Poliflw

Als je wilt weten, hoe de gemeentepolitiek werkt…

Als je graag invloed uit wilt oefenen op de plannen die in de gemeente worden ontwikkeld…

Als je veel wilt leren in een korte tijd van professionals…

Dan is 3 maart 2021 misschien wel hét moment om te beginnen met de cursus. In zeven avonden worden je veel kneepjes van het vak geleerd.

Aanmelden op politiek actief

The post Cursus politiek actief vanaf 3 maart appeared first on D66 Voorst.

Er ligt van onze regio (Cleantech-regio – 7 gemeenten) een Regionaal Energiebod op tafel, bestaande uit “zon en wind” in de zogenaamde RES. Via een ambitieuze Strategie moet in 2030 ongeveer de helft van onze energie duurzaam geproduceerd worden via zonnepanelen en wind-energie. De gemeenteraad heeft hierin een belangrijke stem omdat zon en wind een grote invloed hebben op het ruimtelijk beslag van de gemeente Voorst.

Het college gaat op dit moment met inwoners van alle kernen in gesprek om draagvlak te onderzoeken voor windenergie waarbij niet alleen de lasten maar ook lusten worden meegenomen. Het liefst houden we de molens af. Dat is duidelijk geworden na eerdere gesprekken met inwoners. Als alleen “zon” onvoldoende blijkt, dan blijft de mogelijkheid bestaan dat er ook op wind-energie moet worden overgegaan.

Een lange raadsvergadering met 3 moties van maandag 7 december 2020 gaf een helder beeld: passeer de inwoners niet maar blijf bij het maken van plannen in gesprek met hen. Dat houdt een agrariër of grote commerciële partij natuurlijk niet tegen om met een eigen initiatief bij het college aan te kloppen. Elk plan wordt gewogen. Er vindt o.a. een ruimtelijke beoordeling plaats en wordt het plan wordt bij geschiktheid voorgelegd aan de raad. Maar liever eerst het gesprek met omwonenden en dan samen die plannen ontwikkelen.

Laten we die Voorster aanpak ook de komende jaren vasthouden en blijven verbeteren!

 

The post Regionaal energiebod: realisme en met inwoners in gesprek blijven appeared first on D66 Voorst.

Omringd door groenen weiden

ligt in de IJsselstreek

Een dorp dat door zijn burgers

Zijn plaats steeds waardig bleek

Zo luiden de eerste regels van het volkslied van Nijbroek, in het noordelijkste puntje van de gemeente Voorst. Nijbroek is de kern van een polder met dezelfde naam, tussen IJsselvallei en Veluwe in gelegen en afgebakend door vijf ‘dijken’: de Vloeddijk, Veluwsedijk, Bekendijk, Kadijk en Zeedijk.

De polder is een van de oudste van ons land – aangelegd in de 14de eeuw. Hij biedt een uniek landschap, zowel qua natuur als cultuurhistorisch uiterst waardevol. Tegelijkertijd is het een gebied volop in beweging, dat vraagt om aandacht voor hedendaagse thema’s als duurzaamheid, energie, water, recreatie, leefbaarheid en economie.

Hoe blijft Nijbroek ook in de toekomst een fijne plek om te wonen, te werken en te verblijven?

De nieuwe omgevingswet, die vanaf januari 2021 van kracht zal zijn, maakt van ‘participatie’ een verplicht onderdeel in ruimtelijke ontwikkelingen. Participatie wordt daar omschreven als “het in een vroegtijdig stadium betrekken van belanghebbenden”. Vanouds zijn in de polder belanghebbenden als waterschap, ontwikkelaars en lokale overheden ‘participanten’ – maar de nieuwe wet beoogt juist ook inwoners en omwonenden, lokale ondernemers en bewonersorganisaties actief bij de visie-ontwikkeling te betrekken. En dat is precies wat in Nijbroek gebeurd is: de lokale bevolking, verenigd in Plaatselijk Belang Nijbroek, heeft samen met de gemeente Voorst, een door allen gedeeld toekomstbeeld voor de polder ontwikkeld en vastgelegd.

Wij spreken met Aart Stenfert, een aantal termijnen voorzitter van Plaatselijk Belang Nijbroek, en  nu ook nauw betrokken bij het Project Polder Nijbroek (zie http://poldernijbroek.nl/).

Een wat overbodige vraag, gezien je rol in de Nijbroekse samenleving – maar hoe raakte jij betrokken bij het project?

Om tot een door de bewoners gedragen visie te komen zijn er in 2018 verscheidene informatieavonden over en excursies door het gebied georganiseerd. Diverse thema’s kwamen aan de orde, waarbij er na een professionele inleiding, veel ruimte was voor een echt gesprek. Daarbij waren ook altijd vertegenwoordigers van de gemeente aanwezig, om op de hoogte te blijven van het proces, en daardoor werden zij er ook onderdeel van.

