Poliflw

Door Kirsten van den Hul op 8 maart 2019 Delen  

Julia (30) uit Den Haag, Bianca (29) uit Rotterdam, Dunja (23) uit Utrecht, Graciela  (21) uit Rotterdam, Humeyra (16) uit Rotterdam: jonge vrouwen die op gruwelijke wijze werden vermoord. De verdachte of dader is in alle gevallen hun (ex) partner. Vaak ging er een lange geschiedenis van mishandeling, stalken of bedreiging aan vooraf.

Vrouwen zijn ruim vijf keer zo vaak slachtoffer van structureel geweld door een partner of ex.

Recente veiligheidscijfers uit Amsterdam onderstrepen wat één op de drie vrouwen allang weet: geweld in de privésfeer is de meest voorkomende vorm van geweld. De Amsterdamse politie registreerde vorig jaar 7% meer incidenten dan in 2017. Het geweld is bovendien hardnekkig: gemiddeld gaat het 33 keer mis, voordat het tot een aangifte komt. En dit is slechts het topje van de ijsberg; de meeste gevallen worden niet eens gemeld. Uit schaamte, of uit angst voor erger.

De geweldsspiraal waar veel vrouwen in vastzitten, kunnen we alleen stoppen als we de schaal én aard van het probleem erkennen.

Vrouwen zijn ruim vijf keer zo vaak slachtoffer van structureel geweld door een partner of ex. Partnergeweld is daarmee een emancipatieprobleem, dat alleen kan worden opgelost met gericht beleid. Sterker nog, dat is Nederland zelfs verplicht, als ondertekenaar van de Istanbul Conventie, die gaat over het uitbannen van geweld tegen vrouwen. Toch blijkt in de praktijk dat maatwerk maar moeilijk van de grond komt, zo waarschuwde onlangs ook de Nationale Ombudsman. Bovendien wordt de aanpak van partnergeweld te vaak in één adem genoemd met de bestrijding van kindermishandeling, waardoor de aandacht voor de veiligheid van vrouwen dreigt onder te sneeuwen. Zolang we blijven ontkennen dat machtsongelijkheid en gendernormen geweld tegen vrouwen veroorzaken, is de emancipatie nog niet af.

De hoogste tijd dus voor een Nationaal Rapporteur.

De geweldsspiraal waar veel vrouwen in vastzitten, kunnen we alleen stoppen als we de schaal én aard van het probleem erkennen. Het is Code Rood. De hoogste tijd dus voor een Nationaal Rapporteur, voor meer regie tussen politie, gemeenten en opvang, en voor betere hulp aan slachtoffers en daders.

Voor Julia, Bianca, Dunja, Graciela en Humeyra kwam hulp te laat. Laten we daarom geen dag langer wachten en de bestrijding van geweld tegen vrouwen topprioriteit maken.

Kirsten van den Hul, Tweede Kamerlid (PvdA) Nenita La Rose, Raadslid Amsterdam (PvdA) en voorzitter Nederlandse Vrouwen Raad

Tweede Kamerlid

Door Kirsten van den Hul, Gijs van Dijk op 19 februari 2019 Delen  

Dat gebeurt allemaal op de voorschool, kinderopvang en peuterspeelzaal. Een plek waar wat de PvdA betreft ieder kind vanaf 2.5 jaar voor zestien uur per week gratis welkom zou moeten zijn. Niet alleen kinderen van inburgeraars, maar alle kinderen. Wij willen namelijk dat alle kinderen samen kunnen spelen op de voorschool. Kinderen wiens ouders drukke banen hebben, kinderen met studerende ouders of kinderen waarbij er thuis simpelweg te weinig ruimte is om spelenderwijs te leren.

Wij willen dat alle kinderen samen kunnen spelen op de voorschool.

Helaas zien we onder meer in Amsterdam en Rotterdam dat steeds meer ouders ervoor kiezen om hun kinderen thuis te houden. Omdat ze het te duur vinden of omdat ze door de toegenomen bureaucratie de weg naar de toeslagen niet meer vinden. De gevolgen daarvan zijn groot. Kinderen die niet naar de voorschool gaan, kampen vaker met onderwijsachterstanden die op latere leeftijd moeilijk in te lopen zijn. Dat betekent geen eerlijke start voor de kinderen met de achterstanden, maar ook voor hun klasgenootjes en de leraar van groep 1 die zich geconfronteerd ziet met grote niveauverschillen. Daarom blijven wij ons inzetten voor een voorschool voor ieder kind. Want ieder kind moet zeker zijn van een eerlijke start.

