Poliflw

Heb ik nét de eerste strofes van ‘Autumn leaves’ een beetje onder de knie als het berichtje binnenkomt: de repetitie van mijn koor morgen gaat niet door. Eerder deze week zijn de corona-regels weer aangescherpt en dan is een repetitie niet verstandig. Terecht... ook al is het jammer. Want zingen vind ik leuk en doe ik graag. Niet alleen in mijn koor maar ook tussen de bedrijven door.

‘Autumn leaves’ kan nu dus wel even wachten. Dan maar wat loopjes oefenen op gitaar. Een andere muzikale liefhebberij die ik vooral sinds maart dit jaar serieus heb opgepakt. Toen de sociale agenda nogal plotsklaps behoorlijk leeg werd geveegd. 

‘Roller coaster’ van Danny Vera. Best wel pittig. Maar daarom juist uitdagend en het is fascinerend – haast verslavend – als het geleidelijk steeds wat beter en meer ‘vanzelf’ gaat. Ook goeie training voor je hersenpan. Al je vingers met elk een eigen taak aansturen, loopjes en tekst leren en onthouden. En dat moet dan allemaal op enig moment samenklinken alsof het heel eenvoudig is. Een ervaren musicus zal er misschien niet veel moeite mee hebben. Maar ik ben er nog wel even mee van de straat.

Een thuis-liefhebberij is nu overigens wel aan te bevelen. Het virus zal ons voorlopig nog wel parten blijven spelen en lijkt ook veel dichterbij dan tijdens de eerste golf in het voorjaar. Uit de kring van bekenden al een behoorlijk aantal dat corona heeft opgelopen. Dat leek eerder niet zo. Ook veel thuisquarantaines en testen om ons heen. Onze jongste dochter zit in de bovenbouw van het Grifland en is vanaf maart niet meer dan tien dagen fysiek op school geweest geloof ik. Daar zitten dan wel twee weken thuisquarantaine bij vanwege contact met een positief geteste medeleerling. Maar toch. 

Veel waardering trouwens voor hoe het daar wordt geregeld en hoe daarover wordt gecommuniceerd. Het zal de schoolleiding heel wat hoofdbrekens kosten. Na de herfstvakantie mag ze weer naar school. Halve dagen. Met de jas aan en de ramen open. Ook letterlijk ijs en weder dienende dus.

Het is een lastige periode. Voor de één ook heel veel zorgelijker dan voor de ander. Tot de dag dat we corona achter ons laten kunnen we maar beter doen wat we zelf kunnen doen en vooral laten wat we het beste kunnen laten. Om de verspreiding van het virus en de gevolgen voor velen in onze samenleving zoveel mogelijk te beperken.

Dat die dag komt staat vast. De beukenhaag verschiet van kleur maar wordt ook weer een keer groen. De herfst stemt vaak weemoedig maar gaat ook weer voorbij.

Autumn leaves... 

Aan dat nummer van Bob Dylan moest ik denken toen ik gevraagd werd een bijdrage te leveren aan deze rubriek. Want wie had aan het begin van dit jaar gedacht dat 2020 zo’n vreemd jaar zou worden? En vreemd is nog mild uitgedrukt: ons leven is behoorlijk ontwricht en in de greep gekomen van het coronavirus.

De meest menselijke gedragingen als handen geven, een knuffel of een schouderklopje kunnen niet meer. Afstand houden is het devies geworden. Vorige week was ik bij een diploma-uitreiking van een hogeschool waar ik als docent werk. Normaal een feestelijke aangelegenheid, waarbij na de nodige presentaties en speeches de geslaagden uitbundig worden gefeliciteerd door familie, vrienden en docenten. Hoe anders was het dit jaar. Om te beginnen de locatie: in plaats van het vaste adres (een mooie kerk in het centrum van Amsterdam) was dit keer gekozen voor een sporthal, omdat alleen daar de nodige afstand kon worden gegarandeerd.

De organisatie had haar best gedaan er nog iets van te maken, maar wel met een waslijst aan maatregelen. Niet meer dan 3 mensen aan een tafeltje, ruime afstand tussen de tafels en per geslaagde twee genodigden. Meestal de ouders. Voor broers, zussen en vrienden was geen plaats. Na afloop moest iedereen blijven zitten en mochten alleen docenten op 1,5 meter afstand de geslaagde en ouders feliciteren. Het voelde allemaal nogal vreemd en kunstmatig aan. Mensen blijven nu eenmaal sociale wezens en dat afstand houden schiet er soms bij in (of: ligt ons niet zo?).

Voor de Soester gemeentepolitiek is het niet veel anders. De maanden voor de zomervakantie is veel digitaal vergaderd. Dat lijkt een oplossing en efficiënt en effectief, maar je mist toch best veel. Lichaamstaal bijvoorbeeld gaat met ruim 30 kleine venstertjes op je beeldscherm volledig aan je voorbij. En waar het politieke seizoen normaal gesproken voor de zomervakantie wordt afgesloten met een barbecue of een uitje hebben we dat dit jaar ook maar overgeslagen. Waardoor het na de laatste raadsvergadering ineens was afgelopen.

