Poliflw

Vandaag vieren we dat Valkenburg 75 jaar geleden is bevrijd. Vanavond zal ook het laatste stukje van onze gemeente in handen zijn van de geallieerden. Een mooi moment voor reflectie. De afgelopen dagen viel er veel te beleven en tal van gedachten dwarrelden door mijn hoofd. Naar aanleiding van wat ik allemaal zag, de vele mensen die gevierd en herdacht hebben, de tentoonstellingen, de verhalen. Maar vooral ook de gesprekken met vrienden, die toevalligerwijs allen ofwel actief dienend militair zijn, of veteraan, of beiden. En langzaam ontsponnen zich een aantal kernthema’s. Afgelopen donderdag gaf Gijs Tuinman een lezing in de Post. En hij stelde de aanwezigen die avond en de leerlingen van het Stella Maris de dag daarna die ene prangende vraag: zou jij je leven geven voor iemand in een ver land in een dorpje dat je niet eens kunt aanwijzen op de kaart? In de 11 jaar dat ik militair ben geweest ben ik 3 keer uitgezonden. En ook toen heb ik mezelf die vraag weleens gesteld. Maar mijn antwoord was altijd eenvoudig. Als aalmoezenier ga ik waar mijn mensen gaan. Mijn mensen. En datzelfde antwoord geldt voor ook voor andere militairen in een faciliterende rol. Het is voorgegeven in onze functie dat we er zijn voor onze kameraden. Het ontslaat ons heel eenvoudig van die ene vraag, die een militair in een gevechtsfunctie wel moet beantwoorden. Zou jij je leven geven voor een vreemde in een vreemd land? Op 6 september kwamen de Valkenburgse Veteranen bij elkaar om verhalen uit wisselen. Verhalen over totaal verschillende uitzendingen in totaal verschillende omstandigheden. Ludy de Vos, directeur van het Veteranen Instituut hield ons voor dat militairen de enige mensen zijn die niet mogen staken en dus vrijwillig afstand doen van hun zelfbeschikking. Of je moreel gezien achter een uitzending staat, doet er niet toe. Als je aangewezen wordt, dan ga je. De militair is daarmee een politiek middel bij uitstek. Dat was toen en dat is nu nog steeds. En precies dat gegeven was zaterdag onderwerp van gesprek toen een goede vriend bij ons thuis was. ‘Ik ben de dienst uitgegaan omdat ik niet meer achter de uitzendingen kon staan’, zei hij. De veteranen van 75 jaar geleden kwamen met een doel en hebben kunnen en mogen afmaken waarvoor ze kwamen. De veteranen van nu worden van hot naar her gestuurd, zonder ook maar op een plek iets af te kunnen maken. In Afghanistan is er niemand die klapt voor een ISAF militair. En waarom zouden de mensen ook. Toen we bijna orde op zaken hadden besloot de politiek dat het welletjes was en nu is alles weer terug bij af. Waarvoor zijn de mannen dan gesneuveld, die daar hun leven lieten?Die hier hun leven lieten, 75 jaar geleden... Een open vraag.... Zij gaven hun leven voor vreemde mensen in een vreemd land, in een dorpje dat ze op de kaart niet eens konden aanwijzen. Toen drong de volgende gedachte zich op... Het contrast met de ego-gerichte doorgeslagen individualistische maatschappij van vandaag de dag kan haast niet groter. In onze wereld gelden alleen nog maar rechten, tot ver over de grenzen van de ander heen, op social media kotsen we onze verbale diarree neer over alles wat ons niet zint. Het is datzelfde doorgeslagen individualisme dat aan de wieg staat van preventieve of opgedrongen hypercorrectie en iedereen die maar overal aanstoot aan neemt. De mannen die 75 jaar geleden hebben gestreden voor onze vrijheid, deden dat vanuit een plichtsbesef. Ik deed wat ik moest doen. De jongens en meiden van nu doen dat eveneens vanuit datzelfde plichtsbesef. Zo ben ik opgevoed, is dan vaak het antwoord. Of, gewoon omdat het zo hoort. De vrijheid die wij 75 jaar geleden als geschenk hebben mogen ontvangen, heeft niets te maken met de doorgeschoten vrijblijvendheid waarmee velen het tegenwoordig verwarren. Want gek genoeg ligt die vrijblijvendheid weer heel dicht bij onverschilligheid en uitsluiting. Vrijheid gaat samen met de plicht, de plicht om eenieders vrijheid te bewaken. Vrijheid is daarmee per definitie niet grenzeloos. Dat mogen we vieren. Dat moeten we misschien wel vieren. Omdat in vieren altijd de kern zit, dat je bewust weet waarom je viert. Zonder die kern wordt vieren fuiven, inhoudsloos. Vandaag vieren we dat we 75 jaar geleden zijn bevrijd. We zijn dankbaar dat we de helden van toen de afgelopen dagen meerdere malen hebben kunnen bedanken. Het was de Amerikaanse ambassadeur die ons prees om wat we met de vrijheid hebben gedaan en hoe mooi we ons land hebben opgebouwd tot de aangename plek dit het is. Laten we daar oog voor blijven houden opdat onze vrijheid niet verwordt tot vrijblijvendheid. Dat is onze plicht naar hen die daarvoor hebben gevochten en zeker naar hen die hiervoor hun leven hebben gegeven in een vreemd land in een dorpje dat ze op de kaart niet eens konden aanwijzen. Amen.