Tweede Kamerlid

Tweede Kamerlid

Door Lodewijk Asscher op 12 februari 2019 Delen  

De leerlingen werden telkens verdeeld over andere groepen. Of ze mochten nog wel naar school komen maar liever niet. Opvang in plaats van onderwijs, en de leraren gefrustreerd naar huis. Samen met onze onderwijswoordvoerder Kirsten van den Hul en ons Zaanse raadslid Eylem Koseoglu bezocht ik de school.

De ouders hebben vrij genomen van hun werk maar de rek gaat eruit.

We spraken een gemotiveerde schooldirecteur die nachten wakker heeft gelegen van het lerarentekort en geen andere uitweg zag. We spraken de leraren zelf. Vakmensen, trots op het ambacht. Boos over de situatie. “De minister had het over de griepgolf, nou hier heeft niemand griep. Tenminste officieel niet, we proberen nu allemaal de voorjaarsvakantie te halen want als één van ons ziek wordt hebben de anderen een nog groter probleem.”

Dit is slecht voor de kinderen, onderwijs is een vak.

De ouders die vertellen wat het voor hen betekent. Een alleenstaande moeder die haar dochter op zondagavond naar haar ouders in Friesland brengt en maandagavond weer ophaalt. Een vader die discussies met zijn negenjarige dochter heeft als hij de lesstof anders uitlegt dan de juf. Een moeder die nu moet kiezen tussen mantelzorg voor haar demente moeder of het opvangen van haar kinderen. Een andere moeder die zelf probeert les te geven aan negen kinderen op de maandag. Als het lunchtijd is, is ze al kapot. De ouders hebben vrij genomen van hun werk maar de rek gaat eruit.

En het belangrijkste: dit is slecht voor de kinderen, onderwijs is een vak. Samen hebben de ouders de leerplichtambtenaar gevraagd de leerplicht te gaan handhaven. Een wanhoopspoging om aandacht te krijgen voor deze bizarre situatie.

De komende jaren zal het lerarentekort nog veel nijpender als we niet ingrijpen.

De juf van groep 1-2 vertelt dat ze 38 kinderen in de klas heeft. Dat worden er nog meer. Niets aan te doen, er staat al een half jaar een vacature. Waar dat toe leidt? Zindelijke kinderen die terugvallen. Geen plek aan tafel om te leren tekenen. Een wachtlijst voor de bouwhoek.

Dit is krankzinnig.

Mijn oproep: behandel dit als een nationale crisis.

Is de Tamarinde de enige school waar dit speelt? Nee, van deze school weten we het maar het komt steeds meer voor. Lost het probleem zichzelf op? Nee, de komende jaren zal het lerarentekort nog veel nijpender worden als we niet ingrijpen. Dit gaat honderden scholen en duizenden kinderen en hun ouders raken.

Zeker, er gaan scholen zijn die het nog wel even kunnen uitzingen, er gaan ouders zijn die het voor hun kinderen kunnen fiksen. Maar de kansenongelijkheid neemt toe en kinderen krijgen niet waar ze recht op hebben.

Doe het nu. Voor onze kinderen en onze toekomst.

Onacceptabel. Mijn oproep: behandel dit als een nationale crisis. Haal iedereen aan tafel om afspraken te maken. Neem maatregelen op de korte termijn en op de lange termijn. Breek het regeerakkoord open, ik ben ervan overtuigd dat alle partijen dat zullen steunen. Alle. Geen gejij-bak, geen onbevoegden voor de klas, geen excuses maar aanpakken.

Doe het nu. Voor onze kinderen en onze toekomst.

Tweede Kamerlid

Door Kirsten van den Hul op 6 februari 2019 Delen  

De kou en barre omstandigheden in het opvangkamp Al Hol in Noord Syrië werden hen fataal. Er is te weinig eten en drinken en nauwelijks veilig onderdak.  Ook in andere kampen in Syrië zijn inmiddels kinderen door de kou bezweken.

Tekorten aan eten, drinken, medicijnen, dekens en warme kleding nemen verder toe.

