Poliflw

Colleges zijn net mensen. Helemaal volmaakt kom je ze zelden tegen, maar compleet waardeloos komt gelukkig ook niet vaak voor. Het ligt vaak aan jezelf welke eigenschappen je het meest opvallen, de goede of de slechte. In het eerste geval is het glas half vol, in het tweede half leeg. Neem nu ons college. Volmaakt is het inderdaad bepaald niet. Wie het college-akkoord of de kadernota doorleest kan haast niet anders dan een schrikbarend gebrek aan visie constateren. Ideeën, initiatieven, ondernemingszin, het ontbreekt volledig. Ook van enige mate van creativiteit valt geen spoor te ontdekken. (Alleen de naam al, mei-inoar trochpakke, de kadernota heeft exact dezelfde titel als het college-akkoord; en zelfs toen gold dit al als fantasieloos). Het document heeft een heel hoog ‘wij-passen-vier-jaar-lang-op-de-winkel-en-daar-worden-we-best-een-beetje-moe-van-hoor’ gehalte.

Maar toch staan er ook goede punten in. Het ademt namelijk wel iets van dichter bij de burger willen staan. Goed, nu wil iedereen dat, maar vaak blijft het bij woorden. Alleen hier zou het wel ‘ns een uitgesproken sterk punt van dit college kunnen zijn dat ze dat nog lukt ook. Laat me dat uitleggen. Van wethouder Jouke weten we -het is bijna zijn handelsmerk- dat hij sterk hecht aan overleg met betrokkenen, dat hij niet moe wordt om het standpunt van de gemeente uit te leggen en dat hij bij verschillende gelegenheden heeft aangetoond over voldoende geestelijke lenigheid te beschikken om zich te laten overtuigen. En zonder concrete voorbeelden te kunnen noemen denk ik dat iets vergelijkbaars geldt voor wethouder Max, volgens mij opereert hij ook graag zo dicht mogelijk tegen de samenleving aan. Ivoren torens lijken niet aan deze twee besteedt. Hier en daar kun je dat in de kadernota zien. Schoolzones, burgerparticipatie en nog een paar van die oprispingen. Natuurlijk, het kan altijd beter, maar het geeft de burger moed.

Over moed gesproken. Ten tijde van zijn installatie had wethouder Jouke de euvele moed om de eerste woorden van die zouteloze titel ‘mei in-oar trochpakke’ te onderstrepen. Mei in-oar. Samen. Samen met de oppositie, samen met de bevolking, zo betoogde hij. Hij werd onmiddellijk op z’n nummer gezet door de fractievoorzitter van het CDA. Het college-akkoord was niets anders dan de huwelijkse voorwaarden tussen CDA, GBA en de ChristenUnie, zo dragonderde zij over hem heen. De wethouders wisten gelijk weer wie de broek aan had binnen de coalitie maar belangrijker was… dat zij gelijk had. Helaas… Want, los van de beeldspraak, dat is inderdaad de functie van een coalitieakkoord. Een setje afspraken tussen de drie coalitiepartijen over de gebieden waarop zij een gelijk standpunt in zullen nemen. Niets meer en niets minder. In dit geval kon er maar één gelijk hebben en dat was de fractievoorzitter. Helaas…

En toch … leer mij wethouder Jouke kennen. Die is niet zo heel gauw benauwd. Als hij zegt in het coalitieakkoord een handreiking naar de bevolking te zien dan zegt hij dat niet zomaar, dan wil hij dat echt. En als je met die gedachte in het achterhoofd dan nog ‘ns door de kadernota bladert dan herken je het. Dan ademt het iets van ‘dichtbij de burger’. Nog steeds geen spoor van een visie, nog geen begin van een helder uitgezette koers, maar wel iets van met z’n allen, met onze dorpen, onze burgers, onze mensen.

En als dat zo is, als dat echt waar is, als ik me niet voor de gek laat houden door mooie woorden dan heeft de wethouder toch nog gelijk gekregen. Gelukkig…

Voorlopig hou ik het er even op dat het glas van de kadernota half vol is.