Na verloop van tijd kwam uit dat proces een redelijk helder toekomstbeeld naar voren, gevormd en gedragen door de bewoners zelf, met reële opties om zelf als burgers/bewoners aan de slag te kunnen gaan met de verdere ontwikkeling.  Ik denk dat daar de motivatie zat om ook deelnemer te worden in één van de initiatieven.

Het project Polder Nijbroek leverde dus niet alleen een toekomstvisie voor Nijbroek, maar leidde ook tot concrete initiatieven. Welke zijn dat?

Als uitvloeisel van de visie is een drietal werkgroepen ontstaan rondom verschillende thema’s: een werkgroep ‘Een Rijk Landschap’, een werkgroep  ‘Wonen en Werken’ en een werkgroep ‘Duurzame energie’.

‘Een Rijk Landschap’ zet zich in voor behoud en versterking van de biologische én van de cultuurhistorische waarde van het landschap en de bebouwing in de polder. Hun vraag is: hoe kan de polder een nog fijnere plek worden, voor natuur, mens én dier?

Er is momenteel in de polder Nijbroek een redelijk evenwicht tussen wonen en werken. In het buitengebied gebruiken en beheren zo’n 30 agrariërs de meeste gronden; ruim 180 niet-agrariërs wonen daar tussenin en beheren hun eigen terreinen. Als derde groep telt het dorp zelf zo’n 80 huishoudens met hun eigen beschikbare percelen en perceeltjes.  Het begint er volgens mij mee dat iedereen zijn/haar eigen mogelijkheden benut om de biodiversiteit te bevorderen. Wanneer opbrengst voor de grondeigenaar een beperkte rol speelt, zijn er andere mogelijkheden dan wanneer de grond wordt aangehouden voor de economische teelt van gewassen.  Het is goed dat de werkgroep zich blijft inzetten om  vooral particulieren te motiveren een extra stap te zetten om de natuur een handje te helpen. De agrarische natuurvereniging Veluwe IJsselzoom (veluweijsselzoom.nl) vervult hierbij een belangrijke ondersteunende rol, die al geresulteerd heeft in een twintigtal concrete projecten.

De tweede werkgroep richt zich op ‘Wonen en werken in Nijbroek’. Wat is er mogelijk om zowel oudere als jongere Nijbroekers een passende woning te bieden in en om ons dorp? Wat kan en mag in leegstaande en leeg komende boerderijen, hoe en waar willen we nieuwbouw?

Een gemeenschap van mensen heeft een gezonde samenstelling wanneer alle leeftijden daar naar verhouding in voorkomen. We moeten dus zorgen dat zowel oudere als jongere Nijbroekers een passende woning vinden in de polder. Alleen dan blijven er mensen om naar elkaar om te zien, en ook concrete hulp te bieden waar dat noodzakelijk en mogelijk is. Vanwege de ruimtelijk ligging is de gemiddelde woningprijs redelijk hoog in Nijbroek. Wanneer door schaalvergroting of gebrek aan opvolging boerderijen hun agrarische functie verliezen, moet het mogelijk zijn, bestemmingsplan of niet,  om daar eventueel meerdere woningen te realiseren, niet alleen enorme villa’s. Ik denk niet dat de gemeente, dat zijn wij per slot zelf, bang moet zijn voor wat meer woonbestemmingen in het buitengebied. Een klein dorp als Nijbroek kan zo best organisch groeien, door steeds kleine uitbreidingen te doen in plaats van grote projecten in de vorm van wezensvreemde nieuwbouwwijken.

In het voorjaar van 2019 was vlak buiten het dorp een agrarische bouwkavel met een verlaten boerderij te koop gekomen. Het actuele bestemmingsplan buitengebied gaf en geeft de nieuwe eigenaar de ruimte, om op zo’n perceel een intensieve veehouderij te starten, ook al ligt het perceel dicht bij de dorpskern. Vanuit het dorp kwamen er snel bedenkingen tegen dergelijke plannen van de nieuwe eigenaar, en gelukkig vond deze agrarische ondernemer op een andere locatie een beter alternatief om zijn bedrijf te vestigen. De werkgroepen ‘Wonen en werken’ en ‘duurzame energie’ zijn toen een onderzoek gestart, of het mogelijk zou zijn om deze locatie vanuit een lokaal initiatief tot ontwikkeling te brengen. Zou het mogelijk zijn om daar als lokale gemeenschap zelf een aantal woningen te bouwen?

Nu bleek echt hoe onze participatie, de samenwerking van de Nijbroekse samenleving met de gemeente Voorst, haar vruchten afwierp. De plannen konden uitgewerkt en gerealiseerd worden! Plan26 is de werknaam geworden van dit eerste ‘uitbreidingsplan’ dat we zélf als burgers opzetten.

