Ik had vandaag op de zeepkist willen klimmen. En willen vertellen over de toespraak van de koning. En dat een betere wereld misschien wel bij jezelf begint maar dat die pas echt tot stand komt als je het samen doet. Vorig jaar ben ik aan iets begonnen. Iets kleins. In die ieniemienie ruimte die overschiet tussen gezin, studie en werk. Iets kleins maar bescheiden betekenisvol. Plogging Castricum: driewekelijkse wandelingen waarbij we zwerfvuil opruimen in die mooie omgeving die onze gemeente rijk is. Vandaag wilde ik daarover vertellen op de Nieuwjaars MeetUp van GroenLinks Castricum. Vlak na de eerste wandeling van dit jaar die we aan het begin van de middag zouden doen. Maar het mocht niet zo zijn. Ik werd vanochtend hartstikke ziek wakker. De mooie plannetjes voor de dag spuugde ik met paracetamol en al zo het afvoerputje in. Ik wankelde weer terug naar bed. Er zat niets anders op. Tot mijn grote spijt moest ik het wandelen en de MeetUp afzeggen. Ik heb de hele dag liggen balen in bed. En wat mooi en hartverwarmend is het dan om de foto's binnen te krijgen van het ploggen dat gewoon doorgaat, ook als ik niet kan. Ik heb een auto* gestart, maar we zijn samen gaan rijden. Een mooie wereld tegemoet. En als ik niet rijden kan, nemen anderen het stuur over. Wat voelt dat goed! Dankbaar en blij! Susanne )* Electrisch. Natuurlijk electrisch! ;-) Foto's van Esther Parigger