Het bericht Het glas is half vol! verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

Het was ChristenUnie voorman Douwe die zijn stem verhief tijdens het meest recente informatiecarrousel. Hier dreigde politiek te worden bedreven, zo stelde hij waarschuwend, en dat was absoluut niet de bedoeling van dit type bijeenkomsten. Ik aarzelde een moment. Natuurlijk had hij het grootste gelijk van de wereld, toch besloot ik hem niet bij te vallen. Misschien had een gebeurtenis van een paar weken eerder iets met die halfslachtige houding van mij te maken. Tijdens de (officiële) raadsvergadering kwam namelijk de eventuele bebouwing van de Fûgelkamp in Harkema aan de orde. De betrokken wethouder beweerde iets wat volgens de omwonenden volkomen bezijden de waarheid was. Iemand stond op, dezelfde dame die een paar minuten eerder nog zo correct had ingesproken. Vanaf de publieke tribune wilde zij de wethouder corrigeren. Maar… dat kan natuurlijk niet. De voorzitter kon dan ook niet anders dan haar het woord ontnemen. En zo werd de waarheid de mond gesnoerd. Ik neem haast aan dat iedereen die toen in de raadszaal van Achtkarspelen was dit moment als pijnlijk heeft ervaren. Dat wilden we natuurlijk liever niet nog ‘ns meemaken, vandaar dat ik vond dat de voorzitter deze keer de ruimte moest hebben om de regels wat ruimer te interpreteren.

En terecht. Het onderwerp waar het deze keer over ging was het veiliger maken van de Âlde Dyk tussen Kootstertille en Buitenpost, een gekende sluiproute. Er waren drie varianten denkbaar. Variant één, variant twee en variant drie. Deze laatste luidde: “anders, namelijk…”. Hier werd dus de creativiteit van de burgers uitgedaagd. Uit de stukken bleek dat een mini-enquête had uitgewezen dat de meeste betrokkenen voor variant één waren geweest. Het college had de mini-enquête vervolgens iets anders geïnterpreteerd en geconcludeerd dat de meest direct berokkenen juist voor variant twee waren en dat model wilden ze dus ook volgen. Maar toen bleek -tijdens de behandeling dus- dat een aanzienlijk deel van die direct betrokkenen nooit gehoord was en dat zou juist de groepering zijn geweest die voor variant één was. En variant drie? Had niemand daar dan gebruik van gemaakt? Jazeker wel, alleen … de gemeente had het daar geschetste alternatief nooit serieus bekeken…

Nu is het natuurlijk niet aan mij om te bepalen of iets broddelwerk is of niet. Ik ken de toon van de gesprekken niet die gevoerd zijn, de wijze van uitnodigen niet en ongetwijfeld zal er ook een voorgeschiedenis zijn die niet uit de stukken valt op te maken. Maar toch… het ademde allemaal iets onzorgvuldigs. En dus greep de nieuwe portefeuillehouder wethouder Max in. Hij was in de zaal en de ambtenaar kon -mede namens hem- verklaren dat het college het huiswerk van zijn voorganger over zou doen. En dat verdient een compliment. Fouten kunnen altijd gemaakt worden, ook in het gemeentehuis. Zo erg is dat helemaal niet, maar wees dan wel kerel genoeg om zo’n fout -als het tenminste een fout is, dat moet nog blijken- toe te geven en te corrigeren. De reactie van de wethouder, hoewel eigenlijk dus volstrekt buiten de orde op een informatiecarrousel, geeft de burger moed. Hulde!

Het bericht Hulde verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

Het is weer voorjaar! De grote wielerklassiekers zitten er alweer op, het seizoen is begonnen. De NOS vertoonde prachtige beelden tijdens heerlijke lange lome zondagmiddagen van deze heroïsche eendaagse wielerwedstrijden. De commentatoren regen cliché na cliché aaneen. En soms bedachten ze er zelf een paar bij. Neem nu de volgende, opgetekend op het moment dat een eenzame vluchter met een bescheiden voorsprong aan de laatse kilometer begint. Commentator één zegt iets als: “Zes seconden slechts, dat is helemaal niets als de achtervolgers goed samenwerken”. En dan commentator twee: “Zes seconden, dat is enorm lang wanneer je al die tijd met je vinger tussen de deur zit”. Kijk, een prachtig filosofisch moment dat ons leert dat tijd iets relatiefs is. En dat zomaar op een willekeurige zondagmiddag.

