Poliflw

ChristenUnie vrienden, In de afgelopen jaren zag ik van dichtbij de schrijnende situaties van arbeidsuitbuiting in onze Brabantse economie. We hoorden de verhalen van mensonterende huisvesting en situaties waarbij economische uitbuiting uitmondt in seksuele uitbuiting. Ik wil er niet van wegkijken. Ook in Brabant vindt economische en seksuele uitbuiting op grote schaal plaats. Vaak dichterbij dan je denkt, soms zelfs gewoon bij jezelf om de hoek. Na de succesvolle aanpak tegen de drugscriminaliteit is het nu ook tijd om samen met de gemeenten de strijd te voeren tegen mensenhandel. Op 19 december vindt de provinciale ledenvergadering van ChristenUnie Brabant plaats waarin we het programma en de lijst vaststellen voor de Statenverkiezing. Op die avond zullen we ook met betrokken sprekers en gasten van Comensha, van het bureau van de Nationaal rapporteur mensenhandel en de kwartiermaker mensenhandel bij de VNG zoeken naar een effectieve aanpak van mensenhandel in Brabant. Ik nodig je graag uit om ook aanwezig te zijn en samen de strijd aan te gaan. Mag ik op je steun rekenen? Ga je ook mee het gevecht aan tegen mensenhandel? Hermen Vreugdenhil

Op tijdstip 4'19 een interview met Lodewijk Den Breejen in een aflevering van Helmond DIOW Politiek. Zo leer je hem wat beter kennen!

Helmond-Ditisonzewijk

In deze aflevering van DIOW Politiek hebben we een interview met Lodewijk Den Breejen van de ChristenUnie Helmond. We spreken hem over o.a. de inzet van burgerbegrotingen, overleg tussen kerken en gemeente, beleid voor dierenwelzijn en een onafhankelijke ombudsman voor de zorg. Verder besteden we aandacht aan de standpunten van de Helmondse politieke partijen op het gebied van arbeidsmarkt, re-integratie en armoedebestrijding. Tijdens de introductie geeft Niek de Groot uitleg over de opzet van het DIOW #verkiezingsdebat van 18 maart as. 00’00 Introductie en actualiteiten 02’24 Kennisquiz 03’34 Vooraankondiging verkiezingsdebat 04’19 Interview met Lodewijk den Breejen 18’12 Vergelijking standpunten arbeidsmarkt, re-integratie en armoedebestrijding

Op de foto van links naar rechts, Henk Jager, Ko Jansen, stagiair Tweede Kamerfractie Vincent Bos en Kamerlid Eppo Bruins, kijken naar een 3D presentatie van de opbouw nieuwste ASML machine. Je zou bijna zeggen, de CU Blues Brothers :-)

Bezoek ASML

Afgelopen donderdag 11 januari brachten we samen met ons Tweede Kamerlid Eppo Bruins een bezoek aan ASML. We zijn gestart in Experience Centre. Daar kregen we een eigentijdse presentatie van wat ...

Over de prevalentiestudie van kindermishandeling Artikel kan men opvragen bij redactie NJB - Telefoon: 0172 466 399 Peter Prinsen, datum 20-06-2017 119.000 tegenover 1662 De conclusie luidt dat de NPM-claim niet gevalideerd is en onbruikbaar is als basis voor overheidsbeleid gericht op preventie en interventie. Naar schatting 119 000 kinderen zijn volgens een officiële studie jaarlijks in Nederland slachtoffer van kindermishandeling. 1 Dit komt neer op 3,4% van de totale minderjarigenpopulatie van 3,5 miljoen. 2 Anderzijds valt uit het recente proefschrift van Maartje Schouten 3 af te leiden dat jaarlijks naar schatting 0,05% 4 van de minderjarigenpopulatie zou worden mishandeld. Omgerekend komt dat neer op jaarlijks 1662 slachtoffers. 5 119 000 tegenover 1662: een verschil van twee ordes van grootte: aanleiding voor een methodologisch onderzoek van de NPM-studie. De conclusie luidt dat de NPM-claim niet gevalideerd is en onbruikbaar is als basis voor overheidsbeleid gericht op preventie en interventie. Inleiding Valide prevalentiecijfers zijn fundamenteel voor verantwoord overheidsbeleid en rechtspraak. De NPM-2005 en NPM-2010, met wetenschappelijke signatuur, staan hoog in aanzien. De uitkomsten ervan vormen de basis voor overheidsbeleid op het gebied van preventie, interventie, rechtspraak, hulpverlening en overig beleid. Ook in wetenschappelijk onderzoek is het een veel genoemde referentie. Kritische benaderingen waren niet te vinden. Hieronder zal, na een kort overzicht van de maatschappelijke context, een beschrijving worden gegeven van de NPM. Vervolgens wordt het screening-onderzoek van Schouten beschreven, gevolgd door publieke reacties op haar onderzoek van twee vooraanstaande deskundigen, en nader commentaar. Ten slotte komen we terug bij de vraag omtrent de validiteit van de NPM-cijfers. Lees verder…. https://www.navigator.nl/document/id0e865189f6fb4d60a1319dc79f696da8?ctx=WKNL_CSL_85 Lees ook: http://svensnijer-essays.blogspot.nl/2017/02/jeugdbescherming-heeft.html

