Poliflw

Wie is de nieuwe Eerste Kamer fractie?

Tiny Kox is sinds 2003 fractievoorzitter van de SP in de Eerste Kamer. Daarvoor was hij van 1994 tot 2003 algemeen secretaris van de SP en van 1982 tot 1999 fractievoorzitter in de gemeenteraad van Tilburg. Sinds 2007 is hij als Eerste Kamerlid ook voorzitter van de fractie van Europees Verenigd Links in de Parlementaire Assemblee van de Raad van Europa.

Rik Janssen is jurist en sinds 2011 Gedeputeerde voor de SP in Zuid-Holland. Hij is onder andere verantwoordelijk voor milieu en water. In 2011 was hij korte tijd lid van de Tweede Kamer en van 2007 tot 2011 was hij medewerker van de Tweede Kamerfractie van de SP.

Arda Gerkens is lid van de Eerste Kamer voor de SP sinds 2013. Ze is voorzitter van de vaste commissie van de Eerste Kamer voor Economische Zaken, Klimaat en Landbouw, Natuur en Voedselveiligheid. Van 2002 tot 2010 was ze lid van de Tweede Kamer. Ze werkt als directeur Stichting Expertisebureau Online Kindermisbruik. Eerder werkte ze onder meer voor Milieudefensie.

4. BASTIAAN VAN APELDOORN (1970, HAARLEM)

Bastiaan van Apeldoorn is lid van de Eerste Kamer sinds 2015. Hij is voorzitter van de vaste commissie voor Europese Zaken. Hij is hoogleraar Mondiale Politieke Economie en Geopolitiek aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Daarnaast is hij voorzitter van de commissie die het Europees verkiezingsprogramma van de SP voorbereidt.

SP

Stem vandaag: Laat Brussel niet de baas zijn!

NRC (3 mei 2019): We moeten wel/niet af van ‘ever closer union’

Twistgesprek Moeten we in de EU af van het idee ‘een steeds hechter verbond’? Ja, geen verdere integratie meer, zegt Arnout Hoekstra. Nee, dan haal je de bodem onder de EU weg, zegt Reinier van Lanschot.   [Lees verder]

Parool (1 mei 2019): 'Laat Amsterdam weer baas in eigen stad zijn'

Met de Europese verkiezingen voor de deur is het zaak de invloed van Brussel op ­Amsterdam terug te dringen, zo betogen Arnoud Hoekstra en Erik Flentge van de SP in dit opiniestuk. [Lees verder]

SP.nl (30 april 2019): Arnout Hoeskstra en Sadet Karabulut - Miljarden EU-geld voor wapenindustrie is waanzin

Tientallen jaren lang was de boodschap dat de EU een vredesorganisatie was. Een samenwerking van voorheen oorlogszuchtige landen die door de EU en zijn voorlopers geremd zijn om tegen elkaar ten oorlog te trekken. Die schijn wordt nu niet langer opgehouden. [Lees verder]

‘Europa’ komt uit het Midden-Oosten, zij was een Fenicische prinses uit de Griekse mythologie. Fenicië lag in het huidige Syrië en Libanon. Zeus, de Griekse Oppergod, liet zijn oog vallen op deze oosterse schone, maar wist dat zijn vrouw een oogje in het zeil hield. Daarom veranderde Zeus zichzelf in een bekoorlijke witte stier. Nadat het prinsesje op zijn rug was geklommen werd het meisje door de Oppergod geschaakt en daarna geschonden. Ik wilde een column schrijven waarin ik Eurocommissaris Frans Timmermans op de hak zou nemen, in een parodie waarin ik de PvdA-voorman zou opvoeren als een Europese Zeus, die zich in valse gedaante meester heeft gemaakt van de Europese democratie. Maar mag dat wel? Mag ik Frans Timmermans vergelijken met een als witte stier vermomde Oppergod? Is het nog wel toegestaan om over de Europese elite een politieke satire te maken?