De coalitievorming in Achtkarspelen duurt nu ruim vijf weken. Dat is eigenlijk helemaal niet zo lang wanneer je bedenkt dat hier het fundament voor de komende vier jaar wordt gelegd. Maar dat is enorm lang als je al die tijd met je vinger tussen de deur zit. En nu is dat laatste misschien een beetje overdreven, maar toch… het voelt wel een beetje zo. De situatie is namelijk dat de PvdA en de ChristenUnie graag door wilden met de huidige coalitie, maar het CDA heeft de elf zetels die die coalitie in de raad had en heeft als onvoldoende stabiel ervaren. En er is nu een kans om dat uit te breiden naar twaalf wanneer ze de PvdA inruilen voor het GBA, dus na een paar weken aarzeling grijpen ze die kans. Voor ons niet leuk, maar rekenkundig wel te begrijpen natuurlijk. Ze kozen voor de volgende procedure, eerst een coalitieakkoord schrijven en daarna beslissen of er wellicht nog een vierde partij aan tafel wordt genodigd. Natuurlijk is vooral dat laatste moment het meest bijzonder. Niet dat zo’n akkoord niet belangrijk is, helemaal niet. Maar toch, er zijn maar heel weinig mensen die denken dat de drie partijen er niet uitkomen. Dat zal echt wel lukken. Maar dan. Een vierde partij? En zo ja welke? Of bij nader inzien toch maar niet?  En als het ja is, wat vindt die club dan van dat akkoord? Want de kans dat er dan nog substantieel aan gesleuteld kan worden is natuurlijk niet zo gek groot. Is het beleidsarm of juist beleidsrijk? Vooral de infrastructuur of toch ook de sociale portefeuille? Gedetailleerd of in hoofdlijnen?  Kortom, allemaal vragen. Vragen die nog lang niet beantwoord zijn. En het blijft maar stil. Je hoort ze niet, je ziet ze niet, je merkt ze niet, die onderhandelaars van CDA, ChristenUnie en GBA.

Natuurlijk, vijf weken is nog niet eens zo heel erg lang. Maar soms, heel soms, zou je ze een moment met de vinger tussen de deur willen houden. Niet echt natuurlijk, ook niet te lang, een klein beetje maar. Alleen maar even om te laten voelen wat wij voelen.

Want vijf weken met je vinger tussen de deur voelt echt als héééél erg lang!

Het bericht Je vinger tussen de deur verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

Zelden zal het mij zo vaak gevraagd zijn als de afgelopen dagen. “Hoe voel je je nu?”. Een vraag die uiteraard zijn aanleiding vindt in de voor velen wat verrassende wending die de coalitieonderhandelingen lijken te hebben genomen. CDA en ChristenUnie praten in eerste instantie verder met GBA. De PvdA staat even aan de zijlijn. Voor veel mensen, de één wellicht wat oprechter dan de ander, is dit reden om de vraag te stellen. “Hoe voel je je nu?”.

En eerlijk gezegd, ik wist dat niet zo goed. Natuurlijk, een politieke reactie is gemakkelijk te geven, maar ik denk dat iedereen dat zelf wel kan bekijken, dus de vraag moet echt op mijzelf en m’n gevoelens worden betrokken. Hoe voel ik mij nu. En dat weet ik dus niet zo goed. Op zich zou je zeggen dat het niet zoveel uitmaakt want een half jaar geleden was ik nog vastbesloten over een zelf geregisseerd vertrek, ik blijf tot de verkiezingen, dan geef ik iedereen een hand en ben ik weer weg. Maar goed, ik ben van gedachten veranderd en nu maakt het kennelijk wel veel uit. Maar wat dan precies? En dan hoor je opnieuw de vraag: “Hoe voel je je nu?”.  Ik wist het niet zo goed, maar gisteravond werd het plotseling een stuk duidelijker. Ik zal proberen dat uit te leggen.

