Poliflw

“Het lijkt wel oorlog, hou eens op zeg!,” zei een verontwaardigde vrouw die de supermarkt verliet, met voor de zekerheid toch maar drie pakken wc-papier in haar karretje. “Kijken of ik mijn tafelzilver kan ruilen voor een suikerbiet en een half ons buksjek”, Twitterde iemand. Dat was vrijdag 13 maart.

Vijf dagen eerder werd in Papendrecht ter nagedachtenis aan verzetsstrijder Gerrit van Dalen een plaquette geplaatst op zijn voormalig woonhuis. Van Dalen werd op 23-jarige leeftijd aan het eind van de Tweede Wereldoorlog gefusilleerd. Bij de onthulling van de plaquette dacht ik aan vrijheid. Ik dacht aan hoe moeilijk het is, om echt te beseffen wat vrij zijn betekent, als je geen onvrijheid hebt meegemaakt.

Nu, anderhalve week later, maken we het mee, onvrij zijn. Uitgerekend in het jaar waarin we 75 jaar bevrijding vieren. De Coronacrisis is geen oorlog, maar dit komt voor de meesten van ons het dichtst in de buurt. Plotseling is de vanzelfsprekendheid weg om zonder angst te gaan en staan waar je wilt, om te werken, naar school te gaan, te sporten, uit te gaan en elkaar te ontmoeten. Daar bovenop komt ongerustheid en angst. De vijand is onder ons, maar we weten niet precies waar. Blijft mijn oude vader of moeder wel gezond? Gaat die kwetsbare vriend het wel redden? Gaat het goed komen met die vriendin die in de zorg werkt en mijn kennissen die zich door hun werk noodgedwongen onder veel mensen moeten begeven? Blijf ik zelf gezond? Hoe lang gaat dit duren? En, wat gaat er allemaal nog meer gebeuren, voordat het eindelijk beter wordt?

Maar, we kunnen iets doen. Wij kunnen er met elkaar voor kiezen om ‘goed in de oorlog’ te zijn. Nog nooit was dat zo makkelijk. We hoeven alleen maar de adviezen serieus op te volgen en als er een keuze is, het zekere voor het onzekere te nemen. Laten we dat doen. Niet alleen vanwege de gezondheid van onszelf en anderen. Maar, ook als morele plicht naar mensen die nu twee keer zo hard moeten werken, of die door deze crisis juist hun baan of eigen bedrijf dreigen te verliezen. Als we allemaal doen wat van ons wordt gevraagd, zorgen we er samen voor dat deze crisis niet langer duurt dan nodig is. Dan redden we levens en voorkomen we nog meer economische schade.

En als het gevaar is geweken, dan hebben we misschien ook iets positiefs overgehouden aan de Coronacrisis. Dan zien we dat we door samen te werken heel veel voor elkaar krijgen en voelen we hoe geweldig vrijheid is. En met dat gevoel treffen we elkaar, hopelijk later dit jaar, als we in een enorme groep op het Marktplein dicht op elkaar staan om 75 jaar vrijheid te vieren.

Tot het zover is: zorg goed voor uzelf en voor anderen en veel sterkte en gezondheid gewenst!

Trijntje van Es (de column is ook gepubliceerd op Papendrecht.net)

 

The post (Column) Vrijheid appeared first on Papendrecht.

“Goedemorgen, ik bel namens mijn moeder. Zij ontving een brief, dat u wilt langskomen voor een Signalerend Huisbezoek. Dat wil ze niet. Kunt u haar voorgoed van de lijst schrappen? “Nee, mevrouw, zo werk dat niet,” zegt de ouderenconsulent.

Mijn moeder is 81 jaar en de afgelopen 22 jaar alleenwonend, sinds de dood van mijn vader. De laatste jaren is ze in het vizier gekomen van gemeentelijke instanties. Ze ontvangt regelmatig brieven met vragenlijsten over eenzaamheid, haar zorgbehoefte en sociale situatie.

Eerdere brieven heeft mijn moeder weggegooid. Ze zei daarover: “Ik ben bang om iets verkeerd in te vullen. Straks staat er iemand voor de deur om mijn ‘eenzaamheid te bestrijden’. Ze laten me niet met rust. Als je oud bent, word je niet meer serieus genomen.”

