik kreeg er kippenvel van. Ik zag ook hoe die verbondenheid leidt tot gesprekken, en hopelijk kan leiden tot kracht. Om met elkaar de samenleving hier verder te bouwen. Om conflicten van daar, hier niet tussen ons in te laten staan. De hand naar elkaar te blijven willen uitsteken. Deze ontmoetingen tellen. We hebben misschien andere meningen. Daar is ook ruimte voor. Maar het gesprek blijven aangaan, leidt tot meer begrip. Er zijn veel mooie initiatieven, zoals deze bijeenkomst bij Yalla!, waar het gesprek gezocht wordt. Waar we in elkaars hart, gedachten, en gebeden zijn. Waar mensen elkaar letterlijk de hand toereiken. Zoals ik leerde in de katholieke traditie van de vredeswens; wens elkaar de vrede toe. Vrede ver weg, en juist ook vrede hier. Karien van Gennip

In de strijd tegen ondermijnende criminaliteit komen meer mogelijkheden voor het afpakken van crimineel vermogen. Dat staat in het nieuwe conceptwetsvoorstel van Minister Grapperhaus over de strafrechtelijke aanpak van ondermijning. Zo wordt het mogelijk om crimineel geld en zaken afkomstig van criminaliteit af te pakken zonder een voorafgaande strafrechtelijke veroordeling. Ook wordt een zogenoemde spoedbevriezing van een financiële transactie geïntroduceerd om te voorkomen dat crimineel geld wordt weggesluisd. Minister Grapperhaus: ‘We zijn niet alleen uit op hun vermogen, hun luxe villa’s, dure horloges, auto’s en jachten. We raken ze ook direct in hun criminele bedrijfsvoering. Criminelen raken steeds meer mogelijkheden kwijt om te investeren in verdere illegale praktijken. Op die manier voorkomen we dat zwart geld in de samenleving blijft circuleren en wordt ingezet in de legale economie of wordt geherinvesteerd in criminele activiteiten.’ Als de politie een pand binnenvalt en een groot bedrag aan contanten vindt, is straks geen langdurig strafproces meer nodig om dat geld aan de staat te laten vervallen als degenen bij wie het wordt aangetroffen geen deugdelijke verklaring kunnen geven voor zo veel contanten in huis. Het Openbaar Ministerie (OM) moet alleen bij de rechter voldoende aannemelijk kunnen maken dat het geld afkomstig is van criminaliteit.

Bij ernstig geweld door georganiseerde en ondermijnende criminaliteit, krijgen burgemeesters de bevoegdheid om een woning te kunnen sluiten. Voorbeelden hiervan zijn het beschieten van een woning, ernstig geweld in een woonwijk of het vinden van een wapen achter de voordeur. Met dat wetsvoorstel stemde de ministerraad vrijdag 25 juni in op voorstel van minister Grapperhaus van Justitie en Veiligheid. Deze maatregel is nodig om de openbare orde te kunnen handheven en de strijd aan te gaan met de georganiseerde en ondermijnende criminaliteit. Grapperhaus: “Criminelen opereren nietsontziend. Daarom moeten we onze woonwijken en bedrijfsterreinen weerbaarder maken tegen georganiseerde ondermijnende criminaliteit. Burgemeesters zien met de politie en medewerkers van hun gemeentediensten als geen ander waar de problemen spelen. Door de burgemeester ook de instrumenten te geven om in actie te komen daar waar nodig, vergroot dit de veiligheid."

