Poliflw

De gemeente kan een proeftuin zijn voor de circulaire economie. Maar verandering gaat sneller als we zelf onze dagelijkse gewoontes veranderen.

“Wil je de roti hierin doen?” vraag ik, terwijl ik de restaurateur het bakje voorhoud dat ik zelf heb meegebracht. Thuis in de kast heb ik tientallen van dit soort plastic bakjes. Je krijgt ze bij afhaalrestaurants, en gooit ze na het eten net zo makkelijk weer in de plasticbak. Maar je kunt ze ook prima hergebruiken.

Als de restaurateur er dan ook zijn roti in wil doen, natuurlijk. Hij weigert, zucht, en wijst naar mijn bakje. “Jouw bakje is groter dan dat van mij, dan neem je teveel roti mee,” zegt hij. “Weet je,” gaat hij verder, “in India gebruiken wij zoveel plastic, en dan komen jullie hier steeds met je eigen bakjes aanzetten. Straks willen jullie het eten nog in je handen krijgen.” En met zijn handen maakt hij een kommetje.

Ik denk aan de ruim een miljard mensen in India en hoeveel grondstoffen zij verbruiken. En ik denk aan het plastic dat daar aan de rand van de straten wordt verbrand, omdat het nergens anders heen kan. Dan zakt mij ook de moed even in de schoenen. Ergens begrijp ik de restaurateur wel. “Zie mij hier staan met mijn ene bakje, heeft het eigenlijk allemaal wel zin als ik in mijn eentje de wereld wil veranderen?”

Nederland wil dat de economie in 2050 volledig circulair is. In dat jaar moeten alle grondstoffen die worden gebruikt volledig worden hergebruikt. Amsterdam wil daar een belangrijke rol inspelen. We willen internationaal zelfs koploper zijn. In het coalitieakkoord staan allemaal extra maatregelen en plannen om dit waar te maken: de afvalinzameling moet zuiverder en fossiele brandstoffen moeten de haven uit.

Wat mij betreft neemt de overheid daar ook een leidende rol in. Omdat ik geloof dat je op deze manier echt de wereld kan veranderen ben ik de politiek ingegaan.

Als duoraadslid houd ik me onder andere bezig met de inkoop van de gemeente. Met een inkoopbudget van vele miljoenen euro’s per jaar kan Amsterdam het verschil maken. Ik wil kijken hoe we dat geld kunnen gebruiken om de gemeentelijk inkoop duurzamer en circulair te maken.

Waarom moeten alle laptops, iPads en telefoons bijvoorbeeld nieuw worden aangeschaft terwijl de gemeente ook refurbished exemplaren kan kopen? Hebben we bij de gemeente echt het nieuwste van het nieuwste nodig om ons werk goed te kunnen doen? Of kan het ook met de op een of twee na laatste versie? Ik denk het laatste. Dit is niet alleen de duurzaamste oplossing, maar het zorgt ook voor een kostenbesparing.

De gemeente moet ook initiatieven van sociale ondernemers, om bijvoorbeeld afval in de kringloop te verwerken, zoveel mogelijk ondersteunen en aanmoedigen.

Maar het duurt nog 32 jaar voordat het 2050 is en we bij die volledig circulaire economie zijn. In de tussentijd is er genoeg dat we zelf kunnen doen om het milieu te sparen. Stel je voor hoeveel we al voor elkaar krijgen als alle Amsterdammers de bakjes die ze van afhaalrestaurants krijgen hergebruiken.

Ja, je komt er soms door in verlegenheid, als je met je eigen bakje aan komt zetten. Maar vaker is de reactie positief. Het Japans restaurant en de traiteur waar ik mijn hummus haal hebben geen bezwaar. Die werken graag mee. Het zorgt voor fijne gesprekken met de uitbater en andere klanten. En soms toch ook tot enigszins aanstekelijke effecten. Zo zei iemand die na me in de rij stond bij de traiteur laatst: “Ohja dat extra plastic folietje mag u er ook aflaten hoor.” En: “Ik heb zelf een tas.” Soms komt verandering sneller dan je denkt.

En de toko waarmee ik dit verhaal startte… hoewel met enige weerstand van zijn kant, hebben we afgesproken dat ik de volgende keer zijn bakje meeneem zodat hij de roti daarin kan doen. Doe je met mij mee?

Zohair Elabd, duoraadslid voor GroenLinks