De brief die ze nu had gekregen was dwingender: er zou gebeld worden voor een afspraak. Dit Signalerend Huisbezoek is bedoeld om informatie te verzamelen over gezondheid, wonen, mobiliteit, financiën, behoefte aan hulp- en dienstverlening, tijdsbesteding en contacten. (…) Ook als u zich nog prima kunt redden en geen hulp of informatie nodig heeft, willen wij u toch vragen om wat tijd vrij te maken voor een huisbezoek.

Aan de telefoon met de ouderenconsulent, geef ik aan dat het te ver gaat om iedereen op basis van leeftijd zo te benaderen. Zij zegt daarop: “U ziet het helemaal verkeerd. Anders hebben we geen goed beeld van álle ouderen.” Nee, inderdaad, zou ik zeggen! Was dat niet het kenmerk van een vrij land?! Alleen in een dictatuur weet een overheid alles van zijn inwoners.

Mijn moeder woont in een buurgemeente, maar hier blijkt het tot mijn schrik, net zo te gaan. Inwoners van boven de 75 jaar krijgen in Papendrecht bezoek van de zorgcoördinator, mét vragenlijst. Het Signalerend Huisbezoek wordt binnenkort zelfs omgevormd tot Activerend Huisbezoek. Als je oud bent, is je privacy vervallen en zitten is het nieuwe roken. Dus actief zijn is een plicht!

In theorie is meewerken vrijwillig, maar niet iedereen durft ‘nee’ te zeggen tegen een welbespraakte, vriendelijk aandringende consulent, waar je in een later stadium van je leven misschien van afhankelijk bent voor een zorgindicatie.

“Maar,” denkt u misschien, “het dient een goed doel, want eenzaamheid is een epidemie! Toch?” Nee, dat is fake news. De Volkskrant kopte vorige maand: Ouderen van nu iets minder eenzaam dan 20 jaar geleden. Geciteerde onderzoekers zeggen, dat al tientallen jaren de kans op eenzaamheid niet is toegenomen, in geen enkel Westers land. Geer en Goor ten spijt.

We zien dat de gemeente steeds meer en steeds dieper in privélevens duikt en alle privégegevens opslaat. Vroeger was het de kerk die vertelde hoe je moest leven, nu wordt de norm door de overheid opgelegd. Dit moet veranderen, aantoonbaar. Want anders verandert alleen de naam: van Signalerend of Activerend Huisbezoek in iets als Informerend Servicegesprek. U ziet, ik weet inmiddels hoe het werkt.

Mijn moeder intussen, is opgelucht dat ze er voorlopig vanaf is. En nu maar hopen dat ze door haar weigeringen om mee te werken, niet in een ander gemeentelijk bestand terecht is gekomen: die van de zorgmijders!

Trijntje van Es

(de column is ook gepubliceerd op Papendrecht.net)

 

De D66-motie om de privacy van ouderen veel beter te beschermen, is na een lang debat in de gemeenteraad op 30 januari 2020 overgenomen door het college.

Het college zal nu alle stappen waarbij persoonsgegevens van ouderen worden gevraagd, opgeslagen, verstrekt, toetsen op privacywetten. De fractie is dan ook blij dat er hier wordt ingegrepen.

–Gemeenteraad 30-01-2020 MOTIE-D66-Privacy voor ouderen 

The post (Column) Ouderen hoeven geen privacy appeared first on Papendrecht.

Het was er opeens: een Marokkaans-Nederlandse jongen die midden op het winkelcentrum een oude grijze man in een rolstoel uitschold. Het duurde hooguit drie minuten, maar in mijn hoofd is het daarna nooit meer echt weggeweest.