Op 9 oktober 2019 werd de Coöperatie Polder Nijbroek opgericht, statutair gevestigd op de plek waar in 1903 de eerste Boerenleenbank in de gemeente Voorst werd opgericht, Middendijk 38!! Deze coöperatie kan projecten met een zakelijke insteek aanpakken. De ideeën daartoe vinden hun oorsprong bij Plaatselijk Belang Nijbroek.  Binnen deze coöperatie zal wanneer er een financiële basis is ook de energiecoöperatie een plek krijgen (vanuit de derde werkgroep), om als gemeenschap zelf duurzame energie op te wekken, op een manier die past bij Nijbroek. Wij zitten niet te wachten op enorme zonnevelden op industriële schaal – een reëel gevaar zo is al gebleken! De Coöperatie heeft intussen het agrarisch perceel op Middendijk 26 gekocht en gaat daar aan de slag met de bouw van een aantal woningen. Het benodigde geld is opgebracht door… Nijbroekers zelf, die qualitate qua bij de gemeenschap betrokken zijn, ook de kerk financiert mee. “

Het gaat niet om simpele projecten, zo blijkt. Er wordt druk gerekend of het rendabel is om kleinschalig energie te gaan opwekken. De gemeente Voorst wil in 2030 energieneutraal zijn, dus de urgentie vanuit de gemeente is er. Wanneer het volgens plan doorgaat, kunnen de bewoners inderdaad lid worden van de energiecoöperatie en daarmee hun eigen rendement realiseren op het gebied van nieuwe energie!

Hoe heb je in deze processen de opstelling van de gemeente ervaren?

Het was de gemeente Voorst, die in 2018 opdracht gaf om een extern bureau de opdracht te geven om door en met de bewoners een visie te (laten) ontwikkelen. Daarmee heeft de gemeente een cruciale eerste stap gezet, in het toelaten van eigen verantwoordelijkheid voor (een groep) burgers. Daaruit zijn inmiddels de eerste concrete initiatieven en projecten gegroeid. We stellen vast dat er een duidelijk wederzijds belang is, èn dat dit wederzijds erkend wordt, om deze ideeën tot een goed einde te brengen.

Geloof je dat er ooit echte participatie van burgers in het gemeentelijk beleid zal ontstaan?

Een gemeente moet beleid maken op een breed terrein en daarin het gelijkheidsprincipe borgen. Dat biedt ruimte, maar ook beperkingen, waar ligt de grens van ‘algemeen belang’ en ‘plaatselijk belang’. Er zijn echter zeker beleidsterreinen, waar de gemeente een stap terug kan doen en de bewoners het initiatief kan gunnen. De gemeente moet daarbij leren, om bewoners verenigd in bijvoorbeeld coöperaties ook te vertrouwen.  Daar ligt, lijkt mij, een grote uitdaging, om daar in de (nabije) toekomst met elkaar wijze keuzes in te maken!

The post Interview met Aart Stenfert over de toekomst van Nijbroek appeared first on D66 Voorst.

Mijn naam is Atiyeh, ik ben 37 jaar oud en ik kom oorspronkelijk uit Iran. Mijn vader vluchtte als eerste van ons gezin, naar Nederland. Daar verbleef hij noodgedwongen lang (zeven jaar!) in een AZC, totdat hij een verblijfsstatus kreeg en wij hem eind 2006 konden volgen. Wij, dat zijn mijn moeder, een jongere zus en een broertje dat toen 13 jaar oud was. Mijn zusje volgde een laboratoriumopleiding en heeft nu een vaste aanstelling in het lab van het UMC in Utrecht, mijn broertje studeert (vierdejaars) Farmacie aan de universiteit Groningen.

Het was natuurlijk fijn, dat ik na al die jaren mijn vader weer zag en we weer samen konden zijn. Maar ik miste en mis mijn geboorteland, mijn vrienden, kennissen en verdere familie natuurlijk vreselijk, ineens bevond ik mij in een vreemde omgeving, waarvan ik de taal noch de cultuur, noch de dagelijkse gedragsregels kende. Ik voelde me ontheemd, alsof ik, net volwassen, ineens opnieuw geboren was en als een kind alles opnieuw moest leren. Plotseling was mijn toekomst een zwart gat, en dat viel niet mee. Ik had net het equivalent van een bachelor klinische psychologie aan de universiteit van Qom gehaald en zat vol plannen en idealen – ineens viel dat allemaal weg. Wat stond me hier te wachten? Wat mócht ik verwachten?

Mijn vader woonde dus in het AZC in Nijmegen. Na twee dagen van weerzien werden wij nieuwkomers naar Ter Apel gebracht om aldaar onze asielaanvraag in te dienen. De procedure duurde anderhalve maand. Eenmaal ‘erkend’, mochten we weer naar Nijmegen;  daar verbleven we als gezin nog drie maanden,  in afwachting van een echt huis. Dat kregen we, in de gemeente Voorst, en daar hebben we sindsdien gewoond.