CDA-Kandidaat Tweede Kamerlid Jaap Jonkers (nr. 27 op de lijst, rechts op de foto) heeft deze week het kookboek ‘Samen koken we sterker’ gepresenteerd. Bij Voedselbank Leiden overhandigde hij samen met tv-chef Pierre Wind het eerste exemplaar aan Radio 538-dj Frank Dane, die ambassadeur is van Stichting Voedselbanken. Initiatiefnemer Jaap Jonkers wil met dit kookboek iedereen de kans geven op een lekkere en gezonde maaltijd en tegelijkertijd aandacht vragen voor de groeiende kloof tussen arm en rijk in Nederland. Jonkers: “Als je financiële stress hebt is het moeilijker om te kunnen genieten van het leven. Helaas geldt dit voor een groeiende groep Nederlanders. Ik maak mij daar zorgen om. Als baby ben ik te vondeling gelegd en ik zou in armoede zonder ouders zijn opgegroeid als ik niet was geadopteerd. Daarom zet ik mij in voor mensen die dat het hardst nodig hebben.” Het kookboek wordt aan alle klanten van de 171 Voedselbanken in Nederland beschikbaar gesteld. De uitgifte gaat hard, op dit moment wordt er gewerkt aan nieuwe exemplaren. Voor het algemene publiek is er een gratis e-book verkrijgbaar. De recepten zijn gebaseerd op veelvoorkomende producten uit de wekelijkse voedselpakketten van de Voedselbank. Studenten uit heel Nederland hebben samen met de televisiekoks Pierre Wind en Reitse Spanninga de recepten ontwikkeld. Meer informatie over deze actie is te vinden op jaapjonkers.nu.

Tweede Kamerlid Anne Kuik wil onderzoeken hoe in Nederland het gelijkheidsmodel, waarbij het kopen van seks strafbaar wordt gesteld, ingevoerd kan worden. Vandaag dient zij een voorstel in tijdens het debat over het burgerinitiatief van Exxpose. Het CDA schaart zich daarmee achter de oproep van de jongerenbeweging. Volgens Kuik komen trauma’s, geweld, verslavingen en uitbuiting veel vaker voor dan in welke sector dan ook. ‘Wat zegt het dat op de wallen meer dan 95% jonge vrouwen uit arme gebieden in Oost-Europa werkzaam zijn? Is het niet de taak van de overheid om kwetsbare vrouwen te beschermen, tegen mensen die misbruik willen maken van hun situatie?’, vraagt zij zich af. Door het kopen van seks strafbaar te stellen, wordt de opsporing en vervolging van misstanden makkelijker, denkt Kuik. Het Kamerlid verwacht niet dat misstanden en prostitutie helemaal zullen verdwijnen. Maar in landen waar het gelijkheidsmodel is ingevoerd, leidt het tot minder sekskopers, minder mensenhandel en minder straatprostitutie. Kuik: “De vrouwen die het vrijwillig doen en in de etalage staan, mogen geen dekmantel vormen voor een magazijn aan misstanden. De vrouwen die te maken hebben met trauma’s en geweld zie je niet op tv. En vergis je niet, er gebeurt in Nederland nu al heel veel in de illegaliteit”

Over anderhalve week staan we stil bij de slachtoffers van o.a. de Tweede Wereldoorlog en vieren wij onze vrijheid. Noodgedwongen vanuit huis. Om ons toch verbonden te voelen roepen we jullie op om mee te doen aan de herdenkingschallenge door op social media een Zuid-Hollands plekje, monument of verhaal te delen dat een belangrijke rol speelde tijdens de oorlog of bevrijding.

Het idee van de herdenkingschallenge is afkomstig van de Zuid-Hollandse scouting, die dit jaar met 80 scouts en 20 zeekadetten zouden meegaan naar de herdenking op de Dam. Zij maken een filmpje van hooguit 1 minuut waarin zij een oorlogsslachtoffer herdenken en vervolgens anderen uit hun sociale media-omgeving vragen om ook een filmpje te maken. Onder andere Kim Putters (scout en lid van het Nationaal Comité 4 en 5 mei) heeft zijn hulp toegezegd en maakt een filmpje.

Meedoen?