Vandaag vieren we dat Valkenburg 75 jaar geleden is bevrijd. Vanavond zal ook het laatste stukje van onze gemeente in handen zijn van de geallieerden. Een mooi moment voor reflectie. De afgelopen dagen viel er veel te beleven en tal van gedachten dwarrelden door mijn hoofd. Naar aanleiding van wat ik allemaal zag, de vele mensen die gevierd en herdacht hebben, de tentoonstellingen, de verhalen. Maar vooral ook de gesprekken met vrienden, die toevalligerwijs allen ofwel actief dienend militair zijn, of veteraan, of beiden. En langzaam ontsponnen zich een aantal kernthema’s. Afgelopen donderdag gaf Gijs Tuinman een lezing in de Post. En hij stelde de aanwezigen die avond en de leerlingen van het Stella Maris de dag daarna die ene prangende vraag: zou jij je leven geven voor iemand in een ver land in een dorpje dat je niet eens kunt aanwijzen op de kaart? In de 11 jaar dat ik militair ben geweest ben ik 3 keer uitgezonden. En ook toen heb ik mezelf die vraag weleens gesteld. Maar mijn antwoord was altijd eenvoudig. Als aalmoezenier ga ik waar mijn mensen gaan. Mijn mensen. En datzelfde antwoord geldt voor ook voor andere militairen in een faciliterende rol. Het is voorgegeven in onze functie dat we er zijn voor onze kameraden. Het ontslaat ons heel eenvoudig van die ene vraag, die een militair in een gevechtsfunctie wel moet beantwoorden. Zou jij je leven geven voor een vreemde in een vreemd land? Op 6 september kwamen de Valkenburgse Veteranen bij elkaar om verhalen uit wisselen. Verhalen over totaal verschillende uitzendingen in totaal verschillende omstandigheden. Ludy de Vos, directeur van het Veteranen Instituut hield ons voor dat militairen de enige mensen zijn die niet mogen staken en dus vrijwillig afstand doen van hun zelfbeschikking. Of je moreel gezien achter een uitzending staat, doet er niet toe. Als je aangewezen wordt, dan ga je. De militair is daarmee een politiek middel bij uitstek. Dat was toen en dat is nu nog steeds. En precies dat gegeven was zaterdag onderwerp van gesprek toen een goede vriend bij ons thuis was. ‘Ik ben de dienst uitgegaan omdat ik niet meer achter de uitzendingen kon staan’, zei hij. De veteranen van 75 jaar geleden kwamen met een doel en hebben kunnen en mogen afmaken waarvoor ze kwamen. De veteranen van nu worden van hot naar her gestuurd, zonder ook maar op een plek iets af te kunnen maken. In Afghanistan is er niemand die klapt voor een ISAF militair. En waarom zouden de mensen ook. Toen we bijna orde op zaken hadden besloot de politiek dat het welletjes was en nu is alles weer terug bij af. Waarvoor zijn de mannen dan gesneuveld, die daar hun leven lieten?Die hier hun leven lieten, 75 jaar geleden... Een open vraag.... Zij gaven hun leven voor vreemde mensen in een vreemd land, in een dorpje dat ze op de kaart niet eens konden aanwijzen. Toen drong de volgende gedachte zich op... Het contrast met de ego-gerichte doorgeslagen individualistische maatschappij van vandaag de dag kan haast niet groter. In onze wereld gelden alleen nog maar rechten, tot ver over de grenzen van de ander heen, op social media kotsen we onze verbale diarree neer over alles wat ons niet zint. Het is datzelfde doorgeslagen individualisme dat aan de wieg staat van preventieve of opgedrongen hypercorrectie en iedereen die maar overal aanstoot aan neemt. De mannen die 75 jaar geleden hebben gestreden voor onze vrijheid, deden dat vanuit een plichtsbesef. Ik deed wat ik moest doen. De jongens en meiden van nu doen dat eveneens vanuit datzelfde plichtsbesef. Zo ben ik opgevoed, is dan vaak het antwoord. Of, gewoon omdat het zo hoort. De vrijheid die wij 75 jaar geleden als geschenk hebben mogen ontvangen, heeft niets te maken met de doorgeschoten vrijblijvendheid waarmee velen het tegenwoordig verwarren. Want gek genoeg ligt die vrijblijvendheid weer heel dicht bij onverschilligheid en uitsluiting. Vrijheid gaat samen met de plicht, de plicht om eenieders vrijheid te bewaken. Vrijheid is daarmee per definitie niet grenzeloos. Dat mogen we vieren. Dat moeten we misschien wel vieren. Omdat in vieren altijd de kern zit, dat je bewust weet waarom je viert. Zonder die kern wordt vieren fuiven, inhoudsloos. Vandaag vieren we dat we 75 jaar geleden zijn bevrijd. We zijn dankbaar dat we de helden van toen de afgelopen dagen meerdere malen hebben kunnen bedanken. Het was de Amerikaanse ambassadeur die ons prees om wat we met de vrijheid hebben gedaan en hoe mooi we ons land hebben opgebouwd tot de aangename plek dit het is. Laten we daar oog voor blijven houden opdat onze vrijheid niet verwordt tot vrijblijvendheid. Dat is onze plicht naar hen die daarvoor hebben gevochten en zeker naar hen die hiervoor hun leven hebben gegeven in een vreemd land in een dorpje dat ze op de kaart niet eens konden aanwijzen. Amen.

Het college heeft het voornemen om de voormalige basisschool van Schin op Geul via een huurkoop constructie te verhuren aan een plaatselijke ondernemer. CDA Valkenburg aan de Geul ziet echter graag dat er breder wordt gekeken naar maatschappelijke invulling van dit terrein. Er zijn meer kansen om gemeenschapsgeld beter te besteden. Daarom reageerde de CDA fractie op “de raadsnota huurkoop vastgoed Mauritiussingel Schin op Geul” Wij onderschrijven het belang van een voorziening van maatschappelijk belang voor de lokale gemeenschap, maar daarnaast zijn er ook belangen om beperkt beschikbare komende gronden in de kleine kernen zo mogelijk en haalbaar aan te bieden voor kleine projecten van woningbouw, waarbij we denken aan sociale woningbouw, woningen voor jongeren, zorgwoningen, waaraan grote behoefte blijkt te bestaan. Dit scholenterrein in Schin op Geul biedt een eerste en goede kans om niet alleen te praten over woningbouw in kernen, maar ook daadwerkelijk tot daden over te kunnen gaan. De kans wordt verstevigd door het feit dat i.v.m. tegengaan van krimp de spelregels over woningbouw in provincie en regio (tijdelijk) worden versoepeld. Zoals u vanochtend in een artikel in De Limburger mogelijk al heeft gelezen, heeft het CDA, gesteund door de VSP en de VVD, daarom een amendement (terug te luisteren via de link) ingediend, om de wethouder opgeroepen dit te onderzoeken, af te zien van huurkoop en eerst met andere partners in gesprek te gaan om bouwmogelijkheden te verkennen. Uiteindelijk is het amendement niet aangenomen omdat de VVD zich terugtrok daar zij het toch niet per definitie eens waren met het woningbouw-deel. Wel is de raadsnota verworpen omdat de 3 partijen zoals genoemd gezamenlijk tegen de invulling van de huurkoop-constructie waren. In dit licht doen wij graag nog een laatste oproep aan met name jongeren (maar ook “doorstromers”) om gebruik te maken van de startersbijeenkomst die morgenavond (woensdag 3 juli) om 19.00 uur zal plaatsvinden in café-zaal 't Vöske (Grote Straat 8, Berg en Terblijt). Lees de gehele reactie van de CDA fractie op de raadsnota via deze link.