Volgens de Wereld Gezondheidsorganisatie (WHO) en de vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties (UNHCR) lopen vele tienduizenden mensen in Syrische kampen op dit moment acuut risico. Internationale hulporganisaties krijgen ondertussen nauwelijks toegang tot de opvangkampen. Waardoor de tekorten aan eten, drinken, medicijnen, dekens en warme kleding nog verder toenemen.

Ik heb het kabinet opgeroepen om intensiever samen te werken met internationale hulporganisaties die weten wat er speelt.

Dit kabinet zet in op ‘perspectiefvolle opvang’  in de regio als oplossing van de vluchtelingencrisis. Maar wat komt daarvan terecht, als keer op keer blijkt dat zelfs kinderen moeten vechten om te overleven? Welk perspectief kun je bieden, als kinderen doodvriezen van de kou?  Zolang we geen grip hebben op wat er echt in deze kampen gebeurt, blijven we achter de verschrikkelijke feiten aanlopen. Daarom heb ik het kabinet opgeroepen om meer te doen. Om intensiever samen te werken met internationale hulporganisaties die weten wat er speelt. Om samen te zorgen dat er gauw hulp komt voor mensen in nood.

Tweede Kamerlid

Door Kirsten van den Hul op 1 februari 2019 Delen  

Bijvoorbeeld op de school voor VSO (Voortgezet Speciaal Onderwijs) het Leo Kannercollege, waar een groot deel van de leerlingen een stoornis in het autismespectrum heeft en ik onlangs een gastles mocht geven. Een school met extra kleine klassen, veel regelmaat en een prikkelarme omgeving, en zo precies past bij wat de leerlingen nodig hebben.

Toch valt er voor veel kinderen met een extra ondersteuningsbehoefte nog een wereld te winnen.

Toch valt er voor veel kinderen met een extra ondersteuningsbehoefte nog een wereld te winnen. Veel te vaak krijg ik berichten van ouders die op school te horen krijgen dat er voor hun kind met een beperking geen plek is, dat de extra ondersteuning die hun kind nodig heeft peperduur is, of die met hun kind moeten leuren voor er geluisterd wordt. Nog steeds krijgen veel jongeren waar het over gaat, het gevoel dat erover, in plaats van met hen wordt gepraat. Bovendien zitten er duizenden kinderen langdurig thuis, zonder passend onderwijsaanbod, en zijn er nog eens duizenden kinderen met een vrijstelling.

Gisteren tijdens het debat over het passend onderwijs heb ik de minister gevraagd zich hard te maken voor een landelijke basisondersteuning.

Leren is een recht, dat geldt voor ieder kind. Daarom heb ik gisteren tijdens het debat over het passend onderwijs de minister gevraagd zich hard te maken voor een landelijke basisondersteuning, zodat alle ouders overal en altijd zeker zijn van een minimum aan ondersteuning dat scholen aan leerlingen moeten bieden. En pleitte ik voor een hoorrecht van leerlingen, zodat zij formeel het recht hebben om mee te praten. Bovendien moet de minister aan de slag om te zorgen dat thuiszitters weer een plek krijgen in het onderwijs.

Ook pleitte ik voor een hoorrecht van leerlingen.

Maar we kunnen het gesprek over passend onderwijs niet los zien van een gesprek over het lerarentekort. Juist doordat de werkdruk toeneemt, kunnen leraren kwetsbare kinderen vaak niet de aandacht geven die ze verdienen. De tekorten aan leraren in het speciaal onderwijs zijn bovendien extra groot. En niet in de laatste plaats omdat zij raar maar waar onder de cao van het primair onderwijs vallen. Dat moet en kan anders.

Daarom vroeg ik de minister er voor te zorgen dat werken in het voortgezet speciaal onderwijs net zo wordt beloond als andere banen in het voortgezet onderwijs. En daarnaast moet het verschil is salaris tussen primair en voortgezet onderwijs eindelijk worden overbrugd. Want als we echt willen zorgen dat elk kind het onderwijs krijgt dat het verdient, dan moeten we beginnen met zorgen dat elke leraar de beloning krijgt die zij of hij verdient.

Tweede Kamerlid

Door Kirsten van den Hul op 24 januari 2019 Delen  

Het veelbesproken tekort aan leraren is daar een belangrijke oorzaak van. En pijnlijker nog, dat tekort versterkt die kansenongelijkheid.

Daarom vraag ik de minister scholen in staat te stellen om de ‘gelijke kansen bonus’ te betalen aan leraren die voor een klas staan met relatief veel kwetsbare kinderen.

Tweede Kamerlid