Ach leefde ik toen maar verzuchtte ik, gebogen over een scriptie over de Suffragettes voor mijn eindexamen. Dan had ik op de barricades gestaan voor het vrouwenkiesrecht en voor gelijkberechting van vrouwen. Nu is alles al geregeld dacht ik in 1975. Al 55 jaar kiesrecht en meisjes waren welkom op de universiteit. Je kon dus worden wie je wilde. Wat viel er nog te wensen over?
Nou, daar kwam ik wel achter. Kinderopvang bijvoorbeeld. Dat was er simpelweg niet eind jaren 80 van de vorige eeuw. De publieke opinie was dat vrouwen met kinderen best mochten werken, maar die opvang regelde je maar zelf, dat was een privé zaak, ook in Bunnik. Inmiddels hebben we zes kinderdagverblijven en dito buitenschoolse opvang. En oh ja, het zwangerschapsverlof is langer en er is ouderschapsverlof en een langer geboorteverlof voor vaders of medeouder. Goed geregeld zo langzamerhand zou je denken. Op naar de top!
Maar waar blijven ze dan die vrouwen? Waarom is Nederland naar een roemloze 38ste plaats gezakt als het gaat om de positie van vrouwen en streven landen als Albanië en Burundi ons voorbij?
Zelfs in sectoren die door vrouwen worden gedomineerd zoals het basisonderwijs of de zorg is de directeur nog vaak een man. Gelukkig niet in Bunnik! Daar hebben we bijna uitsluitend vrouwelijke directeuren. Die breng ik op 8 maart in het kader van internationale vrouwendag een bloemetje. Hopelijk stoten vrouwen ook door naar het niveau van raden van bestuur.
Want daar zijn het toch de mannen die de dienst uitmaken. Hoe kan dat toch? Willen vrouwen niet, durven ze niet voor de hoogste positie te gaan, schrikken ze terug voor eindverantwoordelijkheid, leggen ze het af in het old boys netwerk en het haantjesgedrag van mannen, onderhandelen ze niet goed, is het de dubbele belasting, zijn vrouwen deeltijdprinsesjes en vinden ze het wel best zo? Aan wie of wat ligt het? Aan de mannen, aan de vrouwen of aan beide?
Tot op de dag van vandaag breken wetenschappers zich daar het hoofd over. En ik houd het er maar op dat rolpatronen diep verankerd zijn in het doen en laten van mensen en slechts heel langzaam veranderen. Maar veranderen doen ze! Vergelijk het leven van onze moeders en grootmoeders met dat van onszelf, dat is toch een wereld van verschil.
Dus vrouwen en meiden van elke kleur en voorkeur, grijp je kansen en ga gestaag op je doelen af. In de 21ste eeuw doorbreken we de hegemonie van mannen en brengen we balans in de machtsstructuren. En dat wordt tijd. Niet omdat de wereldvrede dan aanstaande is, vrouwen zijn geen betere mensen zijn dan mannen, maar simpelweg omdat we de helft van de wereldbevolking uitmaken.
Representatie in het centrum van de macht zoals het parlement is belangrijk in de emancipatie van elke groep. Stem dus om te beginnen op een vrouw bij Tweede Kamerverkiezingen van 17 maart!
The post Vrouwendag – wethouder Ali Dekker aan het woord appeared first on Bunnik.