Ik begreep dat ik weer zou moeten gaan studeren om hier in dezelfde sector te kunnen werken. De eerste en belangrijkste voorwaarde was: de taal leren. Wij hadden van de gemeente een klantmanager/contactpersoon toegewezen gekregen, die ons zou helpen met inburgeren. Ik moet helaas vaststellen, dat deze functionaris niet veel verder kon of wilde kijken dan de geijkte Nt2-taalcursus. Zodra wij over verder reikende (studie)plannen voor de toekomst begonnen, benadrukte zij steevast dat we heus niet per se door hoefden te studeren, dat we beter eerst maar op een lager niveau in de zorg konden gaan werken, of zelfs ergens in een fabriek een baantje moesten overwegen!

Zo duurde het anderhalf jaar (!) voor de financiering voor ‘Nederlands als tweede taal’ rond was en ik aan het ROC Aventus lessen kon gaan volgen. De stichting UAF, voor hulp aan studerende vluchtelingen, hielp me intussen mijn Iraanse diploma te laten waarderen door het Nuffic, de Nederlandse organisatie voor internationalisering in onderwijs. Het bleek dat ik geacht werd het niveau van een derdejaarsstudent klinische psychologie in Nederland te evenaren. Mijn Nederlands was echter nog niet op dat niveau, dus vroeg ik advies aan de decaan van de Saxion hogeschool. Ik moest “eerst maar een voorbereidend jaar anderstaligen(VJA) bij Saxion Deventer volgen”, dan kon ik daarna verder gaan met de studie psychologie. Maar ook zij waarschuwde, dat het maar weinig nieuwe Nederlanders lukte om hun academische studie hier af te maken… Dat ’voorbereidend’ jaar bleek mij achteraf verspilde tijd, ze had me beter de propedeuse psychologie aangeraden.

Ik vond het leven in zo’n plattelandsgemeenschap, zeker in het begin, enorm saai. Ik had mijn hele leven in Qom gewoond, een grote- en drukke stad met meer dan een miljoen inwoners en vier universiteiten. Nu zat ik vast in een dorp waar (toen)  nog niet eens een treinstation was, geen shopping mall, geen plek om in je vrije tijd andere jongeren te ontmoeten… Het was/is té saai. Buren – meest oudere mensen – vertelden dat hun kinderen zodra ze konden ‘emigreerden’ naar de grote stad. Uiteindelijk leken er alleen gepensioneerden over te zijn. Gemeente Voorst, doe daar wat aan!

Hoewel wij met de buren wel kennis maakten, bleef het contact meest beperkt tot gedag zeggen op straat, bij de voordeur of over de heg in de achtertuin. Gelukkig waren daar de sympathieke vrijwilligers van  vluchtelingwerk Twello, die het leven in een nieuw land en in een klein dorp een stukje makkelijker voor ons maakten. Speciaal wil ik noemen Gerrit Roeterdink, die ons als een engel geholpen heeft! Via hem leerden we ook andere aardige Nederlanders kennen, die altijd voor ons klaar staan als we ergens begeleiding of ondersteuning nodig bij hebben.  Ook brachten ze me in contact met een taalcoach; met haar heb ik  nog steeds af en toe contact, we zijn goede vriendinnen geworden. Vluchtelingwerk faciliteerde destijds ook een netwerk met en voor andere vluchtelingen/buitenlanders. Dat is jaren overeind gebleven, tot er twee of drie jaar geleden  blijkbaar geen budget meer voor was; vluchtelingwerk moest de activiteiten beperken. Vooral oudere vluchtelingen zijn daarvan de dupe; zij genoten vooral van de interculturele bijeenkomsten, waar mensen uit verschillende landen kennis met elkaar konden maken en gezellig samen activiteiten konden organiseren. Eigenlijk kreeg ik alleen bij vluchtelingwerk een ‘thuisgevoel’.

Gelukkig ben ik een doorzetter. Ik studeer nu toegepaste psychologie aan de HAN en hoop op termijn als werkstudent mijn studie aan de universiteit af te ronden. Met mijn Iraanse diploma’s vond ik parttime werk bij verschillende GGZ-organisaties, als begeleider, maatschappelijk werker en als toegepaste psycholoog. Sinds oktober vorig jaar heb ik naast mijn studie een baan (tijdelijk contract met uitzicht op verlenging) als begeleider en rechterhand van het management van een interculturele zorginstelling, die zich speciaal richt op zorgbehoeftige medeburgers met Iraanse, Afghaanse, Turkse, Syrische en andere achtergronden. En: ik zoek een eigen woning, omdat ik trouwplannen heb!  Ooit hoop ik als GZ-psycholoog een eigen praktijk te beginnen. Hier, of misschien toch in Iran? Als de situatie daar  ooit verbetert? Hoop doet leven.