Zoek een Zuid-Hollandse plekje, monument of verhaal dat een belangrijke rol speelde tijdens de oorlog of bevrijding. Schrijf het verhaal kort uit in maximaal 75 tot 100 woorden. Neem een video op waarin je het verhaal vertelt in maximaal 1 minuut (filmen doe je in landschapmodus, niet profielmodus). Daarbij heb je een spreekwoordelijke fakkel die je doorgeeft. Je zorgt ervoor dat je fakkel (bijvoorbeeld waxinelichtje, kaarsje of klein lampje) buiten beeld rechts van je staat. In het filmpje haal je de fakkel met je rechterhand in beeld en houdt deze vervolgens voor je, terwijl je je tekst voorleest. Na je korte verhaaltje vertel je aan wie je de herdenking doorgeeft en zet de fakkel met je linkerhand buiten beeld weg, alsof je hem doorgeeft. Post de video (op 4 mei of ervoor) op social media met de hashtag #herdenkingschallenge en tag daarbij een aantal mensen die je ‘uitdaagt’ hetzelfde te doen.

Word jij enthousiast van campagne voeren en ben jij vaak op social media te vinden? Dan ben jij misschien wel het nieuwe bestuurslid dat we zoeken! Je bent iemand die actief is in een D66-afdeling en met enthousiasme heeft bijgedragen aan een campagne. Je beschikt over organisatorisch talent en werkt graag samen in een team.

Je hebt liefst al enige ervaring of affiniteit met communicatie, je bent creatief en gemotiveerd om bij te dragen om het D66-verhaal in de provincie bij zoveel mogelijk mensen onder de aandacht te brengen. Door met de fractie mee te denken over gebruik van social media en ‘traditionele’ media zoals kranten.

Je gebruikt social media om nieuws vanuit het bestuur en de afdelingen te delen en doet verslag van de regiocongressen en borrels die worden georganiseerd door D66 Zuid-Holland.

Daarnaast ben je een aanspreekpersoon voor D66’ers uit de regio, je geeft trainingen op het gebied van communicatie en/of campagne en wil meedenken over en meewerken aan communicatie- en campagnestrategieën van D66-afdelingen.

Naast het ondersteunen van  afdelingen in campagnetijd, ligt het zwaartepunt van de functie tijdens de Provinciale Statencampagne. Samen met de campagneleider, het bestuur en de kandidaten zorg jij ervoor dat de PS-verkiezingen een succes worden, bijvoorbeeld door het organiseren van een bustour.

De uitdaging voor de komende jaren is het verder uitbouwen van de reeds in gang gezette ontwikkelingen zoals het ontwikkelen van een permanente campagne.

Gemiddeld kost de functie van bestuurslid campagne & communicatie 4 uur per week, met richting de Provinciale Statenverkiezingen een piek in het aantal uren.

Hoe kan ik mij kandidaat stellen?Je  kunt jouw interesse kenbaar maken door uiterlijk  21 maart 2020 20.00 uur een korte motivatie te mailen naar secretaris@d66zuidholland.nl

Voor vragen kun je contact opnemen met het huidige bestuurslid Caroline Verduin via carolineverduin@gmail.com

