Op 28 en 29 juni liepen de drie fractieleden van Groenlinks Huizen, Karin Rienstra, Marian van den Berge en Monica Lemmens, mee in de Samenloop voor Hoop.Dit is een landelijk evenement om, door samen 24 uur gesponsord te lopen, stil te staan bij kanker en het leven te vieren.
In Huizen werd er rondom het hoofdveld van SV Huizen gewandeld. Gedurende het evenement waren er allerlei activiteiten rondom het wandelen georganiseerd. Daarnaast was er aandacht voor mensen die met kanker te maken hebben gehad in hun leven. De kaarsenceremonie op vrijdagavond was indrukwekkend. Karin, Marian en Monica liepen mee in het team van de gemeenteraad in Huizen; gezamenlijk liepen tezamen tien uur.
Monica: “Toen Wessel Doorn het team “gemeenteraad Huizen” voor dit evenement opzette, wilde ik meteen graag meedoen, maar ik moest een slag om de arm houden vanwege een blessure aan mijn been. Gelukkig lukte het mij drie keer een uur te lopen. Wat een ervaring om gezamenlijk voor zo’n goed doel zo mooi samen te werken. Het was een prachtig evenement, en vooral de kaarsjes die de hele nacht brandden waren zo mooi en achter ieder kaarsje zo’n indrukwekkend verhaal. Dank aan alle vrijwilligers en sponsoren en deelnemers!”
Karin: ”Het bijwonen van de introductiebijeenkomst in februari was voor mij al bijzonder. Doordat een blinde dorpsgenoot vroeg of hij daar mee naar toe kon rijden. Hij had van het evenement gehoord en wilde graag meelopen omdat één van zijn begeleidsters aan kanker is overleden. Zelfstandig meelopen kon hij niet en we besloten samen te lopen. Dat ging langzaam, maar wat geeft het. We hadden plezier samen met mensen die hem kenden van zijn muziek, door zijn vrolijke aard en ook ‘gewoon’ door het samen wandelen. Langzaam maar samen: het was hartverwarmend.”
Marian: “Tijdens de gezellige rondjes om het voetbalveld raakte ik steeds weer aan de praat en heb ik mooie en ontroerende verhalen gehoord. Met ferme stap passeerde op een gegeven moment een heer op leeftijd mij. Op zijn rug hing een breed bord met daarop: ‘Ik loop voor Marielle’. Ik werd benieuwd, versnelde mijn pas en nam zijn ritme over. Hij pakte vrijwel direct mijn hand en zo liepen we minutenlang samen, de vingers ineengestrengeld. Het gebeurde zo spontaan dat het me raakte. De aardige meneer vertelde honderduit over zijn vrouw en zijn dochter. Het voelde alsof we elkaar al jaren kenden. Ook legde hij uit dat het bord op zijn rug bestemd was voor zijn atletiektrainster. Steeds als hij weer een loper voorbij ging, hoorde ik: ‘Mag ik u inhalen, maar ik ben nogal breed dus let op dat ik u niet aanstoot. Grappig dat je op 82-jarige leeftijd de dames nog kan inpakken met je postuur!’