‘Bestuurders ergerden zich wild aan zijn prenten, maar arbeiders en lezers van de socialistische krant Het Volk liepen met hem weg’. Dat meldt Wikipedia over Albert Hahn, de socialistische satiricus die aan het begin van de vorige eeuw de machten van zijn tijd op de hak nam. Hahn tekende voor bladen van de SDAP, de voorganger van de PvdA. Satire was voor de sociaaldemocraten een middel om de gevestigde machten aan te klagen en misstanden bloot te leggen. Nu is de PvdA zélf onderdeel van die gevestigde macht geworden en daarmee is het gevoel voor humor verdwenen. Dat bleek ook na het verschijnen van het SP-filmpje over ‘Hans Brusselmans’, een parodie op Frans Timmermans. De gevestigde macht werd verdedigd door de gevestigde media. VARA-commentator Francisco van Jole verwees naar de oorlog, zei dat wij aan de hand lopen van Poetin en fascisten aan de macht helpen.

Zelden veroorzaakte een filmpje zoveel ophef, door commentatoren, columnisten en zelfs de minister-president. Dat is prima, niemand hoeft elke humor leuk te vinden. Maar ik vond het opmerkelijk dat zoveel media, die toch gedijen bij de vrijheid van meningsuiting, vonden dat ze zich tegen dit filmpje moesten uitspreken. Het viel me op dat de kritiek het felste was in de media die het meest pro-Europees zijn. Het filmpje van Hans Brusselmans zou een gevaar zijn voor de Europese instituten, maar de SP is voor afschaffing van de Europese Commissie, waarvan Frans Timmermans ‘president’ wil worden. Het zou ook een gevaar zijn voor de Europese democratie, maar die bestaat eigenlijk niet, of niet meer, sinds Frans Timmermans als staatssecretaris de uitslag van het referendum over de Europese Grondwet negeerde en ondanks het ‘nee’ begon met de bouw van de Superstaat Europa.

Hans Brusselmans wil nóg meer macht voor Brussel en minder democratie in Nederland, hetzelfde als Frans Timmermans. Hans Brusselmans wil ook een Europees leger, Europese bemoeienis met onze pensioenen en meer Europese zeggenschap over onze zorg, net als Frans Timmermans. Hans Brusselmans krijgt daarvoor 30.000 euro per maand, ook precies als Frans Timmermans. Een socialistische partij die daar afstand van wil nemen en deze Brusselse kliek parodieert wordt daarvoor in de ‘linkse’ media flink aangepakt. Dit zijn de voorspelbare reflexen van de oude media. Ik vind dat heel goed, dit maakt de verhoudingen duidelijk. Gelukkig zijn er ook andere media, waar juist hulde wordt gebracht aan de opstelling van de SP. Wij zijn geen bijwagen van de multinationals, maar komen op voor de belangen van gewone mensen. Wij zijn socialisten, in tegenstelling tot Frans Timmermans.

‘Hans Brusselmans’ is een parodie op de Europese elite waar Frans Timmermans onze vertegenwoordiger van is. Ik wil niet langer strijden tegen deze kliek, ik wil die gewoon afschaffen. Weg met de Europese Commissie, weg met Frans Timmermans. De SP wil een Europa waarin alle landen samenwerken, maar zich niet de wet laten voorschrijven. We moeten ons niet laten schaken door Brussel, we hoeven onze democratie niet te laten schenden door een Europese Superstaat. ‘Europa’ is niet die kliek in Brussel, maar dat zijn de kiezers in de landen. Op 23 mei hebben die een stem.

Dat Eurofiele politici en opiniemakers schande spreken van het campagnefilmpje van Hans Brusselmans, sommigen al schuimbekkend over populisme en 'politieke porno' spraken, verbaast niet. Het gebeurt altijd als er stevige kritiek komt op de Europese Unie en de geambieerde Europese Superstaat. Dit gebeurde tijdens het grondwetsreferendum en het Oekraïnereferendum ook. Met deze reflex ontkennen de eurofielen dat er ook een alternatief mogelijk is. Het is opvallend dat er zoveel woede en ophef is over onze kritiek, terwijl armoede binnen de Europese Unie bijvoorbeeld nog steeds geaccepteerd wordt. Het is tijd voor een debat welke Europese samenwerking we willen, zonder dat Brussel de baas is.