Gelukkig begint het nieuwe politieke seizoen deze week. We mogen weer fysiek bij elkaar komen, maar ook hier zullen de raadsleden in de raadszaal 1,5 meter afstand moeten houden en is er voor publiek (voorlopig) geen plaats. Napraten na afloop van een debat wordt ook tot een minimum beperkt. Maar ik ben al lang blij dat ik mijn collega-raadsleden weer in levenden lijve ga zien. Want dit najaar staan er de nodige pittige uitdagingen voor Soest op de agenda en daar zullen we elkaar allemaal hard voor nodig hebben.

Rik van Zutphen (VVD)

zutpr@soest.nl

Aan dat nummer van Bob Dylan moest ik denken toen ik gevraagd werd een bijdrage te leveren aan deze rubriek. Want wie had aan het begin van dit jaar gedacht dat 2020 zo’n vreemd jaar zou worden? En vreemd is nog mild uitgedrukt: ons leven is behoorlijk ontwricht en in de greep gekomen van het coronavirus.

De meest menselijke gedragingen als handen geven, een knuffel of een schouderklopje kunnen niet meer. Afstand houden is het devies geworden. Vorige week was ik bij een diploma-uitreiking van een hogeschool waar ik als docent werk. Normaal een feestelijke aangelegenheid, waarbij na de nodige presentaties en speeches de geslaagden uitbundig worden gefeliciteerd door familie, vrienden en docenten. Hoe anders was het dit jaar. Om te beginnen de locatie: in plaats van het vaste adres (een mooie kerk in het centrum van Amsterdam) was dit keer gekozen voor een sporthal, omdat alleen daar de nodige afstand kon worden gegarandeerd.

De organisatie had haar best gedaan er nog iets van te maken, maar wel met een waslijst aan maatregelen. Niet meer dan 3 mensen aan een tafeltje, ruime afstand tussen de tafels en per geslaagde twee genodigden. Meestal de ouders. Voor broers, zussen en vrienden was geen plaats. Na afloop moest iedereen blijven zitten en mochten alleen docenten op 1,5 meter afstand de geslaagde en ouders feliciteren. Het voelde allemaal nogal vreemd en kunstmatig aan. Mensen blijven nu eenmaal sociale wezens en dat afstand houden schiet er soms bij in (of: ligt ons niet zo?).

Voor de Soester gemeentepolitiek is het niet veel anders. De maanden voor de zomervakantie is veel digitaal vergaderd. Dat lijkt een oplossing en efficiënt en effectief, maar je mist toch best veel. Lichaamstaal bijvoorbeeld gaat met ruim 30 kleine venstertjes op je beeldscherm volledig aan je voorbij. En waar het politieke seizoen normaal gesproken voor de zomervakantie wordt afgesloten met een barbecue of een uitje hebben we dat dit jaar ook maar overgeslagen. Waardoor het na de laatste raadsvergadering ineens was afgelopen.

Gelukkig begint het nieuwe politieke seizoen deze week. We mogen weer fysiek bij elkaar komen, maar ook hier zullen de raadsleden in de raadszaal 1,5 meter afstand moeten houden en is er voor publiek (voorlopig) geen plaats. Napraten na afloop van een debat wordt ook tot een minimum beperkt. Maar ik ben al lang blij dat ik mijn collega-raadsleden weer in levenden lijve ga zien. Want dit najaar staan er de nodige pittige uitdagingen voor Soest op de agenda en daar zullen we elkaar allemaal hard voor nodig hebben.

Rik van Zutphen (VVD)

zutpr@soest.nl

Fractie-assistent en rasoptimist Jasper van 't Net: "denk niet vanuit bedreigingen maar vanuit kansen. maak er wat van! alleen zo zorgen we dat iedereen meedoet.'

Kansen

Mijn naam is Jasper van ’t Net, 23 jaar. Vanaf jongs af aan zijn mijn zus en ik opgegroeid met een bepaald soort optimisme waar ik vandaag de dag op studie en politiek terrein veel aan heb. Zo ben ik sinds mei 2018 als fractieassistent voor de VVD actief in de gemeente Soest.  Vanuit volle overtuiging en optimisme ben ik in deze positie aan de slag gegaan, om onze achterban een stem te geven in de soesterse samenleving. 

 

Politiek is eigenlijk altijd aanwezig in mijn leven. Zo zat ik een tijd geleden zat ik in de auto en hoorde ik bij het NPO-radioprogramma één WNL-opiniemakers een inspirerend verhaal van Zohair el Yassini. Hij had het over kansengelijkheid in de samenleving en vertelde het verhaal van het vogeltje dat bevroren neerviel op een weiland, toen het vogeltje daar lag kwam een koe langs en die dropte een grote koeienvlaai op het vogeltje, dus dat vogeltje denkt “ik bevries al bijna en dan krijg ik dit ook nog over mij heen”. Maar door de warmte van de koeienvlaai begon het vogeltje zelf ook op te warmen, kwam weer tot leven, begon te fluiten en zag weer hoop. Maar toen zag opgegeven moment een kat hem, en die ging naar het vogeltje haalde hem uit de stront, veegde hem af en at hem op. 