Anderhalf jaar geleden klinkt op winkelcentrum De Meent, recht vóór Primera, uit het niets hard geschreeuw. Er omheen en op de loopbrug er schuin boven staat iedereen tegelijk stil en kijkt naar wat er gebeurt. Binnen enkele seconden lijkt de situatie duidelijk: er is een dader: ‘een scheldende Marokkaan’ en er is een slachtoffer: ‘een oude bleke man in een rolstoel’. Een paar omstanders – de stoerste mannen – lopen op de jongen af. Hun houding is sussend. Een enkele verontwaardigde omstander roept iets: “Kappen ermee, laat die man met rust… De sussende mannen krijgen de jongen niet rustig. Hij is volledig over zijn toeren. “Neem het terug, neem het terug, vuile…”, gaat de jongen door. Naast mij zegt een man: “Dit is toch niet te gelóven, schandalig gewoon…” “Volgens mij klopt hier iets niet,” zeg ik. Ik denk dat die oude man iets ergs heeft gezegd, iets racistisch.” “Hoezo?” “Die jongen roept steeds: neem het terug en niet alle oude mensen zijn lieverdjes. Kijk in de ogen van die jongen en van de oude man.” We kijken. “Ja, zegt de man naast me, zou kunnen…”

Dan komt er een koerier van DHL aangesneld, een dertiger met ook een ‘Noord-Afrikaans uiterlijk’, zoals dat heet. Hij pakt de jongen vastberaden beet: “Het is oké man. Kom…” De jongen laat het toe, vertrouwt hem blijkbaar, roept nog één keer: “Neem het terug…” en loopt dan met de koerier mee.

Er is geen klap gevallen, dus het is ‘goed afgelopen’. Later als ik het tegen een vriend vertel en zeg dat ik zeker ben van racisme en dat wij als omstanders, dat ik, tekort ben geschoten, zegt die: “Het kán, maar je hebt geen bewijs. Er kan van alles gezegd zijn.” “Ja,” antwoord ik, “maar die ogen…”

Vorige week zag ik de blik van de jongen opnieuw. Het was toen ik op tv in de ogen keek van Ahmad Mendes Moreira van Excelsior, toen hij na racistische leuzen vanaf de tribune, van het voetbalveld in Den Bosch werd geleid. Die exact zelfde blik van pijn tot in de ziel.

In de talkshow Ladies Night vertelde advocate Natacha Harlequin, van Surinaamse afkomst, over het gesprek dat zij na het incident met haar zoon had gehad over racisme. Hij zei tegen haar dat hij “natuurlijk ook met racisme te maken had” en dat hij het bij anderen altijd aan de ogen kon zien. En hij zei tegen zijn vader, met blond haar en blauwe ogen, dat hij begreep dat die niet kon navoelen hoe het is om racistisch benaderd te worden.

Natacha deed een oproep: “Laat blijken: ‘Ik kan misschien niet voelen wat jij voelt, maar ik voel met je mee. Ik kijk in jouw ogen en I care; ik geef om jou.’ Dat wil ik iedereen vragen: heb empathie, met de pijn in de ogen van de ander.”

Ik beloof het Natacha, als ik ooit weer zoiets meemaak, zeg ik het: “Ik zie je ogen, ik zie de pijn en ik geef om je.”

Trijntje van Es

(de column is ook gepubliceerd op Papendrecht.net)

The post (Column) De ogen appeared first on Papendrecht.

Vandaag bracht Rutger Schonis namens de tweede kamerfractie van D66 een bezoek aan De Drechtsteden en Gorinchem in het kader van de regiodeal (investeringsprogramma van het Rijk om samenwerking en economische groei in regio’s te bevorderen. Rutger Schonis (kamerlid), Trijntje van Es (Papendrecht), Marijke Gommans (Hendrik-Ido-Ambacht), Kevin Noels (Dordrecht) en Andre Flach (vicevoorzitter van het Drechtstedenbestuur) brachten een bezoek aan enkele parels in ons gebied, zoals Royal IHC, Bolidt en Royal Boskalis. Inzet bij de regiodeal is het binnenhalen van een investering van 40 miljoen om de economische groei en het welzijn in onze regio te vergroten.

De Drechtsteden en Gorinchem vormen met ruim 325.000 inwoners een belangrijk stedelijk gebied. Een regio met trotse inwoners, mooie historie en een sterk arbeidsethos, waar hard werken en pragmatisme de boventoon voeren. Wij zijn dé internationale toegangspoort tot de zuidelijke Randstad, met het water als verbindend element. Bedrijven die Nederland internationaal op de kaart zetten als waterland, hebben hun wortels in onze regio (Boskalis, Bolidt, IHC, Damen Shipyards en Oceanco) en ook het MKB levert een belangrijke bijdrage. De maritieme sector is technologisch hoogstaand en transformeert in hoog tempo. Onze sterke logistieke sector vervoert wat vanuit Rotterdam over de hele wereld wordt verscheept en veel van wat in Rotterdam vaart, wordt in onze regio gebouwd!