'Regelrecht gekaapt door multinationals' schreef lobbywaakhond LobbyControl recent in een rapport over de Europese Unie. Met meer dan 20.000 lobbyisten domineert het grote geld de koers van de Europese Unie. 'Bedrijven kunnen wetten kapen.' De Europese Commissie legde die macht niet aan banden, integendeel. Frans Timmermans zelf brak de onderhandelingen over een transparantieregister af. 'Een indrukwekkende democratische rouwmis' noemde de Italiaanse schrijver Baricco het negeren van referenda in een hele reeks landen de Europese Unie in een vlijmscherp essay. Een voorbeeld daarvan is het referendum over de Europese Grondwet in 2005, mede geschreven door Frans Timmermans. Meerderheden in Nederland en Frankrijk stemden tegen die Grondwet, maar hij kwam er toch. Er is geen alternatief, is steevast de reflex. Het zijn overzichtelijke voorbeelden van het fundamentele probleem van deze Europese Unie: ze is elitair, ondemocratisch en dient de belangen van multinationals.

De SP is van meet af aan kritisch op de Europese Unie. Bij de ondertekening van het verdrag van Maastricht in 1993 waarbij het onbeperkte verkeer van kapitaal, goederen, diensten en arbeid werd geregeld, begon het te wringen. Minder grenzen had tot doel dat lidstaten meer naar elkaar toe zouden groeien. Het tegenovergestelde is helaas het geval. Lidstaten moeten met elkaar concurreren op arbeid, met grote bedrijven als lachende derde. De invoering van de euro in 2002 was als een kroon gemaakt voor een keizer die nog moest komen. Want de enige logische agenda achter de invoering van een gezamenlijke munt is een gezamenlijke politiek. Met beleid gevormd door een Brusselse elite en een Europese president. En dit is precies wat er nu wordt voorbereid.

En als we nu naar het heden kijken lijkt er weinig over van het Europese vredesideaal. Want de oorlogstaal naar het oosten neemt toe. De roep om een ‘noodzakelijk’ EU-leger wordt gevoed en daarmee als onomkeerbaar voorgesteld. Sterker nog, er wordt de komende jaren al 14 miljard uitgegeven aan gemeenschappelijke wapens. Het is treurig vast te stellen dat terwijl de Brusselse elite niet in staat is om problemen tussen lidstaten op te lossen, ze wel steeds meer in de houdgreep van Brusselse regie drijft.

Het is ook treurig dat de Brexit de Europese elite niet tot enige zelfreflectie heeft gebracht. De suggestie dat het ook maar enigszins uitmaakt of Bas Eickhout, Guy Verhofdstadt, Manfred Weber of Frans Timmermans gekozen wordt, is onjuist. Het is lood om oud ijzer, omdat zij allemaal, inclusief hun politieke stromingen, Brussel als oplossing voor alle problemen ziet. En dit gaat ook over de huidige regeringsleiders die zich weer innig verstrengelde bij de afgelopen Europese Top in Roemenië. Ze verklaren de eenheid boven alles.

Het eeuwige antwoord te streven naar meer eenheid en meer Brusselse regie is alleszins de enige smaak voor Europese samenwerking. In een advies formuleerde de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid juist de optie van een flexibele samenwerking. Om twee belangrijke redenen: draagvlak onder de bevolking – niet voor alles moet immer een Europese oplossing worden gezocht, maar ook omdat het regeringen en nationale leiders dwingt uit te leggen waarom ze op verschillende beleidsterreinen macht overdraagt aan het Brusselse bestuursapparaat. De Nederlandse regering, zo betoogt de adviesraad, heeft zich in het verleden veel teveel schuldig gemaakt aan ‘het moet van Brussel’-argumenten terwijl ze het beleid zélf wilden.

