Poliflw

In de “Kennisbank Terroristische Organisaties” van de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid van het Ministerie van Justitie en Veiligheid zijn tal van organisaties te vinden die met het gebruik van geweld hun  idealen proberen en probeerden te verwezenlijken. Laten we deze week een kijkje nemen naar de Duitse extreem-linkse groepering de Rote Armee Fraktion:

De RAF werd in 1970 opgericht door Andreas Baader, Horst Mahler en Gudrun Ensslin. Het ideologische brein achter de RAF, Ulrike Meinhof, voegde zich later bij de links-extremistische terreurgroep. De naam van de terroristische organisatie, afgeleid van het Japanse Rode Leger, refereert niet zozeer aan een splintergroepering, maar de term ‘Fraktion’ benadrukt daarentegen de internationale marxistische strijd; de RAF is een ‘fractie’ van een groter geheel.

De oprichting van de RAF vond plaats tegen de achtergrond van de zogeheten ‘buitenparlementaire oppositie’, een verzamelterm voor verschillende protestbewegingen in de jaren zestig in West-Duitsland die zich keren tegen de consumptiemaatschappij en de gevestigde orde. De protestbewegingen bundelen zich in de studentenbeweging, waarin studenten zich afzetten tegen het nazi-verleden van vele bestuurders in West-Duitsland. Het studentenprotest valt eind jaren zestig uit in twee bewegingen: symbolische studentenprotesten en extreemlinkse splintergroeperingen die, naar model van de Zuid-Amerikaanse stadsguerilla, geweld zien als middel om politieke doelstellingen te bereiken.

In 1968 stichtten Baader en Ensslin brand in twee warenhuizen in Frankfurt. Baader wordt niet lang hierna opgepakt om vervolgens met geweld te worden bevrijd door Ensslin, Meinhof en andere RAF-aanhangers; de RAF is hierbij geboren. In 1970 wordt dan ook het extreemlinkse terreur uitgevoerd onder de noemer RAF. In datzelfde jaar vertrekken enkele kernleden van de RAF, waaronder Baader, Meinhof en Ensslin, naar Jordanië om daar een paramilitaire opleiding te volgen in een trainingskamp van de Palestijnse terreurbeweging El Fatah. Na terugkeer in West-Duitsland pleegt de RAF meerdere bomaanslagen en bankovervallen. In 1971 valt het eerste slachtoffer door RAF-terreur, politiechef Norbert Schmid wordt doodgeschoten. Hierna neemt het geweld toe in de vorm van een reeks bomaanslagen. In de zomer van 1972 worden Baader, Ensslin en Meinhof gearresteerd.

Met de arrestatie van de kopstukken van de RAF wordt een nieuwe generatie van de terreurbeweging ingeleid. Sympathisanten van de RAF beschouwen de arrestatiegolf als bewijs van de misdadigheid van het politieke systeem en trachten de grondleggers te bevrijden. Om dit te bewerkstelligen plegen deze aanhangers van de tweede generatie meerdere aanslagen, met als climax de ‘Duitse herfst’ van 1977. Gedurende zes weken vindt er een ware geweldsgolf plaats waarbij meer dan tien mensen om het leven komen. Om druk uit te voeren op de Duitse regering om de RAF kopstukken vrij te laten, kapen RAF-aanhangers een Lufthansa vliegtuig en ontvoeren zij de Duitse werkgeversvoorzitter Hanns-Martin Schleyer. De vliegtuigkaping mislukt echter, drie van de vier ontvoerders worden omgebracht nadat het vliegtuig wordt bestormd door Duitse politie-eenheden op 18 oktober 1977. Dezelfde nacht nog plegen enkele RAF-leden, waaronder Baader, Raspe en Ensslin, zelfmoord in de gevangenis. Wanneer op 19 oktober het levenloze lichaam van Schleyer wordt gevonden, komt er een einde aan de ‘Duitse herfst’.

Hoewel de grondleggers van de RAF dood zijn, is de RAF-terreur nog niet ten einde. De derde generatie aanhangers van de RAF pleegt meerdere aanslagen op het Amerikaanse leger en representanten van ‘het kapitaal’. In 1998, dertig jaar nadat de RAF-terreur begon met de brandstichting door Baader en Ensslin, verklaart de RAF dat zij de strijd beëindigt.

De Oktoberrevolutie, die plaatsvond in de nacht van woensdag 7 november 1917 volgens de moderne Gregoriaanse kalender en in de nacht van woensdag 25 oktober volgens de toenmalige Juliaanse kalender in tsaristisch Rusland, werd georganiseerd door de bolsjewistische partij. Hiermee zou Rusland het eerste socialistische, of beter gezegd communistische land ter wereld worden.

Lenin had geen directe rol in de revolutie. Vanwege zijn persoonlijke veiligheid was hij ondergedoken. Het door de bolsjewistische partij ingestelde Revolutionair Militair Comité organiseerde de opstand en Leon Trotski was de voorzitter. Lenin speelde echter een cruciale rol in het debat in de leiding van de bolsjewistische partij voor een revolutionaire opstand, aangezien de partij in de herfst van 1917 een meerderheid kreeg in de sovjets. Een bondgenoot in de linkse fractie was de Revolutionair-Socialistische Partij, met enorme steun van de boeren, die zich verzetten tegen de deelname van Rusland aan de oorlog Zij steunden de slogan 'Alle macht aan de Sovjets'.

Liberale en monarchistische troepen, losjes georganiseerd in het Witte Leger, gingen onmiddellijk ten strijde tegen het Rode Leger van de bolsjewieken, in een reeks veldslagen die bekend zouden worden als de Russische Burgeroorlog. Dit gebeurde niet in 1917. De burgeroorlog begon in 1918 toen binnenlandse anti-bolsjewistische troepen tegen het opkomende Rode Leger ten strijde trokken.

In de herfst van 1918 (op het moment dat Duitsland de Eerste Wereldoorlog verloren had) gingen de geallieerde landen de Duitse toegang tot Russische voorraden blokkeren. Ze stuurden troepen om de "Witten" te ondersteunen met voorraden wapens, munitie en logistieke uitrusting, maar dit werd helemaal niet gecoördineerd.

Lenin geloofde niet, zoals Karl Marx, dat een socialistische revolutie een ontwikkelde kapitalistische economie veronderstelde en daarom nog niet plaats kon vinden niet in een semi-kapitalistisch land als Rusland. Rusland was “achterlijk”, maar niet zo achterlijk, met een arbeidersbevolking van zo'n 4-5% van de bevolking.

Hoewel Lenin de leider van de bolsjewistische partij was, is er wel aangevoerd dat, aangezien Lenin niet aanwezig was tijdens de feitelijke overname van het Winterpaleis, het in werkelijkheid Trotski's organisatie en leiding was die de revolutie leidde.

Veel leden van de Socialistische Revolutionaire Partij, anarchisten en andere linksen creëerden via de sovjets zelf oppositie tegen de bolsjewieken. De verkiezingen voor de Russische grondwetgevende vergadering vonden plaats op 25 november 1917. De bolsjewieken kregen 25% van de stemmen. Toen duidelijk werd dat de bolsjewieken weinig steun hadden buiten de geïndustrialiseerde gebieden van Sint-Petersburg en Moskou, verbood ze niet-bolsjewieken eenvoudigweg het lidmaatschap van de sovjets. De bolsjewieken ontbonden de grondwetgevende vergadering in januari 1918. Rusland was een eenpartijstaat geworden.

De Oktoberrevolutie was een ordinaire staatsgreep van de bolsjewieken