Onze regio heeft veel potentie en kansen, maar kent ook flinke sociaaleconomische opgaven. Vooral de mismatch tussen vraag en aanbod op de arbeidsmarkt en een groeiend tekort aan gekwalificeerd personeel, vraagt om inzet. Gerichte, ondersteunende maatregelen zijn nodig om talent aan te trekken en vast te houden, bijvoorbeeld door een aantrekkelijke woningmarkt te realiseren. Door de stagnerende ontwikkeling komen (groot)stedelijke voorzieningen onder druk te staan. We willen deze trend doorbreken. Dat vraagt om betrokkenheid, samenwerking en innovatief vermogen van onze bedrijven, instellingen en overheden. De samenwerking tussen de gemeenten en de provincie is sterk en een (financiële) impuls van het Rijk (regiodeal) kan zorgen voor versnelling. We zetten concreet in op drie pijlers:

Human Capital: Het meest innovatieve MBO, hoger onderwijs naar de regio, leven lang ontwikkelen, doorontwikkeling de Duurzaamheidsfabriek (fieldlab). Innovatie: De wereldtop in de maritieme (smart & maak)industrie en technologie, is hier gevestigd. Investeringen zijn gericht op het versterken van het innovatiedistrict. Oeverontwikkeling: Unieke overlocaties bieden kansen voor woningbouw en voor de maritieme industrie die onze regio zo kenmerkt

Zeg, dat scholendorp, hoe staat het daar mee? Nou… ehm… heb je even? Regelmatig wordt me de vraag gesteld wat er nu gaat gebeuren met de scholen voor voortgezet onderwijs in Papendrecht.

In september 2014 stapten De Lage Waard en het Willem de Zwijger College naar de gemeenteraad van Papendrecht met de mededeling dat zij wilden gaan samenwerken. Niet fuseren, wel samenwerken. Dat zou goed zijn voor de kwaliteit en het aanbod van onderwijs. Er zou zelfs mbo naar Papendrecht komen. Maar, daarvoor waren dan wel nieuwe schoolgebouwen nodig, op een gezamenlijke locatie, zeiden de twee directeuren. Bijkomend voordeel daarvan was, dat er locaties voor woningbouw zouden vrijkomen. Stond de gemeenteraad daar voor open? Ja, dat stond ze. En daarmee was het idee voor een scholendorp geboren.

We zijn vijf jaar verder. Wat is er in die tijd gebeurd? De scholen schreven een ambitieuze onderwijsvisie die de gemeenteraad in 2016 unaniem vaststelde; het college wees het Oostpolderpark aan als bouwlocatie, waartegen de gemeenteraad ‘nee’ zei en het Van der Palmgebied koos als alternatief; de directeur van De Lage Waard vertrok en er kwam een nieuwe. En, eind van het verhaal (tot nu): De Lage Waard wil niet meer samenwerken op één locatie met het Willem de Zwijger College.

De meest logische conclusie is: de aanleiding voor nieuwbouw is vervallen, dus de gesprekken tussen gemeente en scholen kunnen stoppen.

Maar gek genoeg gebeurt dat niet. De scholen lijken nu te zeggen: Als de gemeente nu eens tientallen miljoenen euro’s overmaakt voor renovatie of nieuwbouw, dan zorgen wij voor…, ehm… geen samenwerking, geen beter onderwijs, een kleiner onderwijsaanbod en geen vrijvallende bouwlocaties. Tja, … niet direct een pakkende verkooppitch die een miljoenenuitgave rechtvaardigt.

Maar, hoor je vaak, kinderen hebben toch recht op goede schoolgebouwen?! Zeker! Maar, de scholen zelf zijn verantwoordelijk voor onderhoud en renovatie aan hun gebouwen. En wat veel mensen niet weten: daar krijgen ze ook geld voor van het Rijk. Alleen als aangetoond wordt dat een oud schoolgebouw bouwkundig geen twintig jaar meer meekan, is de gemeente verantwoordelijk voor nieuwbouw. Als gemeente betalen voor renovatie mág wel, maar dat doe je alleen als dat een duidelijke meerwaarde oplevert, zoals ik al noemde: beter onderwijs, een groter onderwijsaanbod en vrijvallende bouwlocaties.

