Poliflw

Ik zit aan de warme chocolademelk, met slagroom en mini-marshmallows, met chocoladetaart op mijn 24ste verjaardag die rustig aan mij voorbijgaat. Een feest geven we na de verkiezingen wel. Het voelt wat onwennig door alle drukte van de afgelopen weken, maar mijn to-do-lijstje is echt leeg. Ik vraag mij af of er niet meer is wat ik kan doen. Het gaat erom spannen of de PvdA in Zoetermeer vier zetels gaat behalen bij de verkiezingen. Ik neem de laatste hap van mijn stuk taart en ineens gaat de telefoon. “Met Marissa van der Tol”.

“Goedemiddag Marissa, je spreekt met de eindredacteur van de Lava (Nieuwsblad van de Jonge Socialisten in de PvdA). Voor de gemeenteraadsverkiezingen willen wij iedere dag een jonge vrouw plaatsen op onze nieuwe website www.ditislava.nl en het bericht promoten op Facebook in de regio. Lijkt je dit wat?” Dit was het begin van de storm.

Jonge Socialisten zijn, uiteraard, jong. Ze schakelen snel met appjes en telefoontjes en zullen ook voor kleine dingen snel contact opnemen.

“Hoi Marissa, met Ricky van de Jonge Socialisten Den-Haag-Leiden. We komen maandagavond 5 maart naar Zoetermeer met een ludieke actie voor het ondertekenen van het regionale woonconvenant. Ook willen we graag weten wat de plannen zijn voor wanneer de landelijke afdeling zondag 11 maart naar Zoetermeer komt. Verder willen we in de laatste weken op Facebook een filmpje gaan promoten van Jonge Socialisten in de regio die het net wel/net niet gaan halen. Daar ben jij er één van. Wanneer kunnen we afspreken om te gaan filmen?”

Na met Ricky gesproken te hebben heb ik nog gesproken met Anouk van de landelijke afdeling van de Jonge Socialisten over het bezoek aan Zoetermeer op zondag 11 maart. We spraken af dat we gaan canvassen (bij mensen aanbellen, vragen hoe het gaat in de wijk en vragen of men gaat stemmen). Er is best een hoop te regelen als afdeling voor zo’n bezoek. Het materiaal moet uitgekozen worden. Wat neem je allemaal mee? Waar spreken we af? Ze zouden rond het middaguur in Zoetermeer aankomen met 13 personen. Dat betekent dat je een locatie moet vinden om te lunchen. Een jongerenwoning is daar helaas niet groot genoeg voor. Gelukkig was kandidaat-raadslid #2 Susanne Bout bereid om de Jonge Socialisten te ontvangen voor een lekkere lunch.

Ondertussen gaat de lokale campagne ook verder. We promoten meer berichten op Facebook en gaan iedere zaterdag de straat op. Met mijn scootmobiel scheur ik met 7 km/uur, het is net een Mariokart, door het Stadshart om flyers uit te delen. Na een paar uurtjes neemt de volgende groep vrijwilligers het over en kan ik naar huis. Ik deel en like nog wat berichten op Facebook. Daarna ga ik nog even naar RK-jongerenvereniging WESP voor de jaarlijkse ALV, want ook de ‘gewone’ dingen gaan door.

Dan is het zondag 11 maart. De Jonge Socialisten komen campagne voeren. Ik stap in de scootmobiel en ga naar Susanne. Ik zie de groep Jonge Socialisten en ik voel nieuwe energie in mij opkomen. Zou deze storm voor die 4e zetel kunnen zorgen? We gaan lunchen, ik geef een korte speech en daar gaan we de straat op. We bellen bij mensen aan en voeren gesprekken die een paar keer eindigen met: “Weet je wat? Ik ga op jou stemmen!”

Het bericht Keek op de Week – De storm verscheen eerst op PvdA Zoetermeer.

Laatst las ik in een artikel: CDA-Kamerlid Martijn van Helvert vindt dat er ‘opgetreden’ moet worden tegen de ‘aso-media-terror’ van twitteraars die antisemitische bagger richting PvdA-leider Lodewijk Asscher sturen: “Ik vind dit echt een grote misdaad en verschrikkelijk voor jou, beste Lodewijk!” voegde het Kamerlid eraan toe.