Het college heeft het voornemen om de voormalige basisschool van Schin op Geul via een huurkoop constructie te verhuren aan een plaatselijke ondernemer. CDA Valkenburg aan de Geul ziet echter graag dat er breder wordt gekeken naar maatschappelijke invulling van dit terrein. Er zijn meer kansen om gemeenschapsgeld beter te besteden. Daarom reageerde de CDA fractie op “de raadsnota huurkoop vastgoed Mauritiussingel Schin op Geul” Wij onderschrijven het belang van een voorziening van maatschappelijk belang voor de lokale gemeenschap, maar daarnaast zijn er ook belangen om beperkt beschikbare komende gronden in de kleine kernen zo mogelijk en haalbaar aan te bieden voor kleine projecten van woningbouw, waarbij we denken aan sociale woningbouw, woningen voor jongeren, zorgwoningen, waaraan grote behoefte blijkt te bestaan. Dit scholenterrein in Schin op Geul biedt een eerste en goede kans om niet alleen te praten over woningbouw in kernen, maar ook daadwerkelijk tot daden over te kunnen gaan. De kans wordt verstevigd door het feit dat i.v.m. tegengaan van krimp de spelregels over woningbouw in provincie en regio (tijdelijk) worden versoepeld. Zoals u vanochtend in een artikel in De Limburger mogelijk al heeft gelezen, heeft het CDA, gesteund door de VSP en de VVD, daarom een amendement (terug te luisteren via de link) ingediend, om de wethouder opgeroepen dit te onderzoeken, af te zien van huurkoop en eerst met andere partners in gesprek te gaan om bouwmogelijkheden te verkennen. Uiteindelijk is het amendement niet aangenomen omdat de VVD zich terugtrok daar zij het toch niet per definitie eens waren met het woningbouw-deel. Wel is de raadsnota verworpen omdat de 3 partijen zoals genoemd gezamenlijk tegen de invulling van de huurkoop-constructie waren. In dit licht doen wij graag nog een laatste oproep aan met name jongeren (maar ook “doorstromers”) om gebruik te maken van de startersbijeenkomst die morgenavond (woensdag 3 juli) om 19.00 uur zal plaatsvinden in café-zaal 't Vöske (Grote Straat 8, Berg en Terblijt). Lees de gehele reactie van de CDA fractie op de raadsnota via deze link.

D-Day!! Vandaag exact 75 jaar geleden, werd de bevrijding van Europa ingezet op de Franse stranden. Een mijlpaal in de geschiedenis die mij als officier van de Landmacht in de opleiding, dit jaar 25 jaar geleden, van haver tot gort is bijgebracht. Een vloot van meer dan 6.400 schepen en 10.000 vliegtuigen was nodig om de aanvalstroepen van meer dan 180.000 man op vijf stranden en enkele strategische punten neer te zetten en vanuit de lucht te beveiligen. Met zijn beroemde speech motiveerde Winston Chrchill, toenmalig Brits premier, aan het begin van de oorlog (4 juni 1940), de bevolking en de troepen voor hetgeen hen de komende jaren te wachten stond. Laten we vandaag eens kijken naar de laatste zinnen van zijn toespraak: “we shall fight in the fields and in the streets, we shall fight in the hills; we shall never surrender”….. we zullen vechten in de velden en in de straten, we zullen vechten in de bergen, we zullen nooit opgeven (ons nooit overgeven). En opgeven deden zij zeker niet!!! Iets minder dan een jaar later was Europa bevrijd. Velen van deze mannen kwamen niet terug en of raakten fysiek en/of mentaal gewond…. Waarom? Voor onze vrijheid. De kennis van deze geschiedenis en mijn eigen ervaringen tijdens diverse missies zorgen ervoor dat ik er alles aan wil doen om deze zwaar verworven vrijheden te koesteren. De laatste jaren maak ik mij daarbij echter zorgen over de toon van het politieke en publieke debat in ons land. Elkaar de loef afsteken en met modder naar elkaar gooien. Weer op zoek naar zondebokken omdat “wij het zo slecht hebben”. Laten we het verleden niet vergeten en laten we er samen de schouders onder zetten. Maar is het dan echt zo gesteld in Nederland? Of schotelt de media ons alleen maar dat nieuws voor waar je triest van wordt? Zijn er niet ook vandaag in onze samenleving velen die er iedere dag de schouders onder zetten en die nooit opgeven?? Hoe ziet D-Day anno 2019, 75 jaar na dato, eruit? We shall never surrender!! Vandaag is het voor mij, los van mijn militaire verbondenheid, een bijzondere D-Day. Mijn nichtje Kayleigh wordt vandaag 18 jaar. Oud genoeg om vanaf nu haar eigen stem te mogen uitbrengen bij verkiezingen. Haar stem laten horen doet ze op verschillende wijzen trouwens al een tijdje. Ondanks een moeilijke jeugd, de eerste jaren opgroeiend met een liefdevolle maar alleenstaande moeder, ziekenhuis in en ziekenhuis uit, heeft zij zich ontwikkeld tot een mooie, intelligente, goedlachse en krachtige HBO-studente. De kracht die zij vroeger uit Cliniclowns putte tijdens haar vele ziekenhuisverblijven, wil zij vol overgave doorgeven. Al op 12 jarige leeftijd trad zij op tijdens een landelijke clini-clowndag, begeleid door clown Chapeau (zie link). Niet veel later verschenen er 2 boeken van haar hand: “tussen hemel en aarde” en “tussen hemel en hel” (via de link nog te bestellen). En nu, nu “vecht zij op de straten” voor meer begunstigers van de stichting Opkikker. Al vanaf 1995 organiseert Opkikker de zogenaamde Opkikkerdagen voor gezinnen met een ziek kind. Daar kun je als oom toch alleen maar trots op zijn. Maar laat ik ook met veel respect ons steunfractielid Jef Pluijmen noemen. Naast zijn zeer gewaardeerd politieke bijdrage is hij voorzitter van ons mooie mannenkoor uit Walram, is hij actief bestuurslid van de seniorenraad en is hij als Stadsprins en Schutterskoning van Houthem een steunpilaar voor onze culturele identiteit. Met passie “voert hij dagelijks