Gisteravond had ik namelijk een bescheiden etentje met vier van onze ambtenaren. De aanleiding lag alweer een aantal maanden achter ons. Ooit, aan het begin van het lange kerstweekend (ik heb daar toen ook een stukje over geschreven) manifesteerden zich een paar helden in onze gemeente. Ambtenaren die hun vrije avond opofferden omdat er iets mis ging met computers of zo. Op zich misschien geen wereldramp maar wel wanneer je je realiseert dat nu juist de mensen met de allersmalste beurs van onze gemeente daar het slachtoffer van waren. De minima moesten vier dagen langer op hun geld wachten. Vier dagen waaronder de kerst… En dat kon niet, dat mocht niet, zo besloten de betreffende ambtenaren. Zij kwamen terug naar het gemeentehuis en bleven tot in de nachtelijke uren doorwerken om de systeemfout handmatig op te lossen.

Ik vond (en vind) dat fantastisch, gaf uiting aan mijn bewondering en van het één kwam het ander, we spraken af snel ‘ns samen uit eten te gaan. Maar dan, stem maar ‘ns zoveel agenda’s op elkaar af. Soms leek het te lukken maar dan viel er op het laatste moment weer iemand uit (meestal ik). Uiteindelijk heeft het dus tot tien april(!) geduurd voordat ik met vier van deze helden aan tafel zat. Tien april, een prachtige voorjaarsavond, en we spraken over de kerst. Over hoe het gegaan was en over dat ze er eigenlijk heel mooie herinneringen aan hadden. Over dat ze toen pizza’s hadden laten komen en over de dankbaarheid van de mensen die soms letterlijk contant geld kregen omdat het overboekingssysteem niet goed functioneerde. Over dat dat de momenten zijn waarop je je heel duidelijk realiseert waarvoor je het allemaal doet.

Dat zinnetje ‘waarvoor je het allemaal doet’ bleef in m’n hoofd resoneren. En plotseling wist ik het antwoord op de vraag “Hoe voel je je nu?”. Ik miste dat gevoel. Dat gevoel was ik de afgelopen dagen kwijt geweest. Meer dan ooit tevoren. Lang geleden werd ik lid van de PvdA omdat ik vond dat de samenleving eerlijker georganiseerd moest worden. Later rolde ik van de ene functie in de ander. Maar steeds was er dat doel, voor iedereen moest de toekomst kansen bieden, elk dubbeltje moest een kwartje kunnen worden. En dan komt kennelijk toch onvermijdelijk het moment dat je het even kwijt bent. Je gaat naar een vergadering omdat die in je agenda staat, je leest een stuk omdat het in je mailbox zit, je fiets naar kantoor omdat het je werk is. De afgelopen week had ik de -voor mij gelukkig toch nog wat bevreemdende- ervaring dat dat gevoel even weg was. Ik kon dus zomaar ingewisseld worden. Goed, een keurige les in bescheidenheid natuurlijk, maar kennelijk maakt het niet zoveel uit wie er nu wel of niet wethouder is. En dat vind ik dus een rotgevoel! Want ik ben ervan overtuigd dat wij wel het verschil maken, dat een sterke PvdA wel een bijdrage kan leveren en dat zullen we, wel of niet in het college, doen ook! Daar hebben onze kiezers recht op. Na het etentje fietste ik naar huis. Opgetogen deze keer. Ik wist weer waar ik het voor deed. Geweldige mensen toch, die ambtenaren van ons!