Als ik de politiek/de gemeente een goede raad zou moeten of mag geven: onderschat Jonge nieuwkomers niet, op basis van regeltjes en gebrekkig taalniveau. Geef juist hen de kans en de ruimte om hun kennis en competenties (aan) te tonen in de praktijk, wantrouw niet per definitie hun opleiding en kwaliteiten. Geef ze werk op niveau, steun werkgevers die de gok willen wagen. Neem mijn vriend: die is in Iran hoogopgeleid als stedenbouwkundige. Hij solliciteert op alles in die richting, maar blijft maar afgewezen worden, zonder argument, vanwege zijn ‘taalachterstand’ dan wel wegens ‘gebrek aan ervaring’. Hoe krijgt hij die, als hij nergens aan de bak komt? Door het Nederlandse beleid om vooral kansarmen te steunen,  krijgen veel kansrijke buitenlandse jongeren te weinig kans om hun talenten voor Nederland in te zetten.

En dat is levend zonde.

The post Atiyeh: ‘van Qom naar Twello viel eerst niet mee’ appeared first on Voorst.

D66 Voorst neemt deel in een coalitie als kleine fractie, samen met Gemeentebelangen en het CDA. Insteek om deel te nemen aan deze coalitie is de mogelijkheid die dan geboden wordt, om als kleine partij toch rechtstreeks invloed te hebben op het bestuur van de gemeente. Wim Vrijhoef is onze vertegenwoordiger in het college en heeft de zware portefeuille “Zorg”. Het blijkt daarmee goed mogelijk om het D66 geluid door te laten klinken, dat is herkenbaar op de groene onderwerpen (zonnevelden, aanpak van de Regionale Energie Strategie), in de zorg maar ook bij woningbouw en ruimtelijke ordeningsvraagstukken doen we een hartig woordje mee. “Maar ik zie daar als inwoner niets van…”. Dat klopt! We zijn op dit moment vooral gericht op inhoud, inhoud en inhoud. Dat betekent dat we als kleine fractie geen tijd nemen voor tweets, Facebook-activiteiten, grote artikelen in het Voorster Nieuws. We zouden ook best wat meer aan reclame en nieuwsvoorziening willen doen, maar we kunnen niet alles tegelijk. Schadelijk voor de partij om de PR-kant te verwaarlozen? Oordeelt u zelf. Welke invloed heeft landelijke politiek op de lagere politiek bij stemmingen? Wij vinden die in ieder geval veel te groot. We ontkomen niet aan de landelijke trend in stemgedrag. Vaak gaat dat goed, maar vaak gaat het ook de andere kant op als D66 deel neemt in de regering in Den Haag. Dat is misschien wel het enige frustrerende aspect aan de gemeentepolitiek. Hard werken als gemeentelijke D66 fractie en toch maar afwachten hoe het landelijk stemgedrag verloopt… Dit geldt trouwens net zo goed voor onze collega’s van andere partijen die op programmatische basis tientallen jaren ervaring, structuur en kennis meebrengen. Wist u trouwens dat de traditionele partijen de belangrijke taak op zich nemen om talenten te scholen en verder te helpen in politiek en bestuur? Opleiden is iets waar D66 al jaren veel energie insteekt.

De raadsagenda is overvol. En er staat veel op het spel. Als raadslid is het zaak om niet alleen te controleren, maar vooral ook om kaders mee te geven zodat de inhoud de kant opgaat, die je voorstaat. Met name dat aspect kost veel tijd. Stelt u zich voor: hoe krijg je een idee zover dat een meerderheid van de raad zegt: goed plan D66 Voorst, dat gaan we doen. Wat is er voor nodig? De argumenten moeten extra goed zijn (je bent immers klein) en ze moeten je wat gunnen.

Het politieke handwerk is uiteindelijk in belang van inwoners. Waar het kan, proberen we in contact te blijven met inwoners, belangenverenigingen en bedrijven. Dat doen we door werkbezoeken af te leggen en de situatie op de plek zelf te bekijken. Als u iets heeft voor de raad, en u vertrouwt (ook) D66 Voorst om de vraag of het probleem (klacht?) voor te leggen, dan komen we graag luisteren. Mogelijk krijgt u een advies of nemen we het mee als onderwerp binnen de fractie.

Paul Jonkman (fractievoorzitter)

The post “D66 Voorst, hoe gaat het ermee?” appeared first on Voorst.

Het volledige coalitieprogramma van de gemeente Voorst 2018 – 2022. D66 is vertegenwoordigd in het college.

The post Coalitieprogramma 2018 – 2022 appeared first on Voorst.

Jan Terlouw en Wim Vrijhoef in gesprek

Tekst:  Annetta Lasance

Naast elkaar op de bank bij Terlouw thuis zitten ze,  D66’ers Jan Terlouw en Wim Vrijhoef. In leeftijd schelen ze 21 jaar, in bevlogenheid zijn ze behoorlijk aan elkaar gewaagd. Beiden zijn hevig overtuigd van de traditionele kernbeginselen van D66, waaronder de democratisering van de samenleving en de zorg voor een duurzame toekomst.  Tijd voor een goed gesprek. Over idealen, maar vooral ook over  hoe daarmee praktisch om te gaan. En over de aanstaande gemeenteraadsverkiezingen, natuurlijk.