Een Unie met nu nog 28 lidstaten moet niet gezien worden als één arbeidsmarkt en één Superstaat met één Europees leger. We doen onszelf en andere landen tekort door te ontkennen dat landen hun eigen geschiedenis, hun eigen taal en gebruiken, hun eigen sociale strijd gevoerd hebben. De oplossing voor de een, is niet de oplossing voor de ander – wellicht zelfs een probleem. Een debat over flexibeler samenwerken, is totaal afwezig. Doordat kritiek wordt afgedaan als populistisch en gevaarlijk. Dan hoef je ook niet meer te luisteren. Precies de reflex van de Brusselse elite.

Dat de SP strijdt tegen de Europese elite kan geen verrassing zijn. Dat doen we al lang. We voerden actie voor een referendum over invoering van de euro in de jaren 90. We waren de aanvoerders van de stem tegen de Europese Grondwet in 2005. Telkens konden we rekenen op veel maatschappelijke steun en veel kritiek van de gevestigde orde. Telkens kregen we forse kritiek van politieke ‘vrienden’ en journalisten. Er wordt alom gewaarschuwd voor de populistische stem, maar wat de Brusselse bubbel niet door heeft, is dat zij die zelf creëert. Mensen hebben juist het gevoel dat ze hun cultuur verliezen en de grip om hun omgeving. Dit voedt de populariteit van nationalisme en extreemrechts. Voor ons is de nationalistische kaart niet de reden voor onze kritiek. Die ligt in de overdracht van macht en bevoegdheden, monetair, over publieke diensten, voor de keuze voor mensen boven de markt. Maar ook omdat we geloven in democratie en we de vaste overtuiging hebben dat dit dichtbij mensen moet worden georganiseerd. Dat mensen zich moeten kunnen verdiepen en herkennen in de politiek en de keuzes die worden gemaakt.

Hoe kwam je erachter dat hier iets misging?

‘Voordat ik Europarlementariër werd, had ik al goede banden met corruptiewaakhond Transparancy International (TI). Ook hadden we als SP veel contact met Corporate Europe Observatory (CEO), dat de lobby van de grote bedrijven in de gaten houdt. Deze organisaties wezen mij al vrij snel op de dominantie van grote bedrijven in de expertgroepen. Bovendien hoorde ik de verhalen van belangenorganisaties, zoals de vertegenwoordigers van het klein­bedrijf en de consumentenorganisaties. Zij liepen helemaal leeg als ik hen vroeg naar hun ervaringen, omdat ze merkten dat ze het telkens moesten afleggen tegen de multinationals.

Al ver voor het Dieselgate-schandaal stelden wij ons daarom twee opdrachten. Ten eerste wilden we de expertgroepen uit het duister halen, door zo veel mogelijk informatie los te krijgen. Ten tweede wilden we ervoor zorgen dat onze bondgenoten zo goed mogelijk in staat waren om aan de expertgroepen deel te nemen.’

Hoe reageerde men bij de Europese Commissie?

‘Veel ambtenaren waren niet blij met onze bemoeienis. Dat heeft volgens mij met twee zaken te maken. Ten eerste bestaat de Europese Commissie uit allemaal koninkrijkjes van ambtenaren die zich daar hebben ingevochten. Zij willen vooral niet dat anderen iets over hun terrein te zeggen hebben. Dus wanneer je in één keer afspraken wilt maken die voor al die koninkrijkjes gelden, kun je flinke weerstand verwachten. Ten tweede zijn er veel ambtenaren die uit het bedrijfsleven komen, en daar later ook weer naar terugkeren. Zij kennen de mensen uit de industrie en bij de grote banken. Die connecties worden vanaf het begin gevraagd om mee te praten. Dit maakt deels duidelijk hoe de invloed van multinationals in de praktijk werkt.

Lange tijd richtten ik en enkele gelijkgezinde Europarlementariërs ons noodgedwongen vooral op transparantie. Langzaam maar zeker kwam er schot in de zaak en kregen we informatie over groepen waar voorheen amper iets over bekend was. Daarbij hielp het enorm dat we de gelden die de Commissie gebruikte om de expertgroepen te financieren een jaar hebben bevroren. Dat zette de boel wel op scherp.’

Wanneer kwam de bal echt aan het rollen?