En duurzaamheid dan?, hoor ik u zeggen. Gebouwen moeten toch CO2-neutraal worden? Absoluut, maar dat geldt ook voor alle basisscholen. We hebben tot 2050 de tijd. In Papendrecht komt een aardwarmtenet. De scholen daarop aansluiten is waarschijnlijk het beste en goedkoopste. Dat warmtenet ligt er nog niet, dus wat dat betreft kunnen we beter wachten.

Volgende maand presenteert het college een rapport aan de gemeenteraad met antwoord op de vraag: kunnen de schoolgebouwen nog twintig jaar mee of is nieuwbouw nu nodig? En het college komt met een eigen onderwijsvisie. Ik ben heel benieuwd wat er over is van de ambities uit 2016 en wat zal worden verstaan onder ‘investeren in de toekomst van onderwijs in Papendrecht’: is dat investeren in onze kinderen, in hun ontwikkeling en in hun toekomst, of betekent dat alleen maar investeren in stenen?

Trijntje van Es

(de column is ook gepubliceerd op Papendrecht.net)

The post (column) Zeg, dat scholendorp… appeared first on Papendrecht.

Koppen in de krant: Woningnood nog groter dan gedacht. En: Steden moeten groener. Ook in Papendrecht moeten we de ogenschijnlijke tegenstelling voor elkaar zien te krijgen: meer bouwen en tegelijkertijd meer groen. En laat daar nu een oplossing voor zijn: het verticale bos om in te wonen.

Het verticale bos is bedacht door de Italiaanse architect Stefano Boeri. Hij ontwierp voor Milaan twee revolutionaire woontorens: Bosco Verticale. Inmiddels zijn er meer daarop geïnspireerde ontwerpen, ook in Nederland. Op de Zuidas in Amsterdam komt een spectaculair groen appartementengebouw (MVRDV-Valley). En voor wie denkt: die appartementen zijn natuurlijk alleen voor mensen die minimaal een half miljoen euro kunnen neertellen: dat hoeft niet. In Eindhoven verrijst een verticaal bos met sociale huurwoningen, de Trudo Toren.

Grote bouwlocaties zijn er niet meer in Papendrecht. En we zijn een van de dichtst bebouwde gemeenten van Nederland; we hebben ruim twee keer zoveel inwoners per vierkante kilometer als Dordrecht bijvoorbeeld! We moeten in Papendrecht dus zeer zorgvuldig omgaan met schaars vrijkomende bouwlocaties, zeker als ze op doorgaande wegen liggen en er dagelijks honderden inwoners langskomen die er tegenaan moeten kijken.

Stel, je rijdt over een paar jaar over de Burgemeester Keijzerweg richting het centrum. Bij het naderen van de rotonde met de Veerweg, zie je op de plek van het politiebureau en op de plek van de vmbo-school van de Lage Waard: twee groene woontorens, even hoog als het Apollohotel. Je slaat af de Veerweg op. Net voor het centrum zie je aan je rechterhand in plaats van de oude garage van Van Wijngaarden een groen appartementengebouw van een verdieping of acht. Optisch loopt daarmee het park door in een verticaal bos.

De genoemde locaties aan de Burgemeester Keijzerweg en de Veerweg zijn onze laatste A-locaties waar gebouwd kan worden. De gebouwen daar zullen zeker vijftig jaar beeldbepalend zijn voor Papendrecht. Dat vraagt om iets bijzonders, om schoonheid!

Natuurlijk zijn er mitsen en maren. Ja, het is ambitieus en nee, Papendrecht is geen Milaan, Amsterdam, of Eindhoven. De gemeente is zelf geen bouwer en soms geen grondeigenaar. Maar iedereen kan hiermee winnen: architecten en de gemeente die op veel positieve publiciteit kunnen rekenen, grondeigenaren en ontwikkelaars die goed geld kunnen verdienen, omdat er hoger gebouwd kan worden dan anders. En huurders en eigenaren, die kunnen wonen in een koel en cool topgebouw. En per dag zullen de honderden of zelfs duizenden mensen die de flats voorbij komen, even glimlachen. Want ook al valt over smaak niet te twisten, er is een soort schoonheid die iedereen herkent en een beetje verliefd maakt.