Terlouw valt maar meteen met de deur in huis, als het gaat over die democratisering. Waar D66 voor is opgericht tenslotte.

JT: Ik vind dat je mensen zoveel mogelijk verantwoordelijkheid moet geven – want dan horen ze erbij. Een van mijn stellingen is altijd geweest: ‘het hebben van plichten is een recht’.  Je hebt net zo veel aan plichten als aan rechten – je hoort erbij, als je verantwoordelijkheid hebt.  Het is een onrustbarende ontwikkeling  dat de overheid steeds meer dicht regelt, en dat de verantwoordelijkheid van de mensen daardoor kleiner wordt.

WV:  Ik houd me bezig met de zorg, als wethouder in  de gemeente Voorst,  en ik vind het heel belangrijk dat mensen juist kunnen meepraten over hoe we de samenwerking binnen een buurt, binnen een straat, kunnen verbeteren. Hoe kunnen we elkaar in projecten vinden? En nog belangrijker misschien:  hoe maak je er met zijn allen iets moois van, binnen de marges van al die regels, die vaak zo beklemmend zijn? En dan blijkt er toch veel meer te kunnen dan je dacht. Ik zou dus inderdaad graag willen dat er veel minder dichtgetimmerd werd door Den Haag.

JT: Merk jij dat ook, Wim,  in je werk als wethouder? Willen mensen steeds meer zelf de verantwoordelijkheid of hebben ze het idee: ‘overheid, zorg voor mij’?

WV: Natuurlijk moet de overheid er zijn voor de mensen die echt hulp nodig hebben. Maar het idee van ‘zodra er iets niet goed gaat, leun maar op de overheid’, dat begint toch te veranderen. Als je goed kijkt dan zie je dat het steeds meer gewaardeerd wordt dat mensen meer aandacht voor elkaar beginnen te krijgen en goede initiatieven hebben

 

Maak mensen verantwoordelijk, dan krijg je vertrouwen terug

We hebben in de gemeente Voorst meer dan 400 gesprekken gevoerd met heel verschillende mensen over hoe we er nu met ons allen voor kunnen zorgen dat mensen minder in de problemen komen? Daar komt echt ongelooflijk veel energie uit los. Mensen hebben zelf zo veel goede ideeën… Die moet je dan als gemeente dus ook stimuleren en ondersteunen, vind ik. En ik denk dat je inwoners dan ook het vertrouwen geeft, dat je er voor hen bent als dat nodig is.

JT: Wat ik erg begin te missen, al vele jaren, is dat ik geen discussie meer hoor over de drijfveren van politici, over de motieven en idealen.  Bestuurders, politici, dat zijn regelaars geworden. Landelijk valt me dat op. Ik zou willen dat elke politicus zich met enige regelmaat afvraagt: wat drijft mij, waarom doe ik dit en voor wie? Dat je ook kunt uitleggen hoe jouw ideale maatschappij er uitziet, wat je rechtvaardig vindt en waarom. Wat drijft jou eigenlijk Wim?

WV: Mijn drijfveer is dat je, als je die politieke verantwoordelijkheid neemt, de samenleving verder helpt én dat je diegenen beschermt, die dat zelf niet zo goed kunnen. En mensen kunnen veel, daar geloof ik heilig in, maar niet alles, en niet iedereen. Zo hebben we het probleem van het milieu. Daar moeten we echt met zijn allen de schouders onder zetten, en niet op de laatste plaats lokaal. En dan ergert het me dat een aantal, vooral lokale partijen, in de raad zegt dat we daar in onze kleine gemeente niets aan kunnen doen, dat het te duur is en dat Den Haag dat maar moet doen. “Dat wij daar als gemeente  ons dure geld niet aan moet uitgeven!”

Ook Voorst moet een eigen steentje bijdragen aan een beter milieu

Dat is dus niet de methode, iedereen moet zijn bijdrage leveren aan verduurzaming, en dus ook een gemeente als Voorst, hoe klein ook. En dat doe je met alle mogelijkheden die er zijn, dus ook met windmolens als dat nodig blijkt. Ik snap dat mensen die dingen niet mooi vinden, maar als die horizonvervuiling en overlast een tijdje nodig zijn, bijvoorbeeld tien, twintig jaar, dan moet dat maar. Straks hebben we wel andere oplossingen verzonnen en dan kunnen we ze weer afbreken. Maar je moet wel nu daden stellen, we hadden gisteren al moeten beginnen!