het gevecht in ons maatschappelijk veld” . Daarnaast heeft hij het hele jaar weer getraind om vandaag “een gevecht in de bergen te leveren”. Jef fietst vandaag, hij alweer voor de 12e keer, met zijn team een aantal malen de Alpe D’Huez op, om zo geld in te zamelen, doneren kan trouwens nog via deze link, voor nog beter onderzoek naar de bestrijding van die vreselijke ziekte, want opgeven is geen optie. Een gevecht dat dagelijks velen moeten voeren, maar helaas nog te veel mensen moeten verliezen. Jef, Rosanne, Sven, Erik en al die andere kanjers, heel veel succes vandaag. Ik ben trots op jullie!! Slechts 2 voorbeelden, waar ik velen had kunnen noemen. Als ik bovenstaande teruglees, denk ik dat er heel veel mooie dingen gebeuren in ons land. Laten we vaker voor elkaar opkomen en laten wij ons zelf vaker voor de gemeenschap inzetten. Laten we samen de schouders eronder zetten, want opgeven is geen optie, 75 jaar geleden niet voor onze vrijheid, nu niet voor een mooiere samenleving. Dus sluit je aan bij Kayleigh, Jef en al die anderen!! beleef D-day zelf opnieuw!! “So let’s fight in the fields, in the streets and in our hills”!! Opgeven is geen optie, LET’S NEVER SURRENDER!!” Auteur: Ger Hindriks, secretaris CDA Valkenburg aan de Geul

D-Day!! Vandaag exact 75 jaar geleden, werd de bevrijding van Europa ingezet op de Franse stranden. Een mijlpaal in de geschiedenis die mij als officier van de Landmacht in de opleiding, dit jaar 25 jaar geleden, van haver tot gort is bijgebracht. Een vloot van meer dan 6.400 schepen en 10.000 vliegtuigen was nodig om de aanvalstroepen van meer dan 180.000 man op vijf stranden en enkele strategische punten neer te zetten en vanuit de lucht te beveiligen. Met zijn beroemde speech motiveerde Winston Chrchill, toenmalig Brits premier, aan het begin van de oorlog (4 juni 1940), de bevolking en de troepen voor hetgeen hen de komende jaren te wachten stond. Laten we vandaag eens kijken naar de laatste zinnen van zijn toespraak: “we shall fight in the fields and in the streets, we shall fight in the hills; we shall never surrender”….. we zullen vechten in de velden en in de straten, we zullen vechten in de bergen, we zullen nooit opgeven (ons nooit overgeven). En opgeven deden zij zeker niet!!! Iets minder dan een jaar later was Europa bevrijd. Velen van deze mannen kwamen niet terug en of raakten fysiek en/of mentaal gewond…. Waarom? Voor onze vrijheid. De kennis van deze geschiedenis en mijn eigen ervaringen tijdens diverse missies zorgen ervoor dat ik er alles aan wil doen om deze zwaar verworven vrijheden te koesteren. De laatste jaren maak ik mij daarbij echter zorgen over de toon van het politieke en publieke debat in ons land. Elkaar de loef afsteken en met modder naar elkaar gooien. Weer op zoek naar zondebokken omdat “wij het zo slecht hebben”. Laten we het verleden niet vergeten en laten we er samen de schouders onder zetten. Maar is het dan echt zo gesteld in Nederland? Of schotelt de media ons alleen maar dat nieuws voor waar je triest van wordt? Zijn er niet ook vandaag in onze samenleving velen die er iedere dag de schouders onder zetten en die nooit opgeven?? Hoe ziet D-Day anno 2019, 75 jaar na dato, eruit? We shall never surrender!! Vandaag is het voor mij, los van mijn militaire verbondenheid, een bijzondere D-Day. Mijn nichtje Kayleigh wordt vandaag 18 jaar. Oud genoeg om vanaf nu haar eigen stem te mogen uitbrengen bij verkiezingen. Haar stem laten horen doet ze op verschillende wijzen trouwens al een tijdje. Ondanks een moeilijke jeugd, de eerste jaren opgroeiend met een liefdevolle maar alleenstaande moeder, ziekenhuis in en ziekenhuis uit, heeft zij zich ontwikkeld tot een mooie, intelligente, goedlachse en krachtige HBO-studente. De kracht die zij vroeger uit Cliniclowns putte tijdens haar vele ziekenhuisverblijven, wil zij vol overgave doorgeven. Al op 12 jarige leeftijd trad zij op tijdens een landelijke clini-clowndag, begeleid door clown Chapeau (zie link). Niet veel later verschenen er 2 boeken van haar hand: “tussen hemel en aarde” en “tussen hemel en hel” (via de link nog te bestellen). En nu, nu “vecht zij op de straten” voor meer begunstigers van de stichting Opkikker. Al vanaf 1995 organiseert Opkikker de zogenaamde Opkikkerdagen voor gezinnen met een ziek kind. Daar kun je als oom toch alleen maar trots op zijn. Maar laat ik ook met veel respect ons steunfractielid Jef Pluijmen noemen. Naast zijn zeer gewaardeerd politieke bijdrage is hij voorzitter van ons mooie mannenkoor uit Walram, is hij actief bestuurslid van de seniorenraad en is hij als Stadsprins en Schutterskoning van Houthem een steunpilaar voor onze culturele identiteit. Met passie “voert hij dagelijks het gevecht in ons maatschappelijk veld” . Daarnaast heeft hij het hele jaar weer getraind om vandaag “een gevecht in de bergen te leveren”. Jef fietst vandaag, hij alweer voor de 12e keer, met zijn team een aantal malen de Alpe D’Huez op, om zo geld in te zamelen, doneren kan trouwens nog via deze link, voor nog beter onderzoek naar de bestrijding van die vreselijke ziekte, want opgeven is geen optie. Een gevecht dat dagelijks velen moeten voeren, maar helaas nog te veel mensen moeten verliezen. Jef, Rosanne, Sven, Erik en al die andere kanjers, heel veel succes vandaag. Ik ben trots op jullie!! Slechts 2 voorbeelden, waar ik velen had kunnen noemen. Als ik bovenstaande teruglees, denk ik dat er heel veel mooie dingen gebeuren in ons land. Laten we vaker voor elkaar opkomen en laten wij ons zelf vaker voor de gemeenschap inzetten. Laten we samen de schouders eronder zetten, want opgeven is geen optie, 75 jaar geleden niet voor onze vrijheid, nu niet voor een mooiere samenleving. Dus sluit je aan bij Kayleigh, Jef en al die anderen!! beleef D-day zelf opnieuw!! “So let’s fight in the fields, in the streets and in our hills”!! Opgeven is geen optie, LET’S NEVER SURRENDER!!” Auteur: Ger Hindriks, secretaris CDA Valkenburg aan de Geul