Waar blijft de gezinsintegriteit? Jeugdzorghulp werkt averechts Het systeem Jeugdzorg is een systeem dat kinderen zou moeten beschermen, maar dit te vaak niet doet. Een systeem dat zichzelf in stand houdt door (soms onbedoeld door onkunde en gebrek aan kennis) kinderen te traumatiseren, die later als ze volwassen zijn weer opnieuw met jeugdzorg in aanraking zullen komen, wanneer ze zelf kinderen hebben. Kinderen worden in Nederland uit huis gehaald, weggerukt van hun familie, maar als achteraf blijkt dat er fouten zijn gemaakt komen de kinderen vaak niet terug. Er wordt ook achteraf niet aan waarheidsvinding gedaan, zodat ouders een onmogelijke strijd voeren, waarbij de beschuldigingen aan hun adres zich opstapelen, om de fouten van jeugdzorg zelf te maskeren. Jeugdbescherming valt onder het civiele recht, waar geen bewijs voor schuld noodzakelijk is zoals in het strafrecht, dus als de jeugdbeschermers met voldoende verdachtmakingen komen om de rechter te verontrusten, zal de uitspraak meestal in hun voordeel uitvallen. Daarbij kunnen jeugdzorgwerkers zo vaak naar de rechter gaan als ze willen, om ouders compleet te frustreren en uit te putten, zowel financieel als emotioneel. Professioneel? De professionaliteit van jeugdzorg, waar ze zich zo vaak op beroepen, laat in werkelijkheid veel te wensen over. Het opleidingsniveau van jeugdwerkers is ver onder de maat en speciaal op het gebied van kindeigen problematiek zijn ze totaal onkundig. Ook medische oorzaken van gedragsproblematiek worden door hen niet herkend. Er is geen diagnostiek in de toegangspoort tot de jeugdhulp, waardoor de hulp aan gezinnen wordt opgestart zonder voldoende inzicht en met uitsluiting van andere mogelijkheden. De gedragswetenschapper of gedragsdeskundige die goedkeuring geeft voordat ingrijpende beslissingen worden genomen, ziet zelf het kind niet, maar gaat af op de rapportage van een gezinsvoogd. De rapportages van jeugdzorg gezinsvoogden zijn vaak van slechte kwaliteit en kenmerken zich door speculaties, vermoedens en onderbuikgevoelens. Er wordt gebruik gemaakt van informantenonderzoek, waarbij de verkregen gegevens niet worden getoetst. Een veel gehoorde klacht van ouders is dat positieve zaken over het gezin worden weggelaten in de rapportages, dat de negatieve zaken worden uitvergroot en dat veel zaken uit het verleden die al lang geen rol meer spelen keer op keer worden teruggehaald en als actuele feiten gepresenteerd. Ouders moeten blijven vechten tegen dezelfde aantijgingen waar ze eindelijk vanaf dachten te zijn. Ondertussen kan hun uit huis geplaatste kind goed hechten in het pleeggezin en wordt iedere dag de kans kleiner dat het terug komt bij zijn eigen ouders. Rechtbank Dat is wat er gebeurt in het Jeugdzorgsysteem in Nederland. We zien in rechtbanken dat ouders al gediskwalificeerd zijn voordat ze de kans krijgen hun verhaal te vertellen. Er is vaak geen sprake van hulp, maar van het zoveel mogelijk beschuldigen van ouders en het wijzen op de gevaren voor het kind. Medische rapporten en psychologische rapporten worden aan de kant geschoven als die ouders ontlasten van schuld, soms met de opmerking van de Raad voor de Kinderbescherming of jeugdzorg dat het rapport niet onafhankelijk zou zijn. Het gaat hierbij om rapporten van psychiaters, specialisten en artsen. Er is sprake van tunnelvisie in de werkwijze van jeugdzorg. Men keert niet terug van de eenmaal ingeslagen weg, ook al wijst alles erop dat men fout zit. De angst voor gezichtsverlies, het verliezen van autoriteit (en de angst voor schadeclaims) is een levensgroot probleem. De jeugdzorg in Nederland is doorgeslagen bij het proberen te voorkomen van gezinsdrama’s. Baby P was een keerpunt in Engeland, bij ons was dat Savanna. Het is niet alleen een tunnelvisie waar hier sprake van is, het gaat ook om geld. Het is een industrie waar 4 miljard in omgaat en het gaat om werkgelegenheid. Ieder kind dat onder toezicht is gesteld levert een bedrag van € 8.000,- op, uithuisplaatsing € 30.000,- tot 