Het bericht Het gevoel verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

Het lijkt er nu toch echt van te komen. De koopzondag in Achtkarspelen. Afgelopen maandag bleek tijdens een drukbezocht verkiezingsdebat dat de aanvankelijke tegenstanders, CDA en ChristenUnie hun bezwaren hadden laten varen of deze in elk geval niet meer onoverkomelijk achtten. En dus lijkt niets de koopzondag meer in de weg te staan. Een overwinning? Tsja, eerlijk gezegd moet ik bekennen dat de nostalgie bij mij toeslaat. Want heb ik het nu echt zo erg gemist, die koopzondag? Tuurlijk niet. Ik ben opgegroeid met de gedachte dat de winkels op zondag dicht waren en toen ik later op plaatsen woonde waar dat niet meer het geval was, was de gewoonte om op zaterdagochtend de weekboodschappen te doen zo ingesleten dat ik er niet eens meer bij stil stond. Voeg daarbij dat ‘gezellig shoppen’ niet aan mij is besteed (de gedachte alleen al bezorgt me koude rillingen) en het zal duidelijk zijn, mij zag je op zondag niet in een winkel. Bovendien, ergens diep in mijn hart heb ik het gevoel dat het ‘niet goed is’ (ik weet het, dit is wel weinig concreet maar het is nu eenmaal zo) om voortdurend maar door te jagen en te jakkeren. Een al dan niet gedwongen bezinningsmoment kan vast geen kwaad. En dan is er nog een argument, want natuurlijk kunnen grotere winkelketens dit wel organiseren, maar hoe je het ook wendt of keert, vroeger of later zullen ook de zelfstandige ondernemers mee moeten doen. Niet verplicht natuurlijk, maar als zij wel en anderen niet dicht blijven op zondag gaat dat onherroepelijk ten koste van hun omzet. Kortom, daar gaat de vrije dag van die mensen die toch al zo ongelooflijk hard werken. En ik ben erg op dat type ondernemers gesteld, heb altijd de neiging om het voor hen op te nemen.

Maar het allerbelangrijkste is toch wel dat ik de mensen in mijn omgeving niet wilde kwetsen. Mensen die vanuit hun geloofsovertuiging hechtten aan ‘de dag der ruste’. Natuurlijk, er zat een grens aan. Op zondag voetballen, uit eten gaan, op kantoor ongestoord wat achterstallig werk inhalen, ik zag er geen enkel bezwaar in. Maar de was buiten ophangen? Het gras maaien? De dakgoten schoon maken? Van mij had het gemogen, ik denk bijna zeker te weten dat er geen Bijbeltekst over mijn dakgoten is te vinden, maar toch wist ik ook dat mensen die ik erg graag mocht zich daardoor geraakt zouden voelen. Dat mijn gedrag botste met hun geloofsovertuiging.  Volstrekt onlogisch volgens mij, maar daarom niet minder waar. En ik wil niemand kwetsen. Helemaal niemand.

En daarom voelde ik mij ik tijdens het debat een tikje bekocht door de opstelling van de christelijke partijen. Ik dacht serieus dat zij vonden dat de koopzondag strijdig was met hun geloof. En dat heb ik altijd willen respecteren. Natuurlijk, soms was dat moeilijk. Toen het Nederlands kampioenschap veldrijden op zondag veertien januari van dit jaar in Surhuisterveen plaatsvond (de centrumcross) mocht er wel een braderie vergunning afgegeven worden maar van een koopzondag kon geen sprake zijn. Ik heb me echt afgevraagd welke redenering het wel toestond dat een winkelier iets in een kraampje voor zijn winkel verkocht, maar absoluut niet dat hij dezelfde spullenboel in de winkel aanbood. Maar goed, iemands geloofsovertuiging is van hem of haar zelf en ik wil die respecteren, ook als dat soms tegen mijn eigen gevoel voor logica indruist. En nu blijkt die geloofsovertuiging dus helemaal niet de achterliggende gedachte te zijn. Er werden organisatiekundige argumenten genoemd (moeilijk om personeel te krijgen op zondag en zo), maar de levensbeschouwing bleef tot ver in het debat afwezig. Onbegrijpelijk. Maar goed, met die organisatiekundige argumenten maken we wel korte metten, dus die koopzondag zal er nu wel komen.

En toch … van mij hoeft het eigenlijk niet eens zo nodig. Want anders dan het CDA en de ChristenUnie ben ik er ook wel degelijk van overtuigd dat er mensen zijn die zich hierdoor geraakt voelen. Dus om dit nu als een overwinning te beschouwen? Terwijl je weet dat er, en dan misschien niet binnen CDA of ChristenUnie maar wel elders, mensen zijn die hierdoor gekwetst worden? Volgens mij is dit nu precies wat bedoeld wordt met de uitdrukking ‘een overwinning zonder glans’.