Reactie op de raadsnota van 21 mei: Financieel verantwoorde en toekomstbestendige maatschappelijke voorzieningen voor Valkenburg aan de Geul: Voorzitter, we weten allemaal hoe moeilijk het is om de juiste besluiten te nemen in dit dossier. De toekomst van ons Polfermolencentrum gaat ons allemaal aan het hart. Ik wil hier de nuance in aanbrengen dat niet zozeer het gebouw als zodanig de besluiten bemoeilijken maar eerst en vooral de toekomst van de belangrijke maatschappelijke voorzieningen die in dit centrum worden aangeboden en gerealiseerd. Ons als raad gaat het daarbij vooral om die maatschappelijke voorzieningen waarvoor de lokale overheid voor aan de lat staat dan wel medeverantwoordelijkheid voor draagt. Wat dat betreft gaat het hierbij vooral over de faciliteiten in het kader van sport en bewegen, waar de markt om diverse redenen niet zelfstandig in kunnen voorzien. Dan heb ik het naar de mening van onze CDA-fractie over de sporthal-faciliteit, een zwemvoorziening, theaterfaciliteit en voor wat betreft Valkenburg-centrum een gemeenschapsvoorziening met diverse faciliteiten. Als je naar die maatschappelijke voorzieningen kijkt, is het voor de hand liggend om vast te stellen dat die faciliteiten in ons sport- en recreatiecentrum aanwezig zijn en dus gekoesterd moeten worden. Zo dacht onze fractie er in de jaren 2015 en 2016 ook over en hebben we ons hard gemaakt voor handhaving van de Polfermolen in volle omvang. Echter, het is steeds duidelijker geworden dat het financieel niet verantwoord is om zo’ n zware claim op de begroting te blijven leggen als nu het geval is. Daarom werd gezocht naar aanvullende commerciële voorzieningen die de gemeenschapsvoorzieningen mogelijk zouden kunnen blijven maken. We hebben ons als CDA-fractie de afgelopen jaren daartoe volop ingezet, maar moeten spijtig genoeg constateren dat hier geen passende oplossingen geboden worden. We vinden dat gemeenschapshuizen en verenigingen uiterst belangrijk zijn voor de lokale samenleving, ook dat ze in principe hun eigen boontjes moeten doppen, maar wel aanspraak moeten kunnen maken op facilitering en subsidie als dat voor de gemeenschap van belang is en elf standing niet te verwezenlijken blijkt. Dat is de reden dat we kritisch moeten gaan kijken welke voorzieningen met steun van de overheid in stand gehouden moeten of kunnen worden. Daarbij spreekt het vanzelf dat gekeken moet worden naar de omvang van deelname en behoefte. De hele raad is ervan overtuigd dat sporthalvoorzieningen onontbeerlijk zijn en door verenigingen zelfstandig niet in stand kunnen worden gehouden en daartoe tevens niet of nauwelijks alternatieven beschikbaar zijn. Met betrekking tot de andere voorzieningen, nu aangeboden in de Polfermolen, is dat niet zonder meer vanzelfsprekend. Allerlei verenigingen en inwoners kunnen op andere wijze en plekken gebruik maken van alternatieve voorzieningen als deze niet meer aangeboden zouden kunnen worden in de Polfermolen. Dat zal op grond van financiële draagkracht niet altijd zo maar kunnen. Daarom dient naar onze mening de gemeente zorg te dragen voor enige aanvulling in de vorm van facilitering en/of subsidie om alternatieven mogelijk te maken. Of dat ook het geval is voor zwemvoorzieningen, is nog steeds niet duidelijk. Reden waarom wij in coalitieverband nadrukkelijk de optie van continuering open willen houden. Daarbij willen we op dit vlak enerzijds deelname en behoefte duidelijker dan nu in beeld krijgen en anderzijds de financiële consequenties helder krijgen. Dat is de reden dat onze fractie evenals de meeste fracties in deze raad dit nader uitgezocht willen hebben en meegenomen willen zien worden in de komende gesprekken met marktpartijen in het traject van aanbestedingen om in december de juiste besluiten te kunnen nemen. Daarnaast willen we dan ook weten waar en hoe de verenigingen en groeperingen, die bij een gedeeltelijke afbouw van de Polfermolen voorzieningen kwijt raken, onderdak elders kunnen vinden. Tevens wat daarvan de financiële consequenties zijn en op welke manier de gemeente hen daarbij kunnen ondersteunen en faciliteren. De gesprekken daartoe zijn al in volle gang. Daarom is het te vroeg om conclusies te trekken zoals dat in de voorliggende raadsnota gebeurt. De coalitiepartijen willen komen tot zo zorgvuldig en verantwoord mogelijke oplossingen. Om die reden wil de coalitie het voorliggende voorstel amenderen (link naar amendement). Ook op enkele kleine andere onderdelen willen wij wijzigingen voorstellen. Wij zullen daartoe dan ook een voorstel daartoe indienen. Tenslotte, wil ik namens de CDA-fractie duidelijk aangeven dat uitsluitend sprekend vanuit ons hart wij aan de maatschappelijk voorzieningen in de Polfermolen niet zouden willen tornen. Echter voorzitter, het verstand zegt dat de claim op de toekomstige meerjarenbegrotingen onverantwoord is en wordt. Vanuit ons CDA-basisprincipe van rentmeesterschap en zorg voor komende generaties zullen we niet alleen ons hart maar vooral ook ons verstand moeten laten spreken. En dat leidt tot de conclusie dat een structurele jaarlijkse uitgave van 1,8 miljoen voor deze voorzieningen naar de toekomst gezien onverantwoord is. Het belang van goede lokale voorzieningen voor maatschappelijke functies is echter zo groot dat we gezamenlijk -college, raad en belanghebbende verenigingen en groeperingen- moeten komen tot optimaal benutten van passende alternatieve mogelijkheden waar dit straks in de nieuwe opzet van de Polfermolen niet meer reëel is en op locaties wel verantwoord gerealiseerd kan worden. Tot zover in eerste termijn. UITGEBREIDER LEZEN OF TERUGLUISTEREN OVER HET POLFERMOLENDOSSIER, DE RAADSNOTA EN HET DOOR DE COALITIEPARTNERS INGEDIENDE AMENDEMENT, KIJK DAN OP DE WEBSITE VAN DE GEMEENTE VALKENBURG AAN DE GEUL: https://ris2.ibabs.eu/Agenda/Details/Valkenburg/14975129-75e8-4022-97db-6055c614829c

