Onze visie op de studentenhuisvesting in de stad. Zoals vanavond uitgesproken door Alexander Lurvink:
Benjamin Franklin zei ooit: In elk probleem zit een kans in vermomming.
Dit probleem biedt een kans voor Maastricht om haar creativiteit, menselijkheid en intelligentie te tonen. Wij kunnen samen een nieuwe toekomstbestendige aanpak opzetten die duidelijk is in haar doelen en mee kan bewegen met de veranderingen in de stad.
Die doelen zijn duidelijk: we willen allemaal op een fijne manier samen wonen in een gebalanceerde buurt, waar men elkaar aanspreekt, helpt, ondersteunt maar vooral kent. De stad is in verandering en dat zal ze blijven. Het is aan ons als politiek om de kaders te stellen waarin die verandering plaatsvindt zodat dat op een manier gebeurd waar iedereen tevreden mee is.
Echter, de toekomst kunnen we niet voorspellen. We weten niet precies hoeveel de universiteit gaat groeien, welke bedrijven naar Maastricht komen en hoe onze regio er over enkele jaren uitziet. Het enige wat we kunnen doen is vanuit onze ervaringen in het verleden is trends herkennen en hierop anticiperen.
We zijn hier vanavond bijeen om het college een advies te geven over hoe we om willen gaan met het woningsplitsing beleid. Wanneer we accepteren dat ieder hier vanuit zijn of haar eigen achtergrond naar kijkt is het van belang deze verschillende ervaringen en inzichten te delen. Samen zijn we sterker dan de som van ons als individuen, dus het is maar goed ook dat we hier vanavond zoveel verschillende visies kunnen delen. Accepteren dat we het oneens zijn is de eerste stap.
Inhoudelijk hebben we een duidelijk advies. Momenteel is het huisvestingsbeleid gericht op het voorkomen van overlast in plaats van het faciliteren van voldoende huisvesting. M:OED gelooft dat de juiste middelen moeten ingezet worden om de juiste doelstellingen te bereiken. Het is voor ons na zoveel rapporten, evaluaties, stadsrondes, analyses en gesprekken duidelijk dat huisvestingsbeleid niet de oplossing is voor overlast. We hebben twee vraagstukken: Hoe zorgen we voor voldoende huisvesting voor alle doelgroepen zonder onderscheid te maken en iedereen als individu te zien? En hoe voorkomen we overlast? Hiervoor zijn slimmere oplossingen dan die tot nog toe besproken zijn. Er zijn tal van ontwikkelingen die we kunnen inzetten zoals het meten van geluidsoverlast, een helder stappenplan opzetten hoe overlast preventief aangepakt moet worden, om tafel gaan met verhuurders, beheerders en eigenaren die dit uit zichzelf al doen en hun ervaring graag delen om uiteindelijk de overlastgever aan te pakken.
M:OED is tegen afstandscriteria en straat quotum. De overlast die door enkelen veroorzaakt wordt, wordt niet opgelost door dit beleid. Onderzoek geeft aan dat het stapelen van dit soort criteria niet effectief is en meer onduidelijkheid creëert. Zoals wat er gebeurd met inwoners van kamers die niet op tijd worden gelegaliseerd door de eigenaren. Gaat de gemeente daadwerkelijk mensen uit huis zetten als ze de peildatum 21 mei 2013 strikt gaan toepassen om een legalisatie te weigeren, zoals in de berichtgeving van afgelopen vrijdag staat beschreven?
De nadelen van dit beleid zijn dan ook duidelijk: Andere doelgroepen zoals starters, statushouders en gezinnen staan onder druk door een artificiële inflatie op de woningmarkt. De ingewikkelde regels werken mazen en misbruik in de hand. Studenten voelen zich gediscrimineerd en het beleid geeft weinig balans maar wel veel stigmatisering terwijl de leefbaarheid aan de onderkant van de markt verslechterd. Dit houd integratie tegen met braindrain en een toenemende acceleratie van vergrijzing als gevolg.
40 Jaar geleden heeft de stad Maastricht zich ingezet om de Universiteit naar Maastricht te halen. Niet precies wetende wat deze beslissing voor gevolgen zou hebben, kunnen we nu ons toch geen Maastricht zonder universiteit meer voorstellen. De stad leeft en kent een organische groei. Ze verdient dan ook een organisch beleid, zodat ze daadwerkelijk kan leven, groeien en bloeien. Laten we dan een manier bedenken waarop we de tijdelijke bewoner omarmen door te focussen op samen leven, overlast aanpakken en tot een symbiose komen.
Er is een nieuwe raad, nieuwe tijd, waarom niet een nieuw beleid? Want wij hebben nu de kans om voor innovatie te kiezen. Niet door andere steden te kopiëren, maar juist door een manier te vinden waarop wij als stad met al onze inwoners kunnen leven. Want, geachte raad, ik kan niet in de toekomst kijken, maar u wel beloven dat Maastricht in de toekomst meer zal veranderen dan hetzelfde blijven. Laten we in de tussentijd niet de oplossing voor onze problemen zoeken in het quoteren, maar in het verbinden. Om te kunnen bouwen aan de stad van de toekomst is ook een nieuwe gereedschapskist nodig. Nieuwe instrumenten om met de kansen die de toekomst ons biedt om te gaan. Wij willen die tools zoeken in een smart city die verbinding en communicatie faciliteert.
Hiervoor hebben meer evaluaties van andere details uit het beleid wellicht weinig zin. Van iedere ervaring kan men wat leren, en dat kunnen we nu zeker hier ook. Maar krankzinnigheid is steeds hetzelfde herhalen en alsnog een andere uitkomst verwachten.
De tijden veranderen. Maastricht verandert. Sommigen vinden dat te snel gaan, anderen te langzaam. We hebben het geluk dat we ons hoorbaar mogen maken in onze vrije democratie. De belangen zijn bekend. Nu is het tijd voor de politiek om de balans te vinden die onze stad voorbereid op de toekomst.
Iedereen in de stad verwacht dat wij bij elkaar komen om tot een oplossing te komen. Wij met z’n allen in deze raad. Laten we dat dan ook doen. Daar moeten we creatief en innoverend voor zijn, out of the box denken en dus vooral met elkaar communiceren. In deze raadsronde mogen wij het college slechts adviseren. Daarom zou ik willen afsluiten met deze woorden. Laten we met elkaar in discussie gaan over de toekomst van onze stad. Zonder te proberen om een debat te winnen, maar om tot consensus te komen.