 

Nagedacht

Voor mijn opleiding leraar Duits geef ik één dag in de week les op een mbo-school, daar heb ik vaak goede gesprekken met leerlingen. Daar zitten ook veel jongeren bij met een niet-westerse achtergrond. Als het gaat om kansengelijkheid vertel ik tegenwoordig dit verhaal, leerlingen reageren vaak lacherig, maar het verhaal blijft wel hangen én er wordt over nagedacht. Met dit verhaal wil ik de leerlingen vertellen dat degene die je ‘shit’ geeft niet altijd het slechte met je voorheeft, en degene die je uit de ‘shit’ haalt niet altijd het goede. Dit is wat ik vaak terugzie in de klassen, een goede afspiegeling van onze maatschappij. 

Het is mij opgevallen dat er politieke partijen zijn waarvan men denkt dat zij belangen behartigen van minderheden, maar als je goed kijkt naar de politieke agenda van deze partijen houden ze deze integratie gewoon tegen.

 

 

Het zijn vaak partijen zoals VVD die zeggen ‘maak er nou eens wat van’ en denk niet vanuit bedreigingen maar vanuit kansen. 

Alleen op deze manier zorgen we ervoor dat niemand aan de zijkant blijft staan en iedereen meedoet. Hele sociale politiek niet waar?

 

Zoals u hierboven kunt lezen ben ik ervan overtuigd dat je met een optimistische insteek en hard werken een hoop kan bereiken, dat is wat ik graag samen met u en mijn partij wil doen voor onze gave gemeente!

 

Jasper van ’t Net

j.vantnet@soest.nl

 

Laat zien dat jij je lokale ondernemer steunt! Doe een week lang je boodschappen bij je lokale ondernemers, koop een week lang zo vaak mogelijk lokaal en houd daarmee de levendige winkelstraten overeind!

 Wat moet je doen?

Maak bijvoorbeeld een foto van de maaltijd die je besteld hebt of het boek dat je gekocht hebt. Ook kan je een foto maken met het product en jouw favoriete ondernemer!

Post dit op social media, dus denk dan bijvoorbeeld aan Facebook, Instagram, Twitter of LinkedIn. Tag de ondernemer en voeg de de hashtag #ondernemerschallenge toe. Doe dit zo vaak mogelijk in de week dat je gechallenged bent en daag elkaar uit. Challenge daarom zelf minimaal 3 vrienden of familie. Ook zij zullen nu de lokale ondernemers gaan steunen.

 

Waarom deze challenge?

De Coronacrisis raakt ons allemaal, en met name de lokale ondernemers. Lokale ondernemers hebben het zwaar en vechten voor hun voortbestaan. Die ondernemers verdienen nu een extra steuntje in de rug. Dat kunnen wij allemaal met elkaar doen. Daarom doet  raadslid Rik van Zutphen mee aan de #ondernemerschallenge. De challenge houdt in dat we een week lang lokaal gaan kopen. Daarmee wil hij laten zien dat lokaal kopen gemakkelijk, betaalbaar en hard nodig is. Op deze manier behouden we in de nabije toekomst ook aantrekkelijke en levendige winkelstraten. Steun daarom de lokale ondernemers en doe mee met de #ondernemerschallenge!

 

Bij wie kun je kopen?

De #ondernemerschallenge is bedacht om te laten zien hoe leuk, gemakkelijk en vaak net zo goedkoop lokaal boodschappen doen is. Koop daarom bij lokale ondernemers bij jou in de buurt. Vermijd de grote bestelsites, maar kies nu eens voor de lokale boekenwinkel, haal je krantje bij de sigarenboer of haal een brood bij de bakker. Bestel je eten nu bij je favoriete restaurant waar je eerst met je vrienden een biertje dronk of een hapje deed.

 

Wat levert het je op?

Je laat zien dat je een lokale ondernemer steunt en dat is belangrijk. Daarmee laat je zien dat lokaal kopen leuk, gemakkelijk en vaak net zo goedkoop is. Je huishoudboekje blijft wonderwel op orde, juist nu je eens probeert lokaal te kopen. De #ondernemerschallenge levert blije lokale ondernemers op en de steun die ze nu verdienen. Lokale ondernemers zorgen dat ons dorp leeft. Dat we heerlijke Soesterse producten kunnen kopen en dat winkelstraten levendig zijn. Laten we dat allemaal steunen!

 

Vragen?

Als je vragen over de challenge hebt of een mooie ervaring met ons wil delen: soestersevvd@gmail.com

Of stuur ons een PB op Facebook/Instagram.