Reactie op de raadsnota van 21 mei: Financieel verantwoorde en toekomstbestendige maatschappelijke voorzieningen voor Valkenburg aan de Geul: Voorzitter, we weten allemaal hoe moeilijk het is om de juiste besluiten te nemen in dit dossier. De toekomst van ons Polfermolencentrum gaat ons allemaal aan het hart. Ik wil hier de nuance in aanbrengen dat niet zozeer het gebouw als zodanig de besluiten bemoeilijken maar eerst en vooral de toekomst van de belangrijke maatschappelijke voorzieningen die in dit centrum worden aangeboden en gerealiseerd. Ons als raad gaat het daarbij vooral om die maatschappelijke voorzieningen waarvoor de lokale overheid voor aan de lat staat dan wel medeverantwoordelijkheid voor draagt. Wat dat betreft gaat het hierbij vooral over de faciliteiten in het kader van sport en bewegen, waar de markt om diverse redenen niet zelfstandig in kunnen voorzien. Dan heb ik het naar de mening van onze CDA-fractie over de sporthal-faciliteit, een zwemvoorziening, theaterfaciliteit en voor wat betreft Valkenburg-centrum een gemeenschapsvoorziening met diverse faciliteiten. Als je naar die maatschappelijke voorzieningen kijkt, is het voor de hand liggend om vast te stellen dat die faciliteiten in ons sport- en recreatiecentrum aanwezig zijn en dus gekoesterd moeten worden. Zo dacht onze fractie er in de jaren 2015 en 2016 ook over en hebben we ons hard gemaakt voor handhaving van de Polfermolen in volle omvang. Echter, het is steeds duidelijker geworden dat het financieel niet verantwoord is om zo’ n zware claim op de begroting te blijven leggen als nu het geval is. Daarom werd gezocht naar aanvullende commerciële voorzieningen die de gemeenschapsvoorzieningen mogelijk zouden kunnen blijven maken. We hebben ons als CDA-fractie de afgelopen jaren daartoe volop ingezet, maar moeten spijtig genoeg constateren dat hier geen passende oplossingen geboden worden. We vinden dat gemeenschapshuizen en verenigingen uiterst belangrijk zijn voor de lokale samenleving, ook dat ze in principe hun eigen boontjes moeten doppen, maar wel aanspraak moeten kunnen maken op facilitering en subsidie als dat voor de gemeenschap van belang is en elf standing niet te verwezenlijken blijkt. Dat is de reden dat we kritisch moeten gaan kijken welke voorzieningen met steun van de overheid in stand gehouden moeten of kunnen worden. Daarbij spreekt het vanzelf dat gekeken moet worden naar de omvang van deelname en behoefte. De hele raad is ervan overtuigd dat sporthalvoorzieningen onontbeerlijk zijn en door verenigingen zelfstandig niet in stand kunnen worden gehouden en daartoe tevens niet of nauwelijks alternatieven beschikbaar zijn. Met betrekking tot de andere voorzieningen, nu aangeboden in de Polfermolen, is dat niet zonder meer vanzelfsprekend. Allerlei verenigingen en inwoners kunnen op andere wijze en plekken gebruik maken van alternatieve voorzieningen als deze niet meer aangeboden zouden kunnen worden in de Polfermolen. Dat zal op grond van financiële draagkracht niet altijd zo maar kunnen. Daarom dient naar onze mening de gemeente zorg te dragen voor enige aanvulling in de vorm van facilitering en/of subsidie om alternatieven mogelijk te maken. Of dat ook het geval is voor zwemvoorzieningen, is nog steeds niet duidelijk. Reden waarom wij in coalitieverband nadrukkelijk de optie van continuering open willen houden. Daarbij willen we op dit vlak enerzijds deelname en behoefte duidelijker dan nu in beeld krijgen en anderzijds de financiële consequenties helder krijgen. Dat is de reden dat onze fractie evenals de meeste fracties in deze raad dit nader uitgezocht willen hebben en meegenomen willen zien worden in de komende gesprekken met marktpartijen in het traject van aanbestedingen om in december de juiste besluiten te kunnen nemen. Daarnaast willen we dan ook weten waar en hoe de verenigingen en groeperingen, die bij een gedeeltelijke afbouw van de Polfermolen voorzieningen kwijt raken, onderdak elders kunnen vinden. Tevens wat daarvan de financiële consequenties zijn en op welke manier de gemeente hen daarbij kunnen ondersteunen en faciliteren. De gesprekken daartoe zijn al in volle gang. Daarom is het te vroeg om conclusies te trekken zoals dat in de voorliggende raadsnota gebeurt. De coalitiepartijen willen komen tot zo zorgvuldig en verantwoord mogelijke oplossingen. Om die reden wil de coalitie het voorliggende voorstel amenderen (link naar amendement). Ook op enkele kleine andere onderdelen willen wij wijzigingen voorstellen. Wij zullen daartoe dan ook een voorstel daartoe indienen. Tenslotte, wil ik namens de CDA-fractie duidelijk aangeven dat uitsluitend sprekend vanuit ons hart wij aan de maatschappelijk voorzieningen in de Polfermolen niet zouden willen tornen. Echter voorzitter, het verstand zegt dat de claim op de toekomstige meerjarenbegrotingen onverantwoord is en wordt. Vanuit ons CDA-basisprincipe