Poliflw

Al een paar jaar is maatschappelijke opvang, de opvang voor slachtoffers van huiselijk geweld en beschermd wonen een gemeentelijke verantwoordelijkheid. Voor de komende 2 jaar was een beleidskader Moed Moet” opgesteld. De VVD fractie stemde er op 10 oktober mee. Met een stemverklaring, dat een toename is te verwachten van cliënten, passende en betaalbare huisvesting nodig is en overlast voor omwonenden moet worden beteugeld.

Vanaf 1 januari 2015 is, naast maatschappelijke opvang en de opvang voor slachtoffers van huiselijk geweld, ook beschermd wonen, een verantwoordelijkheid van gemeenten. Met de decentralisatie naar de regio’s per 2015 is de transitie van beschermd wonen gerealiseerd. Gemeenten staan voor de taak om samen met cliënten en zorgaanbieders de transformatie vorm te geven. De gemeenten Amersfoort, Baarn, Bunschoten, Leusden, Nijkerk, Soest, Veenendaal en Woudenberg werken regionaal samen. Amersfoort vervult hierbij nog tot 2020 de rol van centrumgemeente. In het beleidskader zijn de kaders voor opvang en bescherming nader uitgewerkt.

Bespreking van dit beleidskader vond plaats in 2 etappes: Ronde en Raad. Woordvoerder Koos Voogt (foto hierboven) gaf aan dat het een ingewikkelde gemeentelijke opdracht is. Het gaat immers om principes met aandacht voor preventie en herstel, hulp dichtbij, steun van een eigen netwerk en maatwerk bij de ambulante ondersteuning. De keten van preventie moet ook goed in beeld blijven: van vroege signalering, melden en voorzien in passende ondersteuning, wonen en nazorg. Zeker is ook dat met het buiten instellingen onderbrengen  van cliënten het aantal mensen met ambulante ondersteuning flink zal toenemen. En daar komt dan bij dat er passende en betaalbare huisvesting moet worden gevonden. Dit is geen sinecure met de lange wachtlijsten voor een sociale huurwoning.

Een extra aandachtspunt bij de huisvesting is het beteugelen van overlast van ambulante cliënten voor omwonenden. Hierbij was een motie van CU en CDA aan de orde. De VVD vond dit een terecht ingediende motie. Het leefbaarheidsprobleem voor omwonenden wordt al gauw onderschat. De VVD heeft hierover in het verleden ook diverse klachten gekregen en ter sprake gebracht. Hoofdzaak is natuurlijk een goede begeleiding voor uitgeplaatsten: zoals voldoende menskracht en adequate medicatie. Uiterste redmiddel is verhuizen, al zal terugkeer naar een instelling niet zomaar aan de orde zijn. De VVD vindt het belangrijk dat het verschijnsel overlast met de aangenomen motie nu helder is vastgelegd.

De raad stelde, na de bespreking van amendementen en moties, op 18 april de Visie Stadshart vast. Nu kan het college aan de slag met de verdere uitwerking. Geen sinecure, omdat het gaat om de uitwerking van een aantal hete hangijzers. Eind 2017 is het zover.

De VVD bracht hierbij twee moties in.

De 1e betrof de Motie 29 Inbreiding en Hoogbouw, die voortborduurde op de eerder uitgebrachte VVD Visie Hoogbouw: bouw de hoogte in om groene plekken te sparen. De motie vraagt om het opstellen van kaders, die bij de uitwerking van de Visie Stadshart kunnen worden betrokken. Voorafgaand aan het opstellen van zo’n visie verdient het aanbeveling – het CDA kwam daarmee – de uitgangspunten voor Hoogbouw een Ronde Tafel Gesprek te organiseren met deskundigen en betrokkenen. De motie werd grootst mogelijke meerderheid aangenomen.

Bij de 2e Motie (44) ging het om een feitenonderzoek autoverkeer. Reden voor deze tegenmotie vormde Motie 32, waarin met een aantal premissen werd opgeroepen te onderzoeken HOE de binnenstad geschikt was te maken voor bestemmingsverkeer. De VVD vindt, dat je niet zomaar mag afgaan op de uitgesproken overlast van een aantal binnenstadbewoners. Het behoort met vaststelling eerst van de feiten vervolgens tot een zorgvuldige belangenafweging te komen. Na een schorsing met veel gepalaver over een compromistekst, werd unaniem een motie aangenomen, die pleitte voor onderzoek OF de binnenstad toegankelijk is te maken voor bestemmingsverkeer en zo ja HOE. Dus volgtijdelijk: eerst onderzoek en dan eventueel pas maatregelen.

Amendement 30A over experimenten met parkeeroplossingen voor o.a. de Muurhuizen kon onze goedkeuring niet wegdragen, omdat we ook hier eerst de feiten willen vaststellen.

Verder kwam een Motie (33) aan de orde over het aanvullen van de Visie Stadshart met een passage over de toegankelijkheid voor mensen met een beperking. Een geratificeerd Verdrag hierover heeft directe werking. De VVD stemde voor, maar gaf wel aan dat uitvoering van het verdrag landelijk verregaande gevolgen zou hebben: een miljardenaangelegenheid.

En dan Motie 35 die opriep (geïntegreerde) zonnepanelen in de binnenstad toe te staan. In de politiek is herhaalgedrag vaak usance, maar dit wekte verbazing, omdat eerder de raad dit had afgewezen op basis van behoud van het historisch erfgoed. De VVD vroeg zich ook af, of het voorstel wel het draagvlak bij inwoners van de binnenstad had.

Motie 41 was tot slot typisch een voorstel dat past in het huidige tijdsgewricht: “Samen maken we het Stadshart”. Bij alles en nog wat willen we tegenwoordig de inwoners betrekken om de al dan niet vermeende kloof met de politiek te verkleinen. Die op zich positieve gedachten, ook wel aangeduid als burgerparticipatie en co-creatie, heeft al meermalen tot frustraties geleid. Een afschrikwekkend voorbeeld waren bijvoorbeeld de bijeenkomsten van G-1000, waarvan de voorstellen in schoonheid stierven. Probleem is dikwijls ook dat actieve deelnemers eenzijdige, partijdige opvattingen inbrengen, althans geen breed en algemeen  gedeelde meningen. De gemeenteraad, democratisch gekozen, moet dan in het algemeen belang de noodzakelijke  wijzigingen aanbrengen. Bij de deelnemers geeft dit teleurstelling. De VVD ondersteunde uiteraard de Motie, maar drong aan op een zorgvuldig toetsingskader om frustraties aan de eindstreep te vermijden.