Daarom ben ik extra blij dat er in de gemeenteraad van Papendrecht vorige maand een ingediende motie door het college is overgenomen, om een visie te schrijven op de genoemde A-bouwlocaties. Daarmee kan de wethouder duidelijke gesprekken voeren met projectontwikkelaars en eigenaren over wat de ambitie van Papendrecht is.

Zoals de Libanees-Amerikaanse schrijver Kahlil Gibran al zei: “We leven slechts om schoonheid te ontdekken. Al het andere is een vorm van afwachten.” En bent u minder filosofisch ingesteld, dan kunt u ook denken: Best een goed idee, die groene flats: het is koeler en het zuivert de lucht. En aangezien we met groen niet meer in de breedte kunnen in Papendrecht, dan maar in de hoogte.

Trijntje van Es

(de column is ook gepubliceerd op Papendrecht.net)

The post (column) Wonen in een verticaal bos appeared first on Papendrecht.

Column van Trijntje van Es, ook te lezen op papendrecht.net.

De jaren negentig van de vorige eeuw. In het trappenhuis van mijn flat in Papendrecht ben ik bijna beneden, als ik een onbekende man zie staan met zijn rug naar me toe. Hij leegt zijn postbus. “Hallo buurman…” Geen reactie. Misschien hoorde hij me niet; nog maar een keer, nu harder: “GOEDEMORGEN”. Weer niks. Ik heb het zó gehad met deze buurt, met de overlast en nu dit: zelfs geen goedemorgen meer! Ik loop verder tot ik bij mijn eigen postbus naast hem sta. Hij kijkt op. Ik kijk terug, zeg nog maar eens: ja, eh… hallo! Hij kijkt me lang aan, zwijgend, en stormt dan naar buiten, stapt in zijn auto en scheurt met gierende banden weg. On-ge-lo-fe-lijk!

Een maand later ben ik op mijn galerij. Een jonge man komt zijn flat uit en loopt richting het eerder genoemde trappenhuis. Het is de geen-goede-morgen-buurman. Dan… in een flits dringt het tot me door… Ik heb hem wél eerder gezien. Ongeveer een half jaar geleden stond hij met zijn moeder aan mijn deur, omdat hij een flat in ons gebouw kon huren en vragen had. Oh, wat erg! Ik zet het op een rennen, achter hem aan. Boven aan de trap zie ik hem net de draai maken om het tweede trapgedeelte te nemen. Hij kijkt op, ziet me boven aan de trap staan. Ik gebaar: stop! We blijven allebei als aan de grond genageld staan. Dan begin ik met theatrale armbewegingen in steenkolengebarentaal uit te leggen: vier weken geleden (vier vingers, gebaar naar achteren), zag ik je beneden bij de postbussen. Ik herkende je niet… (wijzen op zijn en mijn ogen, schudden met hoofd). Ik was geïrriteerd dat je niks terug zei. Ik realiseerde me niet dat je … eh (beide wijsvingers naar mijn oren) …doof bent. Sorry, ik zat fout.

Ik blijf staan, wacht op een reactie. Hij blijft staan, kijkt. Dan komt hij plotseling met grote stappen de trap op, op me af. Hij pakt mijn hand en trekt me mee, de galerij op. Ik verzet me niet. Hij stopt bij zijn flat, pakt zijn sleutel en opent de deur. Ik doe niets. Dan laat hij mijn hand los en stapt naar binnen. Hij loopt naar een hoek van de gang, waar een emmer staat met een bos bloemen er in: voor zijn vriendin of zijn moeder? Hij pakt de bloemen, loopt naar me toe en geeft ze aan me…

Een ander voorval. Tien jaar geleden. Mijn dochter is vijf jaar en we praten over waar mensen die we kennen goed in zijn. Vriendjes die goed kunnen fietsen, oma die goed kan rekenen, papa die heel sterk is. Dan ben ik aan de beurt: “Jij kan goed in bed liggen, mama,” zegt mijn dochter. Een golf van teleurstelling spoelt over me heen. Ik ben niet gezond, dus ik lig soms overdag op bed. Dat uitgerekend dát zo opvalt. Wat erg! Ik vraag haar met lood in de schoenen, waarom ze vindt dat ik zo goed in bed kan liggen. “Omdat,” zegt ze, “jij het beste kan kroelen, mama.”