‘Op een gegeven moment was de druk zo groot dat we een enorme hoeveelheid informatie over de expert­groepen kregen. In eerste instantie onderzochten we deze zelf, later samen met de zeer betrokken academicus Ronald Blomeyer. Die heeft ondanks alle beperkingen aan de beschikbare informatie een glashard onderzoek geschreven. In een van zijn rapporten concludeerde hij bijvoorbeeld dat van de 1394 bijeenkomsten waar iets over bekend is, er maar vijf openbaar werden gehouden. Slechts 267 van de 775 onderzochte expertgroepen legden überhaupt iets vast over wat er tijdens hun bijeenkomst besproken werd. En de groepen waar vertegenwoordigers van multinationals aan deelnamen, bleken grotendeels uit hun eigen vertegenwoordigers te bestaan.

Omdat ik het voorstel voor de studie van Blomeyer aan de Begrotings­controlecommissie van het Europees Parlement had gedaan, werd ik rapporteur en kon ik een ontwerp­resolutie schrijven over dit onderwerp. Deze is in februari 2017 met overwel­digende meerderheid aangenomen. Eurocommissaris Frans Timmermans probeerde ons te slim af te zijn door, nog voordat de resolutie zou worden aangenomen, met nieuwe regels te komen voor de expertgroepen. Gelukkig bleken deze redelijk goed te zijn. Veel van onze punten werden overgenomen. Zo zou voortaan op één website worden opgeroepen tot deelname aan een expertgroep, zodat ook de kleine ngo’s deze oproepen niet zouden missen. Verder zou de website ook links gaan bevatten naar de rapporten van de expertgroepen en zouden ook minderheidsopvattingen gepubliceerd gaan worden. Ook moest de Europese Commissie zich gaan verantwoorden over wat zij zelf een gebalanceerde groep vindt. Een goede eerste stap, al moeten we er uiteindelijk naartoe dat er gewoon een maximum wordt gesteld aan deelname van vertegenwoordigers van de multinationals.’

Ben je tevreden over wat je hebt bereikt?

‘Op het gebied van transparantie is er veel verbeterd, maar er blijft nog genoeg te doen. Zo is het belangrijk om ervoor te zorgen dat de belangenorganisaties genoeg middelen krijgen om deel te kunnen nemen aan de expertgroepen. Denk bijvoorbeeld aan een kleine ondernemer, die iemand moet inhuren om zijn of haar zaak draaiende te houden wanneer diegene aan zo’n expertgroep deelneemt.

Ook moeten expertgroepen nog veel transparanter gaan werken. Als er bijvoorbeeld een bijeenkomst wordt gehouden over iets wat echt leeft in de maatschappij, zoals een mogelijk verbod op het bestrijdingsmiddel glyfosaat waarover veel publiek debat is, dan moet die bijeenkomst openbaar te volgen zijn. Er zijn ongetwijfeld veel mensen die op dat moment graag mee zouden luisteren. Ook voor de controle achteraf, zoals bij Dieselgate, is het belangrijk dat men terug kan horen wat er tijdens deze bijeenkomsten is gezegd.

Tegelijkertijd hebben we flinke overwinningen geboekt. Het heeft tien jaar geduurd, maar we hebben nu inzicht in expertgroepen. We weten precies wat er niet goed zit. Alleen dat al heeft effect. Sinds we expertgroepen uit de schaduw hebben getrokken is, volgens een nieuw rapport van eerdergenoemde onderzoeker Blomeyer, het aantal groepen waarin de industrie dominant is met bijna de helft afgenomen. Daarmee verzwakken we de almacht van de multinationals en wordt het mogelijk om de stem van onze bondgenoten te versterken.’

Wat zou er nog meer moeten gebeuren om schandalen als Dieselgate in de toekomst te voorkomen?

‘Het blijft frustrerend hoe de Europese Commissie bij technische wetgeving volhardt in het standpunt dat men vooral ‘experts’ uit de industrie nodig heeft, ‘want die snappen het tenminste’. Dieselgate laat goed zien hoe onzinnig deze redenering is. De zogenaamde experts uit de auto-industrie leverden weliswaar heel veel informatie, maar die deugde van geen kant. Terwijl milieuorganisaties, die juist voor onze belangen opkomen, niet de kans kregen om weerwoord te bieden. Wat mij betreft is dit de agenda voor de komende periode: pak die eenzijdigheid van expertgroepen aan.’