Maandag zijn de EU-lidstaten het eindelijk eens geworden over een nieuwe manier om mensenrechtenschendingen wereldwijd aan te pakken. Nieuwe buitenland-chef Josep Borell heeft opdracht gekregen van de Europese ministers van Buitenlandse Zaken om een sanctiesysteem uit te werken. CDA-Kamerleden Pieter Omtzigt en Martijn van Helvert hebben zich hier de afgelopen jaren in Europa en de Tweede Kamer sterk voor gemaakt. CDA-Kamerlid Pieter Omtzigt: “Dit is een grote doorbraak. Al sinds 2012 zet ik me in voor deze EU-Magnitskywet, en vroeg ik om een rapport over deze casus. De wet wordt nu eindelijk een feit. Hiermee kan de EU straks persoonsgerichte sancties opleggen aan individuen of organisaties die verantwoordelijk zijn voor mensenrechtenschendingen of grootschalige corruptie. Bijvoorbeeld door banktegoeden te bevriezen of door visumverboden op te leggen.”‘Magnitsky-wet’De wet is vernoemd naar Sergei Magnitsky. De VS, het Verenigd Koninkrijk, Canada, en de drie Baltische staten hebben al zo’n wet. Magnitsky was een Russische advocaat die tien jaar geleden werd vermoord in een Russische cel. Hij zat vast nadat hij fraude in de hoogste kringen van het Kremlin had blootgelegd. In Rusland is nooit iemand veroordeeld voor de moord, maar internationaal heeft de zaak wel tot veel ophef geleid. In de VS is bijvoorbeeld al eerder een wet aangenomen, waardoor de personen die in verband worden gebracht met die moord, de VS niet meer in mogen. CDA-Kamerlid Martijn van Helvert: “Minister Blok heeft goed werk gedaan in Europa na de motie die wij hebben ingediend. Het is belangrijk dat we dit in Europa met alle landen samen regelen, omdat we dan veel krachtiger kunnen optreden tegen mensenrechtenschendingen.”De zaak ‘Magnitsky’In 2013 was Pieter Omtzigt mede-auteur van een boek over deze ‘zaak Magnitsky’. In het boek wordt door Omtzigt en anderen betoogd dat het aankaarten van mensenrechtenschendingen alleen zin heeft als er in internationaal verband dit soort acties worden genomen. Bijvoorbeeld door samen met andere landen druk uit te oefenen op regimes, en bijvoorbeeld daders de toegang te verbieden tot andere landen. Vorig jaar nam de Tweede Kamer een motie aan van Omtzigt en Van Helvert (samen met D66 en CU), waarin minister Blok werd gevraagd om zich bij zijn Europese collega’s in te spannen voor zo’n wet. Dat heeft de minister gedaan, en met succes. Omtzigt reageerde verheugd, en liet meteen op Twitter iets van de voorgeschiedenis zien (klik hier). Omtzigt: "We zagen iedere keer dat we mensenrechtenschenders niet individueel konden straffen. Sancties werden op een heel land gericht. Ik had een paar jaar geleden niet kunnen bedenken dat het een Europese wet zou worden. Dit is vrij uitzonderlijk.”