Afgelopen weekend las ik in de Volkskrant een stukje van Margriet Sitskoorn, hoogleraar klinische neuropsychologie. Zij stelt dat onze hersenen er op gericht zijn om alleen te zien wat aansluit bij wat we al denken. En dat we daar allemaal aan lijden. Het enige dat helpt, is zoeken naar het tegendeel en tóch een vraag stellen, ook als je het antwoord al denkt te weten. Zoals bovenstaande twee verhalen laten zien, kan die ene vraag, een wereld van verschil maken.

Trijntje van Es

(de column is ook gepubliceerd op Papendrecht.net)

The post (column) De geen-goede-morgen-buurman appeared first on Papendrecht.

Appen is het nieuwe roken, las ik. En, thuisblijven is het nieuwe reizen, 70 is het nieuwe 60 en lenen is het nieuwe hebben. In dat kader dacht ik: Zelf doen is het nieuwe bediend worden. Ook in de politiek.

Mijn dochter en ik zeggen vaak, als we geen zin hebben in een klusje: Dat komt door de genen van oma. Zij wilde vele malen liever bediend worden, dan dingen zelf doen. In haar tijd was dat in alle sociale lagen vrij normaal. De bakker en de melkboer kwamen langs de deur, voor iedere klus was er een andere vakman en ook politiek werd iedereen ‘bediend’. In die tijd besloten in Papendrecht gemoedelijk sigaren rokende mannen in de gemeenteraadsvergadering over wat goed was voor alle inwoners. Zelf doen was iets waar vierjarigen om vroegen aan hun moeder; het was geen maatschappelijk verschijnsel waar volwassenen warm voor liepen.

Maar zoals bij alles, komt na de these, de antithese. Nu is zelf doen de norm. Van je computer installeren tot je moeder verzorgen, van boodschappen scannen tot een vlucht boeken en van de belastingaangifte doen tot een huis verbouwen. Ja, zelf doen is het nieuwe bediend worden. Dan blijft de politiek, ook in Papendrecht, natuurlijk niet achter.

In Papendrecht wachten wethouders op locatie (op locatie is het nieuwe gemeentehuis) of inwoners iets komen melden. Ook op allerlei andere manieren wordt aan inwoners gevraagd te participeren in het politieke proces. Want: praten met inwoners is het nieuwe vergaderen. Het probleem is, dat slechts een handje vol inwoners hiervoor zijn huis uit komt. En dan zijn het ook nog bijna altijd dezelfde mensen. Het is geen afspiegeling van de Papendrechtse samenleving, want jongeren, vrouwen en Papendrechters met niet-westerse roots, zijn zwaar ondervertegenwoordigd. Als er goed naar de betrokken inwoners wordt geluisterd (en dat is de bedoeling), dan hebben die paar mensen een dominante invloed op wat er in Papendrecht gebeurt. Dat leidt, tegen de bedoeling in, tot minder in plaats van méér democratie. Wil je als inwoner straks nog dat ook jouw mening telt en dat jouw belangen worden behartigd, dan móet je wel participeren. Dan zijn we in Participapendrecht. Dan is moeten, het nieuwe mogen.

Misschien komt het door mijn oma, maar ik heb sympathie voor inwoners, die zeggen: “Ik ga politiek niet zelf doen, dus behartig alsjeblieft mijn belangen. Ik volsta met één keer per vier jaar naar de stembus gaan. Ik heb het al druk genoeg. Voor mij is minder het nieuwe méér. Als ik mijn mening wil geven, dan hoor je het wel. Dan wil ik graag dat de gemeenteraad die meeweegt samen met al die andere meningen en met het algemeen belang in het achterhoofd een beslissing neemt.” Als volksvertegenwoordiger doe ik dat. Voor mij wegen de belangen van de meepratende inwoner net zo zwaar als van de inwoner die bij de gedachte aan Participapendrecht, zegt: voor mij is afslaan het nieuwe aannemen, dus: nee, bedankt!

Trijntje van Es

(de column is ook gepubliceerd op Papendrecht.net)

The post (column) Participapendrecht appeared first on Papendrecht.