50.000,- en een plaatsing in een residentiële instelling €80.000. Wij laten onze stem te horen, omdat het onvoorstelbaar is en niet te accepteren dat je dierbare kinderen kwijt kunt raken, zonder dat feiten van mishandeling of verwaarlozing worden aangetoond. Politici in ons land willen mondjesmaat toegeven dat er weleens fouten worden gemaakt, maar zij weigeren op te staan en te zeggen dat er iets moet gebeuren aan de structurele fouten in het systeem. Er zijn teveel zaken waarin het bewezen verkeerd is gegaan, waar Jeugdzorg bewezen en onomstotelijk heeft gelogen en/of informatie heeft achtergehouden. Dit om het kind zo lang mogelijk in hun beheer te houden en er geld aan te verdienen. Waarom komen er zo weinig kinderen terug waarvan we weten dat jeugdzorg de plank volkomen heeft misgeslagen? Zaken zoals die van Arlette Heskes, Yunus, Ilja, Jordy, waar duidelijk is dat er fouten zijn gemaakt, daar lijkt niemand zich druk om te maken. Een land als Nederland dat zichzelf een rechtsstaat noemt, een land dat zegt dat de rechten van ouders en kinderen gegarandeerd zijn, kan dit helemaal niet garanderen. Ook in Nederland is er sprake van verkapte adoptie. Vooral kleine kinderen komen vaak niet meer terug bij hun biologische ouders, vaak met het excuus dat het kind nu gehecht is aan zijn pleegouders. Het blokkeringsrecht voor pleegouders na één jaar is wetenschappelijk gezien complete onzin, omdat een kind binnen een jaar nooit kan hechten aan een nieuw gezin. Daar is ongeveer vijf jaar voor nodig, maar de jeugdzorg en de politiek schuiven wetenschappelijke kennis wel vaker aan de kant om hun eigen zin door te drijven. De overheid De overheid in Nederland heeft teveel geloof in de professionaliteit van de hulpverlener, die slecht is opgeleid. Het zijn vaak jonge meiden zonder kinderen die moeten oordelen of bemiddelen in soms moeilijke gezinnen. Deze jonge hulpverleners laten zich of inzuigen in de situatie en worden 'handelingsverlegen' genoemd of ze laten zich vanuit hun onzekerheid juist verleiden tot een rigide houding en dulden dan geen enkele tegenspraak. De praktijk laat zien dat ze daadwerkelijk de macht hebben om een gezin zonder basis van feiten, kapot te maken. De rechter hecht de meeste waarde aan het oordeel van de hulpverleners, want ouders spreken in de hoedanigheid van verdachte. De Kinderombudsman heeft onlangs aangetoond in een onderzoek dat er fouten worden gemaakt in rapportages en dat er kinderen op basis van fouten en onzorgvuldigheden uit huis zijn geplaatst. Al ging het in dit soort zaken maar om één kind, dan moet je daar als overheid mee aan het werk gaan en ervoor zorgen dat het kind terugkomt. In werkelijkheid gaat het om honderden of duizenden onterechte uithuisplaatsingen door de jaren heen. Onze overheid haalt zijn schouders op en gaat over tot de orde van de dag. Niemand staat stil bij al die kinderen die misschien onterecht uit huis geplaatst zijn. Daar zou woede over moeten ontstaan in een beschaafd land. We organiseren benefietgala’s voor overstromingen in de Filippijnen of Indonesië, we zamelen geld in voor de arme kindertjes in Afrika of Syrië, maar we steken onze kop in het zand voor de kinderen hier die onterecht uit huis zijn geplaatst of die in instellingen en onder toezicht van jeugdzorg worden misbruikt. Aan het einde van het rapport van de Kinderombudsman staan aanbevelingen, maar die aanbevelingen zijn niet bindend. Iedereen beloofd beterschap, en niets verandert. Jeugdzorg lacht erom en politici kunnen zeggen: “Kijk, we hebben toch een onderzoek laten doen, nu niet meer zeuren”. Maar het onrecht gaat gewoon verder. Daadwerkelijke veranderingen zoals waarheidsvinding, actief na een uithuisplaatsing er alles aan doen om er achter te komen of het kind daadwerkelijk in gevaar was. En wanneer dit niet het geval was, het kind direct terug brengen met uitgebreide excuses en een schadevergoeding voor de kosten die ouders hebben gemaakt (advocaat). Er zouden sancties moeten komen voor jeugdzorgwerkers