Dennis de Jong is sinds 2009 Europarlementariër voor de SP. Daarvoor werkte hij onder meer als speciaal adviseur mensenrechten en goed bestuur voor het ministerie van Buitenlandse Zaken. De Jong heeft zich de afgelopen jaren sterk gemaakt voor meer openheid in Brussel, bijvoorbeeld over de riante onkostenvergoedingen van Europarlementariërs en over de ontmoetingen die zij hebben met lobbyisten.

Ja, ik wil de Europese elite stoppen en blijf graag op de hoogte van de SP.

Het kan haast niet symbolischer. Op 9 mei, de Dag van Europa, komen de hoge heren en dames van de Europese elite samen in een pittoresk dorpje in Roemenië. Het meest corrupte land van de EU, dat op dit moment zwaar rommelt met de rechtstaat om veroordeelde frauderende politici hun straf te doen ontlopen. Góede plek om eens met de benen op tafel te spreken over de toekomst van de Europese Unie. Het kan niet symbolischer, maar zeker ook niet cynischer.

Er gaat daar namelijk wel iets geks gebeuren. Want precies twee weken later stemmen in alle landen van de Europese Unie de mensen over toekomst van Europa. Hoe bizar is het dat de toekomst alvast wordt voorgekookt voordat de bevolkingen bij de verkiezingen aan kunnen geven wat zij belangrijk vinden?

Wie nadenkt over de toekomst, moet kijken waar we nu staan en kijken naar het verleden. Is de Europese Unie, zoals zij nu functioneert goed voor mens, dier en milieu? Of draait het alleen maar om economie, handel en macht? Is dit samenwerkingsverband goed voor de stabiliteit van de landen die lid zijn? Wie profiteert en wie levert in? En dan doel ik niet op geldelijk gewin, maar op belangrijke fundamentele zaken als rechtstaat, vrijheid van pers, vrijheid van organisatie. Geeft de EU vrijheid aan de mensen die werken in de zorg, op het gemeentehuis, aan volksvertegenwoordigers in dit nationale parlement?

Als ik deze vragen beantwoord, dan scoort de EU een dikke onvoldoende.

Dieren zijn handelswaar en worden versleept door heel Europa. Landen als Letland, Litouwen, Roemenië willen hun jeugd terug die zichzelf als goedkope arbeidswaar in het westen verkoopt. In westelijke landen, ook ons land, vragen we ons af waarom de lonen niet stijgen. De thuiszorg en de jeugdzorg zucht onder het juk van aanbestedingsverplichtingen waardoor de korte termijn geldt. De zorg, dat juist veiligheid biedt aan mensen die al kwetsbaar zijn, wordt tot product maakt. Het beschermen van grond en woningen tegen beleggers die de woningmarkt verzieken, mag niet, want het dogma van de vrijheid van kapitaal belet lokale vertegenwoordigers en bestuurders hun omgeving te beschermen tegen aasgieren. Diensten van publiek belang, zoals openbaar vervoer en energie, worden naar de markt gebracht.

Vandaag stemt het Europees Parlement over de oprichting van een Europese Arbeidsautoriteit, een nieuw agentschap dat de naleving van arbeidswetten in Europa moet controleren. Volgens de SP een slecht idee, SP-Europarlementariër Dennis de Jong: ´Brussel blijft bezig schijnoplossingen te verzinnen voor problemen die voortvloeien uit het vrij verkeer. Uitbuiting van Spanjaarden in Nederland los je niet op met een nieuw agentschap in Cyprus of Slowakije. Wat je nodig hebt is dat de capaciteit van de nationale arbeidsinspecties voldoende is, zodat deze hun werk kunnen doen. Samenwerken met andere lidstaten bij grensoverschrijdende zaken kan nu ook al via een bestaand Europees netwerk. Daarvoor heb je helemaal geen nieuw instituut nodig. Dit plan is gewoon gebakken lucht´.