JT: Ja, die windmolens, dat is een tijdelijke noodgreep. Over twintig jaar is die technologie volstrekt verouderd.  Het is wat mij betreft heel simpel: als je aan iemand de fundamentele vraag stelt:  ‘wil je dat jouw kleinkind net zo’n mooie en goede aarde heeft als jij?’, dan antwoordt die natuurlijk met een volmondig ‘Ja!’.  Alle mooie woorden over duurzaamheid zijn onzin en leeg, als je niet ook wat concreets doet. En trouwens, als je de hele economie transformeert naar een duurzamere economie, creëer je ook weer nieuwe arbeidsplaatsen. Over milieu en arbeidsplaatsen gesproken….de uitbreiding van Lelystad en de gevolgen voor Teuge….?

WV: Die beslissing is nu weer even uitgesteld, maar een oplossing is er eigenlijk niet echt. D66 Voorst heeft er twee problemen mee. Ten eerste : moet Schiphol wel zo nodig blijven groeien, en moet het teveel dan nu naar Lelystad? D66 heeft zich in de Tweede Kamer wel hard gemaakt voor uitstel, omdat het onderzoek waarop de beslissing was gebaseerd, rammelde. Hier lokaal leveren die laagvliegroutes ook andere problemen op, behalve veel lawaai. Vliegveld Teuge wordt namelijk ernstig bedreigd in zijn voortbestaan.  Nou vindt onze partij dat ook ons eigen vliegveld niet zomaar moet doorgroeien, omdat ook dat voor veel geluidsoverlast en milieubelasting zou zorgen; maar het moet toch wel het recreatieve vliegveld kunnen blijven dat het is.

Sprekend over overlast komen de heren op een ander onderwerp – de schaalvergroting in de agrarische sector in de gemeente Voorst en de mogelijke gezondheidsrisico’s.

WV: Als land hebben we alle belang bij een agrarische sector, die zich gezond en volgens de nieuwe ecologisch optimale lijnen ontwikkelt. Milieutechnisch geeft dat een aantal nieuwe uitdagingen. We zien hier in de gemeente dat die steeds groter wordende bedrijven samen met elkaar toch wel voor gezondheidsproblemen kunnen gaan zorgen, vrees ik, zeker als ze dicht bij elkaar staan. Dat is bij wet niet goed geregeld  – de vergunningen worden per bedrijf verleend – en als gemeente kun je daar dus nu ook moeilijk op ingrijpen. Daar moeten we als D66 ook landelijk iets mee, vind ik.

JT: We leven in een maatschappij waarin ‘de markt’ dicteert dat bedrijven alleen maar kunnen overleven door schaalvergroting en industrialisatie. Wat betekent dat? Dat betekent dat de grutto verdwijnt, dat de insecten verdwijnen, 80% is al foetsie. Als je vroeger op vakantie ging met de auto zat de voorruit vol vliegjes, weet je nog wel? Tegenwoordig niet meer, dat is echt verontrustend. Maar als gemeente kun je die zogenaamd vrije markt politiek niet of nauwelijks beïnvloeden. Dat is landelijk, of Europees geregeld… En het is zeer ernstig wat er gebeurt.

Intensieve landbouw en veeteelt bedreigen biodiversiteit

De biodiversiteit is zó afgenomen. We hebben nog maar 15% over van wat er was, Europa-breed is dat 30%, wereldwijd 50%. Wij zijn het slechtste land ter wereld wat dat betreft, omdat onze landbouw en veeteelt zo intensief zijn. We kunnen toch ook zoeken naar andere manieren om ons bestaanszekerheid te bieden?

WV: Denk je ook aan het universeel basisinkomen voor iedereen, Jan?

JT: Bijvoorbeeld ja …even wat breder denkend, daar kun je toch mee  experimenteren als gemeente?

WV: Dat kan inderdaad. Dat doen we nu niet, maar alleen maar omdat zo’n experiment aan zoveel regels is gebonden, dat je in onze gemeente beter via persoonlijke plannen mensen kunnen t helpen die het moeilijk hebben. Dat is dus ook wat we hier doen. Dat kost ook veel geld en energie, maar dat komt rechtstreeks ten goede aan mensen die het verdienen en er beter van worden, in plaats van dat we onze tijd verspillen aan het invullen van allerlei formulieren waarna we nog ziet zeker weten dat we de zwaksten ondersteunen.  Ik weet zeker dat als we bij wijze van spreken 20 mensen  uit de echte ellende kunnen halen – want ellende is het, financiële problemen brengen vaak ook gezondheids- en relatieproblemen met zich mee – dat dat zichzelf over pakweg twee jaar dik terugverdiend heeft.  Dat experiment, dat wil ik graag aangaan. Maar eigenlijk….. zouden we in Nederland een basisinkomen moeten hebben, in plaats van al die regelingen met al die uitzonderingen waar we alleen maar ambtenaren mee aan het werk zetten.