Kamerlid Wytske de Pater heeft woensdagavond haar maidenspeech gehouden. Haar eerste speech in de Tweede Kamer ging over de problematiek bij het CBR. Voorzitter, het is een eer hier te mogen staan. Voorzitter ik was acht jaar oud toen we met het gezin vanuit Scheveningen vertrokken met de boot naar Engeland. Niet voor een vakantie. Maar om te emigreren. Ik kende het land niet, ik kende de taal niet. Maar ik had er zin in. Ik herinner me nog dat ik uit het patrijspoortje naar buiten keek en de Engelse kust zag liggen. ‘Mijn nieuwe thuis’. De eerste dag op school was bijzonder. In de pauze liep de hele school uit om naar dat nieuwe meisje uit het buitenland te kijken. Ik was maar op het klimrek gaan zitten zodat ik het allemaal een beetje kon beschouwen. Er kwamen kindjes naast me zitten die me hielpen en me aan de hand meenamen. Ik leerde de taal. Maar naast de taal leerde ik iets veel belangrijkers. Ik maakte ook kennis met andere gewoontes, tradities en normen. Vrienden en vriendinnen die hele andere dingen meekregen dan die ik thuis meekreeg. Van sommige dingen was ik ronduit verbaasd omdat die anders waren dan ik had meegekregen. Dat wilde ik begrijpen. Ik leerde vragen te stellen. Veel ‘waarom’ vragen en altijd zonder oordeel. Want als ik aan het begin al een oordeel had, merkte dat ik het niet kon begrijpen, dan kwam ik in een discussie van gelijk krijgen. Of van goed en fout. Door de goede vragen te stellen, lukte het mij steeds vaker om een verbinding te leggen tussen die twee werelden en zo werden beide werelden mijn thuis.Het heeft me twee dingen geleerd. Ten eerste om altijd kritisch te kijken naar ‘waarom’ iets eigenlijk gebeurt of tot stand is gekomen.Ten tweede om niet te snel te oordelen en de vraag achter de vraag te stellen om zo aannames te toetsen en te ontdekken hoe je kan verbinden. Zo bouw je samen verder. Voorzitter en dan nu het CBR. Een rijbewijs is zoveel meer dan een plastic roze pasje. Een rijbewijs is een sleutel tot zelfstandigheid. Een rijbewijs is voor het overgrote deel van Nederlanders cruciaal om mee te doen aan de samenleving. Voorzitter ik kijk met verbazing naar dit dossier. Als dat kleine meisje dat is aangekomen in het vreemde land. Het lijkt me niet zo moeilijk: rijbewijs aanvragen bij overheid. Overheid geeft rijbewijs uit. Maar blijkbaar gaat dit mis. En het gaat ook goed mis. Veel mensen zitten nu in onzekerheid of hun rijbewijs op tijd verlengd wordt. Voorzitter, De coulance regeling gaat gelukkig voor een hele grote groep mensen uitkomst bieden. 80 000 Nederlanders hebben er direct baat bij. Daar is het CDA blij mee. Maar elke dag dat je geen rijbewijs hebt telt. Waarom kan het niet eerder dan 1 december? Uit de brief van de Minister begrijp ik dat er ‘een vinkje’ moet worden ingebouwd in het ICT systeem en dat er tot die tijd niets kan gebeuren. Ook hier weer mijn verbazing. Dat lijkt mij niet zo moeilijk en dat moet toch sneller kunnen? Waar kan het proces versneld worden? De kamer heeft uitgesproken dit 31 oktober in te willen laten gaan. Is de Minister zich bereid hiervoor in te spannen. Voorzitter, Afspraak is afspraak en als je je als overheid niet aan de afspraak houdt is het wel zo netjes dat jij diegene bent die de gedupeerde tegemoet komt. Voorzitter, Het CDA vraagt de Minister om voor de begrotingsbehandeling van I&W te komen voor een passende compensatie voor de mensen die door de lange wachttijden zonder rijbewijs zitten. Aanvullend op de declaratie mogelijkheden die er nu al zijn.We hebben als kamer gevraagd het SWOV gevraagd opties voor mogelijke stelselwijzigingen in beeld te brengen. De Minister geeft in haar brief aan dat het SWOV in oktober met een onderzoeksopzet kan komen. Wanneer is het onderzoek klaar? Kan de Minister een tijdspad aangeven?Voorzitter,De Minister geeft in het rapport van gisteravond aan dat alles zo gaat in het positieve geval in de zomer van 2020 de wachtrijen bij het CBR weggewerkt te hebben en in het slechtste geval pas over 2 jaar. Dat is toch niet uit te leggen? Mijn grote vraag aan de Minister: legt zij zich neer bij deze ambitie? Of gaat ze er voor vechten dit eerder te halen? Dus voor februari van 2020 iedereen op tijd zijn rijbewijs?En als de Minister zich hier voor gaat inspannen? Hoe ziet dat pad er uit? Waar kan ze nog aanscherpen?Voorzitter, deze zomer heeft de Minister aangekondigd dat de vaarbewijzen van de binnenvaart nu ook via het CBR geregeld gaan worden. Tot nu toe werd dat door een organisatie gedaan waar geen enkele problemen zijn. Is dit wel verstandig? Kan de Minister dit terug draaien? Kan de Minister toezeggen dat dit vlekkeloos gaat verlopen en dat hier geen vertragingen komen?Voorzitter, ik begrijp dat als een Kamerlid de Kamer verlaat er gememoreerd wordt aan de maidenspeech. Ik hoop van harte dat als ik de Kamer verlaat dat de wachtrijen bij het CBR zijn opgelost en dat iedereen op tijd zijn rijbewijs krijgt.