van rentmeesterschap en zorg voor komende generaties zullen we niet alleen ons hart maar vooral ook ons verstand moeten laten spreken. En dat leidt tot de conclusie dat een structurele jaarlijkse uitgave van 1,8 miljoen voor deze voorzieningen naar de toekomst gezien onverantwoord is. Het belang van goede lokale voorzieningen voor maatschappelijke functies is echter zo groot dat we gezamenlijk -college, raad en belanghebbende verenigingen en groeperingen- moeten komen tot optimaal benutten van passende alternatieve mogelijkheden waar dit straks in de nieuwe opzet van de Polfermolen niet meer reëel is en op locaties wel verantwoord gerealiseerd kan worden. Tot zover in eerste termijn. UITGEBREIDER LEZEN OF TERUGLUISTEREN OVER HET POLFERMOLENDOSSIER, DE RAADSNOTA EN HET DOOR DE COALITIEPARTNERS INGEDIENDE AMENDEMENT, KIJK DAN OP DE WEBSITE VAN DE GEMEENTE VALKENBURG AAN DE GEUL: https://ris2.ibabs.eu/Agenda/Details/Valkenburg/14975129-75e8-4022-97db-6055c614829c

Iets meer dan 75 jaar geleden, op 11 februari 1944, wordt Maria Eisenberg-Goldberg in Auschwitz vermoord. Één van de meer dan 100.000 vermoorde joden uit Nederland, één van de ongeveer 6.000.000 vermoorde joden wereldwijd tijdens het NAZI-regime in de 2e wereldoorlog. Evenals ik nu, was Maria destijds 43 jaar, woonde in Valkenburg met haar partner en was kinderloos. Grote verschil is dat ik mij een “trotse bok” mag noemen en zij een “zondebok” was. Zij is gestorven omdat zij slachtoffer was van een politiek bestel dat zondebokken had aangewezen als “excuus” voor een economische crisis, waardoor de expansiedrift van Hitler kon worden vergoelijkt. 4 mei 1944, 75 jaar geleden, was Valkenburg een stad waar jeugd werd opgeleid aan de SS Reichsschule en waar de Duitsers onze mergelgroeves aan het inrichten waren als oorlogsfabrieken, om zo te ontkomen aan de bombardementen. Vandaag is het 4 mei 2019, de dag dat wij in Nederland alle slachtoffers van de 2e wereldoorlog herdenken. De dag waarop ik nog meer dan andere dagen ook denk aan Daniel Yancy, “onze soldaat” die ligt begraven op de US militaire begraafplaats in Margraten, die op 19 jarige leeftijd voor onze vrijheid stierf. De dag waarop wij starten met het herdenkingsjaar “75 jaar bevrijding”. Inmiddels is dit ook een dag waarbij wij stil staan bij de slachtoffers van alle oorlogen na de 2e wereldoorlog. Ook Nederlandse militairen die elders hun leven gaven. Vandaag is de dag dat wij hen allen op de Cauberg in onze gemeente Valkenburg aan de Geul een eerbiedig saluut brengen. Velen van hen gaven hun leven voor onze vrijheid, velen van hen zijn nutteloos gestorven als slachtoffer van een oneerlijke heerschappij.Dit jaar mag ik als Hoofd Nationale Operaties Zuid-Nederland van defensie in “mijn eigen stad” een krans leggen namens de regionaal militair commandant. Daarnaast zal ik ook trots in de houding staan als voor het eerst een delegatie Valkenburgse Veteranen, ook ikzelf mag mij daartoe rekenen, een bloemengroet brengen tijdens de dodenherdenking. Ieder van ons heeft zijn eigen verhaal. De een moest in dienst, de ander melde zich vrijwillig. Maar één ding hebben wij gemeen, voor “ons vaderland” gingen wij naar vreemde oorden om te vechten voor Nederlandse belangen en de vrijheid van volkeren die wij niet kenden, zoals Daniel en zijn geallieerde kamaraden dat voor ons deden. Deze missies hebben van ons een ander mens gemaakt. Veel kameraden kwamen fysiek en/of mentaal gewond terug of lieten hun leven in het missiegebied. Vooral zij verdienen onze waardering en ons respect.Gelukkig mag ik mijzelf tot de groep rekenen die ongeschonden “uit de strijd” is gekomen. 6 keer was ik op uitzending in onder andere Bosnië, Irak, Afghanistan, Oeganda. Ik heb daar veel menselijk leed gezien. Huizen die in puin zijn geschoten, mensen die op straat leven, bar slechte omstandigheden, slechte infrastructuur, slechte zorg, slechte scholing. Ook maakte ik mee dat collega’s, die vochten in een ver en vreemd land gewond, of zelfs helemaal niet meer, thuis kwamen. Dat Maria Eisenberg-Goldberg werd vermoord, dat Daniel Yancy ook stierf voor mij, dat Nederland werd onderdrukt in de tweede wereldoorlog en denkende aan de beelden die ik van mijn uitzendingen op het netvlies heb staan, zorgen voor mijn drijfveer om mij in te zetten voor de maatschappij. Het zorgt er mede voor dat ik wil bijdragen om te zorgen dat zoiets verschrikkelijks als toen gebeurde, NOOIT meer mag gebeuren. Klaarstaan voor anderen en constructief bijdragen aan een veiligere en mooiere leefomgeving zijn dus wellicht mijn verwerkingsmechanismen van hetgeen ik in de wereld gezien heb. Mijn motto is daarom ook: “Lets do remember”.. ALLE dagen van het jaar om er samen een mooiere gemeente en een mooier land van te maken. Doet u ook mee?! Auteur:Ger Hindriks is al 25 jaar beroepsofficier bij de koninklijke Landmacht. In zijn loopbaan werd hij 6 keer uitgezonden. In zijn vrije tijd is hij o.a. actief bij de Edele Nobele Agtbaere Jonge & Oude Loffelijke Schutterye der Stadt ende Vryheyt Valckenborch, het eresaluutgeschut 1842 Valckenborch en Carnavalssociëteit de Mirlitophile. Daarnaast is hij als secretaris en campagneleider aan de CDA afdeling Valkenburg aan de Geul verbonden. Dit jaar, dat in het teken staat van 75 jaar bevrijding, zal hij maandelijks een blog schrijven die zal gaan over “verworven vrijheden” en de werking van ons politieke bestel. Deze blogs schrijft hij op persoonlijke titel en vertolken niet noodzakelijkerwijs de mening van bestuur, fractie en of wethouder van het CDA Valkenburg aan de Geul.