Het bericht Een overwinning zonder glans verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.

Onvergetelijke ervaring voor lijsttrekker ChristenUnie, ze ontmoette een Echte Arbeider.

Eigenlijk begon het donderdag al. Die middag was ik uitgenodigd om de aftrap van ‘Lauwers College Doet’ bij te wonen. Alle tweedeklassers stonden en zaten klaar om de volgende dag hand- en spandiensten te verlenen op die plaatsten waar dat nodig was. Vrijwilligerswerk door pak ‘m beet dertien- en veertienjarigen, je kunt er niet vroeg genoeg meer beginnen. Een initiatief dat niet verplicht, maar wel ontzettend nuttig was. En dat is het karakter van vrijwilligerswerk. Het is niet verplicht, maar het is wel ontzettend nuttig. En in veel gevallen zelfs noodzakelijk.

Dat zagen we ook zaterdag, tijdens NL doet. Op tal van plaatsen in onze gemeente manifesteerden de initiatieven zich, en overal staken mensen een handje toe. Zo meldde een PvdA team zich in de vroege ochtend op het terrein van de Spitkeet in Harkema. Samen met een iets bescheidener delegatie van de ChristenUnie en een aantal andere vrijwilligers werden met emmers, zemen, bezems en ragers de huisjes en de hutten te lijf gegaan. Alles moest van binnen en buiten schoon. En hoewel het verschil in routine en talent zich duidelijk aftekende viel op dat vrijwilligerswerk echt niet alleen maar nuttig of noodzakelijk was, het was ook gewoon erg leuk. De sfeer was uitstekend, de tijd vloog voorbij en uiteindelijk kwam er zelfs nog even een afvaardiging van het CDA langs. Weliswaar kwamen de christendemocratische jongelui alleen voor de koffie (er mocht ‘ns een spatje op hun zorgvuldig gepoetste kantoormolières komen) maar ze hadden wel iets lekkers meegebracht. De appelflappen werden erg gewaardeerd, maar het werk mocht natuurlijk niet blijven liggen. De FC Appelflap nam dan ook snel weer afscheid (ik meen dat er eentje was die op de parkeerplaats nog even ‘trochpakke’ wilde roepen, maar zijn collega’s begrepen dat dat in deze omstandigheden misschien een tikje ongepast was). En terwijl we bezig waren met poetsen, boenen en vegen gingen de gesprekken de diepte in. Opnieuw werd vastgesteld dat de echte schoonheid van Achtkarspelen niet alleen schuilt in de pingo ruïnes, het coulisselandschap of de specifieke structuur en natuur van de mieden, maar vooral ook in de mensen. Mensen die al honderden jaren lang iets willen, bij elkaar komen, hun vinger opsteken en zich laten horen. Mensen die met elkaar in discussie gaan en mensen die de koppen bij elkaar steken. Mensen die voor elkaar zorgen en mensen die iets organiseren. Een evenement, een museum, iets bijzonders. Mensen die vrijwilliger zijn! Dat bepaalt de ziel van Achtkarspelen, ergens daarin schuilt het geheim van de mienskip.

Goed, ik geef het toe, misschien had onze bijdrage nog iets efficiënter gekund. Maar wat schoon moest worden werd schoon en nog veel belangrijker, het enorme belang van vrijwilligerswerk voor onze samenleving, onze dorpen en onze gemeenschap werd nog ‘ns onderstreept. Onderstreept door de spandoeken, onderstreept door de publiciteit, maar vooral ook onderstreept door de ervaring van die dag en die dagen, een ervaring die je niet vaak genoeg kunt opdoen. Ervaring van de tweede klassen van het Lauwers College. Van de PvdA en de ChristenUnie in Harkema en – naar ik begreep – Groen Links in Buitenpost. En wellicht, wie weet, toch ook van de trochpakkers van team Appelflap.

Het bericht NL Doet verscheen eerst op PvdA Achtkarspelen.