De concurrentie op lonen, ‘sociale dumping’, zou door een extra Europees instituut gecontroleerd moeten worden. Cyprus en Slowakije hebben zich al gemeld om het nieuwe agentschap te huisvesten. De Jong: ´Wat echt zou helpen, is dat inspectiediensten de vrije hand krijgen in controle op de werkvloer. Terwijl de EU enkele jaren geleden juist wetgeving heeft aangenomen die controles beperkt, zogenaamd om de bedrijven niet teveel te belasten, komt er nu als doekje voor het bloeden een Europees Agentschap. Dat gaat leiden tot een hoop geklets en weinig actie. Daar worden uitgebuite werknemers dan ook geen haar beter van. Bovendien krijgt  de arbeidsautoriteit ook nog als taak toebedeeld om arbeidsmobiliteit tussen de lidstaten te bevorderen. Zo wordt het een instrument in handen van de werkgevers voor het faciliteren van goedkope arbeid´.

Het Agentschap zou moeten doen waar het enkele jaren geleden opgerichte Europese netwerk tegen illegale praktijken bij tewerkstelling niet in slaagde. De Jong: ´De oprichting van dit netwerk van inspecteurs heb ik indertijd wel gesteund. Het is belangrijk dat je elkaar goed weet te vinden bij grensoverschrijdende problemen. Dat dit netwerk onvoldoende heeft opgeleverd, is betreurenswaardig. Een logische stap zou dan ook zijn geweest het netwerk te versterken. De oprichting van een Agentschap betekent echter weer jaren vertraging. Bovendien heeft het Agentschap als nadeel dat de sociale partners op afstand worden gezet, terwijl ze wel betrokken waren bij het bestaande netwerk. Kortom, we zijn hier bezig met broddelwerk´.

Het hele proces rond de Brexit is een politieke wanvertoning geworden. Dat zei SP-Kamerlid Renske Leijten woensdag bij een debat in de Tweede Kamer over een uitstel van de Brexit. Ze juicht toe dat er eindelijk langer uitstel aan de Britten zal worden gegeven, om mogelijk te maken dat er in Groot-Brittannië een plan wordt gemaakt dat wél een meerderheid heeft. Leijten: 'Tot nu toe is er een politiek pokerspel gespeeld, en grote panieksfeer gecreëerd. Wat telkens onvermeld wordt gelaten is dat de opstelling van de Europese Unie ook heeft bijgedragen aan de huidige patstelling.'

Leijten wijst op de afgedwongen strategie om eerst te onderhandelen over het uit elkaar gaan van de EU en het Verenigd Koninkrijk en daarna pas te spreken over hoe er in toekomst handel kan worden gedreven: 'De strategie van de EU was: we straffen ze eerst voordat ze weten hoe hun toekomst eruit ziet. We zien bij iedere EU-top opnieuw de Franse president Macron publiekelijk uithalen naar de Britten over de Brexit. Hij heeft letterlijk gebriest dat de Britten toch niet moeten denken dat ze er zonder kleerscheuren vanaf zullen komen. En bij het verlenen van uitstel zien we opnieuw dat de onderhandelaar van de Europese landen vast blijft houden aan het weggestemde akkoord dat er nog ligt.'

Het lijkt wel of de EU een gevangenis is waar een land niet uit mag stappen.

In november werd er een eerste deal gesloten tussen de EU en het Verenigd Koninkrijk. Deze deal werd vervolgens meermaals weggestemd in het Britse parlement. De eisen van de EU-onderhandelaar in deze deal zijn onverteerbaar voor de Britse volksvertegenwoordigers. Leijten ziet geen enkele beweging aan de kant van de EU en wil daarom dat de onderhandelaar die namens de Europese Unie spreekt vervangen gaat worden als er opnieuw onderhandeld gaat worden. 'Het is immers ook zijn deal die nu meerdere malen is weggestemd. Nu zegt deze onderhandelaar dat welk uitstel van de Brexit er ook zal komen dat de weggestemde deal niet van tafel mag. Het lijkt wel of de EU een gevangenis is waar een land niet uit mag stappen en dat is niet wat de EU mag zijn als het aan de SP ligt.'