Iets meer dan 75 jaar geleden, op 11 februari 1944, wordt Maria Eisenberg-Goldberg in Auschwitz vermoord. Één van de meer dan 100.000 vermoorde joden uit Nederland, één van de ongeveer 6.000.000 vermoorde joden wereldwijd tijdens het NAZI-regime in de 2e wereldoorlog. Evenals ik nu, was Maria destijds 43 jaar, woonde in Valkenburg met haar partner en was kinderloos. Grote verschil is dat ik mij een “trotse bok” mag noemen en zij een “zondebok” was. Zij is gestorven omdat zij slachtoffer was van een politiek bestel dat zondebokken had aangewezen als “excuus” voor een economische crisis, waardoor de expansiedrift van Hitler kon worden vergoelijkt.4 mei 1944, 75 jaar geleden, was Valkenburg een stad waar jeugd werd opgeleid aan de SS Reichsschule en waar de Duitsers onze mergelgroeves aan het inrichten waren als oorlogsfabrieken, om zo te ontkomen aan de bombardementen. Vandaag is het 4 mei 2019, de dag dat wij in Nederland alle slachtoffers van de 2e wereldoorlog herdenken. De dag waarop wij starten met het herdenkingsjaar “75 jaar bevrijding”. Inmiddels is dit ook een dag waarbij wij stil staan bij de slachtoffers van alle oorlogen na de 2e wereldoorlog. Ook Nederlandse militairen die elders hun leven gaven. Vandaag is de dag dat wij hen allen op de Cauberg in onze gemeente Valkenburg aan de Geul een eerbiedig saluut brengen. Velen van hen gaven hun leven voor onze vrijheid, velen van hen zijn nutteloos gestorven als slachtoffer van een oneerlijke heerschappij.Dit jaar mag ik als Hoofd Nationale Operaties Zuid-Nederland van defensie in “mijn eigen stad” een krans leggen namens de regionaal militair commandant. Daarnaast zal ik ook trots in de houding staan als voor het eerst een delegatie Valkenburgse Veteranen, ook ikzelf mag mij daartoe rekenen, een bloemengroet brengen tijdens de dodenherdenking. Ieder van ons heeft zijn eigen verhaal. De een moest in dienst, de ander melde zich vrijwillig. Maar één ding hebben wij gemeen, voor “ons vaderland” gingen wij naar vreemde oorden om te vechten voor Nederlandse belangen en de vrijheid van volkeren die wij niet kenden. Deze missies hebben van ons een ander mens gemaakt. Veel kameraden kwamen fysiek en/of mentaal gewond terug of lieten hun leven in het missiegebied. Vooral zij verdienen onze waardering en ons respect.Gelukkig mag ik mijzelf tot de groep rekenen die ongeschonden “uit de strijd” is gekomen. 6 keer was ik op uitzending in onder andere Bosnië, Irak, Afghanistan, Oeganda. Ik heb daar veel menselijk leed gezien. Huizen die in puin zijn geschoten, mensen die op straat leven, bar slechte omstandigheden, slechte infrastructuur, slechte zorg, slechte scholing. Dat Maria Eisenberg-Goldberg haar leven liet en Nederland werd onderdrukt in de tweede wereldoorlog en denkende aan de beelden die ik van mijn uitzendingen op het netvlies hebben staan, zorgen voor mijn drijfveer om mij in te zetten voor de maatschappij. Klaarstaan voor anderen en constructief bijdragen aan een veiligere en mooiere leefomgeving.De laatste jaren maak ik mij hierbij zorgen over de toon van het politieke debat in ons land. Landelijk, provinciaal maar ook lokaal. Elkaar de loef afsteken en met modder naar elkaar gooien. Weer op zoek naar zondebokken omdat “wij het zo slecht hebben”. Een dag na de verkiezingen een coalitie willen neersabelen in plaats van gezamenlijk verantwoording te nemen om er samen een mooiere samenleving van te maken. Met disrespect praten over “de gemeente, de bestuurders, de ambtenaren”. DE gemeente zijn we echter allemaal. Laten we niet alleen vandaag stil staan bij het feit dat velen vielen om dat wat wij nu hebben. Laten we niet alleen morgen de vrijheid vieren. Laten we het verleden niet vergeten. Laten we er samen de schouders onder zetten. Dus “Lets do remember”.. ALLE dagen van het jaar om er samen een mooiere gemeente van te maken. Auteur:Ger Hindriks is al 25 jaar beroepsofficier bij de koninklijke Landmacht. In zijn loopbaan werd hij 6 keer uitgezonden. In zijn vrije tijd is hij actief bij de Edele Nobele Agtbaere Jonge & Oude Loffelijke Schutterye der Stadt ende Vryheyt Valckenborch, het eresaluutgeschut 1842 Valckenborch en Carnavalssociëteit de Mirlitophile. Daarnaast is hij actief als secretaris en campagneleider bij de CDA afdeling Valkenburg aan de Geul. Dit jaar, dat in het teken staat van 75 jaar bevrijding, zal hij maandelijks een blog schrijven die zal gaan over “verworven vrijheden” en de werking van ons politieke bestel. Deze blogs schrijft hij op persoonlijke titel en vertolken niet noodzakelijkerwijs de mening van bestuur, fractie en of wethouder van het CDA Valkenburg aan de Geul.