Door
Dagmar Ambachtsheer op 1 juni 2019 om 20:10
“U bent zelf uw eigen sleutel”, zei een pleegmoeder mij toen ik met haar in gesprek was. Ze had me net haar verhaal verteld, hoe ze al voor vele kinderen heeft gezorgd en wat ze daarin allemaal heeft meegemaakt. Ik hoor in haar verhaal hoe zij samen met haar man en hun twee kinderen hebben kunnen zorgen dat deze kinderen niet in een leefgroep terecht kwamen.
De afgelopen tijd heb ik me verdiept in pleegzorg in Zuidplas. De jeugdhulp in Nederland staat zwaar onder druk en pleegzorg biedt een mooi alternatief als thuiswonen (tijdelijk) niet gaat. Ik heb pleegouders gesproken, organisaties die pleegouders ondersteunen en met de NVP (Nederlandse Vereniging voor Pleeggezinnen). Uit mijn gesprekken is mijn waardering en bewondering alleen maar groter geworden. Van pleegouders wordt veel verwacht in de omgang met het (meestal beschadigde) kind, zijn of haar ouders en de hulpverlening. Alle mensen die ik heb gesproken doen dit met hart en ziel.
Landelijke daalt het aantal pleeggezinnen. Hoe dat is voor Zuidplas wil ik gaan onderzoeken. Want zolang er nog steeds kinderen in instellingen geplaatst worden die ook naar een pleeggezin hadden gekund, doen we met elkaar iets niet goed in mijn ogen.
Terug naar de sleutel. Want na meerdere gesprekken met pleegouders en pleegzorg organisaties zat ik met de vraag hoe we deze vorm van zorg steviger kunnen inzetten en hoe we pleegouders kunnen waarderen en ondersteunen om het vol te houden. En dan komt de vraag boven wanneer ik mezelf in de spiegel aankijk of ik het zelf zou kunnen. Kan ik pleegzorg promoten terwijl ik voel dat ik die vraag eigenlijk niet aan mezelf wil stellen... Druk met mijn eigen gezin, familie, werk, raadslidmaatschap, hobby’s, vrienden. Nee, pleegzorg zie ik onszelf niet zo snel doen. Tegelijkertijd besef ik me dat als er voor mij bekende kinderen, zoals onze nichtjes, kinderen van vrienden, buurkinderen iets nodig zou zijn, ik geen moment twijfel. Natuurlijk komen we dan in actie, schuiven we alle ogenschijnlijk belangrijke dingen opzij en gaan we doen wat nodig is. En dat is het moment waarop deze kanjer van een pleegmoeder mij aankijkt en zegt: “je bent je eigen sleutel”.
Als we meer en eerder deze kracht van vriendschap, familiebanden, kennissen, van naastenliefde kunnen benutten, dan kunnen we zelfs met gedeeltelijke pleegzorg, zoals weekendopvang, een uithuisplaatsing voorkomen. Even ben ik stil en realiseer me de krachtbron waar ze aan refereert. Ik voel hem. Wat is daarvoor nodig, vraag ik. Bekendheid is het eerste antwoord, bij scholen, kerken, verenigingen etc over de mogelijkheden van vroegtijdige en gedeeltelijke netwerkpleegzorg. Ze zeggen niet voor niets ‘it takes a village to raise a child’. Wat zou het mooi zijn als de mensen die betrokken zijn in het leven van kinderen in Zuidplas weten van deze mogelijkheid en dit kunnen aanboren wanneer het nodig is! Ik zet mijn onderzoek om pleegzorg te versterken in Zuidplas vanuit deze gedachte voort.
Dagmar Ambachtsheer
Raadslid ChistenUnie/SGP