Iedereen heeft recht op bestaanszekerheid

JT: Ik ben het er helemaal mee eens. Mensen worden op de wereld gezet en hebben daar niet om gevraagd.  En dan hebben wij ervoor te zorgen, dat ze dat leven ook kunnen leven!  Iedereen heeft gewoon recht op een minimaal bestaansinkomen.  Dat is een filosofische gedachte, maar ik denk ook dat het praktisch best kan. Al die uitkeringen en toeslagen die we nu hebben, die kun je dan afschaffen. Wil iemand bijverdienen? Prima. Heeft iemand anders genoeg aan zijn of haar basisinkomen? Ook prima.

WV: Het is nu soms zo frustrerend, de praktijk van de huidige regelgeving…. Wat we doen is mensen werkelijk gevangen zetten in die regeltjes. Willen ze zich aan de wet houden, dan kunnen ze eigenlijk niet aan het werk gaan – soms hebben ze dan minder geld dan daarvoor in de bijstand. En dat komt weer, doordat er dan allerlei toeslagen wegvallen. Dat zou echt anders kunnen. En moeten, wat ons betreft.

JT: Wat heerlijk, dat we het zo eens zijn, Wim.

WV: Ja, jammer dat het nog niet zover is hè..

JT:  Zo komen we toch weer bij onze idealen uit: waar doe je het voor, als politicus?

WV: Voor een samenleving, waarin en waaraan iedereen mee kan doen. En elke burger kan daar op 21 maart as. ook een eigen bijdrage aan leveren: door te gaan stemmen!

 

 

 

 

The post Politiek moet altijd beginnen met idealen appeared first on Voorst.

D66 Voorst stelt zich voor: Gerard Bruil, Twello

Wat ik van groot belang vind is het thema groen en duurzaamheid. De verantwoordelijkheid voor ons klimaat en milieu begint immers bij iedereen op een lokaal niveau. Verwijzen naar hogere overheden kunnen we ons niet permitteren en volstaat daarom niet meer. Ook lokaal kan er door tal van maatregelen op verschillende terreinen aan worden gewerkt. Dat kan door het daadwerkelijk stimuleren van het gebruik van alternatieve energiebronnen bijvoorbeeld. Binnen mijn eigen beroepsmatige vakgebied, verkeer en vervoer, zie ik vooral mogelijkheden om het fietsgebruik te stimuleren. Er zijn daarnaast genoeg ideeën van burgers die het waard zijn om te worden opgepakt.

Lees meer over het thema groen en duurzaam

 

 

 

The post De verantwoordelijkheid voor ons klimaat en milieu begint bij iedereen op een lokaal niveau. appeared first on Voorst.

D66 Voorst stelt zich voor: Erna Gruntjes, Twello. 

Het zou een goede zaak zijn wanneer in de komende vier jaar, mede door de inzet van D66, er extra gebouwd zou worden voor de doelgroepen in deze gemeente die nog onderbedeeld zijn. Daar bedoel ik speciaal de alleenstaanden en tweepersoonshuishoudens in de huursector mee, Wanneer de gemeente daarbij extra middelen zou moeten inzetten om dat mogelijk te maken is dat voor mij acceptabel. Het kan niet zo zijn dat er voor deze doelgroepen niet gebouwd kan worden omdat de grondprijs te hoog is. Een mooi project als de Pioniershof mag hierbij een goed voorbeeld zijn van bouwen voor ouderen. Voor jongeren liggen de voorbeelden elders voor het oprapen.

Lees meer over het thema eigentijds wonen.

 

The post Bouwen voor alleenstaanden en tweepersoonshuishoudens appeared first on Voorst.

Je bent jong en je wilt wat. Maar wat dan? Een kamertje, studio of misschien wel een vrijstaande woning? Waar wil je wonen? Wat mag het kosten? Geef de gemeente Voorst je mening en je wensen via de vragenlijst! D66 heeft wonen voor jongeren als speerpunt in het programma staan. We zien dat veel jongeren uit de gemeente vertrekken. Wij vinden dat jammer. D66 zit in het gemeentebestuur van Voorst en wil hier verandering in brengen. Als je graag in de gemeente Voorst woont, waarom kan dat dan niet? Volgens ons is een belangrijke reden dat er vaak duur en ruim gebouwd wordt. Een jongere, die net van school komt en z’n eerste baan heeft, hoeft nog geen gezinswoning. Is een studio of een appartement met een gedeelde keuken dan voldoende? Met bijpassende lagere huur? Eigenlijk weten we niet precies wat jongeren willen. We hebben het ze zelf nog nooit zo uitgebreid gevraagd. Het gemeentebestuur doet dat nu. Dat vinden we tof. Invullen dus, die enquête, dan weten we echt wat jullie willen. D66 zal er dan werk van maken! Deel dit artikel op Facebook en Twitter.

The post Hallo jongere, hoe wil jij wonen? appeared first on Voorst.