die in de rechtbank liegen. Ze zouden onder ede moeten staan, en vervolgd moeten worden als blijkt dat ze hebben gelogen. Ook kinderrechters zouden beter moeten worden opgeleid en niet zoals nu moeten fungeren in een roulatiesysteem, zodat het een soort hobby is naast hun gewone werk. Kinderrechters moeten durven doorvragen, “Heeft u bewijs”, “Waarom stelt u dat zo?”, “Waar baseert u dat op?” etc. Kinderen die onder de Jeugdzorg vallen worden nog steeds in de steek gelaten. Het systeem verandert niet in de basis, er is geen waarheidsvinding, er zijn geen sancties, en grove fouten uit het recente verleden raken vergeten. Het is in de familierechtbank bijna altijd een thuiswedstrijd voor Jeugdzorg. En dat weten ze. Daarom kan dit zieke perverse systeem nog decennialang mee. Het enige waar ze aan moeten denken, is dat ze in hun aanvraag voor kinderbeschermingsmaatregelen nauwkeurig vermelden dat het kind ernstig gevaar loopt in zijn ontwikkeling volgens hun professionele oordeel en dan is het voor de rechter al gauw goed. De burgers Generaties kinderen en ouders zijn kapot gemaakt door dit systeem. We kunnen niet rekenen op onze politici, het moet van onderuit komen vanuit de samenleving. Door blogs zoals Jeugdzorg Dark horse, Stichting K.O.G, SOS-jeugdzorg en anderen en bijeenkomsten zoals vandaag, door ouders die elkaar inlichten over misstanden in de jeugdzorg. Door elkaar te waarschuwen nooit in de buurt van jeugdzorg te komen met je kind, omdat vrijwillige hulp vaak helemaal niet vrijwillig is. Door voorzichtig te zijn met het uitwisselen van informatie over je kind. Zelfs scholen zijn niet te vertrouwen. Natuurlijk worden er ook in Nederland kinderen mishandeld en soms is een kind beter af als het ergens anders opgroeit, maar men denkt niet na over de gevolgen voor een kind dat onterecht uit huis wordt geplaatst. Als het kind later ouder is en het bij zijn familie blijkt te zijn weggehouden zonder goede reden, en het meerdere malen van pleeggezin of instelling is gewisseld zonder goede reden, en kwalitatief onderwijs is onthouden zonder goede reden, of zijn ouders zijn weggezet als onbekwaam en bedreigend zonder goede reden. Een bekend voorbeeld is de zaak Remzi Cavdar , die tien jaar lang onterecht in instellingen van de William Schrikker Groep zat, omdat men dacht dat hij verstandelijk beperkt was. Bij de William Schrikker willen ze nog steeds niet de verantwoordelijk nemen voor hun eigen falen, maar de klachten van de jongen toeschrijven aan de subjectieve beleving van het slachtoffer. Dit terwijl de feiten van hun onkunde al lang en breed zijn aangetoond. Dat is de onbuigzame houding van jeugdzorg in Nederland. Ze zouden hun ogen uit hun hoofd moeten schamen en duizend maal excuses maken. En uit zichzelf deze nu inmiddels volwassen man flink moeten compenseren voor het leed dat hem is aangedaan. Maar Nederland kijkt net als met de slavernij en de politionele acties in Indonesië, liever vooruit dan achteruit. Een klein beetje vermindering van ondertoezichtstellingen vindt men reden tot juichen, maar het leed dat jarenlang door hun onkunde en machtsmisbruik is veroorzaakt, daar hebben ze het liefst een grote deksel op. Een grote deksel op een enorme beerput. Maar de slachtoffers van dit systeem zullen ze blijven herinneren aan wat ze gedaan hebben en wat ze ook vandaag de dag nog steeds doen. Blog Jeugdzorg Dark horse Malieveld Den Haag, 29 juni 2016 https://www.sosjeugdzorg.nl/…/36-toespraak-jeugdzorg-dark-h… http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl https://www.sosjeugdzorg.nl/ https://www.facebook.com/StopJeugdzorg/ http://advocatencomite.nl/GRONDSLAGEN/WAARHEIDSVINDING.html http://www.bvikz.nl/ https://www.facebook.com/groups/588258201263055/

SOS-Jeugdzorg

SOS-Jeugdzorg is een Stichting die tot doel heeft het Nederlandse stelsel van jeugdbescherming te bevorderen. SOS-Jeugdzorg informeert, adviseert en staat cliënten bij die op welke wijze dan ook te maken krijgen met een jeugdbeschermingsmaatregel.