Waarom denken sommige mensen dat ze op social media en/of tegen politici maar van alles mogen zeggen?! Lekker anoniem schelden is al jaren een hype. Reaguurders en trollen zijn er genoeg te vinden op social media. Maar ook buiten op straat hoor ik negatieve opmerkingen over politici.

Maandelijks – en tijdens de verkiezingen wat vaker – staan we met de PvdA Zoetermeer in het Stadhart met onze Rode Kraam. Omdat we willen horen wat er speelt in de stad. En dat is voor ons leuk en gezellig om te doen. De meeste reacties zijn onverschillig: politiek interesseert immers lang niet iedereen. Mensen mopperen ook wel eens in het voorbijgaan op de PvdA. Dat vind ik natuurlijk niet zo leuk, maar ik weet dat ze daar bij andere partijen ook last van hebben. Het is een schrale troost om te weten dat het niet alleen de politici en vrijwilligers van de Partij van de Arbeid overkomt.

Mopperen mag best van mij, we hoeven het niet altijd eens te zijn met elkaar. En verschillen van mening zijn juist interessant in de politiek. En gelukkig zijn de meeste gesprekken bij onze Rode Kraam nuttig (vanwege tips, klachten of ideeën) of simpelweg gewoon leuk en gezellig.

Maar sommige gesprekken laten een diepe indruk achter. Na vijf jaar intensief de straat op gaan voor de PvdA overkwam me nu iets wat ik nog niet eerder had meegemaakt: iemand stak haar middelvinger naar me op! Waarom?! Ben ik zo’n trut? Ik kende de dame in kwestie niet eens.

“Mevrouw, waarom doet u dat? Ik ken u niet en u kent mij niet, maar u steekt uw middelvinger op naar mij!”, riep ik haar hard na. Ze draaide zich om en gaf te kennen dat ik me dat niet persoonlijk moest aantrekken. “Maar u steekt uw middelvinger op. Naar mij. Hoe kan ik me dat dan niet persoonlijk aantrekken?” vroeg ik haar.

De vrouw draaide haar scootmobiel om en kwam naast me staan. Ze bedoelde het niet zo, zei ze. Ze was gewoon boos op de PvdA. Nee, bedacht ze zich, eigenlijk was ze boos op alle politici. Niet alleen de politici in Zoetermeer, maar álle politici in heel Nederland. Dus ik vroeg haar natuurlijk: “Waarom?” Zo raakten we aan de praat.

Wat volgde was een lang verhaal over tegenslagen en ongeluk: een auto-ongeluk, ongelukkig in de liefde geweest en nu alleen, een uitkering die gekort was, de huur die steeds hoger werd en andere kosten ook trouwens, een hoogbejaarde zieke moeder waar ze nog voor zorgde, voorzieningen die wegvielen en ga zo maar door.

Omdat de vrouw zo openhartig was, was ik dat ook. Dus ik vertelde haar over mijn chronische vermoeidheid, dat ik een WAO-uitkering heb, van mijn afstand tot de arbeidsmarkt, mijn man die twee jaar geleden zijn baan kwijt was, onze zorgen over onze kinderen, enzovoort. Zonder het verhaal van mevrouw tekort te doen of te bagatelliseren probeerde ik uit te leggen waarom ik haar verhaal eigenlijk wel snapte. Dat zij en ik misschien meer overeenkomsten hadden dan ze eerst had kunnen denken. Ik gaf ook aan dat ik haar boosheid snap. En haar teleurstelling. Die mag er zijn. En zij mag er zijn. En haar verhaal is echt. Dat vond ze fijn om te horen.

Het gesprek is nu enkele weken geleden en ik denk er nog vaak aan. Gaandeweg het gesprek zag ik de oudere mevrouw ontspannen. Ze keek steeds minder boos en het gesprek werd steeds hartelijker. Toen het gesprek klaar was gaf ze aan dat ze het een hartverwarmend gesprek had gevonden. Ze was blij geweest met mijn luisterende oor. En ze hoopte dat ik haar kon vergeven voor de middelvinger.

“Nee, ik ga echt niet stemmen op 21 maart”, zei ze nog en ze had nog steeds geen vertrouwen in de politiek, maar ze wist nu dat niet alle politici graaiers zijn en dat het ook politici niet altijd mee zit. Na 25 minuten praten in de ijzige kou van februari gaf ze me een héle dikke knuffel voor ze verder reed.

Het bericht Keek op de Week – De middelvinger verscheen eerst